Έμαθε ελληνικά, πέρασε στο πανεπιστήμιο, αγάπησε τη χώρα και θέλει να παραμείνει

Ένας πρόσφυγας διεκδικεί άσυλο στη ζωή και στα όνειρά του.
Ο Β.Φ. είναι ένας ακόμη πρόσφυγας που ζητάει άσυλο για να παραμείνει στην Ελλάδα που τού έμαθε, όπως λέει, ότι δεν είναι μόνος.

Ήρθε στη χώρα μας για να ξεφύγει από τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, αλλά, κυρίως, γιατί ήθελε να σπουδάσει. Και τα κατάφερε. Δουλεύοντας νυχθημερόν και διαβάζοντας παράλληλα - ακόμη και στα λεωφορεία όταν πήγαινε στη δουλειά του - έδωσε εξετάσεις και πέρασε από τους πρώτους, ως μαθητής εσπερινού λυκείου, στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.

Έμαθε ιταλικά, αγάπησε τη φωτογραφία, τη Θεσσαλονίκη και ιδιαίτερα τους ανθρώπους της, που τον περιέβαλαν με αγάπη και τον βοήθησαν.

Χθες Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων, ο Δήμος Θεσσαλονίκης τον βράβευσε για τον αγώνα του, σε ειδική εκδήλωση στο δημαρχείο, όπου θα τιμηθούν και μαθητές της πόλης που συμμετείχαν στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Μαθητικής Δημιουργίας της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για το έτος 2012, με θέμα το ρατσισμό και την ξενοφοβία.

Όπως αναφέρει το ΑΜΠΕ, ο Βαχίτ ήρθε μόνος του στην Ελλάδα το 2006, αφήνοντας πίσω του την πολυμελή οικογένειά του, με στόχο τις σπουδές. Δούλεψε στην Αθήνα και την Άρτα, έμαθε γρήγορα ελληνικά και, όταν βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, ξεκίνησε το σχολείο.

Παράλληλα εργαζόταν - αρχικά σε πλυντήριο αυτοκινήτων και μετά σε αποθήκη, όπου το αφεντικό του τον βοήθησε να πραγματοποιήσει το όνειρό του για σπουδές, πληρώνοντας τα φροντιστήριά του.

«Ύστερα από δουλειές όπου ήμουν ανασφάλιστος, αυτός ο άνθρωπος με ασφάλισε κανονικά και στάθηκε δίπλα μου όταν τού είπα πως θέλω να περάσω στο πανεπιστήμιο» λέει στο ΑΠΕ - ΜΠΕ ο 26χρονος.

Τελειώνοντας το 1ο Εσπερινό Λύκειο το 2012, έδωσε εξετάσεις και πέτυχε την εισαγωγή του στη Σχολή Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, επιλογή που έκανε όχι μόνο γιατί του αρέσουν τα οικονομικά, όπως λέει, αλλά γιατί η Σχολή «ασχολείται πολύ και με τους ανθρώπους».

Φυσικά, ο δρόμος για την επίτευξη του στόχου του δεν ήταν εύκολος. Δούλευε πολλές φορές βράδυ και διάβαζε κατάκοπος την ημέρα. Δεν μπορούσε να κοιμηθεί και κάποιες φορές κινδύνευσε, όταν κοιμήθηκε πάνω στο τιμόνι αυτοκινήτου.

«Διάβαζα παντού και έγραφα σε χαρτάκια ρήματα που τα έκλινα σιωπηλά μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου. Ήξερα ότι αν μάθαινα καλά γραμματική, θα μπορούσα να μιλάω καλύτερα ελληνικά» θυμάται ο Βαχίτ, ο οποίος θέλει να παραμείνει στην Ελλάδα. Εκκρεμεί, ωστόσο, η αίτησή του για παροχή ασύλου, κάτι που τον κάνει να αισθάνεται μετέωρος, αφού αν δεν τού δοθεί, θα αναγκασθεί να διακόψει τις σπουδές του.

«Είμαι πολύ ευχαριστημένος στην Ελλάδα, με βοήθησαν τόσοι άνθρωποι, το αφεντικό μου, οι καθηγητές μου στο σχολείο, τα παιδιά στο Στέκι Μεταναστών Θεσσαλονίκης. Για όλους αυτούς θα ήθελα να μείνω εδώ. Οι πρόσφυγες, δεν περιμένουμε να μας βοηθήσει το κράτος, αλλά τουλάχιστον να μας δώσει άσυλο ώστε να ξέρουμε πού θα ζήσουμε» τονίζει ο Βαχίτ, ο οποίος ονειρεύεται να τελειώσει τη Σχολή του και να κάνει οικογένεια.

Προς το παρόν, έχει καταφέρει να περάσει μόνο ένα μάθημα, τα ιταλικά, που τα μαθαίνει εύκολα γιατί «είναι σαν ποίημα» και ασχολείται παράλληλα με τη φωτογραφία, «στοχεύοντας» με την κάμερά του την καθημερινότητα των ανθρώπων αλλά και των προσφύγων, οι οποίοι, «επειδή είναι στον αέρα, ζούνε τις στιγμές»….

Πηγή: http://www.newsbeast.gr