Όταν οι Γερμανοί αιματοκυλούσαν τον κόσμο

Οι απολύτως μελανές σελίδες της γερμανικής ιστορίας.
Τα χρονικά των λαών αποδεικνύονται πολλές φορές ζοφερότερα απ’ όσο θα ήταν ενδεχομένως έτοιμες να δεχτούν οι εθνικές οντότητες.

Μετά λοιπόν τα δεινά που έφεραν οι Βρετανοί στην οικουμένη, ώρα να ρίξουμε μια ματιά στα εγκλήματα της Γερμανίας κατά της ανθρωπότητας.

Η χώρα που μνημονεύεται ως αυτή που αιματοκύλησε δύο φορές την Ευρώπη (αν και δεν κήρυξε αυτή τον Α΄ Παγκόσμιο, όπως βεβιασμένα της προσάπτεται), μετρά και μια σειρά ακόμα από «σκοτεινά» γεγονότα που σημάδεψαν την εθνική ταυτότητα του Γερμανού, από την εποχή που απέκτησε υπόσταση ως ενιαίο κρατικό μόρφωμα.

Ας δούμε λοιπόν τις ανατριχιαστικές καταστροφές και τις αποτρόπαιες πρακτικές που καθέλκυσε η Γερμανία στον παγκόσμιο πολιτικό, στρατιωτικό και οικονομικό στίβο…

Επεκτατισμός / Αποικιοκρατία



Από τη συγκρότηση λοιπόν της Γερμανικής Αυτοκρατορίας στη δεκαετία του 1870, οι Γερμανοί αποπειρώνται από την πρώτη κιόλας στιγμή να γίνουν κυρίαρχοι στην ήπειρο. Προσαρτούν τμήματα γαλλικών εδαφών (Αλσατία κ.ά.) μετά τον Γαλλο-Πρωσικό Πόλεμο και θέτουν ανοιχτά πια βλέψεις για τις τελευταίες αποικιοκρατικές ευκαιρίες του πλανήτη, προκαλώντας ταυτόχρονα τους Βρετανούς στη θάλασσα. Δυστυχώς γι’ αυτούς, τα «φιλέτα» της οικουμένης είχαν ήδη καταληφθεί από τις παραδοσιακές αποικιοκρατικές δυνάμεις, έπρεπε λοιπόν να αποκτήσουν περιοχές αρπάζοντάς τες από τα χέρια των άλλων ευρωπαϊκών κρατών. Ο αποικιοκρατικός πυρετός χτυπά τη σφυρηλατημένη με «αίμα και σίδηρο» ενωμένη Γερμανία: υφαρπάζει στα γρήγορα 4 περιοχές στην Αφρική -Γερμανική Νοτιοδυτική Αφρική (Ναμίμπια), Γερμανική Ανατολική Αφρική (Τανζανία, Ρουάντα, Μπουρουντί), Καμερούν και Τόνγκο-, την ίδια ώρα που γερμανικές αποικίες στήνονται σε Νέα Γουινέα, Νήσους Σαμόα αλλά και στο Tsingtao της Κίνας. Και βέβαια μέσα σε μόλις 3 δεκαετίες γερμανικής αποικιοκρατίας (μέχρι το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου δηλαδή), καταφέρνουν να ανταγωνιστούν σε θηριωδία τις μεγάλες δυτικές αποικιοκρατικές αυτοκρατορίες: εκκαθαρίσεις πληθυσμών, αμείλικτες καταπνίξεις εξεγέρσεων, καταναγκαστική μετανάστευση ντόπιων πληθυσμιακών ομάδων κ.λπ. Αξιοσημείωτα μένουν η ανατριχιαστική καταστολή της επανάστασης της φυλής Wahehe στη Γερμανική Ανατολική Αφρική (Τανζανία) στη δεκαετία του 1890, ο πόλεμος Maji Maji (1905-1907) που θα διεκδικούσε τις ζωές 300.000 αυτοχθόνων και θα έκανε το Καμερούν να νιώσει την εκδικητική οργή των Γερμανών, αλλά και η κατάπνιξη του απελευθερωτικού κινήματος Ihetuan στην Κίνα, με τον αυτοκράτορα να καλεί τις γερμανικές δυνάμεις να σπείρουν τον όλεθρο στην περιοχή με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν οι Ούννοι στην Ευρώπη! Και βέβαια, στη σύντομη αποικιοκρατική ιστορία της Γερμανίας, κατάφεραν και αυτό:

