Το αγαπημένο μου μέρος στη Θεσσαλονίκη

Πάντα έλεγα ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να ζήσω σε μία πόλη που δεν «βλέπει» θάλασσα. Ψέματα. Έζησα για επτά χρόνια στην Αθήνα και πολλές φορές έκανα να δω θάλασσα εβδομάδες ολόκληρες. Γι' αυτό μόλις επέστρεψα στη Θεσσαλονίκη φρόντισα να την έχω μπροστά στα πόδια μου.



Παιδί των ανατολικών συνοικιών ανέκαθεν, η Νέα Παραλία έγινε το δεύτερο σπίτι μου. Όπως και πολλών άλλων. Εκείνο το σημείο μεταξύ Μεγάρου Μουσικής και Ιστιοπλοϊκού Ομίλου. Τα καλοκαίρια είναι το πιο παρηγορητικό μέρος της Θεσσαλονίκης.



Τα πρωινά και τα βράδια γεμίζει κόσμο, φωνές, παιδιά που παίζουν και σκυλιά που κυνηγιούνται. Καντίνες και πλανόδιους με μαλλί της γριάς και γλειφιτζούρια-κοκοράκια. Πιτσιρικάδες με σκέιτμπορντ και νιάτα με μπύρες στα παγκάκια. Πίσω από το νέο αναψυκτήριο, στη λιμνούλα του Κήπου του Νερού, αν κοιτάξεις προσεκτικά μπορεί να δεις μερικά περίεργα ψάρια και βατράχια πάνω στα νούφαρα και αν προχωρήσεις λίγο πιο κάτω σε παίρνουν οι μυρωδιές από τον Κήπο των Ρόδων. Μια παραλία άδεια από μαγαζιά, αλλά γεμάτη από ζωή.







Τα αγαπημένα μου, όμως, είναι τα μεσημέρια του Αυγούστου. Εκεί, λίγο πριν από τον απογευματινό καφέ στο «Αρχέγονο» με την παρέα -για περίπου τέταρτη φορά μέσα στην εβδομάδα. Την ώρα που «καίνε τα τσιμέντα» από τον ήλιο που κοιτάει κατάφατσα την παραλία. Είναι η ώρα που η παραλία σου ανήκει. Κάνα ποδήλατο πού και πού και κάνα ζευγαράκι στα γρασίδια. Και η απέραντη, ατελείωτη θάλασσα.

Πηγή: http://www.lifo.gr