Τραγική αναδρομή στην ιστορία των μεγάλων χαμένων των Όσκαρ

Εκκωφαντικές «παραλείψεις» που κάνουν τον περίβλεπτο θεσμό σωστή φάρσα!
Με το βλέμμα των απανταχού κινηματογραφόφιλων καθηλωμένο σήμερα στην τελετή απονομής των 87ων Βραβείων Όσκαρ, ευκαιρία είναι για μια μακρά αναδρομή στις αποτυχίες του θεσμού.

Αποτυχίες να διακρίνει ένα αριστούργημα ή έναν κορυφαίο δημιουργό δηλαδή και να του δώσει το πολυπόθητο χρυσό αγαλματίδιο που τόσο άξιζε!

Η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου έχει τη δύναμη να επιβάλει δημιουργούς και να καθιερώσει τάσεις και στιλ, κι όλα αυτά από ένα και μόνο γεγονός: την απονομή των ετήσιων βραβείων της εγχώριας κινηματογραφίας.

Κι ενώ έχει αποδώσει τα οφειλόμενα σε τόσους και τόσους υποψήφιους όλα αυτά τα χρόνια, από το 1927/1928 ως και τα σήμερα δηλαδή, ένας ακόμα μεγαλύτερος αριθμός κορυφαίων ταινιών, μνημειωδών ερμηνειών αλλά και σκηνοθετικών διευθετήσεων έχουν παραμείνει στο περιθώριο του θεσμού, παρά το γεγονός ότι η Ιστορία τους έχει όλους δικαιώσει και με το παραπάνω!

Ηθοποιοί, σκηνοθέτες και ταινίες δηλαδή που αγνοήθηκαν επιδεικτικά ή σνομπαρίστηκαν ολοκληρωτικά, εγείροντας ερωτήματα για τον τρόπο με τον οποίο αποφασίζει ο θείος Όσκαρ να απονείμει τα χρυσά (για το μέλλον των δημιουργών στα σίγουρα) βραβεία του.

Κι έτσι οι μεγάλοι φετινοί αγνοημένοι έχουν πολύ καλή παρέα εκεί στις εσχατιές των Όσκαρ, καθώς οι κορυφαίοι δημιουργοί που δεν πήραν ποτέ τίποτα αποτελούν μια κινηματογραφική dream-team που σε κάνει να αναρωτιέσαι πόσο καλύτεροι ήταν όλοι οι άλλοι!

Ας κάνουμε λοιπόν μια καταβύθιση στην ιστορία του θεσμού των Όσκαρ για να δούμε παραλείψεις βραβεύσεων που άφησαν τη δική τους εποχή…

Καταρχάς, έχουμε τους ιστορικούς χολιγουντιανούς χαμένους, κλασικά αστέρια της υποκριτικής δηλαδή που είτε δεν βραβεύτηκαν ποτέ είτε -ακόμα χειρότερα- δεν προτάθηκαν καν για βραβείο ρόλου! Για πάμε να δούμε, έτσι για ζέσταμα, μερικά ηχηρά ονόματα:



Νάταλι Γουντ: 3 υποψηφιότητες
Στιβ ΜακΚουίν: 1 υποψηφιότητα
Ρίτα Χέιγουορθ: καμία υποψηφιότητα
Τζέιν Μάνσφιλντ: καμία υποψηφιότητα, αν και κάποτε πήρε μέρος με το βιολί της στη ζωντανή ορχήστρα των βραβείων!
Ρίτσαρντ Μπάρτον: 7 φορές υποψήφιος
Έρολ Φλιν: καμία υποψηφιότητα
Κιμ Νόβακ: καμία υποψηφιότητα, αν και της έκαναν την τιμή να παρουσιάσει ένα βραβείο στα περσινά Όσκαρ
Τόνι Κέρτις: 1 υποψηφιότητα
Μοντγκόμερι Κλιφτ: 4 υποψηφιότητες
Λάνα Τέρνερ: 1 υποψηφιότητα
Ντόροθι Ντάντριτζ: 1 υποψηφιότητα, κάτι που τη μετέτρεψε στην πρώτη Αφρο-Αμερικανή που προτάθηκε ποτέ για Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου (1955)
Ντάγκλας Φέρμπανκς: ο Νο 1 αστέρας μιας άλλης εποχής δεν προτάθηκε ποτέ για χρυσό αγαλματίδιο!
Πίτερ Σέλερς: 3 υποψηφιότητες
Μάρλεν Ντίτριχ: 1 υποψηφιότητα
Άβα Γκάρντνερ: 1 υποψηφιότητα

