Δευτέρα 4 Απριλίου 2016

Το διαφορετικό ελληνικό μουσείο με τις απόκοσμες και αποκρουστικές βιτρίνες


Φωτορεπορτάζ του newsbeast.gr στο δερματολογικό μουσείο «Ανδρέας Συγγρός» και τα ομοιώματα από ανθρώπινα μέλη με λέπρα, σύφιλη και μελανώματα.

Από το 1905 και ύστερα, ένα μικρό νησί της Κρήτης απέναντι στο χωριό Πλάκα φιλοξενεί τους παρίες του νησιού. Το λεπροκομείο της Σπιναλόγκας γίνεται τότε η φυλακή όσων αποτελούν μίασμα για τους υγιείς.

Νωρίτερα, μία ακόμα δερματική ασθένεια, η σύφιλη, λέγεται ότι έφτασε στην Ευρώπη με φορείς το πλήρωμα του Χριστόφορου Κολόμβου, κατά την επιστροφή τους από την Αμερική. Μία άλλη θεωρία υποστηρίζει ότι η σύφιλη προϋπήρχε, παραμένοντας ωστόσο άγνωστη στην Ευρώπη. Τελικά, η πρώτη καταγραφή κρούσματος σύφιλης, γίνεται το 1494 στη Νάπολη.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, 5 χρόνια μετά το άνοιγμα της Σπιναλόγκας, ιδρύεται ένα δημόσιο νοσηλευτικό ίδρυμα για τη θεραπεία των αφροδίσιων και δερματικών νοσημάτων, το «Ανδρέας Συγγρός», δωρεά της γυναίκας του, Ιφιγένειας, στο ελληνικό κράτος.

Οι ασθένειες του δέρματος ή τα αφροδίσια νοσήματα σχετίστηκαν με συγκεκριμένες κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές περιόδους. Γι’ αυτό και κατά καιρούς ορισμένα απ' αυτά βρίσκονταν σε έξαρση, ενώ ακόμα περισσότερα παραμένουν παντελώς άγνωστα όχι μόνο στο ευρύ κοινό, αλλά και στους ίδιους τους επιστήμονες.
Ομοιώματα ανθρώπινων μελών στις βιτρίνες ενός μουσείου



Κατά τα πρώτα χρόνια λειτουργίας του «Ανδρέας Συγγρός», ο καθηγητής Γιώργος Φωτεινός ανέλαβε τη διοίκηση του νοσοκομείου, σύμφωνα με τη διαθήκη της Ιφιγένειας Συγγρού. Ο Φωτεινός θήτευσε κοντά σε τεχνίτες, οι οποίοι τον δίδαξαν πώς να κατασκευάζει κέρινα προπλάσματα, αναπαριστώντας κάθε είδους δερματική πάθηση. Ομοιώματα ανθρώπινων μελών που παρουσιάζουν πολλές από τις παθήσεις που έχει καταγράψει κατά καιρούς η επιστήμη της δερματολογίας. Σήμερα 1660 προπλάσματα αφροδίσιων και δερματικών νόσων, βρίσκονται στην λεωφόρο Βασιλέως Αλεξάνδρου ακριβώς απέναντι από το Caravel. Στις αίθουσες του δερματολογικού μουσείου ή «Μουσείου Ανδρέα Συγγρού».

Εικόνες απόκοσμες και αποκρουστικές, δημιουργήματα τέχνης και επιστήμης. Σήμερα δεν αποτελούν παρά μουσειακά εκθέματα. Παλαιότερα χρησιμοποιήθηκαν από τους καθηγητές δερματολογίας, μεταξύ των οποίων και ο Φωτεινός, αποκλειστικά για εκπαιδευτικούς σκοπούς.



Εκεί ανέλαβε να μας ξεναγήσει ο αναπληρωτής καθηγητής δερματολογίας-αφροδισιολογίας, Παναγιώτης Σταυρόπουλος.
Τα αφροδίσια νοσήματα

Σύμφωνα με τον καθηγητή, τα αφροδίσια νοσήματα είναι μία μεγάλη κατηγορία νοσολογικών οντοτήτων, τα οποία μεταδίδονται με τη σεξουαλική επαφή. «Έχουν άμεση συνάφεια με τις σχέσεις των ανθρώπων και αντιλαμβάνεστε ότι παρουσιάζουν και κοινωνικές επιπτώσεις, ενώ κατά διαστήματα βρίσκονται στην επικαιρότητα. Παλαιότερα η σύφιλη, αργότερα το AIDS».

Απαντώντας στο ερώτημα πότε εκδηλώνονται συγκεκριμένα νοσήματα στο ανθρώπινο δέρμα, ο κύριος Σταυρόπουλος τα συνδέει με περιόδους μεγάλων κοινωνικών αναταραχών όπως είναι ένας πόλεμος ή οι μετακινήσεις πληθυσμού. «Τότε είναι που βρίσκονται σε έξαρση. Η εποχή μας είναι μία τέτοια χρονική περίοδος, λόγω του προσφυγικού. Έχουμε μετακινήσεις μεγάλων πληθυσμιακών ομάδων και σημαντικές γεωπολιτικές ανακατατάξεις», σημειώνει.