Πρώτη γενοκτονία του 20ού αιώνα



Οι ιστορικοί θεωρούν τη βίαιη καταστολή της εξέγερσης των Χερέρο και των Νάμα (1904-1908) στη Γερμανική Νοτιοδυτική Αφρική (Ναμίμπια) ως την πρώτη γενοκτονία του 20ού αιώνα: η δολοφονία τουλάχιστον 65.000 ανθρώπων από τις αποικιακές δυνάμεις του Β' Ράιχ στην αφρικανική χώρα και η βίαιη εκτόπιση ντόπιων πληθυσμών στην έρημο της Omaheke για να πεθάνουν από πείνα και δίψα είναι μια ζοφερή υπενθύμιση των πεπραγμένων της Γερμανίας στις αποικίες και τα προτεκτοράτα της. Η συστηματική εξόντωση των Χερέρο και των Νάμα, με τον γερμανικό στρατό να δηλητηριάζει ακόμα και τα πηγάδια της Ναμίμπια και τον στρατιωτικό διοικητή Lothar von Trotha να εκδίδει τη διαβόητη «Διακήρυξη Εξόντωσης», σύμφωνα με την οποία οι Χερέρο έπρεπε να εγκαταλείψουν άμεσα τη χώρα τους, ήταν αναμφίβολα η μελανότερη σελίδα του γερμανικού αποικιοκρατισμού. Εκεί μάλιστα λειτουργεί για πρώτη φορά η έννοια του στρατοπέδου συγκέντρωσης, αν και με μια ελαφρώς διαφορετική -εξίσου ανατριχιαστική όμως- χροιά: άντρες, γυναίκες και παιδιά συναντούσαν τον θάνατο «λόγω αμέλειας», παντελής έλλειψη νερού και τροφής δηλαδή. Τα κρανία μάλιστα τουλάχιστον 300 ιθαγενών μεταφέρθηκαν στη Γερμανία, όπου και θα ξεκινούσαν τα περίφημα πειράματα που θα «αποδείκνυαν» τη φυλετική ανωτερότητα των λευκών Ευρωπαίων έναντι των έγχρωμων Αφρικανών. Η Γερμανία θα ζητούσε το 2004 επισήμως συγνώμη για τις θηριωδίες που έλαβαν χώρα στη Ναμίμπια, αρνούμενη ωστόσο να καταβάλει αποζημιώσεις στους απογόνους της γενοκτονίας.

