Πώς είναι να ζεις με ξένη καρδιά

Ο κ. Βασίλης Ρέντας διηγείται τη ζωή πριν και μετά τη μεταμόσχευση.
Ήταν πριν από δύο περίπου χρόνια όταν χτύπησε το τηλέφωνο γύρω στα μεσάνυχτα για να τον ενημερώσουν πως έπρεπε το συντομότερο δυνατό να μεταφερθεί στο καρδιοχειρουργικό κέντρο του Ωνασείου. Κάποιος άγνωστος φεύγοντας από τη ζωή, αποφάσισε να την δωρίσει σε άλλους που την είχαν ανάγκη...Εκείνα τα μεσάνυχτα ήταν τα τελευταία βήματα ενός Γολγοθά που είχε ξεκινήσει χρόνια πριν, τον Μάρτιο του 2009.

Τον Μάρτιο του 2009 ήταν η ημερομηνία ορόσημο που άλλαξε την μέχρι τότε φυσιολογική ζωή του άρδην. Ένα σφίξιμο στην καρδιά και η κόπωση που αισθάνθηκε δεν ήταν αρκετά για να αντιληφθεί ο κ. Ρέντας Βασίλης πως έπαθε έμφραγμα ώστε να μεταβεί το συντομότερο δυνατό στο νοσοκομείο. «Ένιωσα ξαφνικά πως δεν μπορούσα να καπνίσω εγώ που κάπνιζα πάνω από ένα πακέτο τσιγάρα την ημέρα και κουρασμένος πολύ. Είπα στη γυναίκα μου πως θα πάω να ξαπλώσω αλλά όλο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι. Το πρωί που μεταφέρθηκα στο νοσοκομείο, οι γιατροί είπαν πως το διάστημα που πέρασε από την ώρα του εμφράγματος θα ήταν δυστυχώς καθοριστικό για την μετέπειτα πορεία της υγείας μου» λέει ο κ. Ρέντας στο newsbeast.gr

Δεύτερος, εξίσου καθοριστικός, παράγοντας για την συνέχεια, ήταν πως η αρχική περίθαλψη δεν ήταν αυτή που θα έπρεπε.«Το καλοκαίρι που ακολούθησε ήταν πάρα πολύ δύσκολο, δεν είχα ανάσες, δεν μπορούσα να φάω, να κινηθώ. Λίγες μέρες αφότου έπαιρνα εξιτήριο για το σπίτι μεταφερόμουν εκ νέου στο νοσοκομείο. Το γεγονός πως η βλάβη είχε γίνει στη μισή καρδιά, ότι δηλαδή το πρόβλημα ήταν αμφικοιλιακό, συν το ότι μετά το καλοκαίρι την θεραπεία μου ανέλαβε το Ωνάσειο, σποτέλεσαν του δύο λόγους που με έσωσαν. Στο Ωνάσειο έκανα την πρώτη εγχείριση τοποθετώντας το μηχάνημα υποστήριξης της καρδιάς. Ήμουν ο πρώτος που έβαλα το μικρό μηχάνημα, αυτό που ζυγίζει 3 κιλά κι όχι 30».

«Με αυτή την υποστήριξη κατάφερα να αντέξω μέχρι την στιγμή της μεταμόσχευσης σχεδόν τρία χρόνια αργότερα. Όσο φορούσα το μηχάνημα έζησα την εμπειριά μιας ζωής στην πρίζα.... Το μηχάνημα ήταν προέκταση της καρδιάς σου έτσι έπρεπε να κουβαλάς ο τσαντάκι αυτό μαζί σου όπου κι αν πήγαινες. Από την άποψη του βάρους και του μεγέθους ήμουν τυχερός, σκέψου στο μεγάλο μηχάνημα μόνο οι μπαταρίες ζυγίζουν 8 κιλά είναι σαν φιάλες οξυγόνου. Το μοναδικό μειονέκτημά του μικρού μηχανήματος ήταν πως οι μπαταρίες του κρατούσαν 2 ώρες» διηγείται ο κ. Ρέντας.

