Ελάχιστα έχουν γίνει για την πρόσβαση των αναπήρων στην εκπαίδευση

Άνθρωποι με ειδικές ανάγκες τόνισαν την απόσταση που χωρίζει τη θεωρία από την πραγματικότητα στην εκπαίδευση και την αγορά εργασίας

ΤΟΝΙΣΤΗΚΕ ΧΘΕΣ ΣΕ ΗΜΕΡΙΔΑ ΣΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΚΑΒΑΛΑΣ 

Άνθρωποι με αναπηρία στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και στην αγορά εργασίας, ήταν το θέμα της πολύ ενδιαφέρουσας ημερίδας που πραγματοποιήθηκε χθες το απόγευμα στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Καβάλας. Την ημερίδα διοργάνωσε το Γραφείο Διασύνδεσης του ΤΕΙ Καβάλας και καλεσμένοι ομιλητές ήταν ΑμεΑ που κατέθεσαν τις σκέψεις αλλά και την εμπειρία τους, γύρω από τις δυσκολίες και την πραγματικότητα στην εκπαίδευση και την αγορά εργασίας.

Το πρόγραμμα της ημερίδας ξεκίνησε με την ομιλία της η παραολυμπιονίκης και παγκόσμια πρωταθλήτρια Αλεξάνδρας Δήμογλου, η οποία είναι απόφοιτος του τμήματος Λογιστικής και Χρηματοοικονομικής του πανεπιστημίου Μακεδονίας. Το θέμα της ομιλίας της είχε τίτλο «Σχολεία Πρόσβασης ή Αποκλεισμός» και μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στο κατά πόσο τα σχολεία αλλά και το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μας, είναι προσβάσιμο στα ΑμεΑ. Ως παράδειγμα ανέφερε το πανεπιστήμιο Μακεδονίας που παρότι οι εγκαταστάσεις του είναι σχετικά καινούριες, παραμένουν σε μεγάλο βαθμό απροσπέλαστες, όπως και στην πλειοψηφία των ΤΕΙ και ΑΕΙ της χώρας. Και στα δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια όμως η κατάσταση δεν είναι καλύτερη, αφού δεν υπάρχει πρόβλεψη ή μέριμνα για τα ΑμεΑ με αποτέλεσμα να υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες. Το ερώτημα που γεννάται λοιπόν είναι εάν τελικά τα ΑμεΑ με τις σημερινές συνθήκες μπορούν να μορφωθούν, λαμβάνοντας υπόψη ότι το πραγματικό εμπόδιο δεν είναι η αναπηρία τους, αλλά η έλλειψη κατάλληλων υποδομών.

Η εκπαίδευση των ατόμων με αναπηρία κατοχυρώνεται μάλιστα από τον Νόμο, αφού ορίζεται ότι ΑμεΑ έχουν δικαίωμα πρόσβασης σε ποσοστό 5% στις σχολές και στα τμήματα των πανεπιστημίων. Πέρα όμως από τη θέσπιση και κατοχύρωση των δικαιωμάτων σε νομικό επίπεδο, το ενδιαφέρον του εκάστοτε φορέα οφείλει να εστιαστεί στη δυνατότητα των δικαιωμάτων να γίνουν πραγματικότητα. Στα δεκαοκτώ Πανεπιστήμια και στα δεκατέσσερα Τεχνολογικά Ιδρύματα της χώρας ελάχιστα πράγματα έχουν γίνει, όσον αφορά την προσβασιμότητα. Δεν υπάρχουν σε όλα οι κατάλληλες υποδομές, τα προγράμματα σπουδών είναι ακατάλληλα, ο ειδικός εξοπλισμός είναι ελλιπής, οι βιβλιοθήκες είναι αποσπασματικά προσβάσιμες και δεν προσφέρονται για χρήση από μαθητές με μειωμένη όραση και με μειωμένη κινητικότητα. Τα περισσότερα κτίρια δεν είναι «φιλικά», δεν υπάρχουν συμβουλευτικές υπηρεσίες, οι παραδοσιακές μέθοδοι εκπαίδευσης εισάγουν πρόσθετα εμπόδια και το εκπαιδευτικό και διοικητικό προσωπικό δεν είναι ευαισθητοποιημένο και κατάλληλα καταρτισμένο.

