Ζει ανέμελα, συναντά σπάνια συνομηλίκους του από τον πραγματικό κόσμο, συνδιαλέγεται με νεράιδες, Ινδιάνους, πειρατές, μεταφέρει τα παιδικά του χρόνια στην αιωνιότητα. Ο Πίτερ Παν φαίνεται πως δεν είναι ο μόνος που ζει στη Χώρα του “Ποτέ Ποτέ”. Τον δρόμο του ακολουθούν πολλοί σύγχρονοι άνδρες οι οποίοι αναγνωρίζεται ότι φέρουν το Σύνδρομο του μυθιστορηματικού ήρωα από το γεγονός ότι αρνούνται να μεγαλώσουν.
Ο Πίτερ Παν είναι ένα σκανδαλιάρικο παιδί που “ρουφά” στιγμές ανεμελιάς και αρνείται να μεγαλώσει. Με πολλά αποθέματα φαντασίας και ιδιαίτερα ανεπτυγμένες αισθήσεις, μας συντρόφευε στα παιδικά μας χρόνια μέσα από ζωντανές σελίδες, δίνοντάς μας την εντύπωση πως μόνο εκείνος μπορούσε να πετάει στη Χώρα του Ποτέ. Μια ματιά στη σύγχρονη κοινωνία ωστόσο, είναι ικανή να εξασφαλίσει μεγάλη παρέα στο ταξίδι του, καθώς πολλά από τα χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς του περιγράφουν σήμερα, και τα δύο φύλα.
Οι ομοιότητες με τον Πίτερ Παν συναντώνται και στους άνδρες και στις γυναίκες, τείνουν όμως να είναι συχνότερες στον ανδρικό πληθυσμό. Ο μυθιστορηματικός ήρωας, που επινοήθηκε από τον Σκωτσέζο Τζέιμς Μάθιου Μπάρι και απασχόλησε ιδιαίτερα την ψυχανάλυση, συναντάται συχνά, μέσα από μια “ψυχολογική ανάγνωση” της προσωπικότητάς του, στον σημερινό άνδρα του οποίου ο εαυτός ζει μια παρατεταμένη εφηβεία, αδυνατώντας να βρει ένα σημείο ισορροπίας ανάμεσα στην παιδική ηλικία και την ενηλικίωση.
Ο σημερινός Πίτερ Παν είναι συναισθηματικά καθηλωμένος στην παιδική ηλικία
Ο Πίτερ Παν, το σύμβολο της αιώνιας νιότης και της ανεμελιάς, είναι παγιδευμένος ανάμεσα στον άνδρα που δεν θέλει να γίνει παιδί και στο παιδί που δεν μπορεί να εξακολουθήσει να είναι λόγω ηλικίας. Οι ψυχαναλυτές ονομάζουν αυτή την συμπεριφορά Σύνδρομο Πίτερ Παν χωρίς η διάγνωση να εντάσσεται επισήμως από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, στον κατάλογο των ψυχικών διαταραχών.
Συναντώντας έξω έναν Πίτερ Παν
“Άνθρωποι με σώμα ενήλικα και μυαλό παιδιού”. Το Σύνδρομο του Πίτερ Παν, σύμφωνα με τη ScienceDaily, επηρεάζει όλα εκείνα τα άτομα που “δεν θέλουν, δεν αισθάνονται, ή αδυνατούν να μεγαλώσουν. Δεν ξέρουν πώς ή δεν θέλουν να σταματήσουν να είναι παιδιά, και αρνούνται να δεχτούν τον μητρικό ή πατρικό ρόλο”. Ένας άνδρας με το Σύνδρομο του Πίτερ Παν αποφεύγει την ενηλικίωση και όλα όσα συνεπάγεται η έννοια.
“Το να έχεις χαρακτηριστικά από τον Πίτερ Παν στα εξήντα σου δεν είναι τόσο κολακευτικό όσο στα είκοσι”
Το Urban Dictionary ενσωματώνει στον ορισμό που επιχειρεί να δώσει για το συγκεκριμένο σύνδρομο, την λέξη του “φυγόπονου” απέναντι σε οποιαδήποτε ευθύνη και υποχρέωση προκύπτει κατά τον αποχαιρετισμό της παιδικής ηλικίας. Ο πιο επιτυχής ορισμός για το Σύνδρομο του Πίτερ Πανπροέρχεται ίσως, από τον ίδιο τον δημιουργό του μυθιστορηματικού ήρωα, τον Τζέιμς Μάθιου Μπάρι. “Δεν θέλω να μεγαλώσω, θέλω πάντοτε να είμαι μικρός και να διασκεδάζω”. Με τις λέξεις που χρησιμοποίησε κάποτε, ο Μπάρι περιγράφει σήμερα, με περίτεχνο τρόπο το σύνδρομο που χαρακτηρίζει πολλούς άνδρες.
