Το κορίτσι που έπαιξε ποδόσφαιρο στις αντρικές λίγκες

«Παίζοντας με τα Αγόρια».
«Πρώτα προσέχει ένας ότι υπάρχει κορίτσι στην αντίπαλη ομάδα, μετά ένας άλλος, μετά ένας άλλος και μετά ένας άλλος και ξαφνικά όλοι σταματούν την προθέρμανση σε κατάσταση σοκ, κάπως σαν να λένε 'Θεέ μου'».

Το όνομα Νίαμ Μακ Κέβιτ δεν λέει τίποτα στους περισσότερους. Η αλήθεια είναι όμως ότι η συγκεκριμένη νεαρή κοπέλα επέλεξε τον δύσκολο δρόμο και θέλησε να μιλήσει για αυτό. Για να την συστήσουμε και να ξέρουμε γιατί ασχολούμαστε μαζί της, η Νίαμ είναι η μοναδική κοπέλα που κατάφερε, με μοναδική δικαιολογία ότι είναι είναι εξαιρετική, να αγωνιστεί στην ίδια λίγκα με τα αγόρια στο Αγγλικό ποδόσφαιρο.

Είμαστε στο 2015, στην Βραζιλία ακόμα απαγορεύται στα κορίτσια να κλοτσούν μια μπάλα και αυτή η νεαρή έχει καταφέρει να κάνει αρκετούς ανθρώπους να ασχοληθούν μαζί της. Το ταλέντο της είναι αυτό που την κάνει και ξεχωρίζει. Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για ένα κορίτσι. Έχει μάθει να τραβάει την προσοχή ακριβώς επειδή είναι κορίτσι και έχει ταλέντο στο ποδόσφαιρο.

Μόλις το 2011 η FA άλλαξε τους κανόνες για τις μικτές ομάδες ποδοσφαίρου. Για πρώτη φορά στα χρονικά τα κορίτσια επιτρεπόταν να αγωνίζονται με τα αγόρια σε μικρές ηλικίες και συγκεκριμένα U13. Μέχρι εκείνη την στιγμή η Νίαμ ΜακΚέβιτ αγνοούσε ότι ήταν η μια και μοναδική που θα έκανε χρήση του δικαιώματος και θα βρισκόταν να παίζει ποδόσφαιρο κόντρα σε αγόρια.

Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως... Η Νίαμ είχε μάθει να έχει στραμμένους προβολείς πάνω της από πολύ μικρή ηλικία. Είναι κάτι το φυσιολογικό για εκείνη. Στα 16 της ήταν αρχηγός της ομάδας γυναικείας ομάδας του South Yorkshire U17, έχει ήδη κληθεί στην εθνική ομάδα της εθνικής Ιρλανδίας σε παιδικό εθνικό επίπεδο και έπαιξε σε ομάδα της Γυναικείας Πρέμιερ Λιγκ πριν καλά καλά ολοκληρώσει το σχολείο. Αλλά όλα αυτά τα επιτεύγματα δεν είναι αυτά που την έφεραν στο προσκήνιο. Αυτό που την έκανε θέμα στην επικαιρότητα και μάλιστα έγραψε βιβλίο για να το επικοινωνήσει όλο αυτό είναι ότι μέχρι τα 12 της η Νίαμ υπήρξε το μοναδικό κορίτσι στην Αγγλία που αγωνιζόταν σε πρωτάθλημα αγοριών. Το βιβλίο της ονομάζεται «Παίζοντας με τα Αγόρια» και εξιστορεί τις συναισθηματικές αλλαγές που πέρασε η νεαρή έχοντας μεν το ταλέντο για να σταθεί δίπλα στα αγόρια αλλά όχι και την αποδοχή.



Οι αμφιβολίες υπήρχαν από όταν ήταν πολύ μικρή. Από 5 χρονών όταν και ξεκίνησε να παίζει ήταν εκείνη που την διάλεγαν τελευταία. Θα προτιμούσαν ακόμα μικρότερα αγόρια που δεν μπορούσαν καν να κλοτσήσουν την μπάλα. Τα προβλήματα για εκείνη ήταν συνεχή και στο σχολείο της. Δάσκαλοι που θα περίμενε να στηρίξουν όλα τα παιδιά το ίδιο έδειχναν ότι ξεχώριζαν την νεαρή κοπέλα ας μπορούσε να αποδείξει ότι έπαιζε τουλάχιστον εξίσου καλά με τους συμμαθητές της. Στο βιβλίο της αναφέρεται σε τέτοια περιστατικά. Σε ηλικία 10 ετών και ενώ ήδη αγωνιζόταν σε ακαδημία ποδοσφαίρου αγοριών δοκίμασε η ίδια να μπει στην ποδοσφαιρική ομάδα του σχολείου. Ο προπονητής δεν την θεωρούσε παίκτρια της ομάδας και το σχολείο επικαλέστηκε λόγους ασφαλείας σαν μια εξήγηση γιατί δεν μπορούσαν να παίζουν μαζί αγόρια και κορίτσια. Η άποψη της ίδιας της κοπέλας για αυτήν την στάση δείχνει την πικρία της για τις συμπεριφορές που αντιμετώπισε: «Δεν πίστευαν ότι είναι δίκαιο να αποκλεισθεί ένα αγόρι για να πάρω την θέση του εγώ».

