Δεν μπορώ να κάνω παιδί. Φταίει η κακή ψυχολογία;

Η Ελεάνα είναι 29 ετών, ιδιωτική υπάλληλος. Για χρόνια προσπαθούσε να κάνει παιδί μάταια όμως. Κάποια στιγμή αποφάσισε πώς πρέπει να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τη ζωή. Η ιστορία της είναι ένα μοναδικό παράδειγμα του πώς μπορεί κανείς να αλλάξει τη ζωή του δείχνοντας επιμονή και υπομονή. Όταν κανείς δείχνει πίστη και αισιοδοξία, πολλά μπορούν να αλλάξουν. Η Ελεάνα έγινε μητέρα.

“Χωρίς παιδί η ζωή μου δεν είχε νόημα”

Παντρεύτηκα σε ηλικία 29 χρονών. Ήθελα πολύ να κάνω παιδί αλλά δυστυχώς στην πορεία ανακαλύψαμε ότι υπάρχει πρόβλημα. Άρχισα να παίρνω ορμόνες και μέσα σε διάστημα τεσσάρων μηνών έγιναν τέσσερις σπερματεγχύσεις χωρίς αποτέλεσμα, καθώς και η πρώτη αποτυχημένη εξωσωματική. Λίγους μήνες αργότερα έγινε η δεύτερη εξωσωματική με επιτυχία αφού έμεινα έγκυος σε τρίδυμα. Έμεινα οκτώ μήνες στο κρεβάτι, με μια πολύπλοκη εγκυμοσύνη και τελικά γέννησα τρία πανέμορφα αγόρια. Δυστυχώς το ένα πέθανε δεκαπέντε ημέρες αργότερα.

Η ζωή μου σε γενικές γραμμές πριν συνειδητοποιήσω το πρόβλημα ήταν καλή. Ήμουν παντρεμένη με τον άνθρωπο που αγαπούσα και αγαπώ πολύ, μέναμε σ’ ένα ωραίο σπίτι, όπου πολύ συχνά μας επισκέπτονταν οι φίλοι μας και είχα καταφέρει να ξεφύγω από την οικογένεια μου, κάτι που τότε είχα μεγάλη ανάγκη. Οι ισορροπίες ήταν καλές, πίστευα ότι η ζωή μου θα κυλούσε όπως την είχα πλάσει στα όνειρά μου.

Όταν ανακάλυψα ότι είχα πρόβλημα και πιθανόν να μην μπορούσα να κάνω παιδί έφυγε η γη κάτω από τα πόδια μου. Έλεγα “…δεν μπορεί… δεν είναι δυνατόν να μας συμβεί εμάς αυτό”. Όλες οι ισορροπίες ανατράπηκαν υπήρχαν εντάσεις, αδικαιολόγητες εκρήξεις, υπέρβαση των ορίων. Την εποχή εκείνη όλες οι φίλες μου ήταν έγκυες. Άρχισα να απέχω από τα πάντα και να κλείνομαι στον εαυτό μου. Το μόνο που ήθελα ήταν να βγαίνουμε έξω, να πίνουμε αρκετά ώστε να μουδιάζει ο πόνος, να μη νιώθω και μην σκέφτομαι τίποτα. Ο άνδρας μου ήταν το μόνο μου στήριγμα. Εκείνος με ενθάρρυνε και με παρηγορούσε. Η παρουσία του και η αγκαλιά του ήταν σωτήρια για μένα.

Η αυτοπεποίθηση που είχα ως τότε έπεσε κατακόρυφα. Αισθανόμουν ένα τίποτα, ένα ασήμαντο ον πάνω στη γη, το οποίο ήρθε να εκπληρώσει κάτι και δεν τα κατάφερε. Τελικά ήμουν γυναίκα;

