Η απάντηση του Κινήματος Νέων Ιατρών για τις καταγγελίες περί εκβιασμού ασθενών

Στην αναδημοσίευση του enikos.gr από την εφημερίδα "Έθνος" απάντησε το Κίνημα Νέων Ιατρών.

"Διαβάζοντας την δημοσίευση της 18/1/2014 του Έθνους με τίτλο “Γιατροί εκβιάζουν ασθενείς για τις συνταγές” αλλά και την μερική αναδημοσίευσή του από το site enikos.gr με τίτλο “Γιατροί εκβιάζουν ασθενείς-Μαρτυρία ασφαλισμένου” τα μέλη του Κινήματος Νέων Ιατρών ένιωσαν έκπληξη και οργή.

Πρόκειται για εξόφθαλμη παραποίηση της πραγματικότητας και απόπειρα δημιουργίας ψευδών εντυπώσεων. Ο τίτλος και των δύο αναρτήσεων παραπλανά μιλώντας για γιατρούς (πληθυντικός) που “εκβιάζουν” ασθενείς όταν από το κείμενο προκύπτει μία και μόνη “καταγγελία” χωρίς ουδεμία πραγματική ένδειξη εκβιασμού καθώς και μία αναφορά (μόνο στο πρωτότυπο άρθρο του Έθνους) για την ανησυχία έτερου ιατρού για τα τεράστια προβλήματα που θα προκύψουν.

Αναφορικά με την πρώτη “καταγγελία”, αν ο εν λόγω ιατρός έχει πλαφόν περί τα 400€ (και δεν είναι καθόλου λίγες αυτές οι περιπτώσεις) και το κόστος του φαρμάκου του ασθενή είναι 600€, όπως περιγράφεται στο άρθρο, προκύπτει πως ακόμη και πρώτος να προσέλθει στο ιατρείο, ο ιατρός ΑΔΥΝΑΤΕΙ να συνταγογραφήσει το φάρμακο αυτό. Πώς ακριβώς η έγκαιρη ενημέρωση του ασθενούς πως δεν θα είναι δυνατή η συνταγογράφηση από τον θεράποντα ιατρό του μεταφράζεται σε “εκβιασμό”;! Συγχωρέστε, αγαπητοί δημοσιογράφοι, την ημιμάθειά μας στην ελληνική γλώσσα αλλά νομίζαμε πως εκβιασμός σημαίνει την άσκηση απειλής για την απόκτηση ανταλλάγματος. Ο ασθενής κατ' ομολογίαν του είναι αυτός που άσκησε πίεση στον γιατρό να συνταγογραφήσει πάραυτα οπότε έλαβε την εύλογη απάντηση πως τα παράπονά του θα έπρεπε να τα απευθύνει στο υπουργείο και τους εμπνευστές του απαράδεκτου μέτρου. Αν πάλι το συγκεκριμένο φάρμακο “χώραγε” στο πλαφόν του συγκεκριμένου ιατρού εξωθώντας ωστόσο το κόστος στα όρια με αποτέλεσμα ο ιατρός να μην μπορεί να συνταγογραφήσει και συνεπώς δεχθεί ακολούθως άλλους ασθενείς, παρότι η άρνηση συνταγογράφησης δεν τιμά το Ιατρικό λειτούργημα, είναι ωστόσο κατανοητό το αδιέξοδο του ιατρού και ο συνεπαγώμενος εκνευρισμός του. Ο πραγματικός εκβιασμός είναι αυτός της οικονομικής εξόντωσης και συντελείται από τον ΕΟΠΥΥ εις βάρος του ιατρού, και όχι από τον ιατρό προς τον ασθενή. Δυστυχώς δεν γνωρίζουμε τις πραγματικές λεπτομέρειες διότι ο δημοσιογράφος που επιμελήθηκε το άρθρο δεν αναζήτησε στην δημοσιογραφική του έρευνα την άλλη άποψη παρά δέχθηκε την “καταγγελία” άκριτα.

