Ο μονόχειρας παίκτης της Κ20 της Καλλονής Αντώνης Τζανετέλλης στο gazzetta.gr: «Το ποδόσφαιρο με ελευθέρωσε»

Γεννήθηκε με ένα χέρι; Ε, και; Ο Αντώνης Τζανετέλλης, ο 18χρονος άσος της Κ20 της Καλλονής, μιλώντας στο gazzetta.gr εξηγεί πως στη ζωή το διαφορετικό ανήκει μόνο στο μυαλό των άλλων και στέκεται στο... λυτρωτικό ρόλο που είχε γι' αυτόν το ποδόσφαιρο.



Πηγαίνει τρίτη λυκείου. Όνειρό του είναι να παίζει μπάλα και να σπουδάσει στα ΤΕΦΑΑ ή στο παιδαγωγικό. Την Κυριακή στο Ρέντη, έκανε την εμφάνισή του στο ματς με τον Ολυμπιακό, με την ομάδα του να χάνει. Ο Αντώνης Τζανετέλλης της Κ20 της Καλλονής, παίζει με ένα χέρι. Ε, και; Ο παίκτης της ομάδας Νέων της Καλλονής εξηγεί στο gazzetta.gr πως αυτή του η ιδιομορφία δεν τον έχει εμποδίσει να κάνει αυτό που αγαπά ούτε κατά διάνοια.

Ξεκινώντας από τον Κεραυνό Αγίου Δημητρίου της Λήμνου, ο Αντώνης πήγε στην Κ17 της Καλλονής και σήμερα είναι στην Κ20 της ομάδας της Μυτιλήνης. Με το κεφάλι κάτω, με πολλή ταπεινότητα και όρεξη για δουλειά και ποδόσφαιρο ο Αντώνης Τζανετέλλης εξηγεί πώς μέσα από το ποδόσφαιρο ελευθερώθηκε και κατάφερε να νοιάζεται μόνο για ένα πράγμα: Για το πως θα παίζει ποδόσφαιρο.


Ενα... κορόιδο που τον έβαλε ο αδερφός του, Παναγιώτης, να παίξει στην ομάδα που άνηκε τότε ήταν αρκετό για να καταλάβουν στην οικογένεια ένα πράγμα: Ότι ο Αντώνης γεννήθηκε για να παίζει μπάλα. Η κοφτερή του σκέψη, η αντίληψή του κι η ηρεμία στο παιχνίδι του είναι τα στοιχεία που τον κάνουν να ξεχωρίζει μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου.

Αρκετά σας... κουράσαμε εμείς. Διαβάστε τι μας διδάσκει, ο συγκλονιστικός Αντώνης στο gazzetta.gr:

Το ματς με τον Ολυμπιακό στο Ρέντη αποτέλεσε την αφορμή για να υποκλιθούμε στην ψυχική σου δύναμη.

«Σας ευχαριστώ πολύ, έχω ξαναπαίξει κόντρα στον Ολυμπιακό, στο ματς που έγινε στην Καλλονή ήμουν βασικός. Ωστόσο, είναι διαφορετικό να παίζεις στο Ρέντη, εκεί σε βλέπουν περισσότερα μάτια - όπως και να το κάνουμε είναι πολύ ωραία να παίζεις σε τέτοιες εγκαταστάσεις απέναντι στον άξιο πρωταθλητή».

Από πόσο ετών παίζεις μπάλα;

«Ποδόσφαιρο παίζω από μικρή ηλικία. Ξεκίνησα στη Λήμνο στα 14 μου, παίζοντας στον Κεραυνό Αγίου Δημητρίου, πέρυσι ήρθα στην Κ-17 της Καλλονής και από φέτος είμαι στην Κ-20».



Η ιδιομορφία αυτή, με το χέρι σου, δεν σου έχει απαγορεύσει να κάνεις αυτό που αγαπάς.

«Είναι έτσι εκ γεννητής το χέρι μου, αλλά δεν είχα ποτέ μου κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Πιο μικρός ντρεπόμουν, αλλά μέσα από το ποδόσφαιρο κατάφερα να το ξεπεράσω. Σ' αυτό βέβαια έπαιξαν ρόλο οι γονείς μου κι ο αδερφός μου, που πάντα με στήριζαν και με στηρίζουν».

Σου δημιουργεί κάποιο εμπόδιο;

«Σίγουρα όταν βγαίνω έξω, ειδικά πιο παλιά σκεφτόμουν "σε βλέπουν", αλλά όσο μεγαλώνω αυτή η ιδέα φεύγει όλο και περισσότερο από το μυαλό μου. Και μικρότερος που ξεκίνησα την μπάλα, έπαιζα χωρίς να το σκέφτομαι. Αυτό που μου έλεγε κι ο αδερφός μου είναι ότι το ποδόσφαιρο που είναι ένα τόσο ανταγωνιστικό άθλημα γα να πετύχεις ανεξάρτητα από το αν έχεις ένα χέρι ή... τρία είναι ότι πρέπει να δώσεις 20, αν κάποιος άλλος δίνει 10. Και αυτό κάνω. Δουλεύω όσο πιο πολύ για να γίνομαι καλύτερος και να δυναμώσω περισσότερο το δεξί μου χέρι».

