Εντελώς απίθανοι βάτραχοι!

Όταν η εξέλιξη των αμφίβιων μεθά και δεν ξέρει τι κάνει.
Την ώρα που μιλάμε, αναρίθμητα είδη βατράχων και φρύνων του πλανήτη αντιμετωπίζουν μαζικές μειώσεις των πληθυσμών τους και είναι πλέον στα πρόθυρα της εξαφάνισης.

Οι λόγοι είναι λίγο-πολύ γνωστοί και οι περισσότεροι είναι αποτέλεσμα της δράσης του ανθρώπου, όπως η συρρίκνωση του φυσικού τους περιβάλλοντος και η κλιματική αλλαγή.

Οι χοροπηδηχτοί βάτραχοι αντιμετωπίζουν πλέον σοβαρά προβλήματα στην επιβίωσή τους και σε κάποια χρόνια πολλά είδη θα είναι παρελθόν. Και μιλάμε για πολλά σπάνια είδη, όπως αυτά δηλαδή που θα δούμε αμέσως, ό,τι πιο περίεργο έχει φτιαχτεί ποτέ σε όρους βατράχου.

Με γουρλωτά μάτια και τρόπο μετακίνησης μέσω μικρών πηδημάτων, το τετράποδο αμφίβιο δεν έχει πάντα την πρασινωπή μορφή με το οποίο το ξέρουμε στον τόπο μας, καθώς ο αναπάντεχος κύκλος της ζωής του καλεί πολλές φορές σε δραστικές μεταμορφώσεις. Κι έτσι καταλήγουμε με αυτά…

Βιετναμέζικος Βάτραχος των Βρύων



Τον λένε Theloderma corticale και επιδεικνύει ένα από τα πιο εντυπωσιακά και αποτελεσματικά καμουφλάζ σε ολόκληρο τον κόσμο των αμφίβιων: το ακανόνιστο σχήμα του δέρματός του και τα πολύχρωμα εξογκώματά του τον κάνουν να μοιάζει με ζωντανή λειχήνα! Για να ολοκληρώσει μάλιστα το μασκάρεμά του σε απλή βλάστηση, δεν έχει κανένα πρόβλημα να το παίξει ψόφιος κοριός όταν τρομάξει από την παρουσία αρπακτικού. Για τέτοιο θέατρο μιλάμε…

Μαρσιποφόρος Βάτραχος



Δεν εμπιστεύονται κανέναν και δεν είναι καθόλου διατεθειμένοι να αφήσουν τα παιδιά τους απροστάτευτα στην πρώτη διαθέσιμη λίμνη, γι’ αυτό και οι βάτραχοι της οικογένειας Hemiphractidae κουβαλούν τα αυγά και τους γυρίνους στην πλάτη τους! Δεν τα αφήνουν από τα μάτια τους και τα προστατεύουν καθ’ όλη τη φάση της ενηλικίωσης με τον ιδιαίτερο αυτό τρόπο…

Φρύνος του Σουρινάμ



Ο φρύνος με το ομολογουμένως παράξενο επιστημονικό όνομα Pipa pipa έχει τον τρόπο του στο να ανατρέφει τα παιδιά του: τα αυγά προστατεύονται μέσα σε μια ειδική σάρκινη κρύπτη στην πλάτη του θηλυκού. Αν και η επώαση των αυγών μέσα στο σώμα του δεν είναι το μόνο περίεργο με τον περιβόητο Φρύνο του Σουρινάμ. Πεπλατυσμένοι, ποικιλόχρωμοι και με εξογκώματα, περνούν άνετα για σαπισμένα φύλλα, την ίδια στιγμή που αντιλαμβάνονται τη λεία τους μέσω των ιδιαίτερων αισθητηρίων οργάνων σε σχήμα αστεριού που βρίσκονται στα ακροδάχτυλά τους. Αποκλειστικά υδάτινοι, μόλις και μετά βίας μπορούν να κινηθούν στη στεριά…

Μοβ Βάτραχος



Όταν ανακαλύφθηκε μόλις το 2003, άφησε άφωνη την επιστημονική κοινότητα, καθώς ο ινδικός αυτός βάτραχος φαίνεται να έχει ακολουθήσει τελείως διαφορετικό εξελικτικό μονοπάτι από κάθε άλλο «αδελφάκι» του. Ο Nasikabatrachus sahyadrensis περνά περισσότερους από 10 μήνες τον χρόνο κάτω από την επιφάνεια του εδάφους και τρέφεται με έντομα που ζουν υπογείως, βγαίνοντας από την κρυψώνα του μόνο και μόνο για να ζευγαρώσει κατά τη σύντομη περίοδο των Μουσώνων…

Χρυσός Φρύνος



Οι φωτογραφίες που απαθανατίζουν τον Bufo periglenes της Κόστα Ρίκα είναι ελάχιστες και δεν πρόκειται να δούμε ποτέ καινούριες, μιας και το είδος εξαφανίστηκε εντελώς αναπάντεχα στη δεκαετία του 1980. Πρωτοανακαλύφθηκε το 1966 και μέχρι το 1987 έμοιαζε ασφαλής, με τους βιολόγους να έχουν καταγράψει περισσότερους από 1.500 να ζευγαρώνουν σε λιμνούλες βρόχινου νερού.