Για πάνω από μια δεκαετία έπειθε αντιπάλους αλλά και θεατές να ξεχάσουν ότι είναι... κατώτερη. Στο ερώτημα πάντως που γεννάτε είναι αν θα έκανε περισσότερο καλό να αγωνίζεται μαζί με τα κορίτσια ώστε να ανεβάζει και και το επίπεδο του γυναικείου ποδοσφαίρου η ίδια απαντά: «Υπάρχουν πολλά κορίτσια που έχουν πάει στα γυναικεία τμήματα και βγήκαν σπουδαίες παίκτριες, αλλά προσωπικά δεν πιστεύω ότι θα είχα πετύχει όσα έχω πετύχει στο ποδόσφαιρο αν δεν έπαιζα με τα αγόρια».

Εξηγεί το σκεπτικό της. Παίζοντας δεξί μπακ προφανώς και παίρνει ικανοποίηση κάνοντας τάκλιν και κερδίζοντας μπάλες. Παίζοντας κόντρα σε αγόρια σημαίνει ότι θα πρέπει να βρει τρόπους να ματσάρει την φυσική δύναμη κάτι που έχει ως συνέπεια ότι έπρεπε να γίνεται όλο και καλύτερη.

Και για αυτόν τον λόγο οι κανόνες της FA για τις ομάδες που έχουν και αγόρια και κορίτσια στις τάξεις τους είναι πολύ σκληροί. Μετά από κάποια ηλικία απαγορεύεται να παίζουν μαζί γιατί οι διαφορές στην σωματική δύναμη αρχίζουν και γίνονται φανερές. «Νομίζω ότι από άποψη τεχνικής κατάρτισης το γυναικείο ποδόσφαιρο είναι καλύτερο. Οι γυναίκες δεν έχουν την δύναμη στα πόδια για να κάνουν μία μεγάλη μπαλιά και δεν έχουν τόσους μυς άρα δεν έχουν την εκρηκτικότητα και την ταχύτητα που έχουν οι άνδρες για να μπαίνουν στην διαδικασία να σπριντάρουνε και να πηγαίνουν σε προσωπικές μάχες. Είναι πολύ σπανιότερο σε ένα παιχνίδι γυναικείου ποδοσφαίρου. Για αυτό και υπάρχουν πολλές περισσότερες πάσες και πολύ περισσότερη τακτική». Αυτή είναι και η διαφορά στο γυναικείο από το ανδρικό ποδόσφαιρο σύμφωνα με την ΜακΚέβιτ.

Αυτό όμως που έχει κάνει την νεαρή να μπει σε αυτήν την διαδικασία είναι κυρίως η άδικη κριτική την οποία δέχονταν μόνο επειδή είναι γυναίκα.«Αυτό που γίνεται είναι, αν ένα αγόρι στην ομάδα μου έπαιζε άσχημα, έπαιζε άσχημα επειδή είχε ένα κακό παιχνίδι. Αν ένα αγόρι χτυπηθεί στο πρόσωπο και κλάψει, είναι επειδή χτυπήθηκε στο πρόσωπο και χτύπησε. Αν εγώ παίξω άσχημα, παίζω άσχημα γιατί τα κορίτσια δεν μπορούν να παίξουν ποδόσφαιρο. Αν χτυπηθώ στο πρόσωπο και κλάψω, είναι επειδή τα κορίτσι δεν μπορούν να παίξουν ποδόσφαιρο...».

Όλα αυτά είναι η πραγματικότητα που βίωνε απλά παίζοντας ποδόσφαιρο η Νίαμ. Όλες αυτές οι σκέψεις και οι δυσκολίες που αντιμετώπισε ένα παιδί κάνοντας κάτι πολύ φυσιολογικό δικαιολογούν ίσως αυτά που έχουν μείνει αποτυπωμένα στο μυαλό αυτής της νεαρής κοπέλας πλέον. Τελικά και μετά από διάφορα συμπεράσματα αυτό που μένει πιο έντονα ίσως να είναι και οι χαρακτηρισμοί. Οι υποτιμητικές εκφράσεις που την ακολουθούσαν στο παιχνίδι της.

