Αδίσταχτη οικονομία και πολιτική

Σήμερα η εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας είναι αλματώδης, όπως και ο παραγόμενος πλούτος τεράστιος. Αυτό σημαίνει, ότι υπάρχουν οι αντικειμενικές προϋποθέσεις τα άτομα με αναπηρία και οι χρόνια πάσχοντες (και όχι μόνο βέβαια) να ζουν όλο και καλύτερα, όλο και περισσότερο, ακόμα και να ενταχθούν στην παραγωγή. Αντίθετα, χιλιάδες άνθρωποι σπρώχνονται βίαια στην εξαθλίωση και το θάνατο. Πριν από μερικές μέρες δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της κυβερνήσεως ο Ενιαίος Πίνακας Προσδιορισμού Αναπηρίας, που είναι μέρος του νέου Κανονισμού Εκτίμησης Βαθμού Αναπηρίας (ΚΕΒΑ). Με αυτό το εργαλείο η κυβέρνηση σφαγιάζει κυριολεκτικά τα πιο απαραίτητα για να ζήσουν. Μειώνει τα ποσοστά αναπηρίας σε χρόνια πάσχοντες και ανάπηρους, με αποτέλεσμα να χάνουν τα πάντα: Ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ευνοϊκές ασφαλιστικές ρυθμίσεις, φοροαπαλλαγές, επιδόματα και αναπηρικές συντάξεις. Το πνεύμα του κανονισμού είναι: Οποιος έχει να πληρώσει για να αγοράσει την υγειά του, θα ζήσει.

Είναι ενδεικτικό, ότι το ποσοστό αναπηρίας των μεταμοσχευμένων ήπατος πέφτει από το 80% στο 50% - 67% για ένα χρόνο μετά τη μεταμόσχευση και έπειτα στο 10%! Με ποσοστό αναπηρίας κάτω του 67% ο ασθενής δεν δικαιούται τίποτα. Θα πρέπει σε όλη του τη ζωή να δαπανά χιλιάδες ευρώ το μήνα για φάρμακα και θεραπείες, θα βγαίνει στη σύνταξη όπως όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι (σ.σ. δηλαδή ποτέ), θα πληρώνει φόρους όπως όλοι οι υπόλοιποι, δεν θα έχει κανένα εισόδημα κλπ. Το ίδιο ισχύει για μια σειρά χρόνια πάσχοντες και ανάπηρους, για χιλιάδες ανθρώπους, όπως οι πάσχοντες με μεσογειακή αναιμία, με τον ιό HIV, με άλλες σπάνιες παθήσεις και βαριές αναπηρίες.

Αδίσταχτη πολιτική μιας αδίσταχτης κυβέρνησης; Οχι μόνο. Πρόκειται για αδίστακτη οικονομία, την καπιταλιστική οικονομία, όπου όλες οι ανάγκες - από την ανάγκη για τροφή, ρεύμα, νερό και στέγη μέχρι την ανάγκη για φάρμακα, γιατρό, νοσηλεία - πωλούνται κι αγοράζονται. Αυτές τις ανάγκες τις εμπορεύεται τόσο το κράτος, όσο και οι επιχειρηματίες. Ιδιαίτερα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, οι κυβερνήσεις κόβουν ακόμα και τα λίγα που έδιναν για Υγεία και Πρόνοια, προκειμένου να «ταΐζουν» την όλο και εντεινόμενη ανάγκη των επιχειρηματικών ομίλων για ανταγωνιστικότητα και κερδοφορία. Σε μια κοινωνία και οικονομία που στηρίζεται στο κέρδος, στην καπιταλιστική ιδιοκτησία στην παραγωγή και τις υπηρεσίες, οι ανάγκες είναι κόστος. Και ως εκ τούτου οι όποιες παροχές για την ικανοποίησή τους, κόβονται.

Οι χρόνια πάσχοντες και οι ανάπηροι μαζί με όλους τους εργαζόμενους πρέπει να απορρίψουν οριστικά και αμετάκλητα την οικονομία, όπου κινητήριος δύναμη είναι το καπιταλιστικό κέρδος, να την ανατρέψουν. Τότε όλος ο παραγόμενος πλούτος θα ανήκει σε αυτούς που τον παράγουν και σε όλη την κοινωνία. Η παραγωγή θα σχεδιάζεται ανάλογα με τις ανάγκες και τις δυνατότητες της χώρας σε πλουτοπαραγωγικές πηγές και εργατικό δυναμικό. Θα υπάρχουν σύγχρονες δομές Υγείας και Πρόνοιας σε όλη τη χώρα, η επιστήμη και η τεχνολογία θα αξιοποιούνται ακριβώς για να ζουν οι άνθρωποι περισσότερο και καλύτερα, να δουλεύουν λιγότερο και να παράγουν περισσότερα αγαθά, να προσφέρουν αναβαθμισμένες υπηρεσίες. Τα φάρμακα και η περίθαλψη δε θα δίνονται σύμφωνα με την τσέπη του καθένα. Δεν είναι εύκολος αυτός ο δρόμος, μα είναι μονόδρομος.

Πηγή: http://www2.rizospastis.gr