Όσον αφορά το δεύτερο περιστατικό (που εμφανίζεται μόνο στο πρωτότυπο άρθρο του Έθνους), επιχειρείται η δημιουργία της εντύπωσης άσκησης ψυχολογικής βίας στον ασθενή που μάλιστα θα επιβαρύνει την κατάσταση της υγείας του – ενέργεια άκρως εγκληματική εκ μέρους του ιατρού! Είναι όμως η αλήθεια; Σύμφωνα με την αφήγηση από το ίδιο άρθρο, πρόκειται για βαρέως πάσχοντα ασθενή που χρήζει ιδιαίτερα κοστοβόρας φαρμακευτικής αγωγής. Ο ιατρός βρίσκεται σε απόγνωση καθότι, ακόμα και αν το πλαφόν είναι μεγαλύτερο του κόστους αυτού του μοναδικού ασθενούς, η φροντίδα για τον ασθενή του αντίκειται στην οικονομική επιβίωση του ιδίου. Το μεσαιωνικής εμπνεύσεως μέτρο θέτει την επιβίωση του ιατρού ενάντια στην θεραπεία του ασθενούς του! Είναι επίσης πολύ πιθανό να μην καταφέρει να εξυπηρετήσει τον ασθενή του κάποιον από τους επόμενους μήνες. Η δραματική συνέπεια είναι πως ο ασθενής αυτός θα πρέπει τότε να αναζητήσει ταχύτατα κάποιον άλλο ιατρό που θα μπορεί να τον εξυπηρετήσει – πράγμα ιδιαίτερα δύσκολο με δεδομένο το υψηλότατο κόστος της θεραπείας του – καθώς οποιαδήποτε καθυστέρηση στην λήψη της φαρμακευτικής αγωγής θέτει σε κίνδυνο την ζωή του. Ο ιατρός παρουσιάζει το τεράστιο αυτό πρόβλημα και τους επικείμενους κινδύνους στον συνοδό του ασθενούς... Και αυτό αποτελεί εκβιασμό;! Άσκηση ψυχολογικής βίας;! Πώς;! Ο μόνος φορέας που ασκεί ψυχολογική βία και οικονομικό εκβιασμό είναι ο ΕΟΠΥΥ! Και σε αυτή την περίπτωση ο δημοσιογράφος αδυνατεί να αντικρίσει την πραγματικότητα.

Τα μέλη του ΚιΝΙ ανναρωτιόμαστε πως γίνεται να δείχνουν το δάσος σε επαγγελματίες δημοσιογράφους και αυτοί να κοιτούν με περίσσια έκπληξη το δάχτυλο! Δυστυχώς αναγκαζόμαστε να αποδεχθούμε την υπόθεση πως απλά το δάχτυλο είναι βολικότερο... είτε χάριν φθηνού εντυπωσιασμού της κοινής γνώμης είτε χάριν εξυπηρέτησης συγκεκριμένων συμφερόντων που προσβλέπουν στην πλήρη διάλυση της Δημόσιας Υγείας.

Θεωρούμε λοιπόν χρέος μας, ως Νέοι Ιατροί να δείξουμε, ξανά, το δάσος αναλύοντας τα σκοτεινά τέρατα που κρύβονται μέσα του. Το νέο μέτρο του “πλαφόν” δυναμιτίζει την παροχή δημόσιας υγείας μέσα από μια σειρά σουρεαλιστικών σχεδόν συνεπειών στην λειτουργία της.