Αθρόα χρήση υποβρύχιου πολέμου



Ήταν στα φονικά γεγονότα του Α΄ Παγκοσμίου όταν η Γερμανία επιδόθηκε σε «απεριόριστη χρήση υποβρύχιου πολέμου» βυθίζοντας πλοία χωρίς προειδοποίηση, εξαπολύοντας τορπίλες κάτω από την επιφάνεια των νερών, αόρατα δηλαδή. Κατάφορη παραβίαση των διεθνών κανονισμών, οι οποίοι επέβαλλαν ρητά στα πολεμικά να προειδοποιούν τα πολιτικά σκάφη για ενδεχόμενη επίθεση, επιτρέποντας σε πλήρωμα και επιβάτες να επιβιβαστούν στις σωστικές λέμβους πριν βυθίσουν το πλοίο, πρόκειται για έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, καθώς ήταν οι άμαχοι που θέτονταν στο στόχαστρο των εχθροπραξιών. Οι Γερμανοί σταμάτησαν λοιπόν να προειδοποιούν τους θαλάσσιους στόχους τους -με την ανάδυση των υποβρυχίων- βυθίζοντας ό,τι έφερε βρετανική σημαία, την ίδια στιγμή που κήρυξαν τα νερά γύρω από την Αγγλία «εμπόλεμη ζώνη» απειλώντας και βουλιάζοντας τελικά τα πλοία που έπλεαν στην περιοχή, ανεξαρτήτως χρήσης ή σημαίας (αν και πολλές φορές βρετανικά φορτηγά πλοία είχαν μετατραπεί σε κρυφά πολεμικά, τα περίφημα Q-ships). Βυθίστηκαν ακόμα και πλοία ουδέτερων χωρών, ενώ η γενική κατακραυγή θα κορυφωνόταν με τη βύθιση του υπερωκεανίου «Λουζιτανία», με περισσότερους από 1.500 πολίτες να χάνονται στα βάθη των νερών. Ο απόηχος μάλιστα του αποτρόπαιου γεγονός θα ανάγκαζε τη Γερμανία, σε μια στρατηγική αναδίπλωση, να εγκαταλείψει την πρακτική άκριτης και μαζικής βύθισης επιβατικών πλοίων το 1915, στις αρχές ωστόσο του 1917 θα τη θυμόταν και πάλι, παρά το γεγονός ότι ήξερε ότι η τακτική αυτή θα ανάγκαζε τελικά την Αμερική να μπει στον πόλεμο (128 νεκροί αμερικανοί επιβάτες στη «Λουζιτανία» κ.λπ.)…

Πρώτη χρήση χημικών στη μάχη



Κάτι που θεωρούταν βάρβαρο πριν από τις εχθροπραξίες του Α΄ Παγκοσμίου, έμελλε να γενικευτεί χάρη στον ένθερμο τρόπο που αγκάλιασε η γερμανική πολεμική μηχανή το νέο φονικό όπλο μαζικής καταστροφής, αλλά και στις ενδελεχείς έρευνες των Γερμανών για την ανάπτυξη νέων νευροτοξικών παραγόντων. Κι ενώ ήταν οι Γάλλοι αυτοί που πρώτοι θα χρησιμοποιούσαν την πρακτική του χημικού πολέμου, ρίχνοντας δακρυγόνα στη μάχη με τους Γερμανούς τον Αύγουστο του 1914, η αναποτελεσματικότητα της μεθόδου τους ήταν παροιμιώδης: οι Γερμανοί μόλις που πήραν χαμπάρι ότι κάτι πρέπει να συνέβη! Αυτό που συνειδητοποίησαν ωστόσο ήταν τα πιθανά οφέλη της τακτικής αν γινόταν σωστά: τον Οκτώβριο του 1914 λοιπόν δοκιμάζουν τη δική τους εκδοχή του δακρυγόνου στη μάχη του Neuve Chapelle κατά των Γάλλων και πετυχαίνουν διάνα. Μέχρι τον Ιανουάριο του 1915, το γερμανικό δακρυγόνο χρησιμοποιούταν πλέον ευρέως σε όλο το Ανατολικό Μέτωπο. Οι γερμανικές έρευνες δεν θα έμεναν βεβαίως ικανοποιημένες και θα αναζητούσαν πλέον φονικά αέρια, διεκδικώντας την αμφιβόλου ηθικής τιμή της πρώτης εισαγωγής στη μάχη θανατηφόρου χημικού: στις 22 Απριλίου 1915, κατά τη Δεύτερη Μάχη του Υπρ, ντεμπουτάρει το πρώτο φονικό αέριο της Ιστορίας, με το χλωριούχο σύννεφο να περικυκλώνει Άγγλους, Γάλλους, Καναδούς και να προκαλεί εκτεταμένες βλάβες στο αναπνευστικό σύστημα των θυμάτων. Η εκτεταμένη χρήση του γερμανικού αερίου θα προκαλούσε παγκόσμια κατακραυγή, υπονομεύοντας τις σχέσεις της Γερμανίας με τα ουδέτερα ακόμα κράτη, όπως τις ΗΠΑ, γεγονός που δεν θα πτοήσει τη χώρα και όχι μόνο θα συνεχίσει την αθρόα ρίψη χημικών σε όλη τη διάρκεια του πολέμου, αλλά και θα πολλαπλασιάσει τους τοξικούς παράγοντες: το χλώριο έδωσε τη θέση του στο εξαιρετικά ασφυξιογόνο φωσγένιο, με την καταστρεπτική του δράση να επιφέρει στον στρατιώτη θάνατο ακόμα και 48 ώρες μετά την εισπνοή του. Και βέβαια, τον Σεπτέμβριο του 1917, σειρά έχουν οι Ρώσοι να αντιπαρατεθούν με τα θανατηφόρα γερμανικά χημικά, αυτή τη φορά με το σχεδόν άοσμο «αέριο μουστάρδας» (υπερίτης), με την προστασία ενάντια στη φονική του δράση να αποδεικνύεται ιδιαίτερα απαιτητικό έργο…

