Ξεχασμένες εισβολές σε αμερικανικό έδαφος!

Όταν ο τοποτηρητής της οικουμένης δεχόταν απειλές εντός των τειχών.
Οι πολίτες της Αμερικής το έχουν καμάρι ότι η χώρα τους παρέμεινε σχετικά ανέγγιχτη από τους πολέμους που αιματοκύλησαν την οικουμένη.

Με εξαίρεση τα τραγικά γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου, του Περλ Χάρμπορ και του Αγγλο-Αμερικανικού Πολέμου του 1812, σπανίως έχει πατηθεί το έδαφος των ΗΠΑ, αν και η Αμερική δεν είναι τόσο άτρωτη όσο αρέσκεται να δηλώνει.

Ο σημερινός εξαγωγέας λοιπόν της ειρήνης και της δημοκρατίας στα πέρατα του κόσμου έχει δεχτεί αρκετές αιφνιδιαστικές επιθέσεις στην ίδια την καρδιά της, καθώς τα ιστορικά γεγονότα είναι εδώ αναντίρρητα.

Ασχέτως συνεπειών και σποραδικότητας, κανείς δεν μπορεί να ισχυρίζεται ότι είναι στο απυρόβλητο, ούτε καν η υπερδύναμη που λειτουργεί πλέον ως αποκλειστικός πλανητάρχης…

Η αμερικανο-μεξικανική Μάχη της 27ης Αυγούστου



Είναι γεγονός ότι όταν μιλάμε για τον Α’ Παγκόσμιο, θεωρούμε συνήθως πως ο πόλεμος δεν έφτασε ποτέ στην αμερικανική ήπειρο, αν και μόνο έτσι δεν είναι το πράγμα. Γιατί όσο ο Μεγάλος Πόλεμος κοντοζύγωνε στο τέλος του, τόσο κλιμακώνονταν οι συνοριακές μάχες Αμερικανών και Μεξικανών, μέχρι να ξεσπάσει τουλάχιστον η μάχη της πόλης Ambos Nogales, που ήταν χωρισμένη στα δυο.

Οι σχέσεις των δύο χωρών ήταν εξάλλου ήδη τεταμένες από το Τηλεγράφημα Ζίμερμαν, το οποίο αποκωδικοποιήθηκε στην πρεσβεία των ΗΠΑ στο Λονδίνο και σύμφωνα με αυτό ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας προσπαθούσε να δελεάσει την κυβέρνηση του Μεξικού να κηρύξει τον πόλεμο στις ΗΠΑ (και να συνταχθεί στο πλευρό του Βερολίνου). Τον Αύγουστο του 1918 λοιπόν οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες ανάφεραν την απροσδόκητη συγκέντρωση στρατευμάτων στη μεξικανική πλευρά της πόλης, πονοκεφαλιάζοντας ιδιαιτέρως τους Αμερικανούς.

Η ένταση θα κλιμακωνόταν στις 27 Αυγούστου, όταν ένας Μεξικανός προσπάθησε να περάσει τα σύνορα από την αμερικανική πλευρά και μπλέχτηκε καταμεσής της συνοριακής διαμάχης, όταν και έπεσε η πρώτη σφαίρα. Κανείς δεν ξέρει ποιος πυροβόλησε πρώτος, αν και αυτό λίγη σημασία έχει, καθώς αμέσως ξέσπασε πιστολίδι μεταξύ των συνοριοφυλάκων, στο οποίο θα έμπαιναν κατόπιν και οι μεξικανοί κάτοικοι.

Προς υπεράσπιση των πολιτών των ΗΠΑ έσπευσε το αμερικανικό ιππικό, το οποίο γενίκευσε τη μάχη σε όλη την αμερικανική πλευρά της πόλης. Μέχρι να καταφτάσουν τα πολυβόλα των ΗΠΑ, οι Μεξικανοί έλεγχαν ήδη την πόλη, αν και τώρα η κατάσταση άλλαξε άρδην. Ο δήμαρχος της μεξικανικής Nogales επιχείρησε να σηκώσει λευκή σημαία, αν και τον σκότωσαν την ώρα που την ανέμιζε.

