Η αποικιοκρατική ιστορία της Γερμανίας

Η Γερμανία μπορεί να μη ήταν μία μεγάλη αποικιοκρατική δύναμη αλλά στα πενήντα χρόνια της αποικιοκρατικής της δράσης , στην Αφρική, έγινε φανερή η πολιτική στόχευση αλλά και οι στρατηγικές που ακολούθησε για να επιβάλλει την παρουσία της . Το παράδοξο είναι ότι οι μέθοδοι που ακολούθησε προκειμένου να επιβάλλει την παρουσία της στις αποικίες χαρακτηρίστηκε από την σκληρότητα, την ισοπεδωτική αφαίμαξη των φυσικών πόρων τους και από την φυλετική καθαρότητα Επιλογές οι οποίες επαναλήφθηκαν σχεδόν ένα αιώνα αργότερα κατά την περίοδό που είχε στην κατοχή της το σύνολο σχεδόν της Ευρώπης , χρησιμοποιώντας στρατιωτικά μέσα.

Θα επαναληφθεί όμως η ιστορία σε περίπτωση οικονομικής κατοχής;
Η αποικιοκρατική ιστορία της Γερμανίας για πολλούς ιστορικούς χαρακτηρίζεται ως ο προάγγελος αυτών που ακολούθησαν την περίοδο 1939-1945. Η αλήθεια είναι ότι στην κούρσα για αποικίες στην Αφρική η Γερμανία μπήκε με καθυστέρηση , μόλις προς το τέλος του 19ου αιώνα.

Ο καγκελάριος Otto von Bismarck αρχικά δεν είχε ένα αποικιακό προσανατολισμό καθώς ο στρατηγικός του στόχος ήταν η ενοποίηση της Γερμανίας. Ωστόσο, μετά την ενοποίηση της Γερμανίας το 1871, το θέμα των αποικιών άρχισαν να απασχολεί όλο και περισσότερο την γερμανική κοινωνία και την ηγεσία. Διάφορες ομάδες πίεσης, ωθούσαν την κυβέρνηση να διαμορφώσει μία πιο ενεργή πολιτική για την απόκτηση αποικιών στην Αφρική. Κεντρικό του επιχείρημα ήταν, ότι η Γερμανία χρειάζεται αποικίες για τη διατήρηση της οικονομικής της υπεροχής.

Οι κορυφαίες ομάδες πίεσης, που σχηματίστηκαν μετά την ενοποίηση, ήταν η Δυτική Εταιρεία για τη δημιουργία αποικιών και των εξαγωγών (1881) και η Κεντρική Ένωση για την Εμπορική Γεωγραφία και την Προώθηση των γερμανικών συμφερόντων στο εξωτερικό (1878). Η διεθνής διάσκεψη του Βερολίνου 1884-1885 αποτέλεσε σταθμό στην ιστορία της Αφρικής. Η Γερμανία απέκτησε τη Νοτιοδυτική Αφρική (σημερινή Ναμίμπια), τη γερμανική Ανατολική Αφρική (σημερινή ηπειρωτική Τανζανία, τη Ρουάντα και Μπουρούντι), το Τόγκο, και το Καμερούν.

Σε αυτά τα νεοαποκτηθέντα εδάφη, η πολιτική της Γερμανίας χαρακτηρίζεται από σκληρότητα, τη φυλετική υπεροχή, και οικονομική απομόνωση των αυτοχθόνων πληθυσμών. Αυτά τα χαρακτηριστικά έγιναν πιο έντονα σε αποικίες στις οποίες οι γερμανοί μετανάστευσαν για μόνιμη εγκατάσταση.

O πιο ζωτικός σύνδεσμος μεταξύ της μητροπολιτικής Γερμανία και των αποικιών ήταν ο αποικιακός κυβερνήτης, ο οποίος είχε τεράστια εξουσία, σύμφωνα με την επίσημη πολιτική που προέρχονται από το Βερολίνο. Κάτω από τους γερμανούς βρίσκονταν οι διαχειριστές που ήταν τοπικοί ηγέτες οι οποίοι ήταν διορισμένοι και υπόκεινται στην εξουσία των γερμανών αξιωματούχων, οι οποίοι ήταν πάντα λίγοι σε αριθμό. Πίστη τους ήταν κατά κύριο λόγο για τους διορισμούς αρχή αποικιακή.

