Μήπως έχετε βουλιμικά επεισόδια;

«Άμα αρχίσω εγώ το φαγητό, δεν υπάρχει τέλος… Πρέπει να το φάω όλο, κι αν δεν έχω χορτάσει θα ξαναβάλω, μέχρι να γαληνέψω και να είμαι ευχαριστημένη-ος!».

Σας θυμίζει κάτι; Πρόκειται για μια κοινή περίπτωση φαγητού υπό την επιρροή συναισθήματος, πίσω από το παραπέτασμα ή δικαιολογία του «θέλω πολύ φαγητό για να χορτάσω/ ηρεμήσω».

«Ξεσπάω στο φαγητό»

Τυπικά, ένας άνθρωπος που είναι επιρρεπής στο συναισθηματικό φαγητό, αδυνατεί να αντιμετωπίσει κατά μέτωπο τις όποιες δυσκολίες της ζωής του, επιθυμεί μεν το ενδιαφέρον των υπολοίπων, αλλά στην πράξη το φοβάται, αποφεύγοντας την όποια κριτική/σχολιασμό. Στη ζωή του πιθανότατα, έχει ιδιαίτερα αμφιταλαντευόμενες και αμφιθυμικές σχέσεις, που πολλές φορές πυροδοτούν τα επεισόδια αυτά υπερβολικής κατανάλωσης φαγητού.

Η βουλιμία δεν είναι τσιμπολόγημα

Πολλές φορές, μάλιστα, βαπτίζουμε τη συμπεριφορά αυτή ως βουλιμία, ως κάτι πέρα από τις δυνάμεις μας, που παρεμπιπτόντως δεν μπορούμε να το αλλάξουμε. Ωστόσο, από το (κοινό) συναισθηματικό φαγητό, μέχρι την εκδήλωση αδηφαγικών/βουλιμικών επεισοδίων, μεσολαβούν αρκετά στάδια, ενδεικτικά της σοβαρότητας του προβλήματος που αντιμετωπίζουμε.

Τι είναι πραγματικά το βουλιμικό επεισόδιο;

Το αδηφαγικό/βουλιμικό επεισόδιο συνιστά στην πραγματικότητα ένα φαύλο κύκλο, που συνεπάγεται απώλεια ελέγχου της πρόσληψης φαγητού. Χαρακτηρίζεται από επανειλημμένα επεισόδια υπερφαγίας, που συνήθως συνοδεύονται από συμπεριφορές ακύρωσης (πρόκληση εμετού, χρήση καθαρτικών ή διουρητικών φαρμάκων). Κατά τη διάρκεια ενός βουλιμικού επεισοδίου, μπορούμε να καταναλώσουμε μικρές ή μεγάλες ποσότητες φαγητού με πολύ γρήγορο ρυθμό, με πιθανές εναλλαγές από γλυκιά σε αλμυρή γεύση και αντίστροφα, σε χρονικό διάστημα 2-3 ωρών. Ακολουθεί μια προσωρινή υποχώρηση του αισθήματος της πείνας, του θυμού, του άγχους, αλλά τελικά απομένει ο φόβος της αύξησης του βάρους. Και είναι ο φόβος αυτός που οδηγεί αρκετές φορές σε λήψη ακραίων αντισταθμιστικών μέτρων.

Τα βουλιμικά επεισόδια δεν συμβαίνουν τυχαία

Κατά κανόνα, τα βουλιμικά επεισόδια σχεδιάζονται και το φαγητό αποθηκεύεται με σκοπό να καταναλωθεί, όταν δεν θα υπάρχει η πιθανότητα διακοπής. Για το λόγο αυτό, λαμβάνουν χώρα κυρίως κατά τις νυκτερινές ώρες. Άτομα με χρόνια εξέλιξη, εκδηλώνουν υπερφαγικά επεισόδια με βραδύτερους ρυθμούς, ενώ άλλοι «τσιμπολογούν με τις ώρες» μικρές ποσότητες τροφών.

«Η παγίδα του… χοντρού»

Η συμπεριφορά των βουλιμικών ατόμων δεν βασίζεται στο αίσθημα της πείνας, αλλά στην πεποίθηση ότι είναι πολύ «χοντροί», οπότε η απώλεια βάρους θα λύσει το πρόβλημα. Και εκεί ακριβώς κρύβεται η παγίδα: το άγχος του επιθυμητού αποτελέσματος οδηγεί σε πολύ αυστηρή δίαιτα, στην όποια το άτομο δεν μπορεί να ανταπεξέλθει. Προκύπτει λοιπόν πολύ έντονο αίσθημα στέρησης, που πυροδοτεί συχνά–πυκνά αδηφαγικά επεισόδια.

Σπάστε τα δεσμά

Αν λοιπόν, το προφίλ που περιγράφουμε ανωτέρω σας ταιριάζει, είναι καλό να ζητήσετε βοήθεια. Η συνέργεια μάλιστα, κλινικού διαιτολόγου και ψυχολόγου, μπορεί να βοηθήσει σημαντικά στην κατεύθυνση αυτή.

Όπως και να έχει, θα πρέπει να εκπαιδευτείτε διατροφικά, ώστε τουλάχιστον να μπορείτε (αρχικά) να αναγνωρίσετε το βιολογικό αίσθημα της πείνας και τα σήματα κορεσμού. Σταδιακά, θα μάθετε να ξεχωρίζετε και να αναγνωρίζετε τις «επικίνδυνες» στιγμές, ώστε να προφυλάσσετε τον εαυτό σας πιο αποτελεσματικά. Με τη βοήθεια ειδικών θα δουλεύετε προλαμβάνοντας, ώστε να αποφευχθούν τυχόν σπασμωδικά αντισταθμιστικά μέτρα.

Εν τέλει, θα πρέπει να τεθεί ως στόχος η απενοχοποίηση του φαγητού και ο περιορισμός της μάταιης αναζήτησης καταφύγιου, σε κάτι που πλέον παίρνει παθολογική μορφή.


Πηγή: http://www.boro.gr