Τα τελευταία μηνύματα ανθρώπων πριν το θάνατο

Ανατριχιαστικές ιστορίες ανθρώπων που λίγο πριν «φύγουν» άφησαν ένα σημείωμα.
Ο θάνατος μπορεί να βρει ξαφνικά τον καθένα και όταν αντιληφθείς ότι ο χρόνος σου τελειώνει, μπορεί να θέλεις να αφήσεις ένα σημείωμα σε αυτούς που αφήνεις πίσω.

Παρακάτω, θα διαβάσετε ανατριχιαστικές ιστορίες ανθρώπων που λίγο πριν «φύγουν» είτε επέλεξαν, είτε αναγκάστηκαν, να απευθυνθούν στον κόσμο με ένα τελευταίο μήνυμα.

Το μυστηριώδες σημείωμα της Nadine



Στις 4 Δεκέμβρη του 2004, η 33χρονη αυστραλέζα Nadine Haag, βρέθηκε νεκρή στο μπάνιο της, έχοντας ένα βαθύ κόψιμο στον καρπό της. Κοντά στη σορό της γυναίκας βρέθηκε ένα ξυράφι, δοχεία παυσίπονου, καθώς και ένα σημείωμα: «Η οικογένειά μου -πονάει, πονάει- σας παρακαλώ ζήστε σαν να μην υπάρχει το αύριο… Σας ευχαριστώ που ήσασταν πανέμορφα πλάσματα σε αυτόν τον κόσμο. Σας ευχαριστώ που με προσέχατε».

Η αστυνομία και ο τοπικός ιατροδικαστής ανακοίνωσε ότι η Nadine είχε αυτοκτονήσει. Ωστόσο, η οικογένεια της Nadine και ειδικά η αδελφή της, πίστευαν ότι επρόκειτο για δολοφονία. Την εποχή του θανάτου της, η Nadine βρίσκονταν σε διαμάχη με τον πρώην σύντροφό Nastore Guizzon και η αδελφή της νεκρής πίστευε ότι αυτός ευθύνονταν. Έτσι συνέχισε να ασκεί πιέσεις στην αστυνομία. Τελικά επικοινώνησε με μία ντεντέκτιβ που ήταν υπεύθυνη για την υπόθεση, την Julia Brown. Η γυναίκα αυτή αποκάλυψε ότι ένα δεύτερο χαρτί είχε βρεθεί κάτω από το σημείωμα αυτοκτονίας, που η αστυνομία είχε απορρίψει σαν «πρόχειρο».



Η αδελφή της Nadine επέμενε να το δει και όταν αποκαλύφθηκε, οι λέξεις που είχαν σημειωθεί ήταν: «Αυτός το έκανε» (HE DID IT). Ο αστυνομικός που είχε συλλέξει αρχικά το σημείωμα, νόμιζε ότι το μήνυμα έγραφε «Ζέστανέ το» (HEADED IT) και το είχε κατατάξει στα μη σημαντικά πειστήρια. Αργότερα, οι νέοι ιδιοκτήτες της κατοικίας της Nadine, βρήκαν τις ίδιες λέξεις χαραγμένες σε ένα πλακάκι κοντά στο σημείο που εξέπνευσε.

Με βάση τα σημειώματα αυτά, το 2013, ο δικαστής Paul MacMahon αναίρεσε την υπόθεση της αυτοκτονίας και διέταξε πλήρη έρευνα. Σύμφωνα με τον ίδιο «Ο Guizzon (πρώην σύντροφος της Nadine) είχε κίνητρο να κάνε κακό στην Nadine, είχε την ευκαιρία να το κάνει αυτό και είπε ψέματα για το πού βρίσκονταν στις 3 και 4 Δεκεμβρίου του 2009».

Ο βράχος με το χαραγμένο μήνυμα στρατιώτη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου



Λίγες μέρες μετά το βομβαρδισμό της αμερικανικής βάσης Περλ Χάρμπορ από τους Ιάπωνες, οι δυνάμεις της χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου, εισέβαλαν στο Wake Island, ένα μικρό κοραλιογενή ύφαλο στον Ειρηνικό, όπου βρίσκονταν 1.600 αμερικανοί στρατιώτες. Οι Ιάπωνες αιχμαλώτισαν τους στρατιώτες και έστειλαν τους περισσότερους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Κίνα. Ωστόσο, 98 τους κράτησαν στο νησί.

