Καταρχήν η χρήση της πιπίλας είναι κάτι αποδεκτό από γονείς και γιατρούς.
Η πιπίλα νανουρίζει το παιδί. Η χρήση της είναι πράγματι καταστροφική για τα δόντια αν συνεχίζεται μετά από τα 3 χρόνια.
Το βύζαγμα του δακτύλου είναι μια παρόμοια συνήθεια ανακούφισης του μωρού, κυρίως όταν είναι κουρασμένο και νυσταγμένο.
Είναι προτιμότερο να του προσφέρουμε την πιπίλα από το να του αφήνουμε να βάλει το δάκτυλο στο στόμα.
Η απάντηση είναι προφανής. Κάποια στιγμή πετώντας την πιπίλα στα σκουπίδια, ξεγελάμε το παιδί των 3 χρόνων πως η πιπίλα… μας τελείωσε.
Ενώ φανταστείτε, πως δεν έχουμε επιχείρημα αν το παιδί βάζει το δάχτυλο του στο στόμα.
Συνήθως και το ρούφηγμα του δαχτύλου σταματά μετά τα 3 χρόνια. Επιμονή της συνήθειας (όπως και της πιπίλας) μετά τα 4 χρόνια εγκυμονεί κινδύνους για σοβαρές ορθοδοντικές δυσμορφίες.
Εκτός αυτού, είναι ξεκάθαρο πως όταν ένα παιδί 4 ή 5 χρονών βυζαίνει δάχτυλο ή φορά πιπίλα έχει ανάγκη μέσου αυτού του τρόπου να ανακουφίσει τα άγχη και τις ανασφάλειές του (ζήλια μωρού, οικογενειακές συγκρούσεις, απώλεια-θάνατος παππούδων);
Όπως και να είναι δεν καταφεύγουμε σε βάρβαρες μεθόδους , να βάζουμε κοφτερές αλοιφές στα δάχτυλα ή πιπέρι στο στόμα ή να του δένουμε το χέρι. Ούτε καν να του φοράμε γάντι.
Πηγή: http://www.enikos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.