Ένα χρόνο αργότερα όμως, η ίδια ομάδα επιστημόνων μπόρεσε να ξετρυπώσει μόλις έναν Χρυσό Φρύνο και πλέον το είδος αποτελεί παρελθόν (η μελέτη απέδωσε το ξαφνικό του τέλος σε ένα είδος μύκητα που προσβάλλει τα βατράχια, αλλά και στη ραγδαία κλιματική αλλαγή που προκαλεί το φαινόμενο του θερμοκηπίου). Όσοι πρόλαβαν πάντως να τον θαυμάσουν, μιλούν για το εκτυφλωτικό χρυσό του χρώμα (ή το ολοζώντανο πορτοκαλί), εντελώς μοναδικό στο ζωικό βασίλειο. Μόνο τα αρσενικά είχαν μάλιστα τον ξεχωριστό χρωματισμό, καθώς τα θηλυκά ήταν πολύχρωμα…

Βάτραχος-Βέλος



Όπως σε όλα τα είδη της φονικής οικογένειας των Oophaga, τα ζωντανά χρώματα του δέρματός τους λειτουργούν ως προειδοποιητικές πινακίδες στους επίδοξους θηρευτές ότι είναι εφοδιασμένα με ένα από τα πιο θανατηφόρα δηλητήρια του κόσμου! Και σαν να μη φτάνει αυτό, συνηθίζουν να καταβροχθίζουν αυγά, αν και δεν είναι ακριβώς αυτό που νομίζετε, αφού ακόμα και τα πιο επικίνδυνα ζώα έχουν τη γλυκιά πλευρά τους, αφού τόσο τα αρσενικά όσο και τα θηλυκά είναι στοργικότατοι γονείς.

Μετά το ζευγάρωμα, το θηλυκό αποδίδει μόλις 3-5 γονιμοποιημένα αυγά και μεταφέρει κάθε εκκολαπτόμενο γυρίνο σε δική του λιμνούλα, συνήθως μέσα στις κυπελλοειδείς βάσεις φυτών της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής. Η μητέρα κάνει καθημερινά γύρους για να δει και να προστατεύσει τους γυρίνους της και αφήνει μη γονιμοποιημένα αυγά στις λιμνούλες τους ώστε να τραφούν. Την ίδια στιγμή, τα αρσενικά είναι επιφορτισμένα με το καθημερινό κουβάλημα νερού (αποθηκεύεται μέσα στα αναπαραγωγικά όργανά τους) ώστε να μην ξεραθούν οι λιμνούλες και στεγνώσουν τα νεογνά…

Βάτραχος-Χελώνα



Μοναδικό είδος μιας ολόκληρης κατηγορίας, ο Myobatrachus gouldii της Αυστραλίας είναι ακόμα πιο προσαρμοστικός από τον Μοβ Βάτραχο. Κι αυτό γιατί έχει προσαρμοστεί πλήρως σε μια ζωή που παραμοιάζει με του τυφλοπόντικα: σκάβει υπόγεια τούνελ και ορμά σε φωλιές τερμιτών, τις οποίες και ανοίγει τρυπώντας τες με το κωμικά μικρό του κεφάλι, καταβροχθίζοντας στη συνέχεια ό,τι βρεθεί στον δρόμο του. Αντί όμως να γονιμοποιείται στο νερό, όπως όλα τα άλλα είδη του γένους, ο Βάτραχος-Χελώνα αναπαράγεται στα λαγούμια του και τα μικρά του προσπερνούν τη φάση του γυρίνου, παραμένοντας στα αυγά τους μέχρι να πάρουν το γνώριμο σχήμα της ενήλικης ζωής!

Βάτραχος Γαστρικής Αναπαραγωγής



Άλλος ένας βάτραχος που μας έχει αφήσει χρόνους, το γένος Rheobatrachus περιλάμβανε μόλις δύο είδη βατράχων, γηγενών σε ένα μικρό τμήμα της ανατολικής Αυστραλίας. Εξαφανίστηκαν και τα δυο το 1983, παραμένοντας ωστόσο ένα από τα πλέον περίεργα είδη του πλανήτη, μιας και συνήθιζε να δίνει ζωή μέσα από το στόμα του! Ανατομικά ασυνήθιστα για βάτραχοι, τα δύο είδη εξελίχθηκαν διαφορετικά ακολουθώντας ιδιαίτερα εξελικτικά μονοπάτια, εντελώς ασυνήθιστα για αμφίβια, φτάνοντας στο σημείο να υιοθετήσουν μεθόδους αναπαραγωγής που δεν συναντώνται πουθενά αλλού στη Φύση (εκτός από μια χούφτα ειδών ψαριού).

