Ζωή ανάμεσα στα ερείπια

Αν και είναι μόλις 11 το πρωί, ο Πέτρος, έτσι μας αυτοσυστήνεται, είναι ήδη μεθυσμένος. Λέει ότι ήρθε από τη Βουλγαρία, πριν από αρκετά χρόνια, έκανε δουλειές του ποδαριού, έπειτα τα μεροκάματα στέρεψαν και αυτός ξέμεινε εδώ άπραγος.

Μετρίου αναστήματος, μελαψός, με χαλασμένα δόντια, μας είχε δει από το μπαλκόνι του, την ώρα που μιλούσαμε με γυναίκα που μένει απέναντί του. Φόρεσε το καλό του σακάκι και ήρθε να απαντήσει στις ερωτήσεις μας σχετικά με την επιβίωσή τους στις τέσσερις εγκαταλελειμμένες «κόκκινες» (κατεδαφιστέες) εργατικές πολυκατοικίες της Δραπετσώνας.



«Τι να κάνω; Δεν έχω τι να κάνω. Κάθομαι, ακούω λίγο μουσική, πίνω, ξεχνιέμαι. Θέλω να πάω στη Βουλγαρία, για να δω τα εγγόνια μου, αλλά δεν έχω λεφτά. Μπορεί και να πεθάνω μέχρι τότε», μας λέει ο Πέτρος, βγάζει τη φωτογραφία ενός παιδιού, τη δείχνει, δακρύζει, «βοηθήστε με», λέει. Δεν μπορούμε. Μια γυναίκα από την Πολωνία -που έμενε στις εργατικές πολυκατοικίες- πέθανε από το συκώτι της πριν από έναν μήνα, μας λέει ο Γιάννης, σύζυγός της. Βρώμικα ρούχα, ταλαιπωρημένο, αξύριστο πρόσωπο. Ξεχωρίζουν τα έντονα γαλάζια μάτια του.

Ο Γιάννης κάθεται στα σκαλιά μιας από τις πολυκατοικίες, τρώγοντας κονσέρβα, μέσα από το κτίριο γίνεται αντιληπτή μία δυσωδία από ανθρώπινα περιττώματα, σκουπίδια και υπολείμματα τροφών. Η συγκεκριμένη πολυκατοικία δεν έχει ρεύμα και νερό. «Παίρνουμε νερό από τη βρύση που είναι απ’ έξω. Το ζεσταίνουμε με γκαζάκι, για να μαγειρέψουμε ή να πλυθούμε», μας λέει. Τουλάχιστον μία από τις εργατικές πολυκατοικίες έχει ρεύμα και μάλιστα, όπως υποστηρίζει μία από τις κατοίκους της, ο λογαριασμός της ΔΕΗ έρχεται τακτικά.

Οι εργατικές πολυκατοικίες βρίσκονται σ’ ένα από τα κεντρικότερα σημεία της Δραπετσώνας, ακριβώς απέναντι από σχολείο και λίγα μέτρα από το αστυνομικό τμήμα της περιοχής. Μετά το σεισμό του 1999, είχαν κριθεί ακατάλληλες και οι ένοικοι των 40 διαμερισμάτων είχαν μεταφερθεί σε νεόδμητα διαμερίσματα.

Σύμφωνα με το νέο δήμαρχο της πόλης, Χρήστο Βρεττάκο, τα παραχωρητήρια των καινούργιων διαμερισμάτων δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμα και οι εργατικές πολυκατοικίες εμφανίζονται στο όνομα των παλιών τους ιδιοκτητών, με αποτέλεσμα να έχουν κληθεί να πληρώσουν ΕΝΦΙΑ. Την ίδια ώρα, στις πολυκατοικίες διαμένουν άλλα άτομα.

Πρόκειται για ένα μωσαϊκό αναξιοπαθούντων που έχουν χωριστεί, κυρίως, ανάλογα με την εθνοτική ομάδα τους. Σε μία πολυκατοικία συναντήσαμε Ελληνες τσιγγάνους, ολόκληρες οικογένειες με παιδιά. Σε άλλες μένουν Πολωνοί, Βούλγαροι, Ρουμάνοι. Τα περισσότερα άτομα με τα οποία μιλήσαμε είπαν ότι βιοπορίζονται, μαζεύοντας από τα σκουπίδια σίδερα, μπουκάλια και άλλα αντικείμενα που μπορούν να πωληθούν.

Ο Πέτρος από τη Βουλγαρία μας είπε ότι τρώει από τα φαγητά που κρεμούν πολίτες έξω από κάδους σκουπιδιών. Ο Γιάννης από την Πολωνία είπε ότι τρώει, κυρίως, από τα συσσίτια της εκκλησίας. Συχνά τα βράδια γίνονται φασαρίες ανάμεσα σε μεθυσμένα άτομα, ενώ κάτοικοι της περιοχής, μας είπαν ότι ανησυχούν για την ασφάλειά τους.

Ο κ. Βρεττάκος σηκώνει τα χέρια ψηλά. «Είναι περιουσία του ΥΠΕΧΩΔΕ, ακόμα και οι σκαλωσιές που βάλαμε γύρω από τις πολυκατοικίες, για να μην πέσουν τα μπαλκόνια στους περαστικούς, είναι παράνομες. Αν δεν περάσουν στην ιδιοκτησία μας δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα», είπε στην «Καθημερινή», σημειώνοντας ότι δεν έχει τους πόρους για να στεγάσει τους αναξιοπαθούντες ενοίκους και ότι περιμένει τη συνεργασία του κράτους.


Πηγή: http://www.enikos.gr