Μία από τις καλύτερα εξοπλισμένες μονάδες κατά του AIDS

Αυτό που δεν ήξερα πηγαίνοντας στο Ανδρέας Συγγρός, είναι ότι διαθέτει μία από τις καλύτερα εξοπλισμένες μονάδες για την αντιμετώπιση του AIDS.

«Εδώ παρακολουθούνται περισσότεροι από 1.500 ασθενείς με AIDS. Η μονάδα αποτελείται από δερματολόγους, αφροδισιολόγους, ψυχολόγους και εργαστήρια. Επιπλέον υπάρχουν θάλαμοι νοσηλείας ασθενών», εξηγεί ο καθηγητής Σταυρόπουλος.
Τα κλασικά αφροδίσια: Σύφιλη, βλεννόρροια, κονδυλώματα και AIDS

Όταν τον ρωτάω να διαχωρίσει τα αφροδίσια από τα δερματολογικά νοσήματα, λέει πως σχεδόν όλα τα αφροδίσια παρουσιάζουν και δερματολογικές ενδείξεις - σημάδια. «Έτσι, το δέρμα συμμετέχει σε κάποιο στάδιο της εξέλιξής τους. Οι ασθενείς με AIDS για παράδειγμα σε κάποιο από τα στάδια της ασθένειας μπορεί να εμφανίσουν εξανθήματα. Τα πιο κλασικά αφροδίσια είναι η σύφιλη, η βλεννόρροια, τα κονδυλώματα και το AIDS».

«Το AIDS παρουσιάζει χαρακτηριστικές εκδηλώσεις στο δέρμα, και όχι μόνο στο εσωτερικό του ανθρώπινου οργανισμού. Ωστόσο η μονάδα του νοσοκομείου αναλαμβάνει όλα τα στάδια που σχετίζονται με το AIDS. Σε πρώτη φάση πραγματοποιείται η αξιολόγηση και σταδιοποίηση της ασθένειας. Στη συνέχεια επιλέγεται η κατάλληλη θεραπεία, ενώ κατά διαστήματα ο ασθενής επισκέπτεται το νοσοκομείο για παρακολούθηση. Το Ανδρέας Συγγρός είναι ένα από τα νοσοκομεία που ειδικεύονται στη διάγνωση, αντιμετώπιση και θεραπεία του AIDS», συμπληρώνει.

Η συζήτηση φτάνει στον ιδρυτή του μουσείου, Γιώργο Φωτεινό… «Σπούδασε στο Παρίσι στο νοσοκομείο του Saint Louis. Τότε η διδασκαλία των μαθημάτων γινόταν με τη βοήθεια των προπλασμάτων. Και ο Φωτεινός όταν είδε τα προπλάσματα -δεδομένου ότι διέθετε καλλιτεχνική φύση-, έμαθε την τέχνη στο Παρίσι. Όταν γύρισε στην Ελλάδα άρχισε να τα κατασκευάζει ο ίδιος. Αργότερα εκπαίδευσε τους αδελφούς Μητρόπουλους, οι οποίοι δημιούργησαν αρκετά από τα προπλάσματα που βλέπετε σήμερα. Πλέον όμως η επίδειξη των συμπτωμάτων γίνεται είτε με φωτογραφίες, είτε με διαφάνειες και φυσικά μέσω υπολογιστών», λέει ο κύριος Σταυρόπουλος.



Η επιστήμη μοιάζει να γύρισε σταδιακά την πλάτη στα παραδοσιακά ομοιώματα, πάνω στα οποία σπούδασαν χιλιάδες φοιτητές με ειδίκευση στη δερματολογία-αφροδισιολογία.
Η λέπρα σήμερα

«Υπάρχει λέπρα ακόμα και σήμερα;» ρωτάω τον καθηγητή.

«Υπάρχουν εστίες, οι οποίες καταγράφονται σποραδικά. Επομένως έχετε πιθανότητα εάν βρεθείτε στο κατάλληλο περιβάλλον και εφόσον ο οργανισμός σας παρουσιάζει προδιάθεση στην ασθένεια, να νοσήσει», απαντάει.

Αμέσως σπεύδει να διευκρινίσει: «Η λέπρα ευνοείται από το συγχρωτισμό με άτομα που έχουν το νόσημα. Με δεδομένο ότι ο χρόνος επώασης μπορεί να ολοκληρωθεί μετά από 20 χρόνια, οι πιθανότητες εκδήλωσης λέπρας είναι πάντοτε υπαρκτές. Η Ελλάδα έχει φτάσει στο σημείο να θεωρεί ότι είναι ένα νόσημα που ανήκει στο παρελθόν, χωρίς ωστόσο να σημαίνει ότι εξαλείφθηκε».