Για μια περίοδο έξι εβδομάδων, το θηλυκό του αφανισμένου Γαστρικά Αναπαραγόμενου Βατράχου φιλοξενούσε στο στομάχι της αυγά και γυρίνους, εξαναγκάζοντας τον οργανισμό της σε δραστικές λειτουργικές αλλαγές: τόσο η πεπτική όσο και η διατροφική λειτουργία έπαυαν ολοκληρωτικά, την ίδια στιγμή που ακόμα και οι πνεύμονες συρρικνώνονταν ώστε να δώσουν χώρο στο ραγδαία αυξανόμενο μέγεθος του στομάχου!

Η απελευθέρωση των νεαρών βατράχων ήταν μάλιστα μια σταδιακή διαδικασία που έπαιρνε αρκετές μέρες, αν και δεν ήταν ασυνήθιστο σε περίπτωση ξαφνικής επίθεσης από θηρευτή να τα απελευθερώνει όλα μαζί σε ένα είδος εμετού, ως μια απέλπιδα προσπάθεια να σώσει τις ζωές τους. Ο βάτραχος που κυοφορούσε στο στομάχι και γεννούσε από το στόμα έπεσε θύμα της επιδημίας εξωτικών σπόρων (μυκήτων) που εξαπλώθηκε στην Αυστραλία στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ως αποτέλεσμα της απρόσεκτης απελευθέρωσης στη Φύση μη γηγενών γυρίνων…

Τριχωτός Βάτραχος



Ο Trichobatrachus robustus έχει πάρει το όνομά του από την ομολογουμένως παράξενη συνήθειά του να αναπτύσσει τριχωτούς θύλακες αποκλειστικά κατά τη διάρκεια του ζευγαρώματος. Γεμάτες με μικροσκοπικά αιμοφόρα αγγεία, οι τρίχες αυτές πιστεύεται ότι βοηθούν το αρσενικό να εξάγει οξυγόνο από το νερό, στο οποίο και θα παραμείνει για μεγάλες χρονικές περιόδους προστατεύοντας τα βυθισμένα αυγά του.

Την ώρα που αυτό είναι από μόνο του ασυνήθιστο, ο εν λόγω βάτραχος διαθέτει και μια αποκρουστική αμυντική προσαρμογή που δεν συναντάται πουθενά αλλού στο ζωικό βασίλειο: όταν τον αιχμαλωτίσει ο θηρευτής, ο Τριχωτός Βάτραχος σπάει κυριολεκτικά τα κόκαλά του μόνος του και τα πιέζει κάθετα για να βγουν από το δέρμα του, ώστε οι εκτεθειμένες αυτές ακίδες να μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως μικροσκοπικά νύχια, δίνοντάς του έτσι ένα όπλο προστασίας. Μετά τη μάχη και αν επιβιώσει, τα «νύχια» αποσύρονται μέσα στο σώμα και οι πληγές επουλώνονται αξιοσημείωτα γρήγορα. Ένα είδος ζωικού Wolverine δηλαδή!

Ο τεράστιος προϊστορικός Βάτραχος-Διάβολος



Την ώρα που ο Τυραννόσαυρος Ρεξ συνέθλιβε με αδηφάγα όρεξη τα οστά της λείας του εκεί στα τέλη της Κρητιδικής Περιόδου, ένας ακόμα πελώριος θηρευτής έσπερνε τον τρόμο στα βαλτοτόπια του Μεσοζωικού Αιώνα σε μια γωνιά του πλανήτη που εκατομμύρια χρόνια αργότερα ο άνθρωπος αποκάλεσε Μαδαγασκάρη. Με μήκος στα 40 εκατοστά και βάρος στα 4,5 κιλά, ο προϊστορικός αυτός βελζεβούλης (Beelzebufo ampinga) ήταν μεγαλύτερος από κάθε άλλο βάτραχο που πέρασε ποτέ από τη Γη και τρομακτικότερος φυσικά: ο Beelzebufo διέθετε μικρές οστέινες προεξοχές στην πάνω γνάθο του που λειτουργούσαν σαν δόντια και καραδοκούσε στα λασπωμένα βαλτοτόπια της προϊστορίας περιμένοντας καρτερικά να περάσει η λεία του.

Και όταν λέμε λεία, μιλάμε ακόμα και για προσφάτως εκκολαπτόμενα δεινοσαυράκια! Οι παλαιοντολόγοι ανακοίνωσαν τα ευρήματά τους για τον Beelzebufo τον Φεβρουάριο του 2008, πάνω από δεκαετία δηλαδή από τη στιγμή που ανακαλύφθηκαν τα πρώτα απολιθώματά του…


Πηγή: http://www.newsbeast.gr