Η ζωή με την υποστήριξη του μηχανήματος για τα επόμενα τρία χρόνια ήταν εν μέρει φυσιολογική, μπορούσε πλέον να κινηθεί να φάει να αναπνεύσει. Για αυτές τις απλές αλλά βασικές λειτουργίες βέβαια έπρεπε μόνιμα να τροφοδοτείται με κάποιο τρόπο με ενέργεια. «Εν συγκρίσει βέβαια με το διάστημα προτού βάλω το μηχάνημα, το οποίο θα μπορούσα να χαρακτηρίσω φρικτό - εκεί χάνει ο άνθρωπος την πίστη του ότι θα καταφέρει να ζήσει - το μηχάνημα σου προσέφερε μια εν μέρει φυσιολογική ζωή. Τα τρία αυτά χρόνια δεν μου έλειψε κάτι ιδιαίτερο, τουλάχιστον από αυτά που χαρακτήριζω σήμερα απαραίτητα μετά την επαναξιολόγηση της ζωής που κάνεις μόλις περνάς από μια τέτοιου είδους δοκιμασία. Κουβαλούσα στον ένα ώμο το μηχάνημα και στον άλλο τις εφεδρικές μπαταρίες, βέβαια και στους δύο κουβαλούσα το άγχος, αυτό μπορώ να σου πω ήταν πιο βαρύ από τα προηγούμενα»...



Οι μπαταρίες διαρκούσαν δύο ώρες, πράγμα το οποίο σήμαινε πως η ασφαλής έξοδος μπορούσε να διαρκέσει 4 ώρες και απαραίτητο αξεσουάρ της ήταν ο φορτιστής αυτοκινήτου. «Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετώπιζα, κυρίως ψυχολογικό θα το χαρακτήριζα, ήταν το ενδεχόμενο να συμβεί κάποιο απρόοπτο. Σε τέτοιες περιπτώσεις οι συμπτώσεις μπορούν να αποβούν μοιραίες. Αν για παράδειγμα ήθελε να σε κλέψει και σου τραβούσε το μηχάνημα, χωρίς να γνωρίζει πως αυτό που κρατάς δεν είναι τσαντάκι αλλά η μπαταρία που τροφοδοτεί την ζωή σου, είχες τελειώσει. Από την άλλη και τα παραδείγματα ατυχημάτων δεν ήταν λίγα. Ενός ασθενή από την Θεσσαλονίκη, το καλώδιο που έβγαινε από την κοιλιά και συνδεόταν με το μηχάνημα πιάστηκε κατά λάθος στο πόρτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου του. Κι ένας ακόμη μεγάλος φόβος μου, ήταν μην συμβεί κάποια διακοπή ρεύματος κατά την διάρκεια της νύχτας. Όλα τα χρόνια που είχα το μηχάνημα δεν μπόρεσα να κοιμηθώ ήσυχος. Αν υπήρχε διακοπή έπρεπε να τοποθετήσεις άμεσα στο μηχάνημα τις μπαταρίες. Βέβαια χτύπαγε συναγερμός, αλλά πόσο ήσυχος μπορείς να κοιμηθείς αν γνωρίζεις πως αν διακοπεί το ρεύμα τελειώνει κι η ζωή σου. Συγχρόνως με το μηχάνημα είχα βάλει κι απινιδωτή για να μπορεί ανά πάσα στιγμή να με καλύψει αν η καρδιά δεν έκανε καλά την δουλειά της. Μια μέρα που έπαθα ανακοπή ο απινιδωτής με έσωσε».

Αν και ο κ. Ρέντας για τους πρώτους μήνες που ακολούθησαν την τοποθέτηση του μηχανήματος εργαζόταν κανονικά - συνέβαλε το γεγονός ότι είχε δουλειά γραφείου - σύντομα αναγκάστηκε να σταματήσει. «Ο καύσωνας του πρώτου καλοκαιριού σε συνδυασμό με το άγχος της δουλειάς με έκαναν να πάρω την απόφαση να σταματήσω».