Το νοσοκομείο Ανδρέας Συγγρός είναι κληροδότημα της Ιφιγένειας Συγγρού. Ιδρύθηκε όταν ένα σημαντικό ποσό κατατέθηκε σε μετοχές της Εθνικής Τράπεζας, με αποδέκτη το ελληνικό κράτος. «Πολλά στοιχεία της λειτουργίας του έχουν καθοριστεί από τους διαθέτες με διατάγματα της εποχής. Σε πολλά σημεία μάλιστα, παρενέβη και η πολιτεία. Σε ό,τι αφορά στο χώρο του νοσοκομείου έχει έκταση 50 στρέμματα, και παραχωρήθηκε από τη μονή Πετράκη για να λειτουργεί αποκλειστικά ως νοσοκομείο. Παλαιότερα είχαν γίνει προτάσεις να δημιουργηθεί ξενοδοχείο σε αυτό το χώρο και να στηθεί ένα υπερσύγχρονο νοσοκομείο σε κάποιο σημείο της Αθήνας. Κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ. Μάλιστα επί κυβερνήσεων Καραμανλή, ο Χατζιδάκις και ο Χορν είχαν ζητήσει από την κυβέρνηση να διαθέσει το χώρο για τη δημιουργία πνευματικού κέντρου».
Το άσυλο

«Το Ανδρέας Συγγρός λειτούργησε επίσης ως άσυλο κατά τα πρώτα χρόνια ζωής του, γνωστή ως περίοδο της αφροδισιολογίας. Τότε νοσηλεύονταν εδώ, κυρίως οι κοπέλες που είχαν προσβληθεί από αφροδίσια νοσήματα. Εταίρες κατά βάση, καθώς και άλλες γυναίκες, οι οποίες είχαν προσβληθεί από ασθένειες. Ανάμεσά τους και -λιγότεροι όμως- άνδρες», συμπληρώνει ο Παναγιώτης Σταυρόπουλος.
Ο κοινωνικός στιγματισμός

Αμέσως μετά μιλάμε για τον κοινωνικό στιγματισμό. Με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τα σημάδια μιας απλής ψωρίασης. Όταν δίνετε το χέρι σας, αυτός που βρίσκεται αντικριστά σας το κοιτάζει με απέχθεια και αμέσως απομακρύνει το δικό του, αποφεύγοντας κάθε επαφή.

«Η προκατάληψη υπάρχει ακόμα και σήμερα, παρά τις προσπάθειες που έχουν γίνει και από τους επιστήμονες, αλλά και από συλλόγους ασθενών. Αυτό συμβαίνει καθώς αρκετοί νομίζουν ότι τα νοσήματα είναι μεταδοτικά. Το οξύμωρο όμως είναι ότι όσα είναι μεταδοτικά θεραπεύονται, ενώ τα χρόνια δεν θεραπεύονται και δεν είναι μεταδοτικά».

Την ώρα που ο καθηγητής μου μιλάει κοιτάζω παράλληλα μία από τις βιτρίνες. Παρατηρώ τοποθετημένα στη σειρά, προπλάσματα με δερματικούς καρκίνους.



Εκείνος προλαβαίνει τη σκέψη μου και μου εξηγεί: «Το μελάνωμα είναι ο κακοηθέστερος όγκος του ανθρώπινου οργανισμού. Το επιθηλίωμα που βλέπετε δίπλα είναι κι αυτό μία μορφή καρκίνου του δέρματος», λέει δείχνοντας προς το μέρος το οποίο μου είχε τραβήξει την προσοχή δευτερόλεπτα πριν.

«Επίσης υπάρχει το ακανθοκυτταρικό επιθυλίωμα, το οποίο εκδηλώνεται στα χείλη και είναι λιγότερο συχνό. Προκαλούνται από γενετικούς παράγοντες σε συνδυασμό με την προδιάθεση και τις μεταλλάξεις γονιδίων. Στους παράγοντες που προκαλούν καρκίνους του δέρματος μπορεί να προστεθούν και φυσικά αίτια, φάρμακα, καθώς και η ιδιοσυγκρασία ενός ανθρώπου. Τον πρωτεύοντα ρόλο πάντως διαδραματίζει το DNA μας. Με εξαίρεση τις μεταδιδόμενες ασθένειες όπως οι μύκητες», λέει σε μια προσπάθεια να λύσει κάθε μου απορία.

Αυτή τη στιγμή η δερματολογία έχει αποκρυπτογραφήσει μόλις το 30% των αφροδίσιων νοσημάτων και των παθήσεων του δέρματος, οι οποίες είναι θεραπεύσιμες. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με το υπόλοιπο 70% που παραμένει ανεξερεύνητο. «Μπορεί να υπάρξει μία νέα σύφιλη, ένα νέο AIDS, όπως έχει συμβεί και κατά το παρελθόν».



Στο ποια πάθηση ευθύνεται για το μεγαλύτερο ποσοστό θνησιμότητας, η απάντησή του κυρίου Σταυρόπουλου είναι άμεση: «Το μελάνωμα. Μεγαλύτερο ποσοστό και από το AIDS. Φανταστείτε ότι οι περισσότεροι ασθενείς με AIDS είναι πλέον... περιπατητικοί ασθενείς. Έρχονται παίρνουν τα φάρμακά τους και ζουν την καθημερινότητά τους χωρίς κανένα πρόβλημα. Οι εικόνες των αρχών της δεκαετίας του ’90, όπου βαριές περιπτώσεις AIDS είχαν κάνει την εμφάνισή τους, ανήκουν στο παρελθόν».