Το 1943, οι Αμερικάνοι αντεπιτέθηκαν προκειμένου να ανακαταλάβουν τη βάση. Δύο μέρες μετά την έναρξη της επιχείρησης, οι Ιάπωνες γνώριζαν ότι θα ηττούνταν και έτσι αποφάσισαν να εκτελέσουν τους αιχμαλώτους, αντί να περιμένουν τους Αμερικανούς να τους απελευθερώσουν. Έδεσαν τα χέρια και τα μάτια των φυλακισμένων και τους εκτέλεσαν με αυτόματα όπλα.

Ωστόσο, ένας από τους αιχμαλώτους, που η ταυτότητά του παραμένει ακόμη άγνωστη, κατάφερε να δραπετεύσει και να κρυφτεί. Αφιέρωσε τις τελευταίες του στιγμές προκειμένου να δημιουργήσει ένα αυτοσχέδιο μνημείο. Σε ένα μεγάλο βράχο, κοντά στο σημείο που θα γίνονταν ο τάφος του ίδιου και των συντρόφων του, χάραξε τα εξής: 98 US PW 5-10-43.

Όταν οι Ιάπωνες τον ανακάλυψαν, ο ναύαρχος που ήταν υπεύθυνος για το νησί τον αποκεφάλισε ο ίδιος. Ωστόσο, ο νεκρός είχε καταφέρει να μην ξεχαστεί ποιοι βρίσκονταν εκεί πέρα.

Το μήνυμα στην κάρτα καυσίμων



Ο πιλότος Bill Lancaster κατέπεσε στην έρημο Σαχάρα, στις 12 Απριλίου 1933, ενώ προσπαθούσε να σπάσει το ρεκόρ για μια πτήση από την Αγγλία στο Κέιπ Τάουν.

Η μοίρα του πιλότου είχε σφραγιστεί σχεδόν πριν καν ξεκινήσει την πτήση του. Λίγο αφότου έφυγε από την Αγγλία, συνάντησε ισχυρούς ανέμους και αναγκάστηκε να προσγειωθεί στη Βαρκελώνη. Για να γλυτώσει χρόνο, αναγκάστηκε να πετάει κατά τη διάρκεια της νύχτας και αρκετές φορές χάθηκε πάνω από τη Βόρεια Αφρική. Δεν είχε φως στο κόκπιτ και έτσι ήταν αναγκασμένος να ανάβει το φακό του κάθε λίγα λεπτά, προκειμένου να ελέγχει την πυξίδα του.

Όταν τελικά πραγματοποίησε ανεφοδιασμό στην αλγερινή πόλη Reggan, είχε συμπληρώσει 30 ώρες άγρυπνος και δύσκολα μπορούσε να σταθεί στα πόδια του. Οι Αρχές προσπάθησαν να τον αποτρέψουν από το να αναχωρήσει, αλλά ο Lancaster ήταν αμετάπειστος. Βρίσκονταν ήδη 10 ώρες πίσω από το χρονοδιάγραμμά του και αν αργούσε δεν υπήρχε καμία δυνατότητα να σπάσει το ρεκόρ. Περίπου μια ώρα μετά, κατέπεσε στη Σαχάρα.

Χρειάστηκε να περάσουν 29 χρόνια μέχρι το 1962, ο γαλλικός στρατός να βρει τα συντρίμμια του αεροσκάφους. Μεταξύ αυτών, βρίσκονταν και μια κάρτα καυσίμων στην οποία, ο Bill Lancaster είχε γράψει το τελευταίο του μήνυμα: «Στο ξεκίνημα της 8ης μέρας έχει χαράξει. Κάνει λίγο κρύο. Δεν έχω νερό… Περιμένω υπομονετικά. Ελάτε γρήγορα σας παρακαλώ. Ο πυρετός με τσάκισε το τελευταίο βράδυ. Ελπίζω να πάρετε την πλήρη καταγραφή μου. Bill.»

Τα γράμματα των μεταναστών



Το Μάιο του 2016, ένα γιοτ εντοπίστηκε να πλέει στα ανοιχτά των ακτών του Μπαρμπάντος. Μέλη σωστικών συνεργείων έφτασαν στο σκάφος για να βρουν τα πτώματα 11 νέων ανδρών. Παρά το γεγονός ότι το σκάφος βρέθηκε στο ανατολικό τμήμα του Ατλαντικού, το σκάφος είχε σαλπάρει 4 μήνες νωρίτερα από τις βόρειες ακτές της Αφρικής, με κατεύθυνση τις Κανάριες Νήσους. Οι άντρες ήταν μετανάστες που ο καθένας είχε πληρώσει 1.800 δολάρια προκειμένου να βρεθούν σε ισπανικό έδαφος. Τουλάχιστον ακόμη 40 άνθρωποι βρίσκονταν μαζί τους και είχαν πέσει στον ωκεανό.