Μετά τη σχετική σφαλιάρα, ας δούμε μια σειρά από νεότερους αστέρες που αρέσκεται να ξεχνά κάθε χρόνο η Ακαδημία:

Λεονάρντο ΝτιΚάπριο



Πέντε φορές υποψήφιος για χρυσό αγαλματίδιο (το 1994 για Όσκαρ Β’ Ανδρικού για το «What’s Eating Gilbert Grape», το 2005 για Όσκαρ Α’ Ανδρικού για το «The Aviator», το 2007 πάλι για Όσκαρ Α’ Ανδρικού για το «Blood Diamond» και πέρυσι για Όσκαρ Α’ Ανδρικού για τον «Λύκο της Γουόλ Στριτ», αλλά και υποψήφιος για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας ως παραγωγός του «Λύκου»), δεν το κέρδισε ποτέ, αν και δεν φαίνεται να το παίρνει κατάκαρδα…

Τζούλιαν Μουρ



Μπορεί φέτος η προοπτική να αποσπάσει το πρώτο της Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου για την ανεπανάληπτη ερμηνεία της στο «Still Alice» να φαντάζει σιγουράκι και μπορεί να μετρά μια από τις πιο συναρπαστικές καριέρες γυναίκας ηθοποιού που γνώρισε ποτέ το Χόλιγουντ, ο θείος Όσκαρ της έχει γυρίσει ωστόσο χοντροκομμένα την πλάτη ήδη τέσσερις φορές (το 1998 για Όσκαρ Β’ Γυναικείου για το «Boogie Nights, το 2000 για Όσκαρ Α’ Γυναικείου για το «The End of the Affair» και το 2003 τόσο για Β’ Γυναικείο με το «The Hours» όσο και για Α’ Γυναικείο με το «Far from Heaven»)…

Μάικλ Κίτον



Ο κινηματογραφικός Batman είναι φέτος για πρώτη φορά προτεινόμενος στην καριέρα του για χρυσό αγαλματίδιο, καθώς η αξιόλογη ερμηνεία του στο «Birdman» τον έφερε στα φαβορί του Α’ Ανδρικού Ρόλου…

Ρόμπερτ Ντάουνι Τζ.



Ήδη δύο φορές προτεινόμενος για αγαλματίδιο (το 1993 για Α’ Ανδρικό για το «Chaplin» και το 2009 για Β’ Ανδρικό για το θεότρελο «Tropic Thunder»), ο Iron Man έχει σιδερένιο στομάχι και χωνεύει εύκολα τις απογοητεύσεις…

Τομ Κρουζ



Τρεις φορές έχει βρεθεί στα φαβορί της απονομής και άλλες τόσες είδε το αγαλματίδιο να γλιστρά από τα χέρια του. Έχουμε και λέμε: το 1990 για Α’ Ανδρικό για το «Γεννημένος την 4η Ιουλίου», το 1997 για Β’ Ανδρικό για το «Jerry Maguire» και το 2000 πάλι για Β’ Ανδρικό για την αξιομνημόνευτη ερμηνεία του στο «Magnolia»…

Χάρισον Φορντ



Μπορεί να έχει κάνει αμέτρητες ταινίες και να είναι ένας από τους μεγάλους πρωταγωνιστές του Χόλιγουντ εδώ και τόσες δεκαετίες, έχει όμως προταθεί μόλις μία φορά, το 1986, για Όσκαρ Α’ Ανδρικού για το «Witness»…

Γκλεν Κλόουζ

















Τρεις φορές υποψήφια για Όσκαρ Β’ Γυναικείου (το 1983 για το «The World According to Garp», το 1984 για το «The Big Chill» και το 1985 για το «The Natural») και άλλες τρεις για Α’ Γυναικείο (το 1988 για το «Fatal Attraction», το 1989 για το «Dangerous Liaisons» και το 2012 για το «Albert Nobbs»), την υπέροχη Γκλεν συνηθίζουν να την προσπερνούν στις απονομές…

Χοακίν Φίνιξ



Δεν το πήρε το 2001 για τον «Μονομάχο» (Β’ Ανδρικό), δεν το πήρε το 2006 για το «Walk the Line» (Α’ Ανδρικό), δεν το πήρε το 2013 για το «The Master» (επίσης Α’ Ανδρικό), ελπίζει κάποια στιγμή στο μέλλον…

Τζόνι Ντεπ



Τρεις φορές υποψήφιος για Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου (το 2004 για τους «Πειρατές της Καραϊβικής», το 2005 για το «Finding Neverland» και το 2008 για το «Sweeney Todd»), ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του παραμένει με τα χέρια αδειανά…