Επίσημως η διάρκεια ζωής με την υποστήριξη του μηχανήματος δεν έχει προσδιοριστεί, οι περιπτώσεις των ασθενών όμως καταδεικνύουν τα 4 με 5 χρόνια, χωρίς αυτό να σημαίνει πως τα κατάφεραν όλοι να αντέξουν μέχρι την μεταμόσχευση. «Πολλοί ήταν εκείνοι που πέθαναν κυρίως λόγω έλλειψης πίστης κατά την γνώμη μου» αναφέρει ο κ. Βασίλης ενώ περιγράφει την πιο συγκινητική στιγμή που θυμάται όσο φορούσε το μηχάνημα.
«Σε μια γιορτή του συλλόγου μας, ως φόρο τιμής ζήτησε ο ομιλητής να κρατήσουμε όλοι ενός λεπτού σιγή. Εκείνο το λεπτό το μόνο που ακουγόταν ήταν ο χτύπος, αρκετά δυνατός και σχεδόν συγχρονισμένος, των μηχανημάτων μας που μας κρατούσαν στη ζωή»...

«Το διάστημα των τριών αυτών χρόνων ήταν διάστημα μεγάλης προσμονής, με κεφαλαία γράμματα η προσμονή. Προσμονή για κάτι που ουσιαστικά ονομάζεται ζωή. Μέσα σε αυτό το διάστημα βίωσα την χαρά και την απογοήτευση τριών χαμένων τελικά ευκαιριών. Την πρώτη φορά μάλιστα που βρέθηκε μόσχευμα και με κάλεσαν στο νοσοκομείο θεωρόντας πως το μόσχευμα είναι καλό, με νάρκωσαν για να είμαι έτοιμος. Όταν ξύπνησα για μια στιγμή νόμιζα πως η εγχείριση είχε γίνει, το επόμενο λεπτό όμως έβαλα το χέρι μου στα πλευρά μου και έπιασα και πάλι το μηχάνημα...εκεί λύγισα κι απογοητεύτηκα πολύ. Τις άλλες δύο φορές δεν μπήκα καν στο χειρουργείο αφού διαπιστώθηκε γρήγορα πως το μόσχευμα δεν ήταν σε καλή κατάσταση».

Από την στιγμή που βρίσκεται ένα μόσχευμα και βρεθεί ο συμβατός αποδέκτης, το νοσοκομείο σε ειδοποιεί να μεταβείς άμεσα εκεί. Εσύ μπαίνεις και καθ’ όσο γίνεται ο προεγχειρητικός έλεγχος ο γιατρός με την ομάδα του πάει ο ίδιος να πάρει το μόσχευμα από το νοσοκομείο που κατέληξε ο δότης. Έτσι μπορεί οι πρώτες ενδείξεις να είναι καλές, αλλά στον περαιτέρω έλεγχο να αποδειχθεί ακατάλληλο.

Την ζωή, όπως χαρακτηριστικά ονομάζει την νέα του καρδιά ο κ. Ρέντας, την πήρε τον Νοέμβριο του 2012. «Της έχω δώσει πλέον τόσο μεγάλη αξία, όση της πρέπει και συνήθως δεν της δίνουμε»

Την μέρα που έγινε η μεταμόσχευση όπως συπμληρώνει η σύζυγος του κ. Βασίλη, Ρένα Ρέντα, ο γιατρός του ο κ. Σφυράκης, είχε πραγματοποιήσει άλλη μια μεταμόσχευση το πρωί, ένα χειρουργείο ακόμα μέχρι το απόγευμα που ενημερώθηκε για το μόσχευμα κι έφυγε με την ομάδα του για την Πάτρα. Στις 7 το πρωί που επέστρεψε μπήκαν στο χειρουργείο. «Αντιλαμβάνεστε πόσες ώρες ξύπνιος έμεινε αυτός ο άνθρωπος για να σώσει μια ζωή. Το δώρο που ονομάζεται μόσχευμα δεν έχει ωράριο και δεν μπορεί να περιμένει, μόλις χαριστεί όλοι πρέπει να τρέξουν».

