Μια ειδική και συνηθισμένη τέτοια εμπλοκή, και στις «συνήθεις οικογένειες», είναι το να φέρονται οι γονείς στα παιδιά σαν να είναι συναισθηματικά και υπαρξιακά ένας τρύπιος κάδος: Που τον παραγεμίζουν συνεχώς με δώρα, παροχές, χατίρια... ενώ παράλληλα αγνοούν τον τρόπο ή δεν έχουν την ικανότητα να αρκούνται σε λίγα λόγια και μετρημένες χειρονομίες.
Που να πείθουν βιωματικά το παιδί ότι ο κόσμος ενδιαφέρεται γι' αυτό και του το δείχνει με τέτοιον τρόπο, ώστε να είναι περιττή η απεγνωσμένη προσπάθεια των γονιών να του γεμίσουν το υπαρξιακό κενό με συναισθηματικά αδιάφορα πράγματα. Κατά κανόνα, αυτή η ανικανότητα υπαρξιακής δοτικότητος οφείλεται σε υπαρξιακά ελλείμματα, χων ίδιων των γονέων: από το ότι εκείνοι δεν αγαπήθηκαν και δεν ξέρουν την τέχνη της αγάπης ούτε έγουν απόθεμα δοτικότητας, μέχρι το ότι συγχέουν την ευτυχία με τη συσσώρευση αγαθών, απολαβών και ευχαριστήσεων...
Προφανώς, έτσι αισθάνονται ότι ζουν οι ίδιοι σε έναν κόσμο, ο οποίος είναι χρήσιμος ή ευχάριστος, αλλά όχι αγαπητός. Kι έναν παρόμοιο κόσμο «πεινασμένων κι αχόρταγων ψυχών» φαντάζονται και για το παιδί τους... Και στην περίπτωση αυτή, το πρόβλημα ενδέχεται να εκδηλωθεί στο παιδί. Που μπορεί να γίνει κακομαθημένο ή τυραννικό, npoκειμένου να επιβάλει «με τη βία» την παρουσία του στον κόσμο, υποκαθιστώντας την αποδοχή με τη συναισθήματική τρομοκρατία που ασκεί. Ή ένας νάρκισσος, που προσπαθεί απεγνωσμένα να οχυρωθεί στην υπαρξιακή θέση
"Μόνο εγώ αξίζω", προκειμένου vo απαλλαγεί από την ανάγκη της υπαρξιακής ολοκλήρωσης μέσα από τη σχέση του με τους άλλους.
Ή μια συνηθισμένη επιπλοκή να εμφανίσει παιδική η εφηβική κατάθλιψη... Είναι φανερό ότι, και σ' αυτή την περίπτωση, το παιδί δε θέλει ψυχολόγο. Γονείς Θέλει. Κάτι που οι γονείς του αδυνατούν να του παράσχουν, όσο προσπαθούν να κορεστούν τη συναισθηματική απληστία μιας κενής ψυχής με άψυχα υποκατάστατα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.