Σιγκούρνι Γουίβερ



Δύο φορές υποψήφια για Όσκαρ Α’ Γυναικείου (για το «Aliens» το 1987 και τους «Γορίλες στην Ομίχλη» το 1989) και άλλη μία το 1989 για Β’ Γυναικείο για το «Working Girl», η κινηματογραφική Ρίπλεϊ περιμένει ακόμα τη βράβευση που δεν έρχεται ποτέ…

Έντουαρντ Νόρτον



Όταν του είπε το μεγάλο «όχι» η επιτροπή το 1999 για τη μνημειώδη ερμηνεία του στο σπουδαίο «American History X» δεν πρωτοτύπησε, καθώς το ίδιο είχε κάνει και δύο χρόνια πρωτύτερα όταν του στέρησε και πάλι το Όσκαρ Α’ Ανδρικού για το «Primal Fear». Να δούμε αν θα συμβιβαστεί φέτος με το Β’ Ανδρικό για το «Birdman»…

Ανέτ Μπένινγκ



Μία φορά το 1991 για Β’ Γυναικείο (για το «The Grifters») και τρεις ακόμα φορές για Α’ Γυναικείο (το 2000 για το «American Beauty», το 2005 για το «Being Julia» και το 2011 για το «The Kids Are All Right»), η γνωστή ηθοποιός δεν περιλαμβάνεται στους αγαπημένους του θεσμού…

Εντ Χάρις



Αφού έχασε το χρυσό αγαλματίδιο για Β’ Ανδρικό τόσο το 1996 («Apollo 13») όσο και το 1999 («The Truman Show»), μέτρησε άλλες δύο ηχηρές αποτυχίες, τώρα όμως για πρωταγωνιστικό ρόλο: το 2001 για το «Pollock» και το 2003 για το «The Hours»…

Μπιλ Μάρεϊ



Μόλις μία φορά προτεινόμενος, το 2004, κι αυτό για Β’ Ανδρικό στο «Χαμένοι στη Μετάφραση», ο ξεκαρδιστικός Μπιλ δεν φαίνεται να έχει ανάγκη από βραβεύσεις…

Τζον Τραβόλτα



Όλοι πίστευαν ότι θα έπαιρνε το χρυσό αγαλματίδιο Α’ Ανδρικού ήδη από το 1978, για τον περίφημο «Πυρετό το Σαββατόβραδο». Κατόπιν τα στοιχήματα τον έφερναν φαβορί για τον πρωταγωνιστικό του 1995 για το «Pulp Fiction». Όπως ξέρουμε, δεν δικαιώθηκε ποτέ…

Γκάρι Όλντμαν



Ήταν το 2012 όταν προτάθηκε για πρώτη φορά στην εξαίσια καριέρα του για Όσκαρ, όντας υποψήφιος Β’ Ανδρικού για το «Tinker Tailor Soldier Spy», αν και του το έκλεψαν κυριολεκτικά μέσα από τα χέρια την τελευταία στιγμή…

Λίαμ Νίσον



Η «Λίστα του Σίντλερ» τον έκανε φαβορί για πρώτη φορά στη μακρά του καριέρα το 1994 και μάλιστα για πρωταγωνιστικό ρόλο, αν και δεν περιλαμβανόταν στους μεγάλους νικητές της χρονιάς…

Ραλφ Φάινς



Ούτε το Β’ Ανδρικό πήρε το 1994 για τη «Λίστα του Σίντλερ» ούτε το Α’ Ανδρικό για τον «Άγγλο Ασθενή» το 1997…

Τζον Μάλκοβιτς



Μόλις δύο υποψηφιότητες για τον τρομερό ηθοποιό, στέφθηκαν αμφότερες από αποτυχία: είδε τόσο το 1985 («Places in the Heart») όσο και το 1994 («In the Line of Fire») να φεύγουν άλλοι με το Όσκαρ Β’ Ανδρικού παραμάσχαλα…

Λόρα Λίνεϊ



Δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου (το 2001 για το «You Can Count on Me» και το 2008 για το «The Savages») και μία για Β’ Γυναικείο (το 2005 για το «Kinsey») έπεσαν στο κενό…

Σάμιουελ Τζάκσον



Όταν τον πρότειναν το 1995 για πρώτη φορά στην καριέρα του για χρυσό αγαλματίδιο, όλοι μιλούσαν για δικαίωση ετών. Η οποία δεν ήρθε ποτέ, καθώς το Όσκαρ Β’ Ανδρικού για την ερμηνεία του στο «Pulp Fiction» αναζητείται ακόμα…

Κλασικοί και σύγχρονοι ηθοποιοί έμειναν με τα χέρια αδειανά δηλαδή, τι να πουν όμως και αυτές οι ταινίες: εδώ μιλάμε για ηχηρότατες παραλείψεις που παραμένουν ορόσημα γκάφας και κακής εκτίμησης!