Η Huffington Post εξηγεί πως ένας άνδρας δεν είναι Πίτερ Παν μόνο μέχρι τα τριάντα του. “Αυτά τα άτομα δεν έχουν ηλικία, άγχη, ανησυχίες. Το ταξίδι τους στην παιδική ζωή μπορεί να διαρκέσει για πάντα”. Μελετώντας τα χαρακτηριστικά του ήρωα, ο Dr Dan Kiley, ήταν ο ψυχολόγος που επινόησε το Σύνδρομο του Πίτερ Παν. Παρόλο που οι άνδρες με τα χαρακτηριστικά του Πίτερ Παν, είναι ιδιαίτερα γοητευτικοί και αγαπητοί, στη συνέχεια δεν είναι σπάνιο να κάνουν τους γύρω τους να υποφέρουν. Η συμπεριφορά ενός άνδρα με το σύνδρομο είναι ακριβώς η ίδια με εκείνη ενός αθώου και ανέμελου παιδιού.
Ο Πίτερ Παν, το σύμβολο της αιώνιας νιότης και της ανεμελιάς, είναι παγιδευμένος ανάμεσα στον άνδρα που δεν θέλει να γίνει παιδί και στο παιδί που δεν μπορεί να εξακολουθήσει να είναι λόγω ηλικίας. Οι ψυχαναλυτές ονομάζουν αυτή την συμπεριφορά Σύνδρομο Πίτερ Παν χωρίς η διάγνωση να εντάσσεται επισήμως από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, στον κατάλογο των ψυχικών διαταραχών.
Συναντώντας έξω έναν Πίτερ Παν
“Άνθρωποι με σώμα ενήλικα και μυαλό παιδιού”. Το Σύνδρομο του Πίτερ Παν, σύμφωνα με τη ScienceDaily, επηρεάζει όλα εκείνα τα άτομα που “δεν θέλουν, δεν αισθάνονται, ή αδυνατούν να μεγαλώσουν. Δεν ξέρουν πώς ή δεν θέλουν να σταματήσουν να είναι παιδιά, και αρνούνται να δεχτούν τον μητρικό ή πατρικό ρόλο”. Ένας άνδρας με το Σύνδρομο του Πίτερ Παν αποφεύγει την ενηλικίωση και όλα όσα συνεπάγεται η έννοια.
“Το να έχεις χαρακτηριστικά από τον Πίτερ Παν στα εξήντα σου δεν είναι τόσο κολακευτικό όσο στα είκοσι”
Το Urban Dictionary ενσωματώνει στον ορισμό που επιχειρεί να δώσει για το συγκεκριμένο σύνδρομο, την λέξη του “φυγόπονου” απέναντι σε οποιαδήποτε ευθύνη και υποχρέωση προκύπτει κατά τον αποχαιρετισμό της παιδικής ηλικίας. Ο πιο επιτυχής ορισμός για το Σύνδρομο του Πίτερ Πανπροέρχεται ίσως, από τον ίδιο τον δημιουργό του μυθιστορηματικού ήρωα, τον Τζέιμς Μάθιου Μπάρι. “Δεν θέλω να μεγαλώσω, θέλω πάντοτε να είμαι μικρός και να διασκεδάζω”. Με τις λέξεις που χρησιμοποίησε κάποτε, ο Μπάρι περιγράφει σήμερα, με περίτεχνο τρόπο το σύνδρομο που χαρακτηρίζει πολλούς άνδρες.
Η Huffington Post εξηγεί πως ένας άνδρας δεν είναι Πίτερ Παν μόνο μέχρι τα τριάντα του. “Αυτά τα άτομα δεν έχουν ηλικία, άγχη, ανησυχίες. Το ταξίδι τους στην παιδική ζωή μπορεί να διαρκέσει για πάντα”. Μελετώντας τα χαρακτηριστικά του ήρωα, ο Dr Dan Kiley, ήταν ο ψυχολόγος που επινόησε το Σύνδρομο του Πίτερ Παν. Παρόλο που οι άνδρες με τα χαρακτηριστικά του Πίτερ Παν, είναι ιδιαίτερα γοητευτικοί και αγαπητοί, στη συνέχεια δεν είναι σπάνιο να κάνουν τους γύρω τους να υποφέρουν. Η συμπεριφορά ενός άνδρα με το σύνδρομο είναι ακριβώς η ίδια με εκείνη ενός αθώου και ανέμελου παιδιού.
“Δεν θέλω να μεγαλώσω, θέλω πάντοτε να είμαι μικρός και να διασκεδάζω”
Οι αρνητικές επιπτώσεις του συνδρόμου αρχίζουν να διαφαίνονται όταν στο παιχνίδι μπαίνουν οι όροι της δέσμευσης και φυσικά της ενηλικίωσης. Όταν κάποιος αρνείται να αποχωριστεί την παιδική και εφηβική ηλικία, γίνεται δέσμιος συμπεριφορών και συναισθημάτων που μπορούν να επιφέρουν ανεξέλεγκτες καταστάσεις και εξελίξεις. Η αλλαγή καλεί την ισορροπία η οποία δεν έρχεται ποτέ όσο ο άνδρας βρίσκεται παγιδευμένος σε έναν ρόλο από τον οποίο έχει παραμείνει για καιρό, αποστασιοποιημένος. Οι ψυχολόγοι εξηγούν την κατάσταση ως “συναισθηματική καθήλωση στην παιδική- εφηβική ηλικία”.