Πριν ολοκληρώσει τη φράση του, προτείνω το χέρι μου. «Ήρθε η ώρα να επιστρέψετε στο νοσοκομείο, σας περιμένουν οι φοιτητές σας», του θυμίζω.

«Έχετε δίκιο, αν χρειαστείτε κάτι άλλο μπορείτε να με πάρετε ένα τηλέφωνο».

Περπατώντας προς την έξοδο το μόνο που σκέφτομαι είναι μια φίλη μου. Μου έλεγε ότι θέλει να ξεκινήσει σολάριουμ τώρα που πιάνει η άνοιξη. Κάπως τρομαγμένος από τα όσα είχα δει λεπτά νωρίτερα, επιταχύνω το βηματισμό μου και πληκτρολογώ τον αριθμό της. Αφού της εξηγώ τις πετάω δύο κουβέντες, χωρίς να σηκώνω αντίρρηση «τα υπόλοιπα θα τα πούμε από κοντά», της απευθύνομαι προστατευτικά και κατεβάζω το τηλέφωνο από το αυτί.

Διαβάστε περισσότερα...

Πώς ένας μυστικός αστυνομικός ξεγελά τους ντίλερ και δε δοκιμάζει ναρκωτικά


Ο τρόμος με τον οποίο κατάφερε και κέρδιζε την εμπιστοσύνη τους.

O συνταξιούχος πια, πράκτορας της Dea και συγγραφέας του βιβλίου «Deal», Mike Vigil πέρασε περίπου 20 χρόνια ως μυστικός αστυνομικός στο Μεξικό και την Κολομβία. Ο ίδιος αποκαλύπτει στο παρακάτω βίντεο, πώς κατάφερνε και ξεγελούσε τους εμπόρους ναρκωτικών και κέρδιζε την εμπιστοσύνη τους αλλά και πώς απέφευγε να δοκιμάζει ναρκωτικά όταν του προσέφεραν.

«Έμαθα πώς να ντύνομαι σαν και αυτούς, να μιλώ σαν και αυτούς, να συμπεριφέρομαι σαν κι αυτούς. Υποκρινόμουν ότι ήμουν αδίστακτος όσο οι ντίλερ. Όταν μου έλεγαν να δοκιμάσω ναρκωτικά, τους έλεγα ότι δεν αγγίζω το ''προίόν''. Ο απώτερος σκοπός μου είναι το κέρδος, έλεγα», αναφέρει ο Vigil και συνεχίζει: «Ήξεραν ότι αν είσαι χρήστης ναρκωτικών είσαι σε μειονεκτική θέση, γιατί συχνά, όταν κάποιος έπεφτε στα χέρια της αστυνομίας τα ''έπαιζε''και συχνά στρέφονταν και κατέθεταν εναντίον τους. Έτσι, οι διακινητές, δεν ήθελαν μπίζνες με ναρκομανείς».

Όσο για το πώς κέρδιζε την εμπιστοσύνη τους, εξηγεί: «Για να κερδίσεις την εμπιστοσύνη ενός εμπόρου, απαιτείται πολύς χρόνος. Περνάς μια δοκιμαστική περίοδο δίπλα τους. Θα σου ζητήσουν ''συστάσεις'' με ποιους είχες δουλέψει στο παρελθόν κλπ. Εγώ τους έλεγα ονόματα ανθρώπων που ήταν ήδη νεκροί, που δεν θα μπορούσαν να πιστοποιούσαν τα λεγόμενά μου…»,καταλήγει.






Πηγή: http://www.newsbeast.gr
Διαβάστε περισσότερα...

Ο βίος και η πολιτεία του ξεχωριστού mr Cocomat, Πολ Ευμορφίδη


Κανονίσαμε τη συνέντευξη με μία από τις συνεργάτες του. Αρχικά πίστεψα πως θα είχα απέναντί μου έναν ακριβοθώρητο επιχειρηματία με ελάχιστο χρόνο στη διάθεσή του. Εγκλωβισμένο σε συσκέψεις, πίσω από την κλειστή πόρτα κάποιου γραφείου. Έκανα λάθος...

Δύο ημέρες αργότερα, έλαβα mail από τα κεντρικά γραφεία της Cocomat. Ανοίγοντάς το είδα τα στοιχεία επικοινωνίας μαζί του. Ο Πολ Ευμορφίδης, βρισκόταν σε επαγγελματικό ταξίδι στην Κολωνία. Γι' αυτό και η συνέντευξη θα γινόταν μέσω Skype. Του έστειλα αίτημα επικοινωνίας κι εκείνος το αποδέχτηκε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Στιγμές μετά λάμβανα δική του κλήση μέσω Skype.

«Καλησπέρα σας!», ήταν οι πρώτες μου κουβέντες.