Στη συνέχεια η παραολυμπιονίκης και παγκόσμια πρωταθλήτρια Ανθή Καραγιάννη που φοιτά στο τμήμα Λογιστικής του ΤΕΙ Καβάλας, μίλησε για τις επιλογές των ΑμεΑ στην εργασία. «Έχουν τα ΑμεΑ ίσες ευκαιρίες ή κάτι τέτοιο είναι ουτοπία;» αναρωτήθηκε η ίδια και η απάντηση αποτελεί μονόδρομο, όπως και οι επιλογές των ΑμεΑ που μπορούν και επιθυμούν να βρουν μια θέση στην αγορά εργασίας. Σχετική με το παραπάνω θέμα ήταν και η εισήγηση του προέδρου του Νομαρχιακού Συλλόγου ΑμεΑ Ν. Καβάλας και γενικό γραμματέα της περιφερειακής ένωσης τυφλών Ανατολικής Μακεδονίας Μάκη Κρεμμύδα. Ο ίδιος αναφέρθηκε στη νομοθεσία που υπάρχει σχετικά με τα ΑμεΑ και την εργασία. «Υπάρχει νομοθεσία που διευκολύνει τα ΑμεΑ να ενταχθούν στην αγορά εργασίας και εάν υπάρχει πως λειτουργεί; Υπάρχει ο νόμος 2643 σύμφωνα με τον οποίο το 8% των θέσεων που προκηρύσσονται πρέπει να καλύπτονται από ΑμεΑ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα για το τι συμβαίνει στη χώρα μας, είναι το γεγονός ότι από το 1998 μέχρι σήμερα έχουν γίνει μόλις 4 προκηρύξεις θέσεων για ΑμεΑ. Η τελευταία προκήρυξη έγινε το 2008 και ολοκληρώθηκε το 2011!!! Παρότι όμως ολοκληρώθηκε και έγινε η επιλογή των ατόμων, οι υπόχρεοι φορείς αρνούνται να δεχτούν τις προσλήψεις, καθότι υπάρχει η δέσμευση απέναντι στο ΔΝΤ για εφαρμογή του 5:1. Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι η νομοθεσία που υπάρχει για την ένταξη των ΑμεΑ στην αγορά εργασίας είναι χρονοβόρα και τελικά δεν βοηθά ουσιαστικά και στην πράξη τα ΑμεΑ», υπογράμμισε ο κ. Κρεμμύδας.

Η εκδήλωση έκλεισε με την εισήγηση του προέδρου των ολυμπιονικών με αναπηρία, απόφοιτος του τμήματος Μηχανικής Βιοσυστημάτων του ΤΕΙ Λάρισας Σίμο Παλτσανιτίδη με θέμα άνθρωποι με αναπηρία και αθλητισμός.
Ο κ. Παλτσανιτίδης είναι ένας από τους λίγους Έλληνες που έχουν μπει στο βιβλίο Γκίνες, καθώς το 1997 έκανε τη διαδρομή Αθήνα - Θεσσαλονίκη μαζί με τον Δημήτρη Ανατολίτη σε διάστημα τεσσάρων ημερών. Ο ίδιος τόνισε ότι περίπου 10% του ελληνικού πληθυσμού διαθέτει κάποιο είδος αναπηρίας και στην Ελλάδα έχουμε ακόμη πολλά βήματα να επιλύσουμε στον τομέα αθλητισμός- παιδεία- ΑμεΑ.

Να μπορούν όλοι να κινηθούν εύκολα με ασφάλεια και αξιοπρέπεια

Με τη σειρά του ο πρόεδρος του συλλόγου παραπληγικών και κινητικά ανάπηρων νομού Καβάλας Τάσος Βυζικίδης, μίλησε για την προσβασιμότητα στους χώρους εκπαίδευσης και εργασίας. Η έννοια της προσβασιμότητας στην εκπαίδευση έχει διπλή υπόσταση. Περιλαμβάνει αρχικά, όλο το σύστημα της αλυσίδας μεταφοράς μέχρι τα εκπαιδευτήρια, με την παροχή των αντίστοιχών υπηρεσιών (δημόσια μέσα μεταφοράς, θέσεις παρκινγκ, κ.α.). Το δεύτερο και εξίσου σημαντικό, είναι η προσβασιμότητα στην ίδια την εκπαιδευτική διαδικασία, μέρη της οποίας αποτελούν, η συμμετοχή στις παραδόσεις, στις εξετάσεις, στους χώρους υγιεινής, η χρήση δηλαδή του κτιρίου του ίδιου. Ο αριθμός των ατόμων που είναι ολικά ή μερικά αποκλεισμένος από το δομημένο περιβάλλον και το ποσοστό αυτών που επωφελούνται από τη βελτίωση της πρόσβασης, χωρίς να υπολογίζονται σε αυτό και τα άτομα με παροδική ανικανότητα (π.χ. περίοδος υποτροπής) είναι περίπου το 50% του πληθυσμού της χώρας. Αντίστοιχα, σε περίπου 200.000 εκτιμώνται τα παιδιά στη χώρα μας με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες και ιδιαίτερες μαθησιακές δυσκολίες. Η αδυναμία πρόσβασης των ΑμεΑ και γενικά των εμποδιζόμενων ατόμων, στους δημόσιους εκπαιδευτικούς χώρους δημιουργεί μια σειρά προβλημάτων, με σημαντικότερα απ’ όλα τον αποκλεισμό από την μάθηση, την κοινωνική απομόνωση και τα ψυχολογικά προβλήματα. Σήμερα, είναι κοινά αποδεκτό ότι πέρα από την ιατρική αναπηρία υπάρχει και η κοινωνική πλευρά της αναπηρίας, δηλαδή ότι κοινωνικοί και θεσμικοί περιορισμοί, μαζί με τα αρχιτεκτονικά εμπόδια, συντείνουν στον κοινωνικό αποκλεισμό των ατόμων. 

Αναστασία ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗ
evdoanap@yahoo.gr

Πηγή: http://www.evdomi.gr