Μαραθώνιος Αθήνας: Ο αγώνας που μας κάνει καλύτερους ανθρώπους!

O Δήμος Μπουλούκος έζησε τον Μαραθώνιο από κοντά, συγκινήθηκε, τράβηξε φωτογραφίες και περιγράφει γιατί τα συναισθήματα που γεννάει αυτός ο ξεχωριστός αγώνας, είναι πραγματικά μοναδικά.

Είναι λάθος να αντιμετωπίζεται ο Μαραθώνιος σαν ένας ακόμα αγώνας. Για την ακρίβεια, λάθος είναι και να θεωρείται αγώνας! Είναι πολλά περισσότερα που οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν και μόνο αν τα ζήσεις από κοντά, μπορείς να καταλάβεις τη διαφορά.
WERBUNG

Από τα ξημερώματα της Κυριακής, όλα έδειχναν διαφορετικά στην Αθήνα. Μπορεί να ήταν τα εκατοντάδες λεωφορεία που κατευθύνονταν στον Μαραθώνα με τους τολμηρούς που θα έτρεχαν στον Μαραθώνιο, μπορεί να ήταν οι υπόλοιποι δρομείς που πήγαιναν στην αντίθετη κατεύθυνση, προς το Παναθηναϊκό Στάδιο, για τα 5.000 και 10.000 μέτρα, μπορεί να ήταν και όσοι έβγαιναν από τα σπίτια τους, για να ενθαρρύνουν ή απλώς να παρακολουθήσουν τα τεκταινόμενα.

Διαφορετικά και μοναδικά, όπως ακριβώς το φως του ήλιου που όταν ανέτειλε στον ασυννέφιαστο αττικό ουρανό, έστειλε ξεκάθαρο μήνυμα ότι αυτή η μέρα δεν θα ήταν σαν τις άλλες! Οι πρώτοι αγώνες, στα 5 και 10 χιλιόμετρα ήταν ένα προμήνυμα για το τι θα επακολουθούσε. Χαμόγελα και ικανοποίηση για όσους τερμάτιζαν στο υπέροχο Στάδιο που φιλοξένησε τους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες! Υπήρχαν οι «πρωτάρηδες» που καταλάβαινες από την έκφραση τους, ότι βίωναν κάτι μοναδικό, υπήρχαν οι έμπειροι που το είχαν ξανακάνει, υπήρχαν και αυτοί που ο αγώνας τους συμβόλιζε κάτι διαφορετικό, όπως ένας πατέρας που έτρεξε το δεκάρι μαζί με τον περίπου 12-13 ετών γιο του και τη στιγμή του τερματισμού ξεχείλιζε από υπερηφάνεια.



Η συνέχεια ήταν ακόμα καλύτερη με τον αγώνα των Special Olympics, ένα μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση ότι κάποιοι μπορεί να φαίνονται διαφορετικοί, αλλά τελικά είναι ίδιοι με όλους μας, αρκεί να τους δοθεί η ευκαιρία. Μία ευκαιρία που δεν πρέπει ποτέ να σταματήσουμε να δίνουμε…



Ακολούθησαν τα παιδιά. Το μέλλον του τόπου μας και ολόκληρου του κόσμου, που βλέποντας τα, να τερματίζουν δυνατά και χαμογελαστά στο Καλλιμάρμαρο, γέμιζες αισιοδοξία ότι τελικά ότι καλύτερο μπορεί να περιμένει αυτή η χώρα. Παιδιά γεμάτα υγεία, δύναμη, πάθος, έτοιμα να πετύχουν τους πιο δύσκολους στόχους, με τους γονείς να φουσκώνουν από υπερηφάνεια στις μαρμάρινες εξέδρες του Παναθηναϊκού Σταδίου!



Πριν προλάβουν να κοπάσουν τα χειροκροτήματα για τον παιδικό αγώνα, έφτασε η ώρα των μεγάλων νικητών. Μερούσης, Θεοδωρικάκος και Ευαγγελίδης δικαιολογημένα αποθεώθηκαν. Ο μεγάλος νικητής από τη Χίο, ο Μερούσης, απολάμβανε την επικράτηση του, αλλά όταν τερμάτισε ο Θεοδωρικάκος, πήγε κοντά του και αγκαλιάστηκαν, ανταλλάσοντας κάποια λόγια που μόνο οι ίδιοι γνωρίζουν. Αντίπαλοι για 42 και κάτι χιλιόμετρα, αλλά φίλοι για πάντα! Ιδιο σκηνικό και όταν τερμάτισε ο τρίτος της παρέας, ο 40χρονος Καβαλιώτης Ευαγγελίδης…



Αυτοί ήταν οι πρώτοι. Πίσω τους είχαν άλλους 16.000 αθλητές που άρχισαν σιγά – σιγά να τερματίζουν. Τότε καταλάβαινες ότι ο Μαραθώνιος δεν είναι ένας απλός αγώνας αλλά το προσωπικό στοίχημα του καθενός να ξεπεράσει τον εαυτό του, να παλέψει για κάτι δύσκολο, να γίνει καλύτερος.

