Το παιδί που νίκησε τον Έμπολα

«Κάθε μέρα ήταν κι ένας καινούργιος αγώνας να συνεχίσω να δουλεύω, να δένομαι, να δημιουργώ σχέσεις με ανθρώπους που ήξερα ότι θα πεθάνουν»…

Η 31χρονη Νορβηγίδα ψυχολόγος Αν Φελντσέτερ γύρισε, πριν από μερικές ημέρες, από τη Μονρόβια της Λιβερίας. Εκεί, στο Κέντρο Διαχείρισης Έμπολα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα έζησε την πιο σπαρακτική, όπως λέει στο «Έθνος», εμπειρία της ζωής της.



«Ως ψυχολόγος έχω αντιμετωπίσει πολύ δύσκολα περιστατικά, ανθρώπους που επέζησαν από πολέμους, κακοποιήσεις. Αλλά μπορούσα τουλάχιστον να τους πω ότι τα χειρότερα πέρασαν. Με τον Έμπολα δεν είναι έτσι». Έχει δουλέψει στο νότιο Σουδάν και τη Σιέρα Λεόνε, αλλά η ιστορία που τη σημάδεψε όσο καμία άλλη είναι αυτή του 6χρονου Πάτρικ, του μικρού παιδιού που ήρθε αντιμέτωπος με τον Έμπολα και νίκησε. Έδωσε ίσως την πιο δύσκολη μάχη της ζωής του και κατάφερε να θεραπευτεί. Και τώρα έχει να αντιμετωπίσει, όπως οι περισσότεροι, το στίγμα και την περιθωριοποίηση.

Για την ιστορία του Πάτρικ, η Αν ένιωσε την ανάγκη να γράψει ένα γράμμα στη Δυτική κοινότητα, που δημοσιεύει σήμερα κατ’ αποκλειστικότητα στην Ελλάδα το «Έθνος», όπου, μεταξύ άλλων, αναφέρει:

«Τον βλέπω κάθε μέρα, ανταλλάσσουμε χαμόγελα. Ο Πάτρικ είναι ένα μικρό παιδί, αλλά κάνει παρέα με άλλους που μπορεί να είναι και πέντε φορές πιο μεγάλοι από εκείνον. Σαν να προσπαθεί να αναπληρώσει για το γεγονός ότι είναι πάρα πολύ μικρός, για να πεθάνει. Παίζουν ένα παιχνίδι που μοιάζει με πόκερ, όταν φυσικά έχουν την ενέργεια, ενώ ακούν BBC Αφρικής στο τρανζίστορ που τους άφησε κάποια στιγμή, φορώντας τη διαστημική μου στολή. Ο Πάτρικ έχει ένα ντροπαλό, στραβό χαμόγελο και μία μελανιά κοντά στο δεξί του μάτι. Πρόσφατα, έχασε τη μητέρα του από τον Έμπολα. Και τώρα βρίσκεται μαζί με τον πατέρα του σε αυτό το απαίσιο μέρος.

Κάθε μέρα, λέω στον εαυτό μου: Ανν, δεν πρέπει να αφήσεις κανένα κομμάτι από την καρδιά σου σε αυτό το παιδί. Δεν ανήκει πλέον ανάμεσα στους ζωντανούς. Θα είναι εδώ για μία εβδομάδα και στη συνέχεια θα φύγει για πάντα.

Ο Πάτρικ κατάφερε τελικά να πάρει εξιτήριο με τον πατέρα του. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ο μικρός μου φίλος θεραπεύτηκε πριν ακόμα υποχωρήσει η μελανιά κοντά στο δεξί του μάτι. Είχε αδυνατίσει τόσο που χρειάστηκε να του συγκρατήσουμε το παντελόνι με σπάγκο. Ο Πάτρικ Πούπελ στέκεται πλέον δίπλα μου, στην ίδια μεριά του φράχτη και συνεχίζει να χαμογελάει δειλά. Κρατάει το πιστοποιητικό αποθεραπείας του από τον Έμπολα και νιώθει έτοιμος να μάθει ποδήλατο. Αντίθετα, με αυτό που μπορεί να πιστεύεις Πάτρικ, αυτό είναι κάτι που μία κυρία δεν θα ξεχάσει ποτέ».


Πηγή: http://www.enikos.gr