Έζησα πολύ δύσκολες στιγμές. Έκλαιγα για ατελείωτες ώρες, όταν “αδιαθετούσα” χτυπούσα την κοιλιά μου, έβριζα τον εαυτό μου και τον μείωνα. Το χειρότερο συναίσθημα που ένιωθα ήταν μοναξιά. Ένιωθα ότι ο Θεός, που ως τότε με βοηθούσε σε όλα, με εγκατέλειψε. Τότε άρχισα να τρώω πολύ. Δεν συγκρατούσα την όρεξη μου και νομίζω ότι υποσυνείδητα ήθελα να καταστραφώ. Ήξερα ότι αν παχύνω θα είμαι άσχημη όπως επίσης ήξερα ότι το πάχος αρρωσταίνει, κι εγώ αισθανόμουν και άσχημη και άρρωστη. Στη δουλειά μου δεν απέδιδα καθόλου και ήρθε η στιγμή που παραλίγο να την χάσω. Τις γιορτές και τα σαββατοκύριακα ένιωθα απαίσια. Τα Χριστούγεννα, που ήταν η αγαπημένη μου γιορτή, δεν ήθελα πια να έρθουν. Στόλιζα το δέντρο κι έκλαιγα. Ζήλευα πολύ τις άλλες γυναίκες που ήταν έγκυες και γεννούσαν, ενώ δεν ήθελα να πηγαίνω στο σπίτι μου γιατί μου φαινόταν άδειο όπως και εγώ. Δεν υπήρχαν βραστήρες, μπιμπερό, πιπίλες, παιχνίδια, φωνούλες.

Νομίζω ότι σ’ αυτή τη φάση έχασα τελείως τον εαυτό μου. Κέρδισα όμως την ουσία της ζωής. Άρχισα να ψάχνω τα πράγματα πιο ψύχραιμα και να αποδέχομαι την ιδέα ότι μπορεί να μην γίνω μητέρα, να σκέφτομαι τι αξίζει πραγματικά στη ζωή να το εκτιμώ. Αφού αγαπούσα τόσο πολύ τα παιδιά, σίγουρα θα υπήρχε κάποιος τρόπος να διοχετεύσω αυτή την αγάπη. Κατάλαβα ότι η στάση μου ήταν δυσλειτουργική και αδιέξοδη. Ηρέμησα κι άρχισα να ασχολούμαι με πράγματα που με ευχαριστούσαν και με γέμιζαν. Λίγο καιρό αργότερα, έμεινα έγκυος. Και τότε έγινε το καινούριο ξεκίνημα στη ζωή μου. Άρχισα να χαμογελάω ξανά. Ηρέμησα, αγαλίασε η ψυχή μου. Παρόλο που είχα δύσκολη εγκυμοσύνη και υπήρχαν κίνδυνοι να μην τα καταφέρω, εγώ γέμισα με αισιοδοξία και πίστη ότι όλα θα πάνε καλά.

Όταν γέννησα ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος πάνω στη γη. Βέβαια, εδώ πέρασα κι άλλη μία μεγάλη αλλαγή, όταν πέθανε το ένα από τα τρία μωράκια μου. Έπρεπε να ζήσω τη “ζωή και τον θάνατο” μαζί. Ένιωθα ταυτόχρονα μεγάλη χαρά και λύπη. Ανυπομονησία να πάρω στην αγκαλιά μου τα μωρά μου και αγωνία για τη ζωή του ενός παιδιού μου. Εκεί πάλι ένιωσα το χάος. Οκτώ μήνες προετοιμαζόμουν για τρία μωρά και ξαφνικά είχα δύο, που το καθένα βέβαια ήταν θησαυρός. Το τρίτο μωράκι μου όμως δεν τα κατάφερε να ζήσει.

Τον εαυτό μου δεν έμαθα να τον φροντίζω. Τώρα αρχίζω να νοιάζομαι σιγά – σιγά γι’ αυτόν και να προσπαθώ σκληρά να το κάνω γιατί δεν ξέρω τον τρόπο. Θέλω να πω σε αυτούς που περνούν την ίδια κατάσταση να έχουν πίστη. Να προσπαθούν να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι με το να βλέπουν την ουσία της ζωής και όχι το περιτύλιγμα, γιατί, όταν εγώ έκανα στροφή 180 μοιρών τη ζωή μου, τότε ήρθαν τα μωράκια μου και από τότε εκτιμώ το κάθε τι. Από τον όμορφο ουρανό, μέχρι ένα απλό κύμα στη θάλασσα, γιατί τη ζωή πρέπει να τη ζεις και όχι να την προσπερνάς με ανούσια πράγματα και καταστάσεις.