Μαζικές σφαγές αμάχων



Περνώντας στα φονικά γεγονότα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου -ένα αιματοκύλισμα που αναμφίβολα προκάλεσε ο ναζιστικός επεκτατισμός-, μια από τις χαρακτηριστικότερες πρακτικές της γερμανικής θηριωδίας ήταν ο μαζικός αφανισμός αμάχων. Η απάνθρωπη και έξω από κάθε σύλληψη εκδικητική τακτική του γερμανού κατακτητή στα εδάφη της κυριαρχίας του με λίγα ιστορικά παραδείγματα μπορεί να συγκριθεί. Όλες μα όλες οι χώρες που στέναξαν κάτω από τη ναζιστική μπότα μετρούν στον φρικιαστικό απολογισμό τους μια σειρά από μαζικές εξολοθρεύσεις αθώων πολιτών. Τα εγκλήματα κατά αμάχων σε χώρες όπως οι Πολωνία, Λευκορωσία, Ουκρανία, Εσθονία, Λετονία και Λιθουανία λογίζονται γενοκτονίες, με τα θύματα να εκτοξεύονται σε εκατοντάδες χιλιάδες χωρίς διάκριση σε άντρες, γυναίκες και παιδιά. Η γερμανική βαρβαρότητα θα χτυπούσε βέβαια και τα άλλα κατεκτημένα εδάφη, με εκτεταμένες σφαγές αμάχων να λαμβάνουν χώρα σε Γαλλία, Βέλγιο, Αυστρία, Ολλανδία, Νορβηγία, Σερβία και φυσικά την Ελλάδα, με πλήθος αποτρόπαιων περιστατικών, όπως οι σφαγές σε Δίστομο και Καλάβρυτα, για να αναφέρουμε δύο μόνο. Και ό,τι δεν μπορούσαν φυσικά οι Γερμανοί να καταλάβουν, όπως την Αγγλία, θα την ισοπέδωναν αδιακρίτως, με βομβαρδισμούς τόσο σε κατοικημένες περιοχές όσο και κατά μήκος των βρετανικών ακτών, με το ναζιστικό ναυτικό να αφήνει ερείπια μια σειρά από παράκτιες πόλεις της Αγγλίας, παραβιάζοντας κατάφωρα τη Σύμβαση της Χάγης του 1907, που απαγόρευε τον ναυτικό βομβαρδισμό σε ανυπεράσπιστες πόλεις χωρίς προειδοποίηση. Η βαρβαρότητα της ναζιστικής Κατοχής εξάλλου θα άφηνε εκατομμύρια ακόμα θύματα στην Ευρώπη, αθώους πολίτες και γυναικόπαιδα δηλαδή που έγιναν μάρτυρες του μαζικού εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας, αλλά και χιλιάδες αιχμαλώτους πολέμου φυσικά που δεν κατάφεραν να σώσουν οι διεθνείς συμβάσεις από το μένος της ναζιστικής θηριωδίας…