«Γεια σου Τζορτζ άρχοντα!», ήταν το καλωσόρισμα από την άλλη πλευρά. «Και άσε τον πληθυντικό!»

«Τώρα που μιλάμε είμαι στην Κολωνία και μαθαίνω στα παιδιά της Cocomat πώς να χορεύουν ζεϊμπέκικο», συνέχισε εκείνος.

Η άνεσή του με ξένισε αρχικά. Δεν το έκρυψα και του το είπα. Εκείνος αντί να απαντήσει, στην παρατήρησή μου, συνέχισε: «Κυριολεκτικά τους μαθαίνω να χορεύουν ζεϊμπέκικο στους πελάτες. Άλλωστε είναι γερασμένη η ιδέα ενός μαγαζιού που ο πελάτης δίνει λεφτά και ο καταστηματάρχης τα παίρνει προσφέροντας ένα προϊόν».

Πριν απ’ όλα όμως ας έρθουμε στο προκείμενο… Την Cocomat ως εταιρεία τη γνωρίζετε. Οι περισσότεροι τουλάχιστον… Λίγοι λιγότεροι ίσως γνωρίζετε τον ιδρυτή της.



Γεννημένος στην Σπάρτη, στη Χαρακιά, έφυγε στα 15 μακριά από το πατρικό του. Σπούδασε στη γυμναστική ακαδημία και στην ανωτάτη εμπορική. Μετά δούλεψε στη Σιβιτανίδειο ως καθηγητής και στο Μοναστηράκι ως πωλητής σε κατάστημα με τουριστικά.
 Και το 1989 ξεκίνησε την Cocomat.

«Όλα ήταν μία σύμπτωση. Είχα τότε μία γκόμενα. Την έφερα στην Ελλάδα και την πήγα στη μάνα μου. Ωστόσο εκείνη δεν ήθελε να τη βάλει στο σπίτι. Εγώ ήμουν ήδη παντρεμένος και φοβόταν τι θα πει ο κόσμος. Μη μπορώντας να κάνω αλλιώς, πήγαμε στην παραλία της Χαρακιάς και το πρώτο πράγμα που είδα ήταν ένα στρώμα από φύκια, που είχε σχηματίσει το κύμα στην ακτή. Αφού κοιμηθήκαμε το βράδυ εκεί, ξύπνησα την επόμενη ημέρα και διαπίστωσα ότι είχα κάνει τον καλύτερο ύπνο της ζωής μου. Σκέφτηκα αμέσως να φτιάξω ένα ίδιο και να κοιμάμαι στην ταράτσα του πατρικού μου. Θυμάμαι τότε τη μάνα μου να λέει: "Σιγά το στρώμα που έφτιαξες! Ο παππούς σου έφτιαχνε το ίδιο 40 χρόνια πριν από εσένα". Εγώ όμως δεν επηρεάστηκα. Έφτιαξα το πρώτο και αργότερα ένα δεύτερο. Όλα αυτά από έρωτα στη φύση και στο να ακούω αυτό που προστάζει η καρδιά μου».
Η… κατάβαση της Κηφισιάς με ένα ξύλινο ποδήλατο



Κάποια στιγμή ανηφόριζα την Κηφισίας, κοίταξα από το παράθυρο του οδηγού. Πρέπει να ήταν 3 μήνες νωρίτερα. Είδα έναν τύπο να κατηφορίζει με ξύλινο ποδήλατο στο αντίθετο ρεύμα. Έχοντας ήδη εντυπώσει στο μυαλό μου την εικόνα ενός ξύλινου ποδηλάτου Cocomat, αμέσως προσπάθησα να αποκρυπτογραφήσω τα χαρακτηριστικά του αναβάτη. Τότε διαπίστωσα ότι ήταν ο Ευμορφίδης. Αυτός ίσως ήταν ένας ακόμα λόγος για τον οποίο ο συγκεκριμένος επιχειρηματίας κίνησε το ενδιαφέρον…

«Κυκλοφορώ με το ποδήλατο. Δεν έχω γραβάτα. Ούτε μία. Μόνο δύο ρούχα, τα οποία φοράω ολόκληρο το χειμώνα. Τα πλένω και τα ξαναφοράω. Η γραβάτα δεν μου λέει τίποτα. Είμαι αυτός που βλέπεις. Το μόνο που με ενδιαφέρει, να λέω ό,τι θέλω να πω με τα μάτια. Τα ρούχα άλλωστε δεν μπορούν να μιλήσουν», λέει ο Πολ Ευμορφίδης.
Μαθήματα ζεϊμπέκικου και… εξωστρέφειας

Στην αρχή ξεκίνησα να σας λέω ότι μαθαίνει τους συνεργάτες του -δεν τους λέει ποτέ υπαλλήλους- να χορεύουν ζεϊμπέκικο. Εκείνος δεν υπερβάλει ούτε στο ελάχιστο. «Αυτό είναι το χαρακτηριστικό που πρέπει να διαθέτουν όλοι οι Έλληνες. Την εξωστρέφεια. Κι αυτήν εφαρμόζω και στις επιχειρήσεις μου. Οι Ελβετοί για παράδειγμα διακρίνονται για την προσήλωσή τους στη συνέπεια. Οι Έλληνες είναι έξω καρδιά».
Delivery στη Νέα Υόρκη με ένα ποδήλατο