Μέσα από το ποδόσφαιρο τι έχεις κερδίσει;

«Το ποδόσφαιρο με ελευθέρωσε. Με έκανε να μην σκέφτομαι ότι δεν έχω ένα χέρι, νιώθω καλά με τον εαυτό μου. Όταν παίζω με βλέπει αρκετός κόσμος και έτσι δεν αισθάνομαι άσχημα. Εχω αυτοπεποίθηση και πλέον δεν κοιτάζω γύρω μου αν κάποιος με κοιτάζει».



Τι θέση παίζεις;

«Παίζω 10άρι και δεξί εξτρέμ».

Σ' αρέσει να μοιράζεις γκολ ή να σκοράρεις;

«Για να μου βγαίνει να βγάζω πάσες, μάλλον αυτό μ' αρέσει περισσότερο. Κι ο αδερφός μου με λέει "κότα" (γέλια) επειδή δεν τελειώνω τις φάσεις, μιας και μου αρέσει να δημιουργώ».

Οι συμπαίκτες σου περιμένουν από σένα να τους... φτιάξεις με κάποιο γκολ;

«Όπου κι αν πήγαινα με υπολόγιζαν. Φρόντιζα να μην τους απογοητεύσω, δίνοντας τον καλύτερό μου εαυτό. Οι συμπαίκτες μου πάντα με έχουν ψηλά και τους ευχαριστώ γι αυτό».

Πιστεύεις ότι τους ενθαρρύνεις όταν κάτι δεν πάει καλά στην ομάδα, μέσα στον αγώνα;

«Ναι, πιστεύω ότι με βλέπουν και παίρνουν θάρρος. Ποτέ δεν αντιμετώπισα κάποιο είδους "ρατσισμό". Όλοι, πάντα με αγαπούσαν».



Μιας και μιλάμε για ασίστ. Ο Εζίλ είναι... μετρ σ' αυτόν τον τομέα, να φανταστώ ότι είναι και από τα ποδοσφαιρικά σου πρότυπα;

«Όχι, δεν μου αρέσει καθόλου ο Εζίλ. Ο Μέσι είναι ο κορυφαίος για μένα, μ' αρέσουν παίκτες του στιλ Ινιέστα - Νταβίντ Σίλβα για να καταλάβετε».

Τι ομάδα υποστηρίζεις;

«Μπαρτσελόνα φουλ».

Πόσο σημαντικός ήταν ο ρόλος των προπονητών σου στο ξεκίνημά σου;

«Όσους προπονητές είχα, δεν μου είπαν ποτέ τίποτα και βέβαια ούτε εγώ είπα ποτέ κάτι σε κανέναν. Ο Δημήτρης Κουκάκης, ο συγχωριανός μου, που έχει παίξει και σε αθηναϊκές ομάδες ήταν αυτός που με εμπιστεύτηκε και δεν φοβήθηκε να με βάλει να παίξω παρόλο που ήμουν μικρότερος από όλους. Ήταν ο πρώτος προπονητής που μου έδωσε ώθηση και θάρρος να με κάνει να παίζω, σκεφτόμενος ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα. Σημαντικό ρόλο έπαιξε κι ο αδερφός μου, ο οποίος με τράβηξε αυτός στο ποδόσφαιρο. Παίζει και εκείνος ποδόσφαιρο σε τοπικά πρωταθλήματα και παράλληλα σπουδάζει γεωγραφία στο πανεπιστήμιο Αιγαίου».

Εσύ θες να σπουδάσεις;

«Το ποδόσφαιρο είναι πάνω απ' όλα. Θέλω να παίζω ποδόσφαιρο, αν και δεν ξέρω αν θα γίνω επαγγελματίας. Όσο για τις σπουδές μου, φέτος είμαι στην 3η Λυκείου και θέλω να περάσω στα ΤΕΦΑΑ Κομοτηνής ή στο παιδαγωγικό και να γίνω δάσκαλος».

Τι μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στον κόσμο;

«Αν κάποιος έχει το οποιοδήποτε πρόβλημα να μην το σκέφτεται, να συμπεριφέρεται και να προσπαθεί να πετύχει τους στόχους του όπως αυτός που, για τον πολύ κόσμο, είναι αυτό που λέμε "κανονικός". Το διαφορετικό είναι στο μυαλό των άλλων. Πρέπει να πιστεύεις στον εαυτό σου και να δουλεύεις σα να μην έχει τίποτα».


Πηγή: http://www.gazzetta.gr