Μια μητέρα με καρκίνο εξομολογείται: «Θέλω να συνεχίζω να είμαι η μαμά του γιου μου»

Μια τυπική Δευτέρα, ξυπνάω συνήθως γύρω στις πεντέμισι το πρωί για να πάω για τρέξιμο κι επιστρέφω σπίτι μου την ώρα που ο σύζυγός μου ετοιμάζει τον πρωινό μας καφέ και ο τετράχρονος γιος μας βλέπει τα αγαπημένα του κινούμενα στην τηλεόραση.

Φτιάχνω πρωινό και ετοιμάζω τον μικρό για τον παιδικό σταθμό, ενώ ο σύζυγός μου ετοιμάζεται κι εκείνος με την σειρά του για να πάει στο Πανεπιστήμιο όπου εργάζεται ως καθηγητής.

Όλα αυτά ακούγονται πολύ φυσιολογικά, έτσι δεν είναι; Μόνο που η ζωή μου, τους τελευταίους μήνες είναι λίγο διαφορετική. Αφού αφήσω τον γιο μου Quinn στον παιδικό σταθμό, κατευθύνομαι προς το γραφείο του ογκολόγου μου όπου υποβάλλομαι σε χημειοθεραπεία κάθε τρεις εβδομάδες. Μία φορά την εβδομάδα, κάνω επίσης αιματολογικές εξετάσεις για να βεβαιωθώ ότι τα επίπεδα είναι καλά, ο εν λόγω δείκτης όγκου μου δεν έχουν αλλάξει και τα επίπεδα των ηπατικών ενζύμων και των ηλεκτρολυτών δείχνουν επίσης καλά.

Η χημειοθεραπεία κρατάει μερικές ώρες. Αφού τελειώσω πηγαίνω να κάνω τα ψώνια μου στο μανάβικο ή ασχολούμαι με τις δουλειές του σπιτιού. Σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις θα ξαπλώσω λίγο για να κοιμηθώ μέχρι το απόγευμα όπου πάω πάρω τον μικρό από τον παιδικό.

Τα περισσότερα βράδια, εγώ θα είμαι εκείνη που θα μαγειρέψει το δείπνο. Μερικές φορές όμως εξαιτίας της χημειοθεραπείας, τα βράδια τα αυτιά μου βουίζουν και έχω μια ανεξήγητη ένταση. Το τσάι με τζίντζερ με βοηθά καθώς και ένα φάρμακο κατά της ναυτίας. Τα καλά βράδια όμως μπορεί να ξενυχτήσω για να γράψω στο blog μου ή να συνεχίσω την συγγραφή ενός βιβλίου που ετοιμάζω ή βλέπουμε σειρές και με τον σύζυγό μου.



Οι χημειοθεραπείες φυσικά δεν είναι ευχάριστες αλλά έχουν γίνει καθημερινότητά μας. Όταν τα επίπεδα ενέργειάς μου είναι χαμηλά, το φαγητό το αγοράζουμε έτοιμο από ένα κοντινό εστιατόριο ενώ δυστυχώς υπάρχουν και μέρες που δεν μπορώ να σηκωθώ από τον καναπέ.

Ο 4χρονος γιος μου δεν έχει διαπιστώσει καμία διαφορά από τότε που διαγνώστηκα με το στάδιο 4 του καρκίνου του μαστού, όταν ο γιος μου ήταν μόλις πέντε μηνών. Στα 32 μου, ο καρκίνος ήταν το τελευταίο πράγμα που περίμενα να συμβεί. Δεν ήξερα ότι οι γυναίκες της ηλικίας μου θα μπορούσε να πάθουν καρκίνο του μαστού. Μάλιστα επειδή θήλαζα, ο γιατρός μου νόμιζα ότι είχα έναν φραγμένο αγωγό γάλακτος.

Μετά από δύο μεγάλους κύκλους χημειοθεραπείας, 25 κύκλους ακτινοβολίας καθώς και αρκετές χειρουργικές επεμβάσεις (μαστεκτομή και αποκατάσταση), συνεχίζω ακόμα τη θεραπεία. Είναι κάτι που φαντάζομαι θα κάνω για αρκετό καιρό : η θεραπεία σε αυτό το στάδιο, δεν τελειώνει ποτέ.