Ο θάνατος του δημάρχου ήταν το σημείο καμπής της μάχης, καθώς οι δυο εχθροί σταμάτησαν να μάχονται και η σύντομη αυτή αψιμαχία έληξε με ισοπαλία…

Ο Άξονας στο έδαφος των ΗΠΑ: «Επιχείρηση Παστόριους»



Οι επιθέσεις των δυνάμεων του Άξονα κατά του ηπειρωτικού εδάφους των ΗΠΑ στον Β’ Παγκόσμιο ήταν σπάνιες και με μηδαμινά αποτελέσματα, κάτι που διασφάλισε η γεωγραφική απόσταση των ΗΠΑ από τα θέατρα των επιχειρήσεων σε Ασία και Ευρώπη. Αν και όπως ξέρουμε, από τα ναζιστικά σαμποτάζ δεν θα γλίτωνε ούτε η Αμερική.

Μετά την επιτυχημένη δολιοφθορά λοιπόν του Α’ Παγκοσμίου, όταν οι Γερμανοί σαμποτέρ ανατίναξαν ένα νησάκι στο λιμάνι της Νέας Υόρκης (30 Ιουλίου 1916) και προκάλεσαν ζημιές 100.000 δολαρίων στο Άγαλμα της Ελευθερίας, οι ναζί θέλησαν να επαναλάβουν τα γερμανικά κατορθώματα του Μεγάλου Πολέμου οργανώνοντας την «Επιχείρηση Παστόριους», μια αποτυχημένη απόπειρα δολιοφθοράς στην ηπειρωτική καρδιά των ΗΠΑ που αποζητούσε να φέρει τον όλεθρο στην αμερικανική στρατιωτική και οικονομική μηχανή.

Οι μυστικοί πράκτορες της Γερμανικής Κατασκοπείας και Αντικατασκοπείας είχαν ήδη περάσει σε αμερικανικό έδαφος μέχρι το 1942, αν και οι επιτελείς θέλησαν να επιστρατεύσουν νέους γερμανούς σαμποτέρ που ζούσαν μέχρι πρότινος στις ΗΠΑ. Στρατολόγησαν λοιπόν οχτώ γερμανούς μετανάστες στην Αμερική (οι δύο εξ αυτών είχαν και την αμερικανική υπηκοότητα) και τους εξουσιοδότησαν με σαμποτάζ στα δίκτυα υποδομών, όπως τα υδροηλεκτρικά εργοστάσια του Νιαγάρα και μπόλικους σιδηροδρομικούς κόμβους κατά μήκος της Ανατολικής Ακτής.

Οι πράκτορες είχαν μάλιστα την ελευθερία να πλήξουν όποιον στόχο θεωρούσαν οι ίδιοι νευραλγικής σημασίας και να αποκλίνουν από τον αρχικό σχεδιασμό κατά το δοκούν. Τον Ιούνιο του 1942, γερμανικό υποβρύχιο αποβίβασε στη Νέα Υόρκη τετραμελή ομάδα σαμποτέρ και αρκετές εκρηκτικές ύλες, ενώ πέντε μέρες αργότερα άλλο υποβρύχιο αποβίβασε τη δεύτερη τετραμελή ομάδα στις ακτές της Φλόριντα.

Η κακοσχεδιασμένη επιχείρηση έγινε όμως αμέσως αντιληπτή και σύντομα η αμερικανική Ακτοφυλακή είχε στα χέρια της και τους οχτώ επίδοξους σαμποτέρ, καθώς ο ίδιος ο αρχηγός της αποστολής είχε προαποφασίσει να αυτομολήσει στις ΗΠΑ και μόλις πάτησε πόδι στην Αμερική κατέφυγε στο FBI αποκηρύσσοντας τη ναζιστική Γερμανία!

