Για να επιτευχθεί η αλληλεπίδραση των Ατόμων με Αναπηρία (Α.με.Α) με το κοινωνικό σύνολο, θα πρέπει πρώτα η ίδια η κοινωνία να αποβάλλει τους φραγμούς και τις διαχωριστικές γραμμές.
Απαραίτητη προϋπόθεση για αυτό, είναι η αλλαγή της αρνητικής στάσης, των αντιλήψεων και των στερεοτύπων που η ίδια η κοινωνία έχει επιβάλλει, με τον τρόπο λειτουργίας των κοινωνικών περιβαλλοντικών δομών και της επικρατούσας αρνητικής κοινωνικής στάσης.
Τα στερεότυπα απέναντι στα Α.με.Α είναι γνωστικές και συναισθηματικές κατασκευές που συναντούν ευρεία αποδοχή και αναδύθηκαν μέσα από συγκεκριμένες συνθήκες μέσα στον χρόνο.2 Όμως η αναπηρία είναι αναπόσπαστο τμήμα της κοινωνίας, το οποίο αποδεικνύεται από στατιστικά στοιχεία που δείχνουν ότι το 10% με 19% του γενικού πληθυσμού έχει κάποιου είδους αναπηρία.
Πιο αρνητικές είναι οι στάσεις προς τα άτομα με εμφανή αναπηρία (π.χ. ακρωτηριασμοί, δυσμορφίες) παρά προς τα άτομα που δεν ευθύνονται για την αναπηρία τους (π.χ. νοητική υστέρηση) ή τα ελαττώματά τους μπορούν να βελτιωθούν.
Θετική στάση δείχνουν οι γονείς για να εμπλακεί το παιδί τους σε κοινή δραστηριότητα με ένα παιδί με αναπηρία, αλλά όσο μικραίνει η απόσταση αλληλεπίδρασης μεταξύ τους, τόσο λιγότερη θετική γίνεται η στάση τους.
Στην έρευνα που πραγματοποίησε η Εθνική Συνομοσπονδία Α.με.Α. το 1997, διαπιστώθηκε ότι περίπου το 1/3 του ενήλικου πληθυσμού της Ελλάδας έχει ένα Α.με.Α στον οικογενειακό του περίγυρο (29.5%) ενώ στην ίδια έρευνα, η στάση της κοινής γνώμης απέναντι στα Α.με.Α κυμαίνεται γύρω από τέσσερα βασικά συναισθήματα, τα οποία βρίσκονται στα όρια μια επιφυλακτικής «εξωτερικής» σχέσης προς τα άτομα αυτά: Οίκτος (28.9%), Συμπάθεια (25.5%), Αμηχανία (14.4%) και Αδιαφορία (12.2%).
Αξιοσημείωτο είναι όμως το γεγονός ότι δεν παρατηρείταιπεριπαικτική διάθεση (3.6%), αλλά ούτε και διάθεση προσέγγισης (4.6%).
Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια γίνεται μια προσπάθεια αλλαγής των στάσεων και των αντιλήψεων απέναντι στα Α.με.Α. από την ίδια την κοινωνία, όμως η στάση αυτή παραμένει υποκριτική, γιατί το σημεία αναφοράς εξακολουθούν να είναι αυτά του μέσου όρου.
Οι πρακτικές της κοινωνίας απέναντι στα άτομα με αναπηρία συνεχίζουν να εμφανίζουν μεγάλες διακυμάνσεις: από απόρριψη έως και υπερπροστατευτισμό.
Από όποια αιτιολογία και αν προέρχεται η πηγή της στάσης που έχει ο καθένας μας απέναντι στα άτομα αυτά, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι αποτελεί ηθική μας υποχρέωση να σεβόμαστε τον συνάνθρωπο μας με αναπηρία, να υποστηρίζουμε τις δομές εκπαίδευσης και προστασίας αναπήρων και να προστατεύουμε την προσβασιμότητα και τα δικαιώματα τους.
Καραϊωσήφ Αλέξανδρος Μ. Res.
Καθηγητής Ειδικής Φυσικής Αγωγής
Πηγή: http://www.eviaportal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.