Κάποια στιγμή σκέφτηκε να μεταφέρει τα στρώματά του με ένα τρίκυκλο ποδήλατο. Η εικόνα του να περιδιαβαίνει τους δρόμους στη Νέα Υόρκη προκάλεσε το ενδιαφέρον και την περιέργεια των περαστικών. Εκείνος όμως είχε πετύχει να συζητούν για εκείνον. Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, παρά μόνο με την υλοποίηση μιας ιδέας απλής στην εφαρμογή της.

«Δεν υπήρχε άλλος τρόπος να πλησιάσω αυτόν που είχα απέναντί μου, πηγαίνοντας στη Νέα Υόρκη. Έπρεπε να του μιλήσω. Να καταλάβει τι κάνω. Όλοι θα αναρωτιούνται τι τρέλα κουβαλάω, βλέποντάς με το ποδήλατο και το στρώμα! Έτσι, την πρώτη φορά που βγήκα στο δρόμο με πλησίασε ένας αστυνομικός. Έπρεπε θυμάμαι να παραδώσω το στρώμα στη βαθύπλουτη ιδιοκτήτρια του πολυκαταστήματος ABC, η οποία το είχε παραγγείλει. Ο αστυνομικός ήρθε δίπλα μου και με κοίταζε με ύφος. "Θα μου δώσεις πρόστιμο;" τον ρώτησα. Με τα πολλά όμως κατάφερα να τον οδηγήσω στο μαγαζί μου στο Soho. Κι εκείνος αγόρασε ένα μαξιλάρι. Με την απλή και ανεπιτήδευτη συμπεριφορά, σπάει ο πάγος. Όταν συμπεριφέρεσαι παιδιάστικα γίνεσαι οικείος και φιλόξενος. Κι αυτό προσπαθούμε να κάνουμε σε όλα τα μαγαζιά μας και στο εξωτερικό. Στη Γερμανία έχουμε ήδη 8 μαγαζιά. Και δεκάδες ακόμα σε 16 χώρες του πλανήτη».

Όπως ο ίδιος υποστηρίζει, στα περιουσιακά του στοιχεία δεν θα εντοπίσετε ακίνητο ή ακίνητα. Ούτε συσσωρευμένα περιουσιακά στοιχεία.

«Δεν θεωρώ τίποτα δικό μου. Και τίποτα ιδιόκτητο. Ούτε καν αυτοκίνητο. Κυκλοφορώ με το ποδήλατο και αν με παρατηρήσεις θα δεις ότι η κοιλιά μου -σε αντίθεση με κάποιων άλλων- είναι επίπεδη. Δεν μπορεί να μου πάρει κανείς τίποτα, ενώ η μοναδική μου περιουσία είναι η δημιουργικότητα», εξηγεί ο Πολ Ευμορφίδης.



Μπορεί ακούγοντάς τον να πιστέψετε ότι δεν πατάει στη γη. Αντιθέτως όμως. Εκτός από ρεαλιστής και απολύτως προσγειωμένος, αρκείται και ξέρει να περνάει καλά με τα αυστηρώς απαραίτητα. «Δεν πρόκειται να ζήσω πλουσιοπάροχα. Όπως τουλάχιστον φαντάζεται για ‘μένα, τον επιχειρηματία, ένας φτωχός άνθρωπος. Θέλω να ζω όπως όταν ήμουν φοιτητής και να είμαι για πάντα 18 χρονών. Στο μυαλό. Απόδειξη είναι ότι εάν πέσω κάτω τώρα, μπορώ να κάνω 100 κάμψεις. Εσύ μπορείς;» με ρωτάει με νόημα.

Παντρεμένος και πατέρας 4 παιδιών ο Ευμορφίδης δεν φοράει βέρα. «Η βέρα είναι χρήσιμη μόνο για όσους θέλουν να δείξουν ότι είναι παντρεμένοι. Κι εγώ δεν χρειάζεται να δείξω κάτι».

Μποέμ και πολιταξιδεμένος, μιλάει 7 ξένες γλώσσες, τις οποίες έμαθε στα ταξίδια του στο εξωτερικό. Αυτοδημιούργητος και αυτοδίδακτος.

«Αφεντικό, κύριε Ευμορφίδη ή Παύλο σε φωνάζουν οι υπάλληλοί σου;» ρωτάω εγώ. Κάποιος από τους ανθρώπους που έτυχε να συνεργαστούν μαζί με είχε ήδη πληροφορήσει ότι δούλευαν σε αντικριστά γραφεία. Χωρίς παραβάν, τζαμαρία, περίφραξη ή οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να οριοθετεί την κυριαρχία του αφεντικού έναντι του εργαζόμενου.

