μετά από 2 μήνες αποχής ξαναγράφω πάλι.
Σήμερα ήταν για μας μια ιδιαίτερη μέρα.Ο λόγος είναι ότι συμπληρώθηκαν 2 χρόνια από το ατύχημα.
2 χρόνια από την στιγμή που μια οδηγός μου έκλεισε το δρόμο και ξεκίνησε ο Γολγοθάς μας.
Γιατί όσο και αν φαινόμαστε ευχάριστοι,αισιόδοξοι,δυνατοί, πρόκειται για Γολγοθά μεγάλο.
Μην νομίζει κανείς (εξαιτίας των προηγούμενων ανάλαφρων αναρτήσεων) ότι είναι όλα μια χαρά και δεν τρέχει τίποτα.Μην νομίζει κανείς ότι τελικά η αναπηρία είναι ό,τι καλύτερο μας συνέβει. Γιατί η αναπηρία είναι αναπηρία,είναι εκεί σε κάθε σου βήμα και σου θυμίζει την παρουσία της,
Η αναπηρία φίλοι μου θέλει στομάχι γερό!!Πολύ γερό!!
Γερό για να αντέξεις όλες τις δυσκολίες που συναντάς,είτε γιατί κάποιος σου πήρε τη θέση στάθμευσης, είτε γιατί κάποιος έβαλε τη μηχανή του μπροστά στην ράμπα,είτε γιατί το μαγαζί δεν έχει πρόσβαση και περιμένεις απέξω,είτε...είτε...
Γερό για να αντέχεις όλες τις επιπλοκές στην ήδη κλονισμένη υγεία σου.
Γερό για να είσαι πιστός και πειθαρχημένος στο πρόγραμμα που πρέπει να έχεις καθημερινά.
Γερό για να αντέχεις τα βλέμματα και τα σχόλια πίσω από την πλάτη σου.
Γερό για να δεχτείς ότι τελικά είσαι στο αμαξίδιο.
Γερό για όλα και κυρίως για να πεις ότι "ναι,είμαι παραπληγικός".
Αλλά τελικά έρχεται η στιγμή που λες "δε γαμιέται...είμαι στο αμαξίδιο. Και..?"
Τι θα βγει να κάτσω να κλάψω πάνω από το χυμένο γάλα?
Και όπως λέει και το τραγούδι...σιγά μην κλάψω,σιγά μη φοβηθώ.
Εγώ θα συνεχίσω.
ΥΓ επειδή η θύμηση αυτής της μέρας με θυμώνει ακόμα,θέλω να γράψω το εξής.Στο δρόμο όλοι μας είμαστε εν δυνάμει θύματα ή θύτες. Μπορεί να προκαλέσουμε ατύχημα άθελα μας ή να εμπλακούμε σε αυτό. Η ανάληψη όμως των όποιων ευθυνών μας είναι αυτή που μας κάνει ξεχωριστούς και αποδεικνύει την ποιότητα μας.
Νίκος -Κατερίνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.