Ανάπηροι από νερό

ΤΟ ΜΟΛΥΣΜΕΝΟ ΝΕΡΟ ΕΝΟΧΟ ΓΙΑ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ

Του Κ. Ν. VANJPAI*

Η έλλειψη υδρευτικών υποδομών και υγειονομικών ελέγχων αφήνει πολλούς Ινδούς εκτεθειμένους σε ασθένειες που προκαλούνται από μολυσμένο νερό.

Η Ιντράνι και ο Σαντζάι, μέλη μιας τοπικής μη κυβερνητικής οργάνωσης, με συνόδευσαν στην Πανταραπούρ, της επαρχίας Νταρ στην Ινδία.

Εδώ γνωρίσαμε ένα 13χρονο κορίτσι, την Τζανγκλί, και ένα αγόρι, τον 7χρονο Καμάλ. Και οι δύο έχουν σωματικές και νοητικές αναπηρίες. Ο πατέρας του Καμάλ εργάζεται σκληρά για ένα δολάριο την ημέρα και έχει ξοδέψει 200 δολάρια για τη θεραπεία του γιου του τα τελευταία χρόνια, χωρίς ωστόσο να έχει βελτιωθεί η κατάσταση της υγείας του.

Η Ρούκμα χαμογελάει αθώα. Είναι μόλις οκτώ χρόνων και πάσχει από προχωρημένη σκελετική φθορίωση. Η Ρούκμα μπορεί τουλάχιστον να στέκεται όρθια χωρίς βοήθεια και δεν ταλαιπωρείται συχνά από έντονους πόνους στο στομάχι και στις αρθρώσεις, συγκριτικά με άλλες περιπτώσεις.

Η 24χρονη Σακουμπάι είναι έγκυος και βασανίζεται από οξείς πόνους στις αρθρώσεις. Η οικογένειά της ανησυχεί για τη γέννα και την υγεία του παιδιού της. Η Σακουμπάι θέλει να αγοράσει ένα φίλτρο νερού για οικιακή χρήση, έπειτα από την παρότρυνση των ΜΚΟ που δρουν στην περιοχή. Ομως αδυνατεί να δώσει τα 30 ευρώ που κοστίζει μια τέτοια συσκευή. Οι εναλλακτικές λύσεις είναι να πιει νερό από το αντλιοστάσιο ή να περπατήσει δύο χιλιόμετρα για να γεμίσει έναν κουβά.

Κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης με πολλά μέλη της κοινότητας εδώ στη Πανταραπούρ, μάθαμε πως τα προβλήματα άρχισαν τη δεκαετία του '90. Οι αγροτικές υπηρεσίες παροχής νερού ξεκίνησαν να κάνουν γεωτρήσεις σε μεγαλύτερα βάθη γύρω από το χωριό, για να καλύψουν τις ανάγκες του αυξανόμενου πληθυσμού. Η υπερεκμετάλλευση των υδάτινων πόρων έγινε χωρίς μεθόδους αναπλήρωσής τους και με περιορισμένη τεχνογνωσία σε θέματα υγιεινής.

Οι υδρευτικές υπηρεσίες έχουν ήδη καλύψει τους ποσοτικούς στόχους τους. Χρειάζονται περισσότερα χρήματα για να περιορίσουν την εξάπλωση του προβλήματος με το φθόριο, και η μόνη λύση που μπορούν να προτείνουν είναι η εγκατάσταση οικιακών φίλτρων. Οι υγειονομικές αρχές δεν γνωρίζουν το μέγεθος του προβλήματος, και οι λιγοστοί διεθνείς οργανισμοί που βοηθούν στην περιοχή έχουν τις δικές τους προτεραιότητες και περιορισμούς.

Η Ινδία κατέχει το 4% των παγκόσμιων αποθεμάτων νερού και το 15% του παγκόσμιου πληθυσμού. Το 18% της χώρας είχε πρόσβαση σε πόσιμο νερό το 1974, τώρα το ποσοστό αυτό αγγίζει το 95%. Το 85% του νερού για οικιακή χρήση στις αγροτικές περιοχές προέρχεται από επίγειες πηγές. Με την εγκατάσταση τριών εκατομμυρίων χειροκίνητων αντλιών νερού και είκοσι εκατομμυρίων μηχανοκίνητων σταθμών άντλησης για γεωργικές ανάγκες, τα αποθέματα έχουν μειωθεί κατά μέσο όρο από 10 έως 80 μέτρα, σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία της UNICEF. Η επιδείνωση της κατάστασης του υδροφόρου ορίζοντα έχει οδηγήσει σε μεγαλύτερες συγκεντρώσεις χημικών στο νερό, όπως φθόριο, αρσενικό και σίδηρο.

Οι κάτοικοι των τοπικών κοινοτήτων όμως δεν γνωρίζουν πως το νερό στο οποίο βασίζονται είναι ακατάλληλο για χρήση. Δεν είναι ενημερωμένοι από τις αρχές και δεν είχαν ποτέ λόγο και συμμετοχή στα υδρευτικά έργα.

*Ο Κ. Ν. Vanjpai έχει εργαστεί σε διάφορες μη κυβερνητικές οργανώσεις στην Ινδία και ειδικεύεται σε κλιματικά και υδρευτικά θέματα.



Πηγή: Εφημερίδα "Ελευθεροτυπία"