Ήταν υπεύθυνοι για τις λειτουργίες που αφορούσαν την συλλογή φόρων , τις επιστρατεύσεις αυτοχθόνων για υποχρεωτική εργασία. Ωστόσο, δυνατότητα τους να ανεβαίνουν στην ιεραρχία της αποικιακής διοίκησης ήταν περιορισμένη, διότι οι Αφρικανοί είχαν αποκλειστεί από τις ανώτερες θέσεις σε επίπεδο περιφέρειας.

Η γερμανική πολιτική ήταν να δημιουργήσει μια εικόνα του «Deutschtum» μεταξύ των αποίκων. Η δημιουργία του θα μπορούσε να επιτύχει μόνο σε βάρος των αυτοχθόνων πληθυσμών. Συνέπεια αυτής της εξέλιξης ήταν η προώθηση των γερμανικών συμφερόντων θυσιάζοντας τα αφρικανικά πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικοπολιτιστικά συμφέροντα στο βωμό της φυλετικής προκατάληψης.

Σύμφωνα με την αντίληψη αυτή οι γερμανοί άποικοι θεωρούνταν ως μέλη μιας ανώτερης φυλής, ενώ οι , αφρικανικές κοινότητες (Herero και Νάμα) , χαρακτηρίζονταν ως κατώτερα και νωχελικά όντα!!!, Ετσι οι αυτόχθονες πληθυσμοί, αναγκάστηκαν να συμμορφωθούν με τη νέα ιεραρχία εξουσίας που προήλθε από την αποικιοκρατία και αυτό μεταφράζονταν: σε συμμόρφωση στην αποικιακή φορολογία , στην αποξένωση από την γη τους, σε καταναγκαστική εργασία και σε ολοκληρωτική βαρβαρότητα.

Η πολιτική αυτή, προκάλεσε το 1904 την έντονη αντίδραση από τα μέλη της Herero. Η γερμανική αντίδραση ήταν υπερβολική, στο μέτρο που προσπάθησε να εξοντώσει τους Herero. Η καταστολή που εφαρμόστηκε αδυσώπητα, είχε αποτέλεσμα το θάνατο περίπου 60.000 από έναν πληθυσμό 80.000. Οι Γερμανοί όχι μόνο πυροβόλησαν τα θύματα τους, αλλά δηλητηρίασαν και τις πηγές, με αποτέλεσμα τον θάνατο χιλιάδων.

Όσοι επέζησαν οδηγήθηκα σε στρατόπεδα εργασίας και αρκετοί έγιναν το αντικείμενο διαφόρων ιατρικών πειραμάτων. Οι Νάμα που αντιμετώπισαν την ίδια τύχη., Κατά τη διάρκεια της εξέγερσης Maji Maji (1905-1907), στη νότια γερμανική Ανατολική Αφρική οι Γερμανοί κατέφυγαν σε μια πολιτική καμένης γης που προκάλεσε μαζική καταστροφή των καλλιεργειών. Οι θάνατοι στον πόλεμο αυτό εκτιμώνται μεταξύ 75.000 και 100.000. Οι εξεγέρσεις σε Duala (1914) και Dagomba (1896) -στο Καμερούν και το Τόγκο-, συνθλίβονται με τις ίδιες «πρακτικές».

Στο κοινωνικό και πολιτισμικό επίπεδο, οι Γερμανοί προσπάθησαν να διατηρήσουν τη φυλετική καθαρότητα.
Τα επιχειρήματα ήταν η διατήρησης της τάξης των πραγμάτων και αποφυγή του εκφυλισμού της φυλής. Η απονομή της δικαιοσύνης ήταν κάθε άλλο παρά αμερόληπτη αφού στηρίχθηκε σε ένα νομικό σύστημα που εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των Ευρωπαίων.


Πηγή: http://www.sofokleousin.gr