Μετά το πέρας της εγχείρισης οι μεταμοσχευμένοι ασθενείς του Ωνασείου νοσηλεύονται στην εντατική, δαιφορετική από αυτή των υπολοίπων περιστατικων, οι επισκέπτες τηρούν όλους τους κανόνες υγιεινής και μένουν με τον ασθενή αυστηρά στον προκαθορισμένο χρόνο. «Το προσωπικό είναι τόσο αποτελεσματικό και το νοσοκομείο λειτουργεί στα πρότυπα του εξωτερικού, δεν μοιάζει με κανένα άλλο της Ελλάδας. Φανταστείτε εγώ δεν έμενα το βράδυ εκεί, ερχόμουν σπίτι κι ήμουν πραγματικά ήσυχη αφού ήξερα ότι τον αφήνω σε καλά χέρια» συμπληρώνει η σύζυγός του.



«Στην εντατική έμεινα για μια εβδομάδα, μετά μεταφέρθηκα σε δωμάτιο, όπου κάθισα ακόμα έναν μήνα. Την πρώτη εβδομάδα της εντατικής από τα κατασταλτικά φάρμακα είχα παραισθήσεις. Σε μια εξ' αυτών την οποία θυμάμαι έντονα μέχρι και σήμερα, έβλεπα πως ήμουν στο Παναθηναϊκό Στάδιο και άγγελοι με τραβούσαν κοντά τους. Τότε εμφανίστηκαν ο κ. Σφυράκης, ο γιατρός μου και με τράβηξαν πίσω. Μέχρι και σήμερα τον κύριο Σφυράκη τον θεωρώ θεό μου».

«Θυμάμαι όταν ξύπνησε που ήμασταν απέξω και ήρθε ο γιατρός άνοιξε λίγο την πόρτα και για να διαπιστώσει αν είναι καλά του λέει «Τι ομάδα είσαι; -Ολυμπιακός, φωνάζει ο Βασίλης από μέσα. Αφού η πρώτη του κουβέντα είναι Ολυμπιακός, είναι μια χαρά, είπε τότε χαριτολογώντας ο γιατρός» αναφέρει η κα Ρέντα.

«Τους πέντε πρώτους μήνες που γυρίσαμε σπίτι δεν δεχόμασταν καν επισκέψεις. Ακόμα και εμείς κυκλοφορούσαμε με μάσκα.Η καθημερινή απολύμανση του χώρου ήταν απαραίτητη. Μετά την μεταμόσχευση απαιτείται τρομερή πειθαρχία.
Όταν ανέβηκα στο δωμάτιο προσπάθησα να ανακτήσω τις δυνάμεις μου αυτό θεωρώ πως ήταν το πιο δύσκολο από όλη την διαδικασία».

Η καρδιά συνδέεται με τις κεντρικές αρτηρίες και στη συνέχεια με την ανοσοκαταστολή αρχίζουν τα αγγεία να κολλάνε επάνω της, στην προσπάθειά της να αφομοιωθεί. Βέβαια στην πραγματικότητα δεν γίνεται ποτέ ένα σώμα, ο οργανισμός την θεωρεί ξένο σώμα. Αυτός είναι ο λόγος που ο ασθενής λαμβάνει καθημαρινά τα ανοσοκατασταλτικά χάπια. «Αυτός ήταν και ο λόγος που ένα χρόνο μετά την μεταμόσχευση ο κ. Ρέντας έπαθε την λεγόμενη απόρριψη, ξεκόλλησαν όλα. Αν τότε δεν υπήρχε η κ. Γκουζιούτα, η γιατρός μας, δεν νομίζω να είχαμε ζήσει» συμπληρώνει η κα Ρέντα.