«Πρέπει να έρχομαι εδώ και να το παίζω αφεντικό; Δεν το κάνω. Όλοι με φωνάζουν Παύλο», απαντάει εκείνος.

Η κουβέντα μαζί του ακροβατεί. Στα όρια, στα οποία κι εκείνος κινείται. Αερικό. Προσπαθώ να συγκρατήσω τη συζήτηση στα δικά μου μέτρα. Ωστόσο η σκέψη του είναι καταιγιστική.
«Κοιμήθηκα στο πάτωμα»

«Όταν κάνει κρύο όλοι φοράνε μπουφάν. Ωστόσο εγώ που κυκλοφορώ με το ποδήλατο είμαι χειμώνα - καλοκαίρι με το κοντομάνικο. Βρίσκομαι συνέχεια σε κίνηση και δεν χρειάζομαι τα πολλά ρούχα. Νιώθω σαν πουλί, τρώω σαν πουλί, δεν έχω ανάγκη από αντικείμενα. Τα αντικείμενα είναι απαραίτητα σε όσους βρίσκονται σε άμυνα. Κι εγώ δεν αμύνομαι. Θα σου πω αυτό: Μία από αυτές τις ημέρες που βρίσκομαι στην Κολωνία κοιμήθηκα στο πάτωμα του αφεντικού της Cocomat στη Γερμανία, ο οποίος έχει το franchise. Με φιλοξένησε στο σπίτι του, επειδή όμως δεν είχε κρεβάτι και έπρεπε να κοιμηθώ κι εγώ εκεί, ξάπλωσα στο πάτωμα. Δεν λέω ότι συμβαίνει πάντοτε αυτό. Προχθές για παράδειγμα στο Αμβούργο κοιμήθηκα σε κανονικό ξενοδοχείο, στο ίδιο δωμάτιο με ένα από τα παιδιά που δουλεύουν στην Cocomat».
«Δεν μας λείπουν οι ποδηλατόδρομοι, αλλά οι ποδηλάτες»

Ως ποδηλάτης μιλάει για το ποδήλατο. Και αντικρούει το επιχείρημα όλων εκείνων, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι μας λείπουν οι ποδηλατόδρομοι από την Αθήνα. «Στην πραγματικότητα λείπουν οι ποδηλάτες. Ο κόσμος δεν κάνει ποδήλατο στην πόλη. Όλοι φοβούνται να εκθέσουν τον εαυτό τους. Και το ποδήλατο σημαίνει έκθεση. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα: Τις προάλλες συζητούσα με ένα συνεργάτη μου στην εταιρεία. Όταν τον ρώτησα γιατί δεν κυκλοφορεί με το ποδήλατο, μου απάντησε ότι θα νομίζει η γκόμενα πως είναι άνεργος και άφραγκος. Ή ότι θα τον κοροϊδεύει επειδή φαίνεται η κάλτσα, το πόδι του και οτιδήποτε άλλο τον εκθέτει στα μάτια της! Βλέπεις ότι το πρόβλημα δεν είναι οι ποδηλατόδρομοι»

Για τους πολιτικούς και την πολιτική, δηλώνει πως θα στήριζε μόνο εκείνον, ο οποίος έχει ξανασχοληθεί με κάποιο αντικείμενο και ξέρει πώς να τον καθοδηγήσει.

«Το μόνο που δεν θέλω είναι να μου πει ένας πολιτικός, είναι πώς να κάνω μια δουλειά από τη στιγμή που δεν την έχει κάνει ο ίδιος. Και οι άνθρωποι που κυβερνάνε, αυτό κάνουν δυστυχώς. Αντιθέτως σέβομαι αυτούς που έχουν κάνει και όχι αυτούς που φαντάζονται πώς να κάνουν κάτι».

Μιλάει για το πρώτο του μαγαζί. Βρισκόταν σε μία αποθήκη στα Πατήσια και το εγκατέλειψε οριστικά πριν από 15 χρόνια καθότι ήταν πολύ μικρό για τις ανάγκες της εταιρείας του. «Κι ακόμα είναι ξενοίκιαστο. Μόνο μια φορά νοικιάστηκε κι αυτό όχι για πολύ», προσθέτει.

Όσο για το αγαπημένο του μέρος στην Ελλάδα είναι η Χαρακιά. Το χωριό του. «Εκεί πάω, πιάνω πάτο, παίρνω οξυγόνο και ξαναφεύγω. Ξεκινάω από την Αθήνα με το ποδήλατο, και σε δύο μέρες είμαι εκεί».
Σηκώνοντας τις μπάρες των διοδίων

Κάποια στιγμή έγινε γνωστό ότι σήκωσε τις μπάρες των διοδίων όταν παρέα με τον δημοσιογράφο των New York Times, Ράσελ Σόρτο, ξεκίνησε από την Αθήνα με προορισμό το Βόλο.

«Ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος που ζήτησε να πάμε στο Βόλο με το αυτοκίνητο. Στα διόδια των Αφιδνών συναντήσαμε μια επιτροπή κατοίκων, η οποία διαμαρτυρόταν ότι οι ντόπιοι περνούν καθημερινά και δεν μπορούσαν να πληρώνουν διαρκώς το ποσό που τους ζητούσε η κοινοπραξία. Αυτό που είπα απευθυνόμενος στο δημοσιογράφο ότι πρέπει όλοι οι κάτοικοι να έχουν μία κάρτα με μειωμένο αντίτιμο. Σε ένδειξη διαμαρτυρίας, στηρίζοντας τους κατοίκους σήκωσα κι εγώ τη μπάρα».
Δωρεάν ύπνος στα στρώματα της Cocomat

Το πιο… εξωφρενικό όμως το φύλαξα για το τέλος. Ο Ευμορφίδης αποφάσισε πριν από 19 χρόνια να ξεκινήσει το test sleep. Εάν κάποιος επιθυμεί μπορεί να δοκιμάσει τα στρώματα της Cocomat. Να κοιμηθεί σε κάποιο από τα ξενοδοχεία ή τα καταστήματα της εταιρείας για ένα βράδυ, αναζητώντας το κατάλληλο στρώμα για εκείνον.

«Εάν δηλαδή έρθω εγώ στο ξενοδοχείο που έχετε στο Κολωνάκι και ζητήσω να μείνω για ένα βράδυ, θα μου επιτρέψετε;», ρωτάω.

«Αν πας στο Κολωνάκι φυσικά και θα σε φιλοξενήσουν αμέσως», απαντάει.



«Κι αν κάποιος προσποιηθεί ότι ενδιαφέρεται για κάποιο στρώμα και σας εξαπατήσει, απλά και μόνο για να δοκιμάσει εάν τα δωμάτιά σας είναι ωραία;» συνεχίζω.

«Τότε μου αρκεί που θα λέει ότι μας έπιασε στον ύπνο, αλλά κοιμήθηκε σε ένα στρώμα Cocomat. Και μόνο που θα πει το όνομα εγώ είμαι ευχαριστημένος. Μην ξεχνάς: η χαρά όταν την προσφέρεις θα επιστρέψει πάντα με κάποιο τρόπο...».


Πηγή: http://www.newsbeast.gr
Διαβάστε περισσότερα...

Νέα ευκαιρία στη ζωή για το αγοράκι που είχε εγκαταλειφθεί επειδή το θεωρούσαν μάγο


Δύο μήνες μετά, είναι αγνώριστος - Δείτε φωτογραφίες.

Οι εικόνες που ακολουθούν αποτυπώνουν την εκπληκτική πορεία ανάρρωσης του 2χρονου Hope από τη Νιγηρία, που η οικογένειά του εγκατέλειψε για να πεθάνει επειδή τον θεωρούσαν… μάγο.

Το αγοράκι είχε βρεθεί αποστεωμένο και με παράσιτα από την Anja Ringgren Loven, μια Δανή που ζει στην Αφρική, τον Ιανουάριο.

Έχουν περάσει οκτώ εβδομάδες και η μεταμόρφωση του μικρού αγοριού είναι προφανής.

Όταν τον είχε βρει η Loven, ο μικρούλης ζούσε ήδη οκτώ μήνες μόνος του, τρώγοντας τα αποφάγια άλλων. Η φωτογραφία της να του δίνει γονατιστή νερό είχε ραγίσει καρδιές. Αλλά η γυναίκα δεν έμεινε εκεί, τον τύλιξε σε μια κουβέρτα και τον μετέφερε στο κοντινότερο νοσοκομείο.

Εκεί υποβλήθηκε σε θεραπεία για να απαλλαγεί από τα παράσιτα και έκανε καθημερινά μεταγγίσεις αίματος.

Δύο ημέρες αργότερα, η γυναίκα ζήτησε τη βοήθεια του κόσμου για τα υψηλά ιατρικά έξοδα του Hope και οι προσφορές έφτασαν το ένα εκατομμύριο δολάρια!

Οκτώ εβδομάδες αργότερα ο Hope είναι αγνώριστος. Έχει πάρει βάρος και γελά και παίζει με τα άλλα παιδιά.

«Όπως βλέπετε στις φωτογραφίες ο hope πραγματικά απολαμβάνει τη ζωή πια και έχει 35 αδέλφια που όλα τον φροντίζουν, παίζουν μαζί του, διαβάζουν μαζί του και του προσφέρουν πάρα πολλή αγάπη», έγραψε η Loven ανεβάζοντας τις νέες φωτογραφίες στο Facebook.

Η Loven είναι ιδρύτρια του Ιδρύματος African Children's Aid Education and Development Foundation, που βοηθά στα παιδιά που στιγματίζονται ως «μάγοι» και εγκαταλείπονται ή και δολοφονούνται από την κοινότητά τους.

«Με όλα τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν μπορούμε, εκτός του να προσφέρουμε στον Hope την καλύτερη θεραπεία, να χτίσουμε και μια κλινική και να σώσουμε πολλά περισσότερα παιδιά από αυτό το βασανιστήριο», εξήγησε η γυναίκα.
















Πηγή: http://www.newsbeast.gr
Διαβάστε περισσότερα...