Αναπηρία: Τέλος ή Νέα Πραγματικότητα;

Η ζωή όλων μας είναι ανοιχτή σε απρόβλεπτα γεγονότα και αλλαγές. Δύσκολο όμως να φανταστεί κανείς μια πιο δραματική αλλαγή από την ξαφνική αναπηρία. Ό,τι και να την προκάλεσε, ατυχήματα, εγκεφαλικά ή ασθένεια, η αναπηρία σημαδεύει τη ζωή ενός ανθρώπου και της οικογένειάς του. Η μείωση των ικανοτήτων, σωματικών ή νοητικών, περιορίζει τη λειτουργικότητα και παραγωγικότητα του ατόμου και οδηγεί συχνά σε μεγαλύτερη εξάρτηση από άλλους για φροντίδα και στήριξη.

Αντιμέτωπο με τα νέα της αναπηρίας το άτομο αρχικά αισθάνεται σοκ και άρνηση. «Γιατί να μου συμβεί εμένα αυτό;», «Δεν μπορεί να μου συμβαίνει αυτό!», επαναλαμβάνει. Καθώς συνειδητοποιεί ότι οι αλλαγές δεν είναι παροδικές, νιώθει θυμό, ψάχνει υπευθύνους, βασανίζεται από σκέψεις όπως «δεν θα είχε συμβεί, αν είχα κάνει αυτό.. ή αν δεν είχα κάνει αυτό..». Ο πόνος της απώλειας τον συνθλίβει και η αγωνία για το μέλλον δεν τον αφήνει να ησυχάσει. Όλα αυτά είναι φυσιολογικά στάδια καθώς το άτομο παλεύει να προσαρμοστεί στην αναπηρία. Το πρόβλημα είναι όταν κολλάει σε ένα από τα παραπάνω στάδια ή όταν βυθίζεται στην παραίτηση και την κατάθλιψη: «Αφού δεν μπορώ να λειτουργήσω όπως παλιά, ποιο το νόημα να προσπαθήσω; Η ζωή μου έχει τελειώσει».

Είναι αλήθεια ότι η ζωή όπως την ήξερε το άτομο έχει αλλάξει ανεπιστρεπτί. Αλλά η ζωή συνεχίζεται και μαζί με αυτήν συνεχίζεται ο αγώνας και τα όνειρα για το μέλλον. Ίσως κάποιος αναγκαστεί να εγκαταλείψει παλιούς ρόλους και δραστηριότητες, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι θα μείνει παθητικός και άπραγος, χωρίς κανένα ρόλο ή ευθύνη. Πρακτικές αλλαγές στο περιβάλλον και η θέληση για ευελιξία επιτρέπουν τη διατήρηση δραστηριοτήτων και κάποιας ανεξαρτησίας. Νέοι σημαντικοί ρόλοι θα αντικαταστήσουν τους παλιούς. Όπως για παράδειγμα ο πατέρας που η αναπηρία τον υποχρεώνει να εγκαταλείψει την καριέρα του αλλά ανακαλύπτει την χαρά και δημιουργικότητα μιας νέας σχέσης με τα παιδιά του, καθώς έχει πια τον χρόνο να κάνει μαζί τους δραστηριότητες που δεν προλάβαινε να κάνει πριν. Βέβαια προϋπόθεση για όλα αυτά είναι η αποδοχή της νέας πραγματικότητας. Αποδοχή δεν σημαίνει ότι σου αρέσει η αναπηρία, απλά είναι η αναγνώριση ότι αυτή είναι η ζωή σου από δω κι εμπρός. Η άρνηση οδηγεί στην «πάλη» με την πραγματικότητα. Το άτομο, παγιδευμένο σε μια μάταιη σύγκριση με το παρελθόν, αναλώνει την ενέργεια του αναλογιζόμενο πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν δεν είχε πάθει την αναπηρία. Αντίθετα η αποδοχή απελευθερώνει ενέργεια και επιτρέπει την αναζήτηση λύσεων και μιας νέας κατεύθυνσης στη ζωή. Είναι όπως όταν χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο. Ο τοίχος δεν θα κινηθεί, μόνο το κεφάλι σου θα ματώσει. Αν αντίθετα, σταματήσεις την «πάλη», τότε θα προσέξεις μικρά ανοίγματα στον συμπαγή τοίχο, παραθυράκια που σταδιακά μεγαλώνουν και οδηγούν στις ευκαιρίες και προκλήσεις μιας νέας πραγματικότητας.

Πηγή: http://www.evdomi.gr