Ένα από τα συνηθέστερα χαρακτηριστικά των ατόμων με αυτό το σύνδρομο είναι ότι αλλάζουν διαρκώς συντρόφους και αναζητούν νεότερους από τους ίδιους. Η καθηγήτρια ψυχολογίας του πανεπιστημίου της Γρανάδας, Humbelina Robles Ortega, οι θεωρίες της οποίας αναφέρονται σε άρθρο του 2007 στη ScienceDaily, εξηγεί πως μια υπερπροστατευτική οικογένεια μπορεί να γεννήσει συμπεριφορές που βρίσκονται κοντά στο σύνδρομο. “Επηρεάζονται συνήθως, άτομα που εξαρτώνται από τους γονείς τους και δεν έχουν αναπτύξει τις αναγκαίες δεξιότητες ώστε να αντιμετωπίσουν τη ζωή”.
“Το να έχεις χαρακτηριστικά από τον Πίτερ Παν στα εξήντα σου δεν είναι τόσο κολακευτικό όσο στα είκοσι”, σημειώνεται στην Huffington Post. Πίσω από τα παιδικά συναισθήματα ενός μεγάλου ανθρώπου, κρύβεται η ανάγκη για συναισθήματα που θα έπρεπε να έχει βιώσει σε μικρότερη ηλικία. Η απότομη μετάβαση από την παιδικότητα στην ενηλικίωση οδηγεί σε μία μόνιμη εσωτερική καθήλωση. Στη Χώρα του Ποτέ- Ποτέ, οι περιπέτειες συνεχίζονταν ακριβώς επειδή ο Πίτερ Παν δεν μεγάλωσε ποτέ εξωτερικά, παρέμεινε για πάντα αγόρι. Το μικρό αγόρι σε σώμα ενήλικα παγιδεύεται σήμερα, μέσα στον ίδιο του τον εαυτό. Ταξιδεύει χωρίς επιστροφή, στα σύννεφα μιας συναισθηματικής αστάθειας.
Πηγή: http://www.pathfinder.gr
Οι αρνητικές επιπτώσεις του συνδρόμου αρχίζουν να διαφαίνονται όταν στο παιχνίδι μπαίνουν οι όροι της δέσμευσης και φυσικά της ενηλικίωσης. Όταν κάποιος αρνείται να αποχωριστεί την παιδική και εφηβική ηλικία, γίνεται δέσμιος συμπεριφορών και συναισθημάτων που μπορούν να επιφέρουν ανεξέλεγκτες καταστάσεις και εξελίξεις. Η αλλαγή καλεί την ισορροπία η οποία δεν έρχεται ποτέ όσο ο άνδρας βρίσκεται παγιδευμένος σε έναν ρόλο από τον οποίο έχει παραμείνει για καιρό, αποστασιοποιημένος. Οι ψυχολόγοι εξηγούν την κατάσταση ως “συναισθηματική καθήλωση στην παιδική- εφηβική ηλικία”.
Ένα από τα συνηθέστερα χαρακτηριστικά των ατόμων με αυτό το σύνδρομο είναι ότι αλλάζουν διαρκώς συντρόφους και αναζητούν νεότερους από τους ίδιους. Η καθηγήτρια ψυχολογίας του πανεπιστημίου της Γρανάδας, Humbelina Robles Ortega, οι θεωρίες της οποίας αναφέρονται σε άρθρο του 2007 στη ScienceDaily, εξηγεί πως μια υπερπροστατευτική οικογένεια μπορεί να γεννήσει συμπεριφορές που βρίσκονται κοντά στο σύνδρομο. “Επηρεάζονται συνήθως, άτομα που εξαρτώνται από τους γονείς τους και δεν έχουν αναπτύξει τις αναγκαίες δεξιότητες ώστε να αντιμετωπίσουν τη ζωή”.
“Το να έχεις χαρακτηριστικά από τον Πίτερ Παν στα εξήντα σου δεν είναι τόσο κολακευτικό όσο στα είκοσι”, σημειώνεται στην Huffington Post. Πίσω από τα παιδικά συναισθήματα ενός μεγάλου ανθρώπου, κρύβεται η ανάγκη για συναισθήματα που θα έπρεπε να έχει βιώσει σε μικρότερη ηλικία. Η απότομη μετάβαση από την παιδικότητα στην ενηλικίωση οδηγεί σε μία μόνιμη εσωτερική καθήλωση. Στη Χώρα του Ποτέ- Ποτέ, οι περιπέτειες συνεχίζονταν ακριβώς επειδή ο Πίτερ Παν δεν μεγάλωσε ποτέ εξωτερικά, παρέμεινε για πάντα αγόρι. Το μικρό αγόρι σε σώμα ενήλικα παγιδεύεται σήμερα, μέσα στον ίδιο του τον εαυτό. Ταξιδεύει χωρίς επιστροφή, στα σύννεφα μιας συναισθηματικής αστάθειας.
Πηγή: http://www.pathfinder.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.