Ολοκαύτωμα, φάμπρικες θανάτου και η οικονομοτεχνική της φρίκης



Την ώρα που η γενοκτονία και η μαζική εξαφάνιση λαών δεν είναι βέβαια γερμανικές εμπνεύσεις, συνεχίζει να προκαλεί αποτροπιασμό η μεθοδικότητα και η σφοδρότητα με την οποία επιδόθηκαν οι Ναζί στον αφανισμό πληθυσμιακών ομάδων. Βασισμένη στην «ανωτερότητα» της λευκής φυλής, η χιτλερική Γερμανία αποφασίζει να τελειώνει με μια σειρά από «δυσάρεστες ενοχλήσεις», εξοντώνοντας με έναν καινοφανή τρόπο μαζικότητας και άρτιας οργάνωσης όσους έβαλε στο στόχαστρο: εβραίοι, μάρτυρες του Ιεχωβά, ρομά, έγχρωμοι, πολιτικοί αντιφρονούντες, κομμουνιστές, ομοφυλόφιλοι, άτομα με ειδικές ανάγκες, ψυχασθενείς, «εκφυλισμένοι» και «περιθωριακοί» μεταφέρονται με την καλολαδωμένη γερμανική φονική μηχανή στις φάμπρικες του θανάτου. Τα περισσότερα από 300 στρατόπεδα συγκέντρωσης (εργασίας αλλά και εξόντωσης), αποτέλεσμα μελετών για τον αποδοτικότερο δυνατό τρόπο αφανισμού ανθρώπων, έχοντας μάλιστα γύρω τους στημένο ένα κολοσσιαίο δίκτυο 40.000 επικουρικών εγκαταστάσεων και δομών (όπως τα γκέτο στις κατακτημένες χώρες) για τη συγκέντρωση και μεταφορά θυμάτων, δεν έχουν όμοιό τους στην ιστορία της φρίκης. Οι οικονομοτεχνικές μελέτες για τον αποτελεσματικότερο σε νούμερα και φτηνότερο σε χρήμα τρόπο μαζικής εξόντωσης ανθρώπων θα έστηναν τον μηχανισμό του τρόμου σε στέρεες βάσεις, με την «επιστημοσύνη» του εγχειρήματος να αποκτά μια ανατριχιαστική χροιά: διαλογή των τροφίμων σε ικανούς για εργασία και άτομα προς άμεση εξόντωση, θάλαμοι αερίων, κρεματόρια, αλλά και εκμετάλλευση του ανθρώπινου σώματος ακόμα και μετά τον θάνατο συγκροτούν μια «τελική λύση» που ήταν αποτέλεσμα καλοσχεδιασμένου πλάνου, στα όρια του τεχνολογικού «θαύματος». Ο αριθμός άλλωστε των εκατομμυρίων ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους μέσα στα ναζιστικά κολαστήρια δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας για τις δυσθεώρητες ημερήσιες δυνατότητες θανάτου των στρατοπέδων εξόντωσης…