O «Πολίτης Κέιν» χάνει το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας το 1941 από το «How Green Was My Valley»



Το σπουδαιότατο φιλμ του Όρσον Ουέλς, μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών (η καλύτερη αμερικανική ταινία, σύμφωνα με το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου, και η καλύτερη ταινία από καταβολής κινηματογράφου, σύμφωνα με το έγκριτο περιοδικό Sight & Sound, το οποίο την έχει στο Νο 1 εδώ και πέντε συναπτές δεκαετίες!), μπορεί να ήταν προτεινόμενο για 9 χρυσά αγαλματίδια, κέρδισε ωστόσο μόλις ένα, κι αυτό στην κατηγορία του Καλύτερου Σεναρίου. Όσο για το φιλμ του Τζον Φορντ που του έκλεψε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, το «How Green Was My Valley» μνημονεύεται σήμερα μόνο γι’ αυτό!

Το «Λεωφορείον ο Πόθος» έχασε το Όσκαρ από τον «Αμερικανό στο Παρίσι» (1951)



Όταν ο «Αμερικανός στο Παρίσι» έκλεψε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας από το «διαμαντάκι» μας, επικράτησε ένας «ευδιάκριτος βόμβος σε κάθε γωνιά της αίθουσας», όπως μετέδωσε ο Τύπος της εποχής. Παρά το γεγονός ότι το «Λεωφορείον ο Πόθος» είχε προταθεί για 12 Όσκαρ, δεν απέσπασε το μεγάλο βραβείο του θεσμού, κάνοντας όλους να μιλήσουν για γκάφα ολκής…

Ο «Γκάντι» κλέβει το Όσκαρ από τον «E.T.» το 1982



Η Ακαδημία έχει τα κολλήματά της και πουθενά δεν φάνηκε καλύτερα αυτό από την απονομή του 1982. Ποτέ δεν παίρνει λοιπόν την επιστημονική φαντασία στα σοβαρά, την ίδια στιγμή που δεν μπορεί να αντισταθεί στη γοητεία μιας «βαριάς» ιστορικής βιογραφίας. Κάτι που εξηγεί εύκολα γιατί ο αξιοσέβαστος «Γκάντι» του Ρίτσαρντ Ατένμπορο έκλεψε το Όσκαρ από τον πολυαγαπημένο εξωγήινο του Στίβεν Σπίλμπεργκ, ο οποίος παρά τα 30 χρονάκια που έχει στην πλάτη του συνεχίζει να λατρεύεται ακόμα…

Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ χάνει το Όσκαρ Σκηνοθεσίας για το «Ψυχώ» (1960)



Άλλη μια ασύλληπτη γκάφα της επιτροπής για την απονομή των Όσκαρ έλαβε χώρα το 1960, όταν ο Χίτσκοκ διαγωνιζόταν με το «Ψυχώ» του κόντρα στον Μπίλι Γουάιλντερ με το «The Apartment». Ο Γουάιλντερ είχε κερδίσει μάλιστα άλλα τρία Όσκαρ πριν σαρώσει στην τελετή του 1960, όπου απέσπασε Όσκαρ Σεναρίου, Σκηνοθεσίας και Παραγωγής για το φιλμ του, αφήνοντας το εμβληματικό «Ψυχώ» στο περιθώριο της βραδιάς. Τι κέρδισε ο μαέστρος του σασπένς για το κατακλυσμιαίας επίδρασης φιλμ του; Υποψήφιο για 4 Όσκαρ, δεν πήρε τίποτα! Και βέβαια λίγο αργότερα η Αμερικανική Ακαδημία, διαθέτοντας προφανώς καλή αίσθηση της τραγικής ειρωνείας, το κατέταξε στη 14η θέση των καλύτερων ταινιών που φτιάχτηκαν ποτέ…

Η «Επιστροφή στο Μέλλον» χάνει το Όσκαρ Σεναρίου (Σεναρίου!) από τον «Μάρτυρα» (1985)