Όταν οι μετανάστες αντιλήφθηκαν ότι κάτι πήγαινε λάθος, μερικοί από αυτούς έγραψαν το τελευταίο τους μήνυμα στον κόσμο. «Θα ήθελα να στείλω στην οικογένειά μου στη Bassada μερικά χρήματα. Σας παρακαλώ συγχωρήστε με και αντίο. Εδώ τελειώνει η ζωή μου, στη μεγάλη μαροκινή θάλασσα», έγραφε ένας, ενώ κάποιος άλλος σημείωσε πως: «Θέλω, οποιοσδήποτε και αν με βρει, να στείλει αυτά τα χρήματα στην οικογένειά μου. Σας παρακαλώ τηλεφωνήστε στη φίλη μου την Ibrahima Drame».

Το τελευταίο γράμμα από το Κουρσκ



Στις 12 Αυγούστου του 2000, το ρωσικό πυρηνικό υποβρύχιο Κουρσκ βυθίστηκε στα ανοιχτά της Θάλασσας του Μπάρεντς κατά τη διάρκεια άσκησης, έπειτα από μια έκρηξη. Ακολούθησε μια από τις χειρότερες επιχειρήσεις διάσωσης, καθώς αρχικά η Ρωσία αρνήθηκε τη βοήθεια άλλων χωρών. Ωστόσο, μετά από 5 μέρες αποτυχημένων προσπαθειών, ο Πούτιν υπαναχώρησε και ένα νορβηγικό διασωστικό καθώς και ένα βρετανικό υποβρύχιο όχημα ξεκίνησαν επιχείρηση διάσωσης και μετά από 2 μέρες κατάφεραν να φτάσουν στο Κουρσκ. Ωστόσο, ήταν πλέον αργά, καθώς και οι 118 επιβαίνοντες ήταν νεκροί.

Όσοι είχαν καταφέρει να γλυτώσουν από την αρχική έκρηξη, είχαν συγκεντρωθεί σε ένα τμήμα του υποβρυχίου. Ένας από τους αξιωματικούς, ο Dmitry Kolesnikov, χρησιμοποίησε όσο χρόνο είχε στη διάθεσή του προκειμένου να συντάξει ένα μήνυμα. Τέσσερις ώρες μετά την έκρηξη, ξεκινούσε η καταγραφή του: «15.45. Είναι πολύ σκοτεινά για να γράψω, αλλά θα προσπαθήσω με τη βοήθεια της αφής. Δεν φαίνεται πως υπάρχει ελπίδα, 10-20%. Ελπίζουμε ότι τουλάχιστον κάποιος θα το διαβάσει αυτό». Κατόπιν, ο ίδιο έγραψε ότι οι επιζόντες «θα προσπαθούσαν να βγουν έξω». Το τελευταίο κομμάτι της καταγραφής ήταν το εξής: «Γεια σε όλους. Δεν πρέπει να απελπίζεστε».

Το τελευταίο σημείωμα ενός Εβραίου πριν εκτελεστεί από τους Ναζί



Ο Otto Simmonds ήταν ένας Εβραίος γεννημένος στη Γερμανία που αιχμαλωτίστηκε από τους Ναζί στη Γαλλία. Κρατήθηκε στο Ντρανσύ, ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης στα βορειοανατολικά του Παρισιού και όπου κρατούνταν 70.000 άτομα κατά τη διάρκεια του πολέμου. Τον Αύγουστο του 1942, ο Otto φορτώθηκε σε ένα τραίνο με προορισμό το Άουσβιτς. Εκεί έγραψε ένα γράμμα στην οικογένειά του. Κανείς δεν γνωρίζει πού βρήκε το χαρτί, το στυλό και το φάκελο.

«Αγαπημένοι μου, βρίσκομαι στο δρόμο για την Πολωνία! Τίποτα δεν βοηθά. Τα προσπάθησα όλα. Φέρεται να πηγαίνει στο Μετζ. Πενήντα από μας βρίσκονται σε ένα βαγόνι! Να είστε θαρραλέοι και ατρόμητοι. Θα είμαι το ίδιο. Γυμνός από όλα στο Ντρανσύ. Φιλιά, Otto», έγραψε.

Ο Otto πέταξε το γράμμα του έξω από το παράθυρο του τραίνου και ως εκ του θαύματος ένας εργάτης το βρήκε και το προώθησε στη γυναίκα του Otto, τη Marthe. Η γυναίκα συνέχιζε να προσπαθεί να βρει τον άντρα της κατά τη διάρκεια του ’60, δίχως όμως να καταφέρει κάτι.




Πηγή: http://www.newsbeast.gr