Τα ανθρώπινα πειράματα των Ναζί



Τα περιβόητα ιατρικά πειράματα που εκτελούνταν σε τεράστιους αριθμούς θυμάτων μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του χιτλερικού καθεστώτος κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου δεν χρειάζονται συστάσεις. Στο Άουσβιτς, κάτω από τη διοίκηση του Dr. Eduard Wirths, επιλεγμένοι τρόφιμοι υποβάλλονταν σε πολυάριθμα πειράματα με σκοπό να αποκτηθεί γνώση που θα βοηθούσε το ναζιστικό στρατιωτικό προσωπικό να ανταποκρίνεται καλύτερα σε συνθήκες μάχης ή, αντιθέτως, θα αποδείκνυε τη ρατσιστική ιδεολογία του Τρίτου Ράιχ. Τότε ήταν που εγκαινιάστηκαν τα διαβόητα πειράματα σε δίδυμους αδελφούς, για να φανούν οι ομοιότητες και οι διαφορές στη γενετική και την ευγονική των παιδιών. Η ηγετική φιγούρα ωστόσο των ναζιστικών πειραματικών κτηνωδιών ήταν ο Dr. Josef Mengele, ο οποίος δοκίμασε τις θεωρίες του σε περισσότερα από 1.500 ζεύγη διδύμων, με μόνο 200 από τα 3.000 παιδιά να επιβιώνουν από τις «έρευνές» του. Δεν ήταν ωστόσο μόνο ο Mengele: το 1942, η Luftwaffe διεξήγε μια σειρά από πειράματα για την υποθερμία, υποβάλλοντας τα υποκείμενα σε δριμύ ψύχος και παγωμένα νερά για ώρες, με μοιραίες επιπτώσεις για την υγεία τους. Επίσης, από τον Ιούλιο του 1942 έως τον Σεπτέμβριο του 1943, οι Ναζί ερεύνησαν εξονυχιστικά την αποτελεσματικότητα της σουλφοναμίδης, ενός συνθετικού μικροβιακού παράγοντα. Πλήγωναν λοιπόν τα θύματά τους και τα μόλυναν κατόπιν με βακτήρια, όπως ο στρεπτόκοκκος και ο τέτανος, αλλά και κομμάτια γυαλιών, χορηγώντας ταυτόχρονα σουλφοναμίδη και άλλες ουσίες για να καθοριστεί η αποδοτικότητά τους ως θεραπευτικά μέσα. Πώς να χωρέσει ο ανθρώπινος νους την ανείπωτη φρίκη και τη βάρβαρη κτηνωδία της ναζιστικής πρακτικής των ανθρώπινων πειραμάτων, με τους αριθμούς των θυμάτων να αποτελούν θλιβερές υπενθυμίσεις της μαζικότητας της πρακτικής...

Ναζισμός και νεοναζισμός



Απότοκο της χιτλερικής θηριωδίας, ο γερμανικός εθνικοσοσιαλισμός δεν πήρε τέλος με την κατατρόπωση της Γερμανίας κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Συνεχίζει να θρέφει το φαντασιακό συλλογικοτήτων και να εμποτίζει το μισαλλόδοξο δηλητήριό του σε ζοφερά μυαλά, μέσα από τη μεταπολεμική μετάλλαξή του σε νεοναζισμό. Με πρόταγμα την ανωτερότητα της άριας φυλής των λευκών λαών του βορρά, εξακολουθεί να εξυμνεί ρατσιστικές πρακτικές, τον απολυταρχισμό ως σύστημα διακυβέρνησης, τον μιλιταρισμό και την ευγονική φυσικά ως μέσο «φυλετικής καθαρότητας». Η κοινωνική δολιοφθορά της ναζιστικής ιδεολογίας είναι σήμερα ορατή σε νεοναζιστικά μορφώματα του κόσμου, που επιμένουν να χωρίζουν τους ανθρώπους σε χρώματα και φυλές, να στέκονται μισαλλόδοξα απέναντι σε όποιον δεν χωρά στο ρατσιστικό τους ιδεώδες και να καλούν -περισσότερο ή λιγότερο ανοιχτά- σε πράξεις βίας κατά μεταναστών και κάθε λογής μειονοτήτων. Οι υμνητές της πολιτικής ιδεολογίας που απορρίπτει τη δημοκρατία και ενσταλάζει το μίσος, τον επεκτατισμό («ζωτικό χώρο») και την κυριαρχία πάνω στη «βαρβαρότητα» των άλλων ανθρώπων της οικουμένης φαίνεται να μη διδάσκονται από την πολύ πρόσφατη παγκόσμια ιστορία…

Πηγή: http://www.newsbeast.gr