Όταν ένιωσα πως ανάρρωσα πλήρως αυτό που θέλησα να κάνω ήταν να βραχώ, να κάνω μπάνιο. Τρία χρόνια με το μηχάνημα, δεν μπορούσα να κάνω μπάνιο, όχι μόνο στην θάλασσα, ούτε στην μπανιέρα. Λίγο πριν κάνω την μεταμόσχευση είχε βγει ειδική σακούλα με την οποία μπορούσα να αδιαβροχοποιήσω το μηχάνημα για να μπω ολόκληρος στην μπανιέρα αλλά εγώ, αν και μου την έκαναν δώρο από το Ωνάσειο, φοβήθηκα να την χρησιμοποιήσω. Τρία χρόνια λοιπόν πλενόμουν τοπικά και τμηματικά. Θυμάμαι στην πρώτη βροχή λέω στη μικρότερη μου κόρη" Χριστινάκι πάμε έξω θέλω να βραχώ". Δεν μπορούμε οι άνθρωποι να εκτιμήσουμε αυτό που έχουμε, είτε είναι καρδιά είτε είναι πόδια , είτε χέρια, τα θεωρούμε δεδομένα. Αν τα χάσεις, εκεί καταλαβαίνεις κι εκτιμάς. Μετά από κάτι τέτοιο αυτό που αλλάζει τελείωςείναι η φιλοσοφία της ζωής, εκτίμας διαφορετικά ζυγίζεις απορρίπτεις»…

Ζώντας την εμπειρία της μεταμόσχευσης πολλά είναι τα πράγματα που θα άλλαζα από την προηγούμενη ζωή μου. Βέβαια η ένταση, το τσιγάρο, το ποτό, σίγουρα έχουν επιπτώσεις στο μέλλον, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως μια ανεπάρκεια καρδιάς δεν μπορεί να προκύψει κι από μια απλή ίωση. Αυτό που σήμερα πιστεύω πως με κράτησε στην ζωή είναι η αξία που της έδωσα και η οικογένειά μου. Οι άνθρωποί μου ήταν εκείνοι που μου έδιναν κουράγιο, το ότι ήθελα να δω νύφη την μικρή μου κόρη, πράγμα που συνέβη φέτος. να δω την εγγονή μου από την μεγάλη μου κόρη να μεγαλώνει, να ζήσω και δεύτερο εγγόνι. Από εκεί προκύπτει και όλη η πειθαρχία που έδειξα. Η πειθαρχία που έχω είναι η βάση αυτού που λέμε "θέλω να ζήσω" . Και φυσικά ήταν κι ο εγωισμός, εννοώ πως ένιωσα τέτοια ηθική ευθύνη απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους που προσπαθούσαν για εμένα, την οικογένειά μου και τους γιατρούς μου, και για το δώρο που πήρα από έναν άγνωστο που ήταν τόσο σημαντικό για εμένα να τους βγάλω ασπροπρόσωπους».

Ο κ. Ρέντας μετά την μεταμόσχευση έγραψε ένα γράμμα στην οικογένεια του δότη για να την ευχαριστήσει. «Ηταν μεγάλη του χαρά όταν η αδερφή του δότη του απάντησε με ένα άλλο γράμμα. Να σου πω την αλήθεια παρόλο που το ευχαριστώ το έγραψα στο γράμμα μου, θα ήθελα να τους το πω κι από κοντά, αλλά δεν είναι στο χέρι μου».

Μετά από κάθε μεταμόσχευση μας ενημερώνει ο κ. Ρέντας μέσω του Ωνάσειο και του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων στέλνεις ένα γράμμα ευχαριστήριο στους συγγενείς το δότη. Εάν εκείνοι επιθυμούν σου απαντούν κι αν επιθυμούν σε γνωρίσουν. που τους ευχαρίστησα στο γράμμα μου να τους πω και το ευχαριστώ από κοντά. Όταν ένας άνθρωπος παίρνει ένα τέτοιο δώρο, ότι και να κάνει είναι λίγο.