Α) Ρήξη του ιερού δεσμού ανάμεσα σε Ιατρό και Ασθενή. Το μέτρο ουσιαστικά θέτει το συμφέρον του πρώτου (μη απώλεια κερδών) εναντίον αυτού του δευτέρου (ιδανική θεραπεία). Ο ιατρός θα πληρωθεί μια επίσκεψη είτε συνταγογραφήσει φάρμακα και εξετάσεις κόστους 5€ για τον ΕΟΠΥΥ είτε 500€. Όσο πιο “φθηνοί” λοιπόν οι ασθενείς τόσο πιο πολλούς θα μπορεί να εξυπηρετήσει ο ιατρός έχοντας αντίστοιχα και περισσότερα έσοδα αν πρόκειται για ιδιώτη. Ωστόσο, στόχος του ιατρού δεοντολογικά και επιστημονικά είναι η καλύτερη δυνατή θεραπεία του ασθενούς. Ο εκβιασμός του ιατρού να αποδεχθεί τον συμβιβασμό “καλούτσικο φάρμακο είναι κι αυτό, είναι και φτηνότερο” ή να “εντρυφήσει” στην αποφυγή παραγγελίας παρακλινικών εξετάσεων αν δεν είναι ποινικώς κολάσιμη η παράλειψή τους είναι ΔΗΛΗΤΗΡΙΩΔΗΣ για την Ιατρική Επιστήμη, απαξιωτικός για τον Ιατρό και, κυρίως, ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ για την υγεία του Ασθενούς.

Β) Οπισθοδρόμηση των δόκιμων θεραπευτικών σχημάτων. Αξίζει εδώ να σημειωθεί πως το πλαφόν του κόστους για τον ΕΟΠΥΥ υπολογίζεται επί των ασφαλιστικών τιμών των φαρμάκων και όχι της λιανικής τιμής του εκάστοτε σκευάσματος. Η επιλογή συνεπώς γενόσημων σκευασμάτων δεν μειώνει ιδιαίτερα την δαπάνη του ΕΟΠΥΥ και άρα δεν “εξοικονομεί” δαπάνες ώστε να μοιραστούν σε περισσότερους ασθενείς. Δεν πρόκειται λοιπόν “απλά” για την νιοστή (απαράδεκτη μεν, συνηθισμένη δε) άσκηση πίεσης προς την επιλογή φθηνότερων σκευασμάτων της ίδιας δραστικής ουσίας αλλά προς την επιλογή φθηνότερων δραστικών ουσιών και συνολικότερων θεραπευτικών στρατηγικών που τείνουν να είναι και παλαιότερες. Παρεμποδίζεται έτσι η εισαγωγή νέων θεραπευτικών πρωτοκόλων ενώ ελοχεύει ο κίνδυνος επικράτησης υποβέλτιστων (suboptimal) σχημάτων φαρμακευτικής αγωγής στην καθημερινή κλινική πρακτική. Η ελληνική Ιατρική, που παρ' όλες τις δυσκολίες και τα εμπόδια συναγωνίζεται επάξια και κατακτά πρωτιές στον αναπτυγμένο δυτικό κόσμο, κινδυνεύει να “μετακομίσει” μονομιάς στην υποσαχάριο περιοχή... χάριν κόστους!

Γ) Δαιμονοποίηση του “ακριβού” ασθενούς. Ο κοστοβόρος για τον ΕΟΠΥΥ ασθενής είναι αυτός που χρήζει αυξημένης φροντίδας, ακριβών νέων πρωτότυπων φαρμάκων (με πατέντα ακόμα σε ισχύ) και/ή ακριβών παρακλινικών εξετάσεων. Συνεπάγεται πως συνήθως πρόκειται για κάποιον βαρέως πάσχοντα ή σε υψηλό κίνδυνο που λογικά θα έπρεπε να τύχει και αντίστοιχα υψηλότερης προσοχής και προστασίας από τον ασφαλιστικό του φορέα και τον θεράποντα ιατρό. Με το μέτρο αυτό όμως ο “ακριβός” ασθενής μετασχηματίζεται σε “ζημιά” για τον ιδιώτη ιατρό που απεύχεται την επίσκεψή του ενώ κάλλιστα μπορεί να βρεθεί σε αδιέξοδο με τον θεράποντα ιατρό του να μην μπορεί να τον “χωρέσει” στο πλαφόν του. Ως μεταμοντέρνος λεπρός θα πρέπει να περιφερθεί ζητιανεύοντας από γιατρό σε γιατρό την συνταγή του – χωρίς μάλιστα την σχέση του θεράποντα με την συνοδό βαθιά γνώση του ιστορικού και άλλων πιθανών λεπτομερειών. Πρόκειται για απερίσκεπτη καταρράκωση της αξιοπρέπειας του ασθενούς και δη του σοβαρά πάσχοντος, και διακινδύνευση της ορθής και έγκαιρης διάγνωσης και θεραπείας του με ανυπολόγιστα ρίσκα για την υγεία του! Ποιοι και γιατί μας οδηγούν σε μια “νεομεσαιωνική” αντίληψη των ασθενών με λεπρούς, παρίες, άσυλα και σανατόρια όπου θα οδηγούνται ώστε να πεθάνουν ησύχως και διακριτικά, μακρυά από την “ευρωπαϊκή αισθητική” μας;!