Η ψυχοθεραπεύτρια (M.S Ψυχολογίας) στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια με ειδικότητα στην οικογενειακή θεραπεία κυρία Πέγκυ Πελώνη- Πινήρου, αναλύει.

Η Ελεάνα περιγράφει καθαρά τη διαδικασία της αλλαγής και τα στάδια που προαναφέρθηκαν. Περιγράφει, όμως, τη δική της μοναδική διαδικασία που πιθανότατα έχει κοινά στοιχεία με γυναίκες που περνούν παρόμοιες καταστάσεις αλλά έχει και διαφορές. Η βοήθεια των γιατρών και η πίστη στον εαυτό της βοήθησαν την Ελεάνα να ξεπεράσει τα όρια της και να αποκτήσει τα πιο πολύτιμα δώρα και μαζί μ’ αυτά να βρει την ίδια τη ζωή. Τι γίνεται, όμως, όταν η έκβαση δεν είναι αυτή που επιθυμούμε; Υπάρχουν καταστάσεις στη ζωή μας που τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα θέλουμε. Τότε, λοιπόν, βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι και καλούμαστε να αποφασίσουμε πως θα συνεχίσουμε. Εάν δηλαδή θα προσαρμοστούμε στη νέα πραγματικότητα ή θα επιμένουμε σε συμπεριφορές που δεν μας βοηθούν πια. Η συνειδητοποίηση ότι και στη νέα κατάσταση θα τα καταφέρουμε μας βοηθά να ενσωματώσουμε νέες συμπεριφορές και να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες.

Η εξάσκηση, η υπομονή και η επιμονή χαρακτηρίζουν αυτό το στάδιο της αλλαγής. Χρειάζονται και τα τρία για να εδραιωθεί μια καινούρια συμπεριφορά, η οποία διαφέρει από την προηγούμενη δυσλειτουργική ή μη λειτουργική συμπεριφορά που είχαμε. Εδώ πια, έχουμε αναπτύξει καινούριους, πιο αποτελεσματικούς μηχανισμούς αντιμετώπισης. Οι εμπειρίες και οι γνώσεις που αποκτήσαμε περνώντας μέσα από τη διαδικασία και που δεν μπορούσαμε να αντιληφθούμε κατά τη διάρκεια του χάους, ενσωματώνοντας τώρα τη ζωή μας, στη συμπεριφορά μας και τον τρόπο σκέψη μας.

Αφού ξεπεράσουμε τα πισωγυρίσματα, τις παγίδες και τις δυσκολίες της διαδικασίας έχουμε μία αίσθηση νίκης και ίσως θριάμβου νιώθοντας υπερήφανοι, που τελικά τα καταφέραμε. Οι εσωτερικές αλλά και εξωτερικές πηγές στήριξης χρησιμοποιούνται πιο αποτελεσματικά. Βλέπουμε περισσότερο αισιόδοξα πράγματα, αναγνωρίζουμε τα θετικά και έχουμε την ανάγκη να γιορτάσουμε έστω και σιωπηλά αυτή τη νέα αίσθηση ελπίδας. Σχεδιάζουμε και κάνουμε όνειρα για το μέλλον μας. Έχουμε ενέργεια να κάνουμε περισσότερα πράγματα, για να αντιμετωπίσουμε εκκρεμότητες. Τα μικροπράγματα και οι μικροαναποδιές δεν μας ενοχλούν στον ίδιο βαθμό, γιατί δεν είμαστε ευερέθιστοι. Νιώθουμε ισορροπημένοι και έχουμε καλύτερη αίσθηση του εαυτού μας, των δυνάμεων αλλά και των δυνατοτήτων μας.


Πηγή: http://boro.gr