Όποιος επιτρέπει να χτυπά η καρδιά δικού του ανθρώπου που χάθηκε στο σώμα κάποιου άλλου κάνει μεγάλο ευεργέτημα. Χάνεις τη ζωή και τη δίνεις, είναι συμπτώσεις.Μακάρι να αποφάσιζαν όλοι να χάριζαν τα όργανά τους σκέψου πόσοι άνθρωποι θα έπαιρναν ζωή. Και φυσικά το τεράστιο ευχαριστώ και το τεράστιο μπράβο είναι γι αυτό το νοσοκομείο και για το νοσηλευτικό του προσωπικό.

Η δωρεά οργάνων αποτελεί ένα πολύ προσωπικό ζήτημα, για το οποίο θα πρέπει οι πολίτες να αναζητούν τις πληροφορίες, που θα τους βοηθήσουν στην απόφασή τους αυτή. Μάλιστα, οι πιθανότητες ο καθένας από εμάς να χρειαστεί κάποια στιγμή στη ζωή του ένα μόσχευμα, είναι κατά πολύ περισσότερες από το να καταλήξει υπό συνθήκες που να μπορεί να δώσει. Επιβάλλεται να αναλογιζόμαστε αντίστροφα το θέμα της Δωρεάς Οργάνων

Ήδη, από την 1η Ιουνίου 2013, με την έναρξη ισχύος του νέου νόμου περί μεταμοσχεύσεων (ν.3984/2011 «Δωρεά και μεταμόσχευση οργάνων»), έγινε η ενσωμάτωση της κοινοτικής οδηγίας 2010/53/EΕ που, μεταξύ άλλων, προβλέπει τον τρόπο συναίνεσης στη δωρεά οργάνων. Στη περίπτωση της ελληνικής ενσωμάτωσης της ευρωπαϊκής οδηγίας, όσον αφορά το σχετικό άρθρο 9 του ν. 3984/2011, αυτό τροποποιήθηκε, με το ν. 4075/ΦΕΚ 89/11.4.2012, ως εξής: «Η αφαίρεση ενός ή περισσοτέρων οργάνων από ενήλικο, θανόν πρόσωπο πραγματοποιείται εφόσον, όσο ζούσε, δεν είχε εκφράσει την αντίθεσή του, σύμφωνα με την παράγραφο 3 και κατόπιν συναίνεσης της οικογένειάς του».
Άρα το ελληνικό νομικό πλαίσιο δεν προβλέπει την εφαρμογή της «εικαζόμενης συναίνεσης» με τη μορφή που ισχύει σε άλλα κράτη, καθώς σε αυτή έχει προστεθεί ως απαραίτητη προϋπόθεση η συναίνεση της οικογένειας του εκλιπόντος.

Το 90% των μεταμοσχεύσεων καρδιάς πραγματοποιούνται σε ασθενείς με τελικού σταδίου καρδιακή ανεπάρκεια. Σε περίπου τους μισούς απ' αυτούς τους ασθενείς η καρδιακή ανεπάρκεια οφείλεται σε στεφανιαία νόσο. Άλλα αίτια καρδιακής ανεπάρκειας μπορεί να είναι οι συγγενείς καρδιοπάθειες, οι λοιμώξεις της καρδιάς, οι σοβαρές βαλβιδοπάθειες, οι μυοκαρδιοπάθειες, η λήψη συγκεκριμένων φαρμάκων, η κατάχρηση αλκοόλ και η εγκυμοσύνη. Σε τελικού σταδίου καρδιακή ανεπάρκεια η μεταμόσχευση καρδιάς είναι απαραίτητη για την επιβίωση του ασθενούς, όταν η φαρμακευτική αγωγή και οι άλλες επεμβατικές τεχνικές δεν μπορούν πια να βοηθήσουν.

Πηγή: http://www.newsbeast.gr