Αν διαβάζετε περιοδικά και βλέπετε τηλεόραση, ιδιαίτερα τον Οκτώβριο, θα βλέπετε πολλές διαφημίσεις για τον καρκίνο του μαστού. Ότι δηλαδή με την πρόληψη και τον τακτικό έλεγχο, είναι κάτι που μπορεί να αντιμετωπιστεί, όπως ένα κρυολόγημα. Για τον μεταστατικό όμως καρκίνο, τον καρκίνο που έχει εξαπλωθεί σε απομακρυσμένα όργανα από την αρχική πρωτοπαθή εστία, δεν γίνεται μεγάλη αναφορά από τα ΜΜΕ ούτε καν τον Οκτώβριο – τον μήνα που έχει θεσμοθετηθεί ως Μήνας Πρόληψης & Ενημέρωσης για τον καρκίνο του μαστού – ίσως γιατί η ιστορία του είναι τρομακτική.

Όσοι από εμάς ζουν με προχωρημένο καρκίνο του μαστού καταλήγουν να αισθάνονται απομονωμένοι και χωρίς ελπίδα στην θεραπεία. Λέω την ιστορία μου γιατί θέλω περισσότεροι άνθρωποι να κατανοήσουν την αλήθεια για τον καρκίνο του μαστού. Χρειαζόμαστε την έρευνα, αντί για τις ροζ κορδέλες, ώστε να βρεθεί μια λύση.

Αν είστε τόσο τυχεροί, όπως εγώ και η θεραπεία πάει καλά – γιατί ο καρκίνος είναι μια απρόβλεπτη ασθένεια – ο καρκίνος μπορεί να μείνει σε μη ανιχνεύσιμα επίπεδα (οι δικές μου εξετάσεις δεν έδειξαν ενδείξεις της ασθένειας για σχεδόν δύο χρόνια τώρα). Τις περισσότερες φορές, οι γυναίκες ελπίζουμε να σταθεροποιηθεί η κατάσταση και να κερδίσουμε ένα αξιοπρεπές προσδόκιμο ζωής.



Κάνω εξετάσεις κάθε τέσσερις μήνες για να δω τα επίπεδα της νόσου. Όταν πλησιάζει ο καιρός να κάνω τις εξετάσεις μου, τα επίπεδα του άγχους ανεβαίνουν στα ύψη, ειδικά όταν κοιμάμαι δίπλα στον γιο μου. Δεν θέλω να φύγω. Θέλω να συνεχίζω να είμαι η μαμά του γιου μου, όσο τίποτε άλλο στον κόσμο.

Προς το παρόν, για καλή μου τύχη δεν υπάρχει κανένα σύμπτωμα της νόσου για 22 μήνες. Η περίπτωσή μου όμως δεν είναι η κλασική. Η διάγνωση έγινε πριν τέσσερα χρόνια περίπου και ο μέσος όρος ζωής μετά τη διάγνωση του μεταστατικού καρκίνου του μαστού είναι μόνο δύο έως τρία χρόνια. Υπάρχει ένα ποσοστό θνησιμότητας 98%.

Σιγά-σιγά, αυτά τα στατιστικά στοιχεία αλλάζουν. Οι περισσότερες γυναίκες ζουν περισσότερο και η ελπίδα μου είναι μια μέρα να τον αποκαλούν χρόνιο νόσημα και όχι ανίατη ασθένεια.

Η Jen είναι μια μητέρα που διαγνώστηκε με μεταστατικό καρκίνο του μαστού στην ηλικία των 32, όταν ο γιος της ήταν μόλις πέντε μηνών. Γράφει σχετικά με την ασθένεια και την μάχη της με τον καρκίνο στην ιστοσελίδα boobyandthebeast.com. Έχουν περάσει περισσότερα από τέσσερα χρόνια από τη διάγνωση και εξακολουθεί να βρίσκεται σε ενεργή θεραπεία, αλλά επίσης απολαμβάνει να βλέπει τον γιο της να μεγαλώνει και να γίνεται ένα μικρό αγόρι. Ελπίζει ότι θα είναι αρκετά τυχερή ώστε να τον δει να γίνεται άντρας.


Πηγή: http://www.baby.gr