Λίγες μέρες πριν από την «Επιχείρηση Παστόριους», μια ομάδα γερμανών κατασκόπων συνελήφθη από πράκτορες του FBI (τέλη Ιουνίου 1942) στη Νέα Υόρκη, με τα 33 μέλη της να μοιράζονται 300 χρόνια φυλακής…

Ο βομβαρδισμός του Οχυρού Στίβενς



Ήταν Φεβρουάριος του 1942 όταν ιαπωνικό υποβρύχιο έπληξε πετροχημικό εργοστάσιο στις ακτές της Καλιφόρνια, προκαλώντας ζημιές που εκτιμήθηκαν στα… 500 δολάρια (αν και ο καπετάνιος του υποβρυχίου ανέφερε στους προϊσταμένους του ότι η Καλιφόρνια φλέγεται!). Καθώς δεν έμειναν λοιπόν καθόλου ευχαριστημένοι από την παρθενική αυτή επίθεση σε αμερικανικό έδαφος, που προκάλεσε μόνο ψυχολογικό πανικό στους Αμερικανούς, οι Ιάπωνες αποφάσισαν τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς να χτυπήσουν το Όρεγκον!

Έτερο γιαπωνέζικο υποβρύχιο ήταν έτοιμο να πλήξει το Οχυρό Στίβενς, ένα παλιό φρούριο στον ποταμό Κολούμπια που χρονολογούνταν από την εποχή του Αμερικανικού Εμφυλίου και ήταν λίγο πολύ αφημένο στην τύχη του, διαθέτοντας ακόμα το οπλοστάσιο του 19ου αιώνα. Κι έτσι στις 21 Ιουνίου το υποβρύχιο άνοιξε πυρ, αν και ο διοικητής του οχυρού απαγόρευσε στους στρατιώτες του να πυροδοτήσουν τα κανόνια. Αντιθέτως, τους είπε να σβήσουν απλώς τα φώτα.

Μέσα στο πυκνό σκοτάδι, οι ιάπωνες πυροβολητές σκόπευαν στα τυφλά και λίγες βολές έπληξαν ουσιαστικά το φρούριο. Αντί για το οχυρό, οι κανονιές του υποβρυχίου χτύπησαν ένα σύμβολο της αμερικανικής κουλτούρας, το γειτονικό γήπεδο του μπέιζμπολ δηλαδή! Τη μεγαλύτερη ζημιά την προκάλεσαν τα βλήματα που έπεσαν πάνω στα τηλεφωνικά καλώδια, διακόπτοντας τις επικοινωνίες. Το υποβρύχιο έγινε εντωμεταξύ αντιληπτό από την αμερικανική αεροπορία και επέστρεψε κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, προκαλώντας περισσότερο τρόμο σε όλη τη Δυτική Ακτή παρά καίριο πλήγμα στην αμερικανική πολεμική μηχανή.

Στην ίδια περιοχή δύο μήνες αργότερα όμως θα λάμβανε χώρα η πρώτη αεροπορική επίθεση των Ιαπώνων σε αμερικανικό έδαφος, όταν υδροπλάνο έριξε 80 κιλά εμπρηστικών βομβών σε δασική έκταση στο βουνό, προκαλώντας και πάλι ασήμαντες ζημιές (η επίθεση επαναλήφθηκε στα τέλη Σεπτεμβρίου με κωμικά και πάλι αποτελέσματα). Τότε ήταν που σκέφτηκαν να πλήξουν οι Ιάπωνες την αμερικανική επικράτεια με τα 9.000 «εμπρηστικά» αερόστατά τους (Νοέμβριος του 1944-Απρίλιος του 1945), αν και τα 300 που έφτασαν τελικά στον προορισμό τους κατάφεραν να προκαλέσουν περιορισμένης έκτασης ζημιές και έξι ανθρώπινους θανάτους…

Η επίθεση στην Ορλεάνη



Καθ’ όλη τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου τα γερμανικά υποβρύχια απειλούσαν διαρκώς την αμερικανική ακτογραμμή, αναγκάζοντας τις ΗΠΑ να επενδύσουν πολλά στην άμυνα των ακτών και των λιμανιών τους. Αρκετά πλοία βυθίστηκαν από τη δράση των υποβρυχίων, αν και οι Αμερικανοί αναγκάστηκαν πράγματι να υπερασπιστούν το καλοκαίρι του 1918 την Ανατολική Ακτή από γερμανική ναυτική επίθεση. Μίνι επίθεση φυσικά!

