Το ερώτημα εδώ είναι, αν γίνεται οι γονείς να μη τσακώνοντε ποτέ. Το δεύτερο ερώτημα είναι, πως αν ίσχυε αυτό, είναι και το φυσιολογικό;
Νομίζω, πως και μόνοι σας μπορείτε να απαντήσετε σε αυτό. Είναι ουτοπικό, να ζητήσουμε από τους γονείς, να μην τσακώνονται ή να μη διαφωνούνε ποτέ, μπροστά στα παιδιά τους. Οι τσακωμοί, και οι διαφωνίες άλλωστε, αποτελούνε μέρος μιας σχέσης.
Ο τρόπος που διεξάγονται όμως είναι αυτός που κάνει τη διαφορά. Ακόμα και ως ενήλικες μπορούμε να πάρουμε θάρρος, ή και να αναθεωρήσουμε μια συμπεριφορά μας, όταν γινόμαστε θεατές, μιας διαφωνίας, που όμως έχει τελικά αίσιο τέλος, και που λειτουργεί θετικά στη σχέση των δυο εμπλεκόμενων ανθρώπων. Το ίδιο, περίπου συμβαίνει και με τα παιδιά. Αν οι γονείς τσακώνονται, με τον “λάθος τρόπο”, αυτό θα έχει πολύ μεγάλες επιπτώσεις στην ψυχική τους υγεία. Με αποτέλεσμα, τα παιδιά αυτά, είτε να γίνονται πιο επιθετικά, είτε είναι πιο αγχωμένα, και θλιμμένα, είτε είναι ιδιαίτερα ήσυχα. Το τελευταίο συνήθως δεν τραβάει και την προσοχή των γονιών.
Ενώ αντιθέτως τα επιθετικά παιδιά , μέσο της αρνητικής τους συμπεριφοράς, τραβάνε με αυτόν τον τρόπο την προσοχή των γονιών τους, και διακόπτουνε έτσι τον καβγά τους. Αυτό όμως που επηρεάζει περισσότερο τα παιδιά, είναι η ποιότητα των καβγάδων (αν δηλαδή γίνονται οι γονείς πολύ επιθετικοί), και το κυριότερο, αν οι γονείς τα ξαναβρίσκουνε μετά. Οι γονείς που φωνάζουνε, ουρλιάζουνε, γίνονται βίαιοι μεταξύ τους, διαφωνούνε χωρίς λόγο, ακόμα και αυτοί που δεν μιλάνε μεταξύ τους για μέρες, είναι οι πιο βλαβεροί, για το παιδί, και την συναισθηματική του κατάσταση, αλλά και για την ανάπτυξη του. Αν όμως, οι γονείς μπορούνε και διαφωνούν με επιχειρήματα, και τσακώνονται χωρίς φωνές, διαπραγματεύονται και υποχωρούν τότε αυτό μπορεί και έχει θετική επιρροή στα παιδιά.
Μαθαίνουνε, πως μπορεί να υπάρχουνε δυο απόψεις σε ένα θέμα, και πως μπορούνε να το συζητάνε με τον άλλον, και να το διαπραγματεύονται, να χρησιμοποιούν το χιούμορ, να αναπτύσσουν ενσυναίσθηση, και συνηδητοποιούν, πως οι τσακωμοί με τους αγαπημένους μας, δε σημαίνει ρήξη στη σχέση!
Πως γίνεται όμως να το πετύχει κανείς αυτό; Η απάντηση είναι πως εξαρτάται καθαρά από τη σχέση του ζευγαριού και μόνο. Αν η ποιότητα της σχέση μας με το σύντροφό μας είναι καλή, είμαστε χαρούμενοι και νιώθουμε άνετα μαζί, ώστε να διευκολύνετε η μεταξύ μας επικοινωνία, τότε θα έχουμε την ικανότητα να είμαστε πιο δοτικοί συναισθηματικά στα παιδιά μας, και πιο διαλλακτικοί στους τσακωμούς και τις διαφωνίες με το σύντροφο μας.
Βασικά όταν ένα παιδί είναι αυτό που λέμε “άτακτο”, ή επιθετικό στο σχολείο, και δημιουργεί προβλήματα, και καλούνε τους γονείς, ώστε να δουν πως μπορούνε να βοηθήσουνε το παιδί τους, χρειάζεται να εστιάσουν στη μεταξύ τους σχέση σαν αντρόγυνο και στο γάμο τους.
Κάποιοι θα πούνε “μα δεν τσακωνόμαστε μπροστά στο παιδί, πάμε μέσα”. Αν φύγετε από το δωμάτιο και γυρίσετε μουτρωμένοι, το μόνο που θα έχετε καταφέρει, είναι το παιδί σας να νιώσει πως αυτό φταίει. Πως η συμπεριφορά του προξένησε τον καβγά και τα νεύρα. Τα παιδιά καταλαβαίνουν και αφουγράζονται τη διάθεσή σας. Αν είστε θυμωμένοι και έχετε νεύρα, καλό είναι να τα καθυσυχάσετε, και να τους πείτε πως οι τσακωμοί είναι φυσιολογικοί σε μια σχέση, πως όταν γίνονται δεν σημαίνει πως δεν αγαπιέστε ως γονείς, και πως δεν είναι δικό τους το λάθος. Μην ξεχνάτε, το πιο σημαντικό...να τα ξαναβρείτε με το σύντροφό σας!
Η επανόρθωση είναι το πιο σημαντικό
Πηγή: http://www.boro.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.