Το κλασικό σήμερα και πολυαγαπημένο φιλμ επιστημονικής φαντασίας του Ρόμπερτ Ζεμέκις, το σενάριο του οποίου συνυπέγραψε με τον Bob Gale, προτάθηκε για 4 αγαλματίδια και απέσπασε τελικά το Όσκαρ Καλύτερης Ηχητικής Μείξης, αν και η υπέροχη και πρωτοποριακή ιστορία του με τα ταξίδια στον χρόνο υποκλίθηκε στο σενάριο του «Μάρτυρα», για έναν μυστηριώδη φόνο στην κοινότητα των Άμις! Είπαμε, η Ακαδημία δεν αγαπά καθόλου την επιστημονική φαντασία και κάνει ό,τι μπορεί για να το δείξει…

Ο Κλαρκ Γκέιμπλ του «Όσα Παίρνει ο Άνεμος» χάνει το Όσκαρ Α’ Ανδρικού το 1939



Το κλασικό «Όσα Παίρνει ο Άνεμος» σάρωσε τα Όσκαρ σαν ανεμοστρόβιλος αποσπώντας όχι λιγότερα από 8 αγαλματίδια. Παρά ταύτα, ο μεγάλος πρωταγωνιστής του φιλμ είδε τη δόξα να τον προσπερνά και κανείς δεν κατάλαβε ποτέ γιατί του στέρησαν το Όσκαρ που τόσο δικαιούταν! Το Όσκαρ Α’ Ανδρικού πήγε μάλιστα στον βρετανό ηθοποιό Robert Donat (για τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στο «Goodbye, Mr. Chips»), ο οποίος τόσο σνόμπαρε τα αμερικανικά βραβεία που ούτε στην τελετή απονομής δεν καταδέχτηκε να πάει! Και σαν να μη φτάνει αυτό, όταν δημοσιοποιήθηκε η ψηφοφορία, ο Γκέιμπλ ήταν στην τρίτη θέση, καθώς μετά τον βρετανό ερχόταν ο Τζίμι Στιούαρτ με το «Mr. Smith Goes to Washington». Ευτυχώς που είχε πάρει το πολυπόθητο αγαλματίδιο ο Κλαρκ πέντε χρόνια πριν δηλαδή (για το κλασικό «Συνέβη Μια Νύχτα»)…

Ας παραμείνουμε όμως για λίγο στην κατηγορία της Καλύτερης Ταινίας για να δούμε μερικές εξίσου ιστορικότατες γκάφες (αν αυτό είναι δυνατό)!

«Ο Ταξιτζής» (1976)



Το έπος του Μάρτιν Σκορσέζε προτάθηκε μεν για 4 Όσκαρ (Καλύτερης Ταινίας, Α’ Ανδρικού για τον ΝτεΝίρο, Β’ Γυναικείου για την Τζόντι Φόστερ και Μουσικής), έφυγε όμως ως ο μεγάλος χαμένος της βραδιάς!

«Η Μεγάλη Χίμαιρα» (1937)



Το αριστούργημα του Ζαν Ρενουάρ, μία από τις 10 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών σε κάθε λίστα που σέβεται τον κινηματογραφικό εαυτό της, όχι μόνο δεν απέσπασε βραβείο αλλά ήταν προτεινόμενη μόνο σε μία κατηγορία, αυτή της Καλύτερης Ταινίας. Πραγματικά δεν το χωρά ο νους πως έκαναν τέτοια γκάφα…

«Dr. Strangelove»



Το σπαρταριστό φιλμ του Στάνλεϊ Κιούμπρικ «Dr. Strangelove or How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb» απέσπασε υποψηφιότητες σε τέσσερις κατηγορίες, μεταξύ των οποίων Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας για τον Κιούμπρικ και Α’ Ανδρικού για τον Πίτερ Σέλερς, δεν πήρε ωστόσο τίποτα! Μια επιλογή για την οποία όλοι ισχυρίστηκαν ότι η επιτροπή εκτέθηκε ανεπανόρθωτα…

«Λεπτή Κόκκινη Γραμμή» (1998)



Το αντιπολεμικό διαμάντι του Τέρενς Μάλικ ήταν υποψήφιο για 7 Όσκαρ, όλα στις μεγάλες κατηγορίες, πήγε όμως άπατο. Άπατο…

«Vertigo» (1958)



Άλλο ένα αριστούργημα του Άλφρεντ Χίτσκοκ που σνόμπαρε επιδεικτικά (αν και αναίτια) η Ακαδημία, με μόλις 2 υποψηφιότητες και μηδέν φυσικά νίκες. Ω ναι, η ίδια Ακαδημία που ψήφισε αργότερα την ταινία ως την 9η καλύτερη όλων των κινηματογραφικών εποχών!