Στις 21 Ιουλίου λοιπόν ένα γερμανικό υποβρύχιο αναδύθηκε κοντά στην πόλη της Ορλεάνης (Μασαχουσέτη) και άρχισε να «γαζώνει» τις ακτές με βλήματα, πυροβολώντας τα πάντα, ακόμα και διπλανό ρυμουλκό. Κι ενώ το ρυμουλκό βυθίστηκε, η ζημιά που προκλήθηκε στην πόλη και τα περίχωρά της ήταν μικρής έκτασης.

Σύντομα βέβαια θα κατέφτανε η αμερικανική αεροπορία και το ναυτικό και το γερμανικό υποβρύχιο καταβυθίστηκε και κατευθύνθηκε βόρεια, ξεφεύγοντας από τα μαχητικά των ΗΠΑ. Οι Αμερικανοί κατάφεραν να το βυθίσουν λίγο αργότερα, ωστόσο η παραξενιά της συγκεκριμένης επίθεσης παραμένει. Ταυτοχρόνως, αυτή ήταν η πρώτη φορά που οι πιλότοι των ΗΠΑ τα έβαζαν με σκάφος στον δυτικό Ατλαντικό…

Η Μάχη του Κολόμπους



Ο μεξικανός επαναστάτης Πάντσο Βίλα δρούσε κατά μήκος των συνόρων ΗΠΑ και Μεξικού καθ’ όλη τη Μεξικανική Επανάσταση και τον Α’ Παγκόσμιο, παρενοχλώντας συνεχώς τον βόρειο γείτονα με διαρκείς επιθέσεις σε τρένα και συνοριακούς σταθμούς. Αν και η πλέον τολμηρή του κίνηση θα ερχόταν το 1916, όταν θα έκανε την περιβόητη επίθεσή του στο Κολόμπους του Νέου Μεξικού.

Η φρουρά της πόλης μετρούσε 600 στρατιώτες, αν και η κακή πληροφόρηση του Βίλα τον έκανε να πιστέψει ότι διέθετε το πάνω χέρι με τους 400 αντάρτες του. Το ημερολόγιο έγραφε 9 Μαρτίου 1916 όταν ο Βίλα έκοψε το συνοριακό σύρμα και οδήγησε τους άντρες του σε ολομέτωπη επίθεση στο Κολόμπους, λεηλατώντας σπίτια και μαγαζιά. Οι κάτοικοι πολεμούσαν τους Μεξικανούς μέχρι να καταφτάσει ο αμερικανός στρατός, η έλευση του οποίου έδωσε το πάνω χέρι στη μάχη.

Έχοντας χάσει το στοιχείο του αιφνιδιασμού, ο Βίλα διέταξε τους μαχητές του σε υποχώρηση και κατάφεραν να διαφύγουν, αν και το πλήρωσαν με περισσότερους από 100 νεκρούς. Όσο για τις ΗΠΑ, έχοντας χάσει 18 Αμερικανούς και με αρκετά τμήματα της πόλης καμένα ολοσχερώς, ο εξοργισμένος πρόεδρος Γούντροου Γουίλσον έφτιαξε ένα απόσπασμα 6.000 αντρών με σκοπό την εισβολή στο Μεξικό και τη σύλληψη του Πάντσο Βίλα.

Παρά το γεγονός ότι ο Βίλα κατάφερνε να διαφεύγει συνεχώς από τους αμερικανούς διώκτες του, πείστηκε ότι δεν έπρεπε να εισβάλει ποτέ ξανά σε αμερικανικό έδαφος…


Πηγή: http://www.newsbeast.gr