Ο τερματισμός του κάθε δρομέα δεν ήταν ένα απλό σταμάτημα στο χρονόμετρο αλλά μία έκρηξη συναισθημάτων. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που περνώντας την γραμμή τερματισμού, έσκυψαν κάτω, φίλησαν το έδαφος και υποκλίθηκαν στους τεράστιους συμβολισμούς του Παναθηναϊκού Σταδίου, του ιστορικού τόπου που έχει συνδεθεί με την ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά και της αυθεντικής διαδρομής του Μαραθωνίου.



Κάποιοι άλλοι που ήταν μάλιστα αρκετοί, δεν ήθελαν να ζήσουν μόνοι τους τις ξεχωριστές αυτές στιγμές. Εφταναν στον τερματισμό χέρι – χέρι ή και αγκαλιά με τον άνθρωπο που αγαπούσαν, τη γυναίκα ή τον άνδρα της ζωής τους, με τον πατέρα, τον γιο, ή τον κολλητό τους. Αυτό που βροντοφώναζαν, χωρίς μάλιστα να… ανοίγουν το στόμα τους, ήταν τίποτα δεν έχει αξία στη ζωή, αν δεν το μοιράζεσαι με τους ανθρώπους που αγαπάς!







Όπως το μοιράστηκαν και πάρα πολλοί γονείς, με τα παιδιά τους. Στα τελευταία μέτρα πριν από τον τερματισμό, τα πήραν αγκαλιά ή τα έπιασαν από το χέρι, για να περάσουν μαζί, ως οικογένεια, τη γραμμή του τερματισμού. Μαζί στα εύκολα, μαζί στα δύσκολα, αλλά πάντα μαζί!







Όπως έκανε κι ένας νέος πατέρας, που πήρε αγκαλιά το νεογέννητο παιδάκι του και μόλις τερμάτισε, ξέσπασε σε λυγμούς. Αμέτρητα συναισθήματα αναμεμιγμένα σε μία τόσο ανθρώπινη στιγμή.



Το ίδιο αγαπημένη μία οικογένεια από την Ισπανία, που παρέδωσε μαθήματα φιλελληνισμού, τερματίζοντας στο Καλλιμάρμαρο, με το αντρόγυνο να έχει κλαδιά ελιάς στο κεφάλι του και μαζί με τα τρία τους παιδιά να κρατούν ελληνικές σημαίες. Πέντε Ισπανοί πιο… πατριώτες από αρκετούς Ελληνες!



Υπήρχαν και άλλες σημαίες, ελληνικές, ισπανικές, αμερικάνικες, μεξικανικές, από κάθε γωνιά του πλανήτη που ο κάτοχος της ταξίδεψε ως την Αθήνα για να τρέξει σε αυτά τα μοναδικά 42,195 μέτρα. Kάποιες άλλες οικογένειες έστελναν το δικό τους μήνυμα. Όπως ο πατέρας που ξεκίνησε από τον Μαραθώνα σπρώχνοντας το καροτσάκι με την κόρη του…



Μήνυμα κι από έναν δρομέα που κρατούσε στα χέρια του ένα πανί που έγραφε: «Ααα ρε ΜΑΜΑ. 1965-2015» Κι όταν έφτασε στο τέλος, τέντωσε με δύναμη τα χέρια του, για να το δουν όλοι...



Κοινός παρονομαστής σχεδόν σε όλους ήταν το ξέσπασμα. Μετά 3-4 ή και 5 ώρες, τρέχοντας στην πιο δύσκολη μαραθώνια διαδρομή του κόσμου, το να φτάνεις στο τέρμα, ισοδυναμούσε με την εκπλήρωση του μεγάλου και τελικά όχι ακατόρθωτου στόχου. Χέρια σηκωμένα ψηλά, πανηγυρισμοί, κραυγές, ακόμα και βουρκωμένα μάτια. Ο τερματισμός ήταν για όλους η απόλυτη στιγμή.



Συμβολισμοί πολλοί... Οπως ο ξένος που έκανε και τα 42 χιλιόμετρα τρέχοντας με σανδάλια.



Κάποιοι άλλοι επέλεξαν αρχαίες ενδυμασίες...





Η κάτι πιο πρόσφατο, με τη φουστανέλα να έχει την τιμητική της!



Ενας Μαραθώνιος για όλους, κυριολεκτικά για όλους. Οπως ο πάπα Θοδωρής που ήρθε από την Βόρεια Ελλάδα για να τρέξει



Ενας Μαραθώνιος ανεξαρτήτου ηλικίας, από αρκετά νεαρούς ως και ηλικιωμένους, φτάνει να το λέει η καρδιά τους. Αλλωστε ο άνθρωπος έχει αποδείξει ότι εάν θέλει κάτι, τίποτα δεν μπορεί να τον σταματήσει.



Το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής ξεδιπλώθηκε στον 33ο Μαραθώνιο της Αθήνας. Σε μία γιορτή για την πόλη, τους κατοίκους και τους επισκέπτες της. Ηδη όσοι συμμετείχαν με τον ένα ή άλλο τρόπο, κάνουν τα σχέδια τους για του χρόνου. Τα συναισθήματα που γεννήθηκαν μέσα τους, ήταν τόσο έντονα, που απλώς θέλουν να τα ξαναζήσουν! Και για όσους την Κυριακή δεν ήταν εκεί, ποτέ δεν είναι αργά! Ενας χρόνος περνά γρήγορα, οι εμπειρίες, τα βιώματα και οι αναμνήσεις αντιθέτως μένουν για πάντα...


Πηγή: http://www.gazzetta.gr