Eσείς δεν φοβάστε για τα παιδιά σας;

Ο Μάνος Αντώναρος ανησυχεί για το μέλλον των παιδιών και για το αυτονόητο της ασφάλειας τους, που έχει χαθεί στον λαβυρινθο του politically correct.

Βασικά το μισώ το «Politically correct»… που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει: το «πρέπον», το «ορθόν». Καθωσπρέπει για να συνεννοηθούμε καλύτερα.

Και έτσι γεμίσαμε με πολιτικούς που φορούν γραβάτες και σκούρα κοστούμια. Δημοσιογράφους με μανικετοκουμπα, πουτάνες που το τηλε-παίζουν κυρίες κ.λ.π.

Ολοι τους φορούν τη στολή του politically correct και κόβουν καμαρωτοί-καμαρωτοί βόλτες στην κοινωνία.

Σκατά στα μούτρα τους και στα ολόλευκα πουκάμισά τους.

Για να μην το γενικεύσουμε και χάσουμε το νόημα (που μας ενδιαφέρει εν προικειμένω) ξαφνικά τα ΜΜΕ (και βασικά η τηλεόραση) μας παρουσίασε τους Ρομά. Όχι δεν είναι φυσικά καινούργια λέξη και έτσι τους αρέσει να αυτοαποκαλούνται όμως εμείς πάντα τους ονομάζαμε τσιγγάνους…ή άντε-άντε αθίγγανους… Μην ξεχνάμε τον Παλαμά (ο Δεκάλογος του Γύφτου), μην ξεχνάμε τον Ρασούλη (η εκδίκηση της γυφτιάς) ή η αγάπη του Τσιτσάνη (κι όχι μόνο) για την τσιγγάνα…. Δεν έτρεχε τίποτα λοιπόν.

Το ίδιο συνέβαινε και με τους ανάπηρους… που ήταν και τίτλος τιμής π.χ. «Ανάπηρος πολέμου»… μέχρι που φτασαμε να τους περιγράφουμε «άνθρωποι με ειδικές ανάγκες» ή με αρχικά ΑΜΕΑ. Το «σακάτης» ήταν υποτιμητικό, όχι το αναπηρος… το «στραβός» ήταν υποτιμητικό κι όχι το «τυφλός».

Φορέσαμε λοιπόν τα καλά μας, κρυφτήκαμε πίσω από τις λέξεις… και φτυσαμε στα μούτρα κάθε «ενδιαφερόμενου» τον άκρατο ρατσισμό μας.

Εμείς ρατσιστές;

Απαπαπαπαπα!

Αφού τους λέμε Ρομά…

Ναι, αλλά εννοούμε σκατόγυφτους.

Συμφωνοι, αλλά αφού δεν το λέμε, δεν πειράζει.

Η δημοσιογραφία, η ενημέρωση, ή ερευνα βρέθηκαν αλυσοδεμένες με τις χειροπέδες του politically correct.

Οσοι έχουν παιδιά καταλαβαίνουν την φρίκη της αρπαγής ενός παιδιού. Ϊσως να΄ναι χειρότερος εφιάλτης και από τον θάνατο. Αντί η έρευνα να χωθεί στο πραγματικό πρόβλημα, χάνεται στον λαβυρινθο για το ποια λέξη θα διαλέξουμε.

Αντί να το ψάξουμε το θέμα, το περιγράφουμε.

Αντί να το λύσουμε, κάνουμε το παν για να μην στραπατσαριστεί το περιτύλιγμα.

Αντί να το κοιτάξουμε κατάματα, κοιτάμε το είδωλό μας στον καθρέφτη αν η γραβάτα ή το κολιέ είναι σωστά βαλμένα.

Τα’χουμε μετατρέψει όλα σε είδηση.

Και αυτό είναι φρικτό, αφού η είδηση είναι καταδικασμένη να βρεθεί δεύτερη είδηση, τρίτη είδηση, τέταρτη είδηση μέχρι να χαθεί εντελώς.

Ένα ξανθό κοριτσάκι με πράσινα μάτια αναμεσα στους μελαψούς τσιγγάνους ήταν η αφορμή για να γαργαλήσουμε το θέμα της αρπαγής των παιδιών.

Καλώς έχει… ποιος μπορεί να φέρει αντίρρηση.

Όμως αναρωτιέμαι αν δεν ήταν ξανθό, θα είχε ενδιαφερθεί ποτέ κανείς;

Η φύση προβλέπει ένα παιδί κάθε 9 μήνες (εκτός βέβεια αν πρόκειται για δίδυμα ή τρίδυμα κ.λ.π.) Τα Ληξιαρχεία έχουν άλλη γνώμη! Ακόμα και 14 παιδιά σε 12 μήνες.

Όχι δεν είναι η πραγματική ζωή στην τηλεόραση.

Εκεί είναι η ζωή που βγαίνει από meetings.

Παρακολούθησα έντρομος στην «Ανατροπή» να κουβεντιάζουν για το θέμα οι πλέον ακατάλληλοι άνθρωποι… πολιτικοί… και δημοσιογράφοι… και αφού το ξεπέταξαν συμφώνησαν:

«Ας περάσουμε τώρα στο κυρίως θέμα μας: Τη σχέση μας με την τρόϊκα.»

Ναι έντρομος το παρακολούθησα.

Εχω πάψει πιά ντρέπομαι (γι' αυτούς)…

Μόνο φοβάμαι…

Όχι για μένα… αλλά για τα παιδιά μας.

Oχι δεν είμαι politically correct, ούτε ποτέ ήμουν και δεν με ενδιαφέρει να γίνω.

Επαναλαμβάνω:

Mόνο φοβάμαι.

Εσείς;

Πηγή: http://www.gazzetta.gr