Μπορούμε να είμαστε φίλοι με τα παιδιά μας;

Είναι αρκετά σίγουρο ότι στις προηγούμενες γενιές οι γονείς ήταν απόμακροι από τα παιδιά τους. Φρόντιζαν τις πρακτικές τους ανάγκες για τροφή και στέγη, όμως καθώς το θέμα της επιβίωσης ήταν πολύ πιο έντονο, ειδικά σε αγροτικές περιοχές, υπήρχε μεγαλύτερη συναισθηματική απόσταση.

Πιθανά για αυτό τον λόγο, οι περισσότεροι γονείς σήμερα θέλουν να είναι «φίλοι» με τα παιδιά τους. Βοηθά όμως αυτό; Το πιθανότερο είναι πως όχι.

Τα παιδιά έχουν ανάγκη να νιώσουν ότι οι γονείς τους είναι εκεί για εκείνα, κοντά τους και ανοιχτοί στην επικοινωνία, όμως μέσα από τον ρόλο τους. Γνωρίζοντας δηλαδή ότι οι γονείς τους δεν είναι «ιεραρχικά» όμοιοι με τα ίδια, ότι είναι πιο «δυνατοί» από τα ίδια, και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο μπορούν να τα προστατέψουν, να τους παρέχουν ασφάλεια, να είναι εκεί όταν θα χρειαστούν βοήθεια.

Φυσικά αυτό δε σημαίνει ότι οι γονείς μπορούν να γίνονται δεσποτικοί ή βίαιοι σε καμία περίπτωση, ή ότι πρέπει να κρατούν αποστάσεις που τους απομακρύνουν από τα παιδιά τους. Όμως, η διαφύλαξη του ρόλου τους είναι άκρως σημαντική, αφού θα τους επιτρέπει να θέτουν όρια, τα οποία είναι απαραίτητα για την υγιή ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού τους. Παράλληλα, αναπτύσσοντας ένα περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από αγάπη και αποδοχή για το παιδί τους, αναγνωρίζοντας τα συναισθήματα του, θα επιτρέψουν στα παιδιά να αισθανθούν ότι υπάρχει ένα σταθερό πλαίσιο, που επιτρέπει και προάγει το μεγάλωμα τους, αλλά παρέχει και την απαραίτητη ασφάλεια όταν τη χρειαστούν.

Αυτό που είναι σημαντικό να κάνει κάθε γονιός είναι να περνά χρόνο με το παιδί του, σε δραστηριότητες που βοηθούν να χτιστεί μια κοντινή σχέση, μέσα σε ένα φιλικό περιβάλλον. Μέσα από αυτή τη σχέση, το παιδί έχει τον απαραίτητο χώρο να μοιραστεί τα συναισθήματα του και να ταυτιστεί με υγιή τρόπο με τον γονιό, χωρίς όμως να φτάσει στο ακραίο σημείο η σχέση αυτή να αποτελεί εμπόδιο στη δημιουργία σχέσεων με συνομηλίκους και να το εγκλωβίζει στο οικογενειακό σύστημα.

Άλλωστε, είναι σίγουρα επιθυμία κάθε γονιού το παιδί του να αναπτύξει νέες σχέσεις με φίλους και συνομηλίκους, από τις οποίες θα μπορεί να αντλεί χαρά και ικανοποίηση, και να αναπτύσσει κοινωνικές δεξιότητες.

Ο ρόλος λοιπόν του γονιού είναι να παρέχει στο παιδί του, μέσα από την ίδια του τη συμπεριφορά και τη λειτουργία του ως πρότυπο, όλα τα εφόδια για να αναπτύξει υγιείς σχέσεις τόσο στην παιδική, όσο και στη μετέπειτα ενήλικη ζωή του.


Πηγή: http://blog.nowdoctor.gr