«Δυστυχώς οι περισσότερες αναμνήσεις που είχα από το πρώτο μου παιχνίδι δεν έχουν να κάνουν με το ποδόσφαιρο. Το «αγορίστικο» ποδόσφαιρο είναι πολύ πιο... ομιλητικό από το γυναικείο. Τα κορίτσια παίζουν σχεδόν αθόρυβα. Τα αγόρια αρέσκονται στο να μιλάνε ο ένας στον άλλον και όχι μόνο με την δική τους ομάδα. Ανακάλυψα ότι τα mind games αποτελούν μεγάλο μέρος του παιχνιδιού. Όλο αυτό ξεκινάει κυρίως στις χειραψίες πριν το παιχνίδι, κάτι το οποίο υποτίθεται είναι μια πράξη καλής θέλησης – αλλά δεν είναι αυτό. Είναι απλά μια χειρονομία. Ο αδελφός μου μου μια φορά έπαιξε σε έναν αγώνα U8 όταν ο μεγαλύτερος παίκτης της αντίπαλης ομάδας ψιθύριζε 'f@@k u' σε κάθε χειραψία. Εγώ συνήθως είχα φράσεις τύπου 'Ω, γεια σου αγάπη μου' ή ' Ποίος είναι το αγόρι σου' ή αστεία τύπου 'ει, δεν ήξερα ότι παίζουμε netball!'Κάποιες άλλες φορές δεν μπορώ να πω τι λέγανε, αλλά άκουγα να με κοροϊδεύουν καθώς περνούσα. Και επίσης έπαιρνα και πολλά σφυρίγματα...

Πιστεύω ότι τα σεξιστικά σχόλια δεν μπορούν να κάνουν κακό, είναι θλιβερά».

Η συνέχεια για αυτά που γίνονταν είναι... απίστευτη:

«Μερικές φορές που πλησίαζα την κερκίδα, μπορούσα να ακούσω γονείς από την αντίπαλη ομάδα να κάνουν αστεία για εμένα. Συνήθως τίποτα πολύ κακό, αλλά φαντάζομαι ότι απλά πίστευαν ότι είναι αστείο να παίζει ένα κορίτσι.

Ίσως να έλεγαν κάτι του στιλ ' Μην ξεχάσεις να πάρεις τον αριθμό της όπως την περνάς' ή 'Μην αποσπάσαι από αυτήν'.

Προσπάθησα να τα αγνοήσω αλλά κατάλαβα ότι με βοηθούσαν ώστε να ανεβαίνει η αδρεναλίνη μου. Μερικές φορές ίσως και να το περίμενα γιατί μου έβαζαν φωτιά τα σχόλια ειδικά αν έκανε κρύο ή δεν ήμουν στην σωστή ψυχολογία για τον αγώνα».

Οι περιγραφές που έχει να κάνει η Νίαμ είναι όλες πάνω κάτω στο ίδιο στιλ. Δεχόταν πάρα πολύ λεκτική βία από αντιπάλους αλλά και από τους ίδιους της τους συμπαίκτες. Δεν πτοήθηκε. Πάλεψε να αποδείξει ότι το να παίζεις ένα παιχνίδι που είσαι εξίσου καλή με τους υπόλοιπους είναι φυσιολογικό. Η νοοτροπία της είναι αυτή που θα πρέπει να έχει κάθε άνθρωπος. Θεωρεί ότι μια ομάδα ποδοσφαίρου χρειάζεται ηγέτες που θα δείξουν στους υπόλοιπους ότι δεν φοβούνται καμία συνθήκη και δεν δίνουν σημασία στο τι κάνουν οι αντίπαλοι.«Πάντα προσπαθούσα να είμαι να είμαι μια από αυτούς τους παίκτες ακόμα και να δώσω την εντύπωση ότι αν ένα κορίτσι δεν φοβάται να παίξει ποδόσφαιρο, τότε δεν χρειάζεται να φοβάται κανείς τους».

Στην ζωή μας έχουμε ανάγκη από ηγέτες που θα μας μάθουν να μην φοβόμαστε και να μην μας πτοεί κανείς και τίποτα, ώστε να γίνουν τα μεγαλύτερα όνειρα μας πραγματικότητα. Όχι;


Πηγή: http://www.gazzetta.gr