Ένα γράμμα για σένα, καημένε ασθενή μου!

Εδώ και τρία χρόνια περίπου η κατάσταση έγινε αφόρητη για σένα, με απίστευτες οικονομικές επιβαρύνσεις, περικοπές μισθών και αύξηση των ποσοστών συμμετοχής σου στις ιατροφαρμακευτικές σου ανάγκες.

Ίσως έχασες τη δουλειά σου, ίσως έπαθες ατύχημα, ίσως χειρουργήθηκες, ίσως χρειάζεσαι φάρμακα, γιατρούς, εξετάσεις. Ίσως χρειάζεσαι τροφή, ρούχα, συμπαράσταση. Ίσως και να πέθανες. Δεν σε βλέπω. Μα δεν ξέρω καλέ μου ασθενή που να σε παραπέμψω. Μην έρχεσαι στον γιατρό σου για βοήθεια. Από δω και πέρα σου είμαι άχρηστος, επικίνδυνος, ζημιογόνος και εχθρός σου.

Σήμερα το πρωί ήρθες με τα πόδια 6 χιλιόμετρα από το δίπλα χωριό να πάρεις τα φάρμακά σου και αφού περίμενες όρθιος 3 ώρες και κόντεψε να λυγίσει το μπαστούνι σου, σε κοίταξα στα μάτια όταν έφτασε η σειρά σου και σου είπα:

- Λυπάμαι καημένε μου ασθενή που περίμενες τόσες ώρες, αλλά δεν μπορώ να σου γράψω τα κολλύρια σου. Δεν έχεις γνωμάτευση οφθαλμιάτρου!! Πρέπει να μεταβείς στην Αθήνα για να την πάρεις.

- Γιατρέ, γράψε μου το φάρμακο του προστάτη μου.

- Καημένε μου κυριούλη, δεν έμαθες ότι χρειάζεται κι αυτό γνωμάτευση από ουρολόγο;

- Καλά γιατρέ, δεν θα αγοράσω τα κολλύρια. Ας στραβωθώ: Μήπως και που τα βάζω υπάρχει περίπτωση να δω άσπρη μέρα;
Μην μου γράφεις ούτε του προστάτη μου. Θα ξυπνάω όλη νύχτα και λίγο λίγο 50 φορές θα τα καταφέρω μέχρι το πρωί να αδειάσω την κύστη μου.
Όμως σε παρακαλώ γράψε μου το φάρμακο για το έλκος που έχω, διότι τα αντιπηκτικά που παίρνω για την καρδιά μου με πειράζουν στο στομάχι κι ο γιατρός μου, μου είπε να μην τα σταματήσω ποτέ γιατί θα πεθάνω από έμφραγμα μυοκαρδίου.

Τότε λύγισα, τσάκισα και σου διάβασα την απόφαση των υπουργών περί απαγόρευσης συνταγογράφησης του συγκεκριμένου φαρμάκου από τη δική μου ειδικότητα: της Παθολογίας!!!

Εσύ μ’ έφτυσες στο πρόσωπο και με ρώτησες; Τότε τι κάνεις εδώ; Διακοπές και μας κοτσάρεις τους βαρύγδουπους τίτλους σου για μόστρα; Κοπάνησες το μπαστούνι στο γραφείο κι έφυγες νευριασμένος.

Πόσο δίκαιο είχες; Αναρωτήθηκα τι κάνω εγώ εδώ απέναντί σου; Ποιά η χρησιμότητά μου σε σένα, καμιά.

Διότι σήμερα αποφάσισαν ότι πρέπει να σε αφήσω με τον πόνο του έλκους να σου βαραίνει το επιγάστριο, μέχρι να βρεθεί ραντεβού στο νοσοκομείο ή να βρούμε τον κοντινότερο γαστρεντερολόγο ή να αρθεί το απαγορευτικό των 10 μποφόρ, για να λάβεις κακόμοιρε ταλαιπωρημένε ασθενή μου το φάρμακό σου για το έλκος σου.

Όμως θα πρέπει οι κύριοι αυτοί να είναι κοντά μας, την ώρα της κρίσης και του παροξυσμού του έλκους σου και να ακούμε το γιατρό σου να λέει:

Κύριε!!!

