Όταν η αρρωστοφοβία κάνει τις μεγάλες προσωπικότητες κατά φαντασίαν ασθενείς!

Διάσημοι υποχονδριακοί.
Κανείς δεν θέλει να αρρωστήσει και όλοι παίρνουμε τα κατάλληλα μέτρα για να θωρακίσουμε τους οργανισμούς μας από τη μανία των καιρικών στοιχείων και των κακών συνθηκών υγιεινής.

Αυτό δεν μας κάνει βέβαια υποχονδριακούς αλλά φρόνιμα παιδιά, καθώς ο αρρωστοφοβικός είναι κάτι εντελώς άλλο.

Ο υποχονδριακός αποδίδει υπερβολική σημασία σε ασήμαντες σωματικές ενοχλήσεις και διαβλέπει συνεχώς και παντού κινδύνους για την υγεία του, εμπλεκόμενος συνήθως σε κωμικοτραγικές καταστάσεις.

Τα βακτήρια καραδοκούν ολόγυρα, οι ιώσεις σέρνονται παντού και το σώμα μετατρέπεται σε πεδίο μάχης βλαβερών μικροοργανισμών, αυτή είναι η καθημερινότητα του νευρωσικού αρρωστοφοβικού.

Και βέβαια φήμη και δόξα η υποχονδρία δεν κοίταξε ποτέ…

Κάρολος Δαρβίνος



Μπορεί να τα έβαλε με τις παράλογες ορδές των θρησκόπληκτων και να έκανε επιστήμη και θρησκεία να τραβήξουν πια χωριστούς δρόμους, ο κορυφαίος βρετανός φυσιοδίφης δεν ξέφυγε όμως από τους προσωπικούς του δαίμονες, καθώς στη ζωή του ήταν εξίσου παράλογος και φαντασιόπληκτος, ήτοι υποχονδριακός! Άφηνε λοιπόν κατά μέρος τις ιατρικές αποδείξεις και τη λογική και μέσω υπερβολικής αυτοπαρατήρησης συμπέραινε ότι έπασχε από όλων των λογιών τις εξωτικές ασθένειες, κληρονομιά των ταξιδιών του στα τροπικά νησιά. Όσο για τις «θεραπείες νερού» που σκάρωνε για τις φανταστικές παθήσεις του, έμειναν εξίσου περίφημες με την «Καταγωγή των Ειδών»: έκανε παγωμένα μπάνια και κουκουλωνόταν κατόπιν σε βρεγμένα σεντόνια! Και βέβαια ο νευρωσικός υποχονδριακός κρατούσε εξαντλητικά ημερολόγια για τα αέρια του πεπτικού του συστήματος…

Αδόλφος Χίτλερ



Παγκόσμια κυριαρχία, αιματοκύλισμα του κόσμου, απόπειρα να εξαφανίσει φυλές από προσώπου γης και πολλά ζοφερά ακόμα έκανε ο παράφρονας δικτάτορας, αν και αυτό που τον απασχολούσε περισσότερο απ’ όλα ήταν η κατάσταση της υγείας του. Ο Χίτλερ είχε εμμονή με τις αρρώστιες παρά το γεγονός ότι σπάνια αρρώσταινε (αν εξαιρέσει βέβαια κανείς τη μόνιμη αρρώστια του μυαλού του). Επισκεπτόταν συνεχώς τους κορυφαίους ναζί γιατρούς και κατάπινε σωρηδόν χάπια για όλων των λογιών της παθήσεις, παρά το γεγονός ότι ήταν προϊόν του μυαλού του. Έπασχε έτσι διαδοχικά από κυκλοθυμίες, γαστρο-οισοφαγική παλινδρόμηση, δερματολογικά προβλήματα, μέχρι και για τη Νόσο του Πάρκινσον έκανε θεραπεία! Παρά το γεγονός ότι τα συμπτώματά του ήταν είτε φανταστικά είτε λίγη σχέση είχαν με τις αρρώστιες από τις οποίες υποτίθεται ότι έπασχε. Όσο για τις αγωγές, δεν ήταν καθόλου placebo, όπως θα περίμενε κανείς, καθώς όταν ο Φύρερ ήθελε θεραπεία, ποιος θα του έλεγε όχι; Κι έτσι «θεραπευόταν» με επιθέματα κοκαΐνης, ενέσεις αμφεταμίνης, γλυκόζης, τεστοστερόνης, ακόμα και κορτικοστεροειδή έπαιρνε. Ποτέ δεν ταξίδευε μάλιστα χωρίς το ιατρικό του βαλιτσάκι και σπάνια χωρίς τον προσωπικό του γιατρό αγκαλιά…

