Η αρρενωπότητα δεν «κερδίζει» πάντα

Στο «μικροσκόπιο» οι προτιμήσεις αντρών και γυναικών.
Οι άντρες προτιμούν τις γυναίκες με «θηλυκά» χαρακτηριστικά και στις γυναίκες αρέσουν οι αρρενωποί άντρες.

Αυτό τουλάχιστον είναι το στερεότυπο, που έχουν οι περισσότεροι στο μυαλό τους.

Ακόμη κι αν λάβει κανείς υπόψη του τα ζευγάρια ίδιου φύλου και τις διακυμάνσεις στις προσωπικές προτιμήσεις, πολλές έρευνες δείχνουν, ότι η παραπάνω πρόταση είναι αληθής, γράφει ο Michael D. Lemonick στο time.com.

«Το στερεότυπο αυτό έχει αναπαραχθεί πολλές φορές σε διαφορετικές κουλτούρες, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να τείνουν να πιστεύουν ότι είναι κάτι που έχει καθολική ισχύ» εξηγεί η Isabel Scott, ψυχολόγος στο πανεπιστήμιο Brunel στο Uxbridge.

Μια νέα έρευνα, που δημοσιεύτηκε στο Proceedings of the National Academy of Sciences, αμφισβητεί την ορθότητα αυτής της άποψης.

Ιστορικά, οι μελέτες που έχουν γίνει σε ανθρώπους έχουν δείξει, ότι οι γυναίκες με πιο «θηλυκά» πρόσωπα τείνουν να έχουν υψηλότερα επίπεδα οιστρογόνων στον οργανισμό τους, κάτι που σχετίζεται με την αναπαραγωγική υγεία.

Στους άντρες, το επιχείρημα είναι ότι η αρρενωπή όψη σχετίζεται με πιο ισχυρό ανοσοποιητικό σύστημα, κάτι πολύ σημαντικό για την αναπαραγωγή, ειδικά αν αυτό το χαρακτηριστικό «περάσει» και στους απογόνους.

Η αρρενωπή εμφάνιση μπορεί να είναι ακόμη, ένα σημάδι δεσπόζουσας και επιθετικής προσωπικότητας, ωστόσο οι θηλυκοί πρόγονοί μας θα μπορούσαν εύλογα να κλίνουν προς αυτούς τους τύπους ανδρών, «για το καλό των παιδιών τους».

Από τη σκοπιά της εξελικτικής ψυχολογίας, όλες αυτές οι θεωρίες υποστηρίζουν την ιδέα ότι πολλές από τις βασικές συμπεριφορές μας έχουν εξελιχθεί, ακριβώς όπως το σώμα μας, για να μεγιστοποιηθεί η αναπαραγωγική επιτυχία.

Ωστόσο, όπως συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις στην εξελικτική ψυχολογία, είναι πιο εύκολο να καταλήξει κανείς σε ένα εύλογο συμπέρασμα παρά να αποδείξει την ορθότητά του. «Σε αυτήν την περίπτωση» λέει η Scott «οι υποθέσεις που έκαναν οι άνθρωποι δεν ήταν “τρελές”. Απλά δεν είχαν εξεταστεί».

Προκειμένου να το διορθώσουν αυτό, η ίδια και 21 συνεργάτες της χρησιμοποίησαν προσομοιώσεις σε υπολογιστές για να συγχωνεύσουν φωτογραφίες προσώπων ανδρών και γυναικών και να «συνθέσουν» πρόσωπα «μέσου όρου» από πέντε διαφορετικές εθνότητες.

Στη συνέχεια, οι ερευνητές επεξεργάστηκαν ορισμένα από αυτά τα «εικονικά πρόσωπα» προκειμένου να κάνουν κάποια περισσότερο ή λιγότερο αρρενωπά και περισσότερο ή λιγότερο θηλυκά. (Το «πιο αρρενωπός» σε αυτή την περίπτωση σήμαινε, ότι υπολόγισαν συγκεκριμένες διαφορές μεταξύ των προσώπων ενός μέσου άνδρα και μιας μέσης γυναίκα για κάθε εθνικότητα και υπερέβαλλαν τις διαφορές. «Λιγότερο αρσενικός» σήμαινε ότι ελαχιστοποίησαν τις διαφορές. Το ίδιο ίσχυε, αντίστροφα, για τα πρόσωπα των γυναικών).

Έπειτα έδειξαν τις εικόνες αυτές σε ανθρώπους που ζούσαν σε πόλεις σε διάφορες χώρες, καθώς επίσης και σε ανθρώπους που ζούσαν στην ύπαιθρο σε χώρες όπως η Μαλαισία, τα νησιά Φίτζι, σε περιοχές της Κεντρικής Αμερικής της Κεντρικής Ασίας κ.ά. (συνολικά σε 962 ανθρώπους).

«Τους ρωτήσαμε “Ποιο πρόσωπο είναι το πιο ελκυστικό” και “Ποιο πρόσωπο μοιάζει πιο επιθετικό”» ανέφερε η Scott.
Οι απαντήσεις των ανθρώπων των πόλεων –σημειώνει το δημοσίευμα- επιβεβαίωσαν λίγο ή πολύ τις προσδοκίες των ερευνητών. Ωστόσο, δε συνέβη το ίδιο και με τις απαντήσεις των ανθρώπων της υπαίθρου.

«Νιώσαμε μεγάλη έκπληξη. Για παράδειγμα, στη Νότια Αμερική οι γυναίκες προτιμούν τους άντρες με τα πιο “θηλυκά” χαρακτηριστικά. Ήταν κάτι που δεν το περιμέναμε» είπε η ερευνήτρια.

Εάν αυτές οι προτιμήσεις είχαν μια εξελικτική βάση, θα περίμενε κανείς να είναι ισχυρότερες σε κοινωνίες «πιο παρόμοιες» με αυτές που ζούσαν οι άνθρωποι παλαιότερα. «Αυτές όμως είναι σαφώς σύγχρονες προτιμήσεις» διευκρίνισε η Scott, τονίζοντας ότι το γεγονός αυτό εγείρει το ερώτημα του «γιατί προέκυψαν» αυτές.

Μία άποψη, την οποία η ίδια χαρακτηρίζει ως «άκρως θεωρητική σε αυτό το στάδιο» είναι ότι, όταν συγκεντρώνονται πολλοί άνθρωποι σε ένα μέρος –όπως συμβαίνει στις πόλεις- τα στερεότυπα των χαρακτηριστικών ενός προσώπου μπορεί να είναι ένας τρόπος για να καταλήγει κανείς σε γρήγορες κρίσεις. «Στα αστικά περιβάλλοντα συναντά κανείς περισσότερους “ξένους” επομένως, έχει πιο έντονο κίνητρο να διαπιστώσει την προσωπικότητά τους υπό τη βάση “μηδενικής” γνωριμίας» κατέληξε η Scott.

Πηγή: http://www.newsbeast.gr