Σηκωθείτε όρθιος (διότι είσαι διπλωμένος στα δύο από τον πόνο). Δείξε λίγο κατανόηση στους υπουργούς μας, που αποφάσισαν να σώσουν την Ελλάδα, κόβοντάς σου τα φάρμακα. Πήγαινε σπίτι σου, πιες κανένα χαμομήλι, άναψε και κανένα κεράκι σε κανένα ξωκλήσι κι αν δεν έχει απαγορευτικό, πάρε το πλοίο και πήγαινε με το έλκος σου, τη διάτρησή σου, την αιμορραγία σου τέλος πάντων σ’ ένα νοσοκομείο της Αθήνας κι άσε κι εμένα τον τρισάθλιο γιατρουδάκο ήσυχο διότι είμαι άχρηστος για σένα.

Δεν μου επιτρέπεται να γράψω τίποτα. Μου άφησαν τις γνώσεις και τις σπουδές να είναι στριμωγμένες στο κεφάλι μου για να μπορώ να σε σώσω όταν με χρειαστείς και κάθε μέρα μου κόβουν κι ένα δάχτυλο. Τώρα όμως δεν έχω χέρια για να σε βοηθήσω. Έχω μόνο γνώσεις, χρόνια εφημεριών και χαμένων χρημάτων για να πλουτίσω το μυαλό μου. Τώρα δεν έχω τίποτα να σου δώσω.

Δεν μου επιτρέπουν (ακόμη κι αν γνωρίζω τον τρόπο) να σε θεραπεύσω!

Αν πάθεις συγκοπή κι αν σου βρω φύσημα στην καρδιά από βουλωμένη αορτική βαλβίδα δεν μπορώ να σου γράψω το triplex καρδιάς.
Αν κινδυνεύεις από οστεοπόρωση να σπάσεις το γοφό σου, δεν μπορώ να σου γράψω μέτρηση οστικής πυκνότητας.
Αν είσαι ασθενής με 3-4 παθήσεις και χρειάζεσαι 7 φάρμακα, δεν μπορώ να σου τα γράψω όλα (ως μη συμβεβλημένος ιατρός του ΕΟΠΥΥ).

Γι αυτούς τους λόγους είμαι άχρηστος για σένα καλέ μου ασθενή. Από δω και πέρα, θα με λες ταχυδρόμο.

Θα σου γράψω ραβασάκια και θα σε στέλνω σε 50 ειδικότητες να πάρεις γνωματεύσεις για να μπορώ να σου γράψω τα φάρμακα. Δεν σου επιτρέπεται η επίσκεψη στον παθολόγο διαφορετικά.

Κι όπως κάθε επαρχία έτσι κι εδώ καλέ μου ασθενή έχεις την καραμπίνα σου έτοιμη να τη στρέψεις στα μούτρα του γιατρού σου, που σου αρνείται να σ’ εξυπηρετήσει και να ανακουφιστείς απ’ όλους σου τους πόνους.

Να θυμάσαι όμως ότι για σένα παρανόμησα!

Έγραψα το triplex καρδιάς να επισκεφτείς γρήγορα τον καρδιολόγο σου, σου έγραψα την μέτρηση οστικής πυκνότητας για να μην σπάσεις τον γοφό σου, σου έγραψα το 8ο – 9ο φάρμακο της χρόνια αγωγή σου για την καρδιά σου, τα πνευμόνια, τον καρκίνο σου.

Κι αν οι κύριοι θελήσουν, βάσει νόμου, να με δικάσουν ή να με περάσουν από πειθαρχικό συμβούλιο διότι δεν εκτέλεσα τις εντολές τους………. …….. να σε ξεματιάσω (χωρίς να σου δώσω φάρμακα).

Ήρθε λοιπόν η ώρα να φεύγω κι εγώ σιγά σιγά. Είμαι 43 χρονών, ξέρεις, αλλά πιο γέρος από σένα. Είμαι ανήμπορος, αβοήθητος και μόνος.

Είχα στις σπουδές μου το όνειρο να σε σώσω κι έγινε εφιάλτης. Είχα στις εφημερίες μου τα μάτια σου καρφωμένα πάνω μου να διψούν για ζωή και μου έδινες δύναμη.

Τώρα τα μάτια σου γέμισαν οργή για μένα και δεν βρίσκω κουράγιο να αντλήσω από πουθενά.

Το κράτος με απαξίωσε, με εγκατέλειψε.

Αντίο αγαπημένε μου ασθενή. Φεύγω κουρασμένος, αγανακτισμένος, αποδυναμωμένος κι ίσως εγώ να μην προλάβω να γεράσω σαν κι εσένα.

Ίσως τελικά εγώ ο τιποτένιος παθολόγος σου, νοσώ περισσότερο!!!


Πηγή: http://www.ramnousia.com