Δ) Αποκλεισμός των νέων ιατρών. Ο δεδηλωμένος στόχος του μέτρου είναι η περιστολή δαπανών ενάντια σε μια κατάσταση “ασυδοσίας” των περασμένων ετών – εν μέρει πραγματικής. Ωστόσο αντί να περιορίζει τους ασύδοτους και σπάταλους, όπως θα επετύγχανε η δημιουργία συγκεκριμένων διαγνωστικών και θεραπευτικών πρωτοκόλλων, καταφέρεται ουσιαστικά εναντίον του εύρους της κάλυψης και των δικαιωμάτων των ασφαλισμένων ως τυφλή, σχεδόν οργίλη, αντίδραση. Ακόμη χειρότερα, οι πρωτεργάτες αυτής της ασυδοσίας και σπατάλης βρίσκονται ως επί το πλείστον ανάμεσα στις τάξεις των μεγαλύτερων ηλικιακά ιατρών οι οποίοι και πλήττονται συνολικά σχετικά λιγότερο από τους νεότερους συναδέλφους τους. Την ίδια στιγμή που η μαζική φυγή στο εξωτερικό - ελέω κρίσης και ολοένα μειούμενων προοπτικών - ικανών νέων ιατρών τείνει να λάβει χαρακτηριστικά τραγωδίας για τον μελλοντικό υγειονομικό χάρτη της χώρας, το υπουργείο θεώρησε σωστό να βάλει άλλη μία τροχοπέδη στα όνειρά τους. Είναι λογικό και απαραίτητο για την επιβίωσή του, πως ένας νέος ιδιώτης ιατρός θα πρέπει να δει τον αριθμό των ασθενών υπ' ευθύνη του να αυξάνονται προοδευτικά στα πρώτα χρόνια άσκησης. Αν σωστά δεν θέλει να αμαυρώσει την επιστημονική του υπόσταση προβαίνοντας σε “φασουλομετρικούς” συμβιβασμούς, το πλαφόν δαπάνης μεταφράζεται απευθείας σε πλαφόν ασθενών, και μάλιστα στο 80% των περσινών!! Για τους νέους γιατρούς αυτό σημαίνει ευθεία εξόντωση των ιδιωτικών τους ιατρείων – ένα δραματικό τέλος εποχής για τον ελευθεροεπαγγελματία γιατρό. Γιατί υπουργείο και ΕΟΠΥΥ θέλουν να δουν τους νέους ιατρούς να κλείνουν τα ιατρεία τους; Οι καχύποπτοι θα σκεφθούν, για να ριχθούν βορά στα ιδιωτικά μεγαθήρια που τρίβουν τα χέρια τους μπρος στην επιτελούμενη διάλυση του ΕΣΥ – φθηνό, “ανταγωνιστικό” και άρτια εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό. Δυστυχώς ζούμε σε μια εποχή που η καχυποψία συχνά επιβεβαιώνεται...".


Πηγή: http://www.enikos.gr