Χανς Κρίστιαν Άντερσεν



Ο κορυφαίος παραμυθάς δεν θα μπορούσε να μην έχει αχαλίνωτη φαντασία, η οποία τον κατάντησε ωστόσο σωστό υποχονδριακό! Παρατηρούσε έτσι με τις ώρες το σώμα του και κατέληγε ότι έπασχε απ’ όλες τις γνωστές και άγνωστες νόσους! Ένα μικρό σημάδι πάνω από το μάτι του σήμαινε γι’ αυτόν ότι η μόλυνση θα κάλυπτε σύντομα όλο του το πρόσωπο, την ίδια ώρα που ο πόνος στο γόνατο που τον ταλαιπωρούσε τον έκανε να υποθέτει φυσικότατα ότι το πόδι του ήταν έτοιμο να σπάσει. Άλλη φορά, σε ταξίδι του, θεώρησε ότι είχε καταπιεί καρφίτσα την ώρα που απολάμβανε το κρέας του και έκανε το τρένο γης μαδιάμ. Οι ανασφάλειες για την υγεία του τον έφεραν σε δεινή θέση, προκαλώντας ακόμα και τον μακάβριο φόβο ότι θα τον έθαβαν ζωντανό την ώρα που κοιμόταν. Γι’ αυτό και ταξίδευε πάντα με την επιγραφή πάνω από το κρεβάτι του «Φαίνομαι νεκρός, δεν είμαι»! Μπορεί βέβαια να μην ήταν ο καλύτερος συνταξιδιώτης, ήταν όμως άπιαστος στα παραμύθια…

Άντι Γουόρχολ



Ο «πατριάρχης της ποπ αρτ» και σύμβολο της αβανγκάρντ τέχνης ήταν ένας νευρωτικός τύπος που μεταμόρφωνε τις ψυχικές διακυμάνσεις και τις ψυχολογικές διαταραχές του σε δημιουργία. Ταυτοχρόνως, ήταν αθεράπευτος υποχονδριακός και είχε βάλει στο στόχαστρο της τελειομανίας του την προσωπική του υγεία, μια μείξη που σπάνια καταλήγει σε κάτι καλό. Αποζητούσε απεγνωσμένα να βελτιώσει την εμφάνισή του και μισούσε θανάσιμα οτιδήποτε μπορούσε να σταθεί εμπόδιο, τα γηρατειά και την αρρώστια κοντολογίς. Κρατούσε λοιπόν λεπτομερή αρχεία για τις φανταστικές του αρρώστιες και την κακή κατάσταση της υγείας του, παρά το γεγονός ότι ο ταλαίπωρος ο γιατρός του δεν έβλεπε κάτι το παθολογικό. Και βέβαια φοβόταν θανάσιμα τα νοσοκομεία, προτιμώντας να κάνει παρακάμψεις τετραγώνων ολόκληρων παρά να περάσει μπροστά από το κατώφλι τους! Κι έτσι όταν κάποια στιγμή έπασχε από κάτι πραγματικό, από προβλήματα στη χοληδόχο κύστη του, αρνιόταν πεισματικά να κάνει εξετάσεις, κάτι που θα τον έφερνε στο μισητό νοσοκομείο. Ο πόνος έγινε όμως αφόρητος, ο Γουόρχολ επιβλήθηκε σε εσπευσμένη επέμβαση και πέθανε τελικά λίγες μέρες αργότερα από μετεγχειρητικές επιπλοκές…

Μαρσέλ Προυστ



Ο περίφημος συγγραφέας και κριτικός, που χάρισε στην ανθρωπότητα το μνημειώδες και πολύτομο «Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο» ήταν μια βαριάς μορφής υποχονδριακή προσωπικότητα, με τα πραγματικά προβλήματα της υγείας του να μπολιάζονται με αρρωστομανείς φόβους και να δημιουργούν σωστό χάος στον προσωπικό του βίο. Κοντά στα τέλη της ζωής του, οι φόβοι για την κατάσταση της υγείας του ήταν πια τόσο