Ο Μονομάχος: Ένα βιβλίο για τους μαχητές της ζωής

Την Ελένη την γνωρίζω εδώ και μερικά χρόνια. Είναι μια όμορφη κοπέλα, στην όψη και στην καρδιά, και ανήκει σε μια υπέροχη οικογένεια. Το ότι έγραφε, δεν το γνώριζα. Υποθέτω ότι το έκρυψε λόγω ταπεινότητας και τη θαυμάζω για αυτό.



Μόλις με ενημέρωσε ότι έγραψε το πρώτο της βιβλίο, το Μονομάχο, και διάβασα ένα απόσπασμα, σάστισα. Αδυνατούσα να συνδυάσω την φίλη μου με τη συγγραφέα αυτού του τόσο συγκινητικου, αληθινού και καλογραμμένου βιβλίου. Σκέφτηκα ... "ετσι είναι όλοι οι συγγραφείς"; Μπορούν να είναι τόσο απλοί στη ζωή τους και τόσο εκθαμβωτικοί στο γράψιμό τους; Μάλλον, ναι :)

Ελενίτσα εύχομαι από καρδιάς να είναι καλοτάξιδο το πρώτο σου βιβλίο!!

Κείμενο: Ελένη Αργυροπούλου, Εκπαιδευτικός

ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Συγκίνηση ένιωσα που είδα δεμένο και έτοιμο να ταξιδέψει ένα βιβλίο που γράφτηκε για έναν ήρωα, τον μπαμπά μου. Θα ήθελα να μπορούσε να ζήσει μια όμορφη και φυσιολογική ζωή να δει τα παιδιά του να μεγαλώνουν και να κάνουν τις δικές τους οικογένειες, να αγκαλιάσει εγγόνια, να χορέψει, να χαρεί. Μα προτίμησε να φύγει πολύ νωρίς ίσως γιατί η άλλη ζωή δεν είναι τόσο βαρετή, ίσως γιατί ψηλά, από κει να χει μια πιο καλή οπτική και μια πρεσβεία θερμή κάπου που μπορεί να ακουστεί. Έχει δικαίωμα να ακουστεί αφού στη γη έχει τόσα στερηθεί.

Μονομάχος είναι ο καθένας που νιώθει ότι παλεύει μόνος του. Η μάχη παίρνει διάφορες μορφές και εκτυλίσσεται με διαφορετικούς τρόπους και μέσα. Καθημερινά γίνονται μάχες για την ελευθερία, την υγεία, την οικογένεια, τα δικαιώματα, τη ζωή , την επιβίωση, τον έρωτα…

Και βέβαια υπάρχει η μάχη, η πάλη με το ίδιο το σώμα μας. Άλλος παλεύει με τις ιδέες, τα πρέπει και τα μη με τα οποία έχει γαλουχηθεί, καθώς μεγαλώνει. Άλλος με τα διαφορετικά από τους υπόλοιπους μέλη του. Νομίζω ότι ο καθένας έχει να παλέψει με κάτι. Μάχες δίνουμε καθημερινά, με τους άλλους και με τον ίδιο μας τον εαυτό.

Δουλεύοντας φέτος με παιδιά που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού αναρωτιέμαι αν υπάρχει μια πραγματικότητα-αυτή που αντιλαμβανόμαστε εμείς οι «φυσιολογικοί» και αδυνατούν να κατανοήσουν οι άλλοι ή πολλές -μια για τον καθένα. Εξάλλου ο καθένας διαφορετικά αντιλαμβάνεται τον κόσμο που μας περιβάλλει. Το να κλεινόμαστε στο μικρόκοσμό μας, στη γυάλα μας, θα το χαρακτήριζα εξαιρετικά θλιβερό. Υπάρχουν τόσα για να δεις, τόσοι άνθρωποι για να γνωρίσεις, τόσα αρώματα για να μυρίσεις, τόσες γεύσεις να γευτείς. Περιχαρακωμένοι ζούμε όμως με μια ψευδαίσθηση ασφάλειας, φοβόμαστε να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας, να προβάλλουμε τα θέλω μας, να κολυμπήσουμε αντίθετα στο ρεύμα κι ας έχουμε όλα τα εφόδια για να το πράξουμε. Μυαλό, καρδιά, πόδια, χέρια έχουμε… μα ξεχάσαμε να τα χρησιμοποιούμε, χάσαμε τις οδηγίες χρήσης κάπου ανάμεσα σε μύθους και δεισιδαιμονίες, ντύσαμε το σώμα με μια ορισμένη μόδα και κλείσαμε τα αφτιά σε ήχους διαφορετικούς από όσους μας επέβαλαν. Μεγαλώνουμε νιώθοντας τύψεις για το κάθε τι. Νιώθουμε τύψεις και για τον αέρα που αναπνέουμε και για τα δάκρυα που χύνουμε.

Ξεχάσαμε να είμαστε άνθρωποι. Κι είναι φορές που θέλουμε να βγάλουμε το κεφάλι μας έξω από τη γυάλα και να αναπνεύσουμε διαφορετικό αέρα. Κι είναι ωραίες αυτές οι φορές.

Όσοι από εμάς έχουμε γνωρίσει ανθρώπους που δεν μπορούν να κάνουν όσα θέλουν, πράγματα που εμείς θεωρούμε δεδομένα όπως το να γυρίσουν πλευρό στον ύπνο τους, να φάνε μόνοι τους, να τρίψουν τα μάτια τους, γνωρίζουμε την πικρία του να προσπαθήσεις να πείσεις τον άλλο πως θα γίνει καλά, θα βρεθεί κάποιο φάρμακο, θα μειωθεί ο πόνος. Γνωρίζουμε πως είναι να προσπαθείς να δείξεις στον άλλο με περιορισμένα μέσα πως τον αγαπάς και πως αξίζει, πως δεν πειράζει που δεν περπατά, δεν τρέχει, δεν μιλάει καθαρά, δεν κάνει έρωτα, δε ζει… Δεν πειράζει;

Γνωρίζουμε πως είναι να κάνεις τον καραγκιόζη προσπαθώντας να του κλέψεις χαμόγελα και γέλια και να νιώθεις ότι αυτό το χαμόγελο είναι το πιο σημαντικό του κόσμου.
Αν μπορούμε ακόμη να κινήσουμε τα χέρια μας ας αγκαλιάσουμε. Αν μπορούμε ακόμη να κινήσουμε το πόδια μας ας τρέξουμε. Αν μπορούμε ακόμη να κινούμε χέρια και πόδια ας κολυμπήσουμε. Αν δεν μπορούμε τίποτε από αυτά ας χαμογελάσουμε. Είναι όμορφο το χαμόγελό μας κι ας μην το βλέπει κανείς.

Διαβάστε απόσπασμα του βιβλίου εδώ

Την Ελένη μπορείτε να τη βρείτε εδώ


Πηγή: http://www.paramana.eu