Διαζύγιο: Πότε τα παιδιά αποκτούν ψυχολογικά προβλήματα;

Κλασικές και νεότερες απόψεις για τη θέση του παιδιού στο διαζύγιο

Η κλασική άποψη θεωρεί τα παιδιά θύματα του διαζυγίου και μελετάει τα ψυχολογικά τους προβλήματα κάτω από την ιδιαίτερη αυτή συνθήκη. Ο χωρισμός των γονέων είναι η αιτία των διαφόρων διαταραχών, με σημαντικότερους παράγοντες την η απουσία του πατέρα και την αλλαγή του οικογενειακού πλαισίου.

Ωστόσο, οι πρώτες έρευνες σχετικά με τη σύγκρουση βασίστηκαν σε μια γραμμική λογική που επέτρεψε να προσδιοριστούν οι αιτιώδεις παράγοντες (ένταση, περιεχόμενο, συχνότητα της σύγκρουσης) των ψυχολογικών προβλημάτωνν του παιδιού. Η ύπαρξη της σύγκρουσης όμως δεν αρκούσε για να διευκρινίσει τις διαφορές της προσαρμογής που παρατηρούνται μεταξύ των παιδιών μέσα στην ίδια οικογένεια.

Οι ερευνητές άρχισαν να ενδιαφέρονται για την πολυπλοκότητα της αλληλεπιδραστικής λειτουργίας μέσα στην οικογένεια και των διαπροσωπικών δυναμικών. Παρατήρησαν ότι η συνέχιση της συζυγικής σύγκρουσης, ακόμη και μετά το χωρισμό μπορεί να διαταράξει τη διαδικασία για την οργάνωση και τον καθορισμό των ρόλων και να εμπλέξει τον ανήλικο σε δυσλειτουργικές δυναμικές.

Έτσι στις πρόσφατες μελέτες η προσοχή μετακινήθηκε από τον χωρισμό στη συζυγική σύγκρουση γιατί φάνηκε ότι η σύγκρουση, η βία και οι καβγάδες είναι περισσότερο επιβλαβείς για το παιδί. Συζητείται επίσης η άποψη ότι τα παιδιά αντιμετωπίζουν λιγότερα προβλήματα σε χωρισμένη οικογένεια αλλά με ήρεμη σχέση των πρώην συζύγων παρά σε οικογένεια με έντονες συγκρούσεις.

Φαίνεται πράγματι ότι τα ψυχολογικά προβλήματα εκδηλώνονται κυρίως όταν το παιδί βρίσκεται στο μέσον της σύγκρουσης, όταν είναι μάρτυρας σε σκηνές εχθρότητας μεταξύ δυο ανθρώπων που αγαπάει και πρέπει να αποφασίσει ποιος από τους δυο έχει δίκιο. H έντονη σύγκρουση μεταξύ των γονέων έχει πιο καταστροφικές συνέπειες για το παιδί σε περίπτωση που είναι το ίδιο το αντικείμενο της διαφοράς. Η ψυχική ένταση του παιδιού είναι πολύ μεγάλη όταν αποτελεί μέρος της διαμάχης των δυο εμπόλεμων γονέων και σημείο αναφοράς για τις κατηγορίες που οι γονείς εκτοξεύουν ο ένας εναντίον του άλλου για αδιαφορία, εγκατάλειψη, ανεπάρκεια ή μεροληπτική στάση. Συχνά επίσης το παιδί χρησιμοποιείται για τη ρύθμιση οικονομικών διαφορών μεταξύ των δυο γονέων.

Τα παιδιά που παρουσιάζουν ψυχολογικά προβλήματα είναι εκείνα που έχουν παίξει το ρόλο του εξιλαστήριου θύματος σε μια περίοδο που οι γονείς είναι βαθιά δυστυχισμένοι και απογοητευμένοι.

Οι νεότερες απόψεις θεωρούν ότι το παιδί δεν είναι παθητικός αποδέκτης των γεγονότων που διαδραματίζονται στην οικογένεια του αλλά συμμετέχει ενεργά. Με τη στάση του μπορεί να ενδυναμώσει ή να ελαττώσει τη δυναμική της σύγκρουσης.

Τα μεγαλύτερα παιδιά επιστρατεύουν γνωσιακές στρατηγικές με τις οποίες επεξεργάζονται τη γονεϊκή σύγκρουση. Μια «πρωταρχική επεξεργασία» τους επιτρέπει να έχουν πληροφορίες για το επίπεδο σοβαρότητας της σύγκρουσης και μια «δευτερογενής επεξεργασία» τους δίνει πληροφορίες για το πώς να την αντιμετωπίσουν.

Οι απαντήσεις των παιδιών στη σύγκρουση διαφοροποιούνται απέναντι σε κάθε γονέα και συνδέονται με την συναισθηματική εμπιστοσύνη δηλ. την συναισθηματική ποιότητα της σχέσης με τους παρέχοντες φροντίδα. Συμμετέχει επίσης στη σχέση των γονιών του με άλλους συντρόφους. Εκδηλώνει ζήλια, εκδίκηση, κρύβει γεγονότα, εκβιάζει για να αποκτήσει δευτερογενή οφέλη...

Πηγή: http://www.boro.gr