«Το Κουρδιστό Πορτοκάλι» (1971)



Άλλη μια ανεπανάληπτη δημιουργία του «πολύ» Στάνλεϊ Κιούμπρικ πέρασε στα «ψιλά» του θεσμού: 4 υποψηφιότητες, μεταξύ των οποίων Καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας, και κουλούρι στις νίκες…

«Blade Runner» (1982)



Το μοναδικό φιλμ επιστημονικής φαντασίας του Ρίντλεϊ Σκοτ ήταν καταδικασμένο να αποτύχει, καθώς η Ακαδημία έχει θέμα όπως είπαμε με το συγκεκριμένο κινηματογραφικό είδος. Ούτε Όσκαρ Ειδικών Εφέ δεν πήρε όμως, παρά το γεγονός ότι ήταν εκτός συναγωνισμού στη συγκεκριμένη κατηγορία (2 υποψηφιότητες, 0 νίκες)!

«Ο Σιωπηλός Μάρτυς» (1954)



Άλλο ένα εμβληματικό φιλμ του μεγάλου μετρ του σασπένς που πέρασε απαρατήρητο. Το πρότειναν μεν σε 4 κατηγορίες, μεταξύ των οποίων Όσκαρ Σκηνοθεσίας για τον Χίτσκοκ και Καλύτερου Σεναρίου, αν και πάλι έφυγε με τα χέρια αδειανά. Παρά την κατακλυσμιαία επιτυχία του ως σκηνοθέτης και την επίδραση που άσκησε σε όλους, ο Άλφρεντ Χίτσκοκ προτάθηκε μόλις 5 φορές για Όσκαρ στην καριέρα του και δεν πήρε ποτέ τίποτα!

«Επαναστάτης Χωρίς Αιτία» (1955)



Το κλασικό φιλμ του Νίκολας Ρέι προτάθηκε για 3 Όσκαρ (όχι όμως και ο Τζέιμς Ντιν), το ξέχασαν ωστόσο εντελώς στις βραβεύσεις…

«Τα Καλά Παιδιά» (1990)



Το μοναδικό γκαγκστερικό «Goodfellas» του μετρ του είδους Μάρτιν Σκορσέζε ήταν υποψήφιο σε 6 κατηγορίες, μεταξύ των οποίων Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Μοντάζ, αν και απέσπασε μόλις μία νίκη, κι αυτή στην κατηγορία του Β’ Ανδρικού για τον Τζο Πέσι. Μεγάλη αδικία, έγραψε ο Τύπος…

«King Kong» (1933)



Το παμπάλαιο και κλασικό πια αρχέτυπο του είδους, παρά την ιστορία που έγραψε στον χώρο της έβδομης τέχνης και τις τεχνολογικές καινοτομίες στην κινηματογράφησή του, δεν απέσπασε ούτε μία υποψηφιότητα! Τι κι αν τα ειδικά εφέ του ήταν πρωτόγνωρα για την εποχή…

«2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» (1968)



Παρά τη μεθυστική σκηνοθεσία, το περίπλοκο πρωτότυπο σενάριο και την κολοσσιαία επίδρασή του στον χώρο της επιστημονικής φαντασίας, το μεγάλο αριστούργημα του Κιούμπρικ πέρασε για άλλη μια φορά στα «ψιλά». Υποψήφιο για 4 Όσκαρ, μεταξύ των οποίων Καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας, έφυγε μόλις με ένα βραβείο, κι αυτό για τα ειδικά εφέ του. Όσο για το φιλμ που του στέρησε το απόλυτα δίκαιο Όσκαρ που έπρεπε να πάρει ως η καλύτερη ταινία της χρονιάς (και μια από τις καλύτερες από καταβολής σινεμά δηλαδή!), δεν ήταν άλλο από το «Oliver»! Πραγματική ιστορία…

Τελειώνοντας με το θέμα των άδικων βραβεύσεων και των μεγάλων λησμονημένων του θεσμού, ας δούμε αναλυτικά τα ονόματα κορυφαίων ηθοποιών και σκηνοθετών που δεν περιλήφθηκαν ποτέ στη λαμπρή κατηγορία των νικητών των Όσκαρ. Γιατί οι αριθμοί και τα μεγέθη έχουν τη δική τους σημασία. Κάποιοι πήραν βέβαια Όσκαρ παρηγοριάς, ήτοι τιμητικό αγαλματίδιο για τη συνολική προσφορά τους, αν και δεν είναι προφανώς το ίδιο πράγμα…

Άντρες ηθοποιοί (στην παρένθεση, το νούμερο αφορά στον συνολικό αριθμό των υποψηφιοτήτων):



Φρεντ Αστέρ (1 - Τιμητικό Όσκαρ το 1949)
Ρίτσαρντ Μπάρτον (7)
Τζιμ Κάρεϊ (0)
Μορίς Σεβαλιέ (2 - Τιμητικό Όσκαρ το 1958)
Μοντγκόμερι Κλιφτ (4)
Κερκ Ντάγκλας (3 - Τιμητικό το 1995)
Άλμπερτ Φίνεϊ (5)
Έρολ Φλιν (0)
Κάρι Γκραντ (2 - Τιμητικό το 1969)
Τζέρι Λιούις (0 - Τιμητικό το 2008)
Πίτερ Λόρε (0)
Τζέιμς Μέισον (3)
Πίτερ Ο’Τουλ (8 - Τιμητικό το 2003)
Πίτερ Σέλερς (2)
Ντόναλντ Σάδερλαντ (0)
Όρσον Γουέλς (1 - Τιμητικό το 1970)
Γουόρεν Μπίτι (4)
Ντερκ Μπόγκαρντ (0)
Κένεθ Μπράνα (4)
Τζον Κασαβέτις (1)
Τσάρλι Τσάπλιν (2 - Τιμητικό Βραβείο το 1927/1928 και ξανά το 1971)
Τομ Κρουζ (3)
Τόνι Κέρτις (1)
Τζέιμς Ντιν (2)
Κλιντ Ίστγουντ (1 - Βραβείο Θάλμπεργκ το 1994)
Ντάγκλας Φέρμπανκς (0)
Πίτερ Φόντα (1)
Ραλφ Φάινς (2)
Χάρισον Φορντ (1)
Τζέιμς Γκάρνερ (1)
Ρίτσαρντ Γκιρ (0)
Έλιοτ Γκουλντ (1)
Ρίτσαρντ Χάρις (2)
Μπομπ Χόουπ (0 - Τιμητικά Βραβεία το 1940, 1944, 1952 και 1965)
Ντένις Χόπερ (2)
Ροκ Χάντσον (1)
Μπόρις Καρλόφ (0)
Μπάστερ Κίτον (0 - Τιμητικό το 1959)
Τζιν Κέλι (1 - Τιμητικό το 1951)
Σταν Λόρελ (0 - Τιμητικό το 1960)
Χάρολντ Λόιντ (0 - Τιμητικό το1952)
Μπέλα Λουγκόζι (0)
Ντιν Μάρτιν (0)
Στιβ Μάρτιν (0)
Γκράουτσο Μαρξ (0 - Τιμητικό το 1973)
Μαρτσέλο Μαστρογιάνι (3)
Μάλκολμ ΜακΝτάουελ (0)
Στιβ ΜακΚουίν (1)
Ρόμπερτ Μίτσαμ (1)
Ρόμπερτ Μοντγκόμερι (2)
Ζίρο Μόστελ (0)
Λίαμ Νίσον (1)
Νικ Νόλτε (3)
Άντονι Πέρκινς (1)
Βίνσεντ Πράις (0)
Ρίτσαρντ Πράιορ (0)
Ντένις Κουέιντ (0)
Ρόμπερτ Ρέντφορντ (1)
Μπαρτ Ρέινολντς (1)
Μίκι Ρούνεϊ (4 - Τιμητικό το 1938 και το 1982)
Μάρτιν Σιν (0)
Τζον Τραβόλτα (0)
Μαξ φον Σίντοφ (2)
Ελάι Γουάλας (0 - Τιμητικό το 2010)

Γυναίκες ηθοποιοί (στην παρένθεση, το νούμερο αφορά στον συνολικό αριθμό των υποψηφιοτήτων):



Λορίν Μπακόλ (1 - Τιμητικό το 2008)
Λουσίλ Μπολ (0)
Μπριζίτ Μπαρντό (0)
Ανέτ Μπένινγκ (4)
Ζακλίν Μπισέ (0)
Γκλεν Κλόουζ (6)
Ντόρις Ντέι (1)
Κατρίν Ντενέβ (1)
Μάρλεν Ντίτριχ (1)
Μία Φάροου (0)
Γκρέτα Γκάρμπο (4 - Τιμητικό το 1954)
Άβα Γκάρντνερ (1)
Τζούντι Γκάρλαντ (2 - Τιμητικό το 1939)
Πολέτ Γκοντάρ (1)
Τζιν Χάρλοου (0)
Τζούλι Χάρις (1)
Ρίτα Χέιγουορθ (0)
Ντέμπορα Κερ (6 - Τιμητικό το 1993)
Τζάνετ Λι (1)
Κάρολ Λόμπαρντ (1)
Μπέτι Μίντλερ (2)
Μέριλιν Μονρόε (0)
Κιμ Νόβακ (0)
Μάργκαρετ Ο’Μπράιαν (0 - Τιμητικό το 1944)
Μορίν Ο’Χάρα (0)
Μισέλ Φάιφερ (3)
Ντέμπι Ρέινολντς (1)
Μίμι Ρότζερς (0)
Τζίνα Ρόουλαντς (2)
Μεγκ Ράιαν (0)
Μπάρμαρα Στάνγουικ (4 - Τιμητικό το 1981)
Γκλόρια Σουάνσον (3)
Σίρλεϊ Τέμπλ (0 - Τιμητικό το 1934)
Κάθλιν Τέρνερ (1)
Λάνα Τέρνερ (1)
Λιβ Ούλμαν (2)
Νάταλι Γουντ (3)

Ολοκληρώνοντας την εκτενή ρετροσπεκτίβα, αφήσαμε το καλύτερο για το τέλος. Κορυφαίους σκηνοθέτες που τόσο σημάδεψαν την έβδομη τέχνη που δεν βραβεύτηκαν ποτέ με Όσκαρ Σκηνοθεσίας (αν και πολλοί πήραν Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, που πάλι δεν είναι το ίδιο για έναν δημιουργό)! Απίστευτο κι όμως αληθινό (στην παρένθεση, το νούμερο αφορά στον συνολικό αριθμό των υποψηφιοτήτων):



Ρόμπερτ Άλτμαν (5 - Τιμητικό το 2005)
Μικελάντζελο Αντονιόνι (1 - Τιμητικό το 1994)
Ίνγκμαρ Μπέργκμαν (3 - Θάλμπεργκ το 1971)
Τιμ Μπάρτον (0)
Τζέιν Κάμπιον (1)
Τζον Κασαβέτις (1)
Τσάρλι Τσάπλιν (1)
Ρότζερ Κόρμαν (0 - Τιμητικό το 2009)
Σεσίλ Μπ. ΝτεΜιλ (1 - Τιμητικό το 1949, Θάλμπεργκ το 1953)
Μπράιαν Ντε Πάλμα (0)
Μπλέικ Έντουαρντς (0 - Τιμητικό το 2003)
Φεντερίκο Φελίνι (4 - Τιμητικό το 1992)
Τζον Φρανκενχάιμερ (0)
Ζαν-Λικ Γκοντάρ (0 - Τιμητικό το 2010)
Ντ. Γ. Γκρίφιθ (0 - Τιμητικό το 1935)
Χάουαρντ Χοκς (1 - Τιμητικό το 1974)
Άλφρεντ Χίτσκοκ (5 - Θάλμπεργκ το 1968)
Μπάστερ Κίτον (0 - Τιμητικό το 1959)
Στάνλεϊ Κιούμπρικ (4)
Ακίρα Κουροσάβα (1 - Τιμητικό το 1989)
Φριτζ Λανγκ (0)
Σπάικ Λι (0)
Έρνστ Λιούμπιτζ (3 - Τιμητικό το 1946)
Τζορτζ Λούκας (2 - Θάλμπεργκ το 1992)
Σίντνεϊ Λιούμετ (4 - Τιμητικό το 2004)
Ντέιβιντ Λιντς (3)
Τέρενς Μάλικ (2)
Ρούμπεν Μαμούλιαν (0)
Μάικλ Μαν (1)
Φρίντριχ Μουρνάου (0)
Κρίστοφερ Νόλαν (0)
Άλαν Πάκουλα (1)
Σαμ Πέκινπα (0)
Ότο Πρέμινγκερ (2)
Ζαν Ρενουάρ (1 - Τιμητικό το 1974)
Ρίντλεϊ Σκοτ (3)
Μακ Σένετ (0 - Τιμητικό το 1937)
Φρανσουά Τριφό (1)
Κινγκ Βίντορ (5 - Τιμητικό το 1978)
Γιόζεφ φον Στέρνμπεργκ (2)
Αντρέι Βάιντα (0 - Τιμητικό το 1999)
Όρσον Γουέλς (1 - Τιμητικό το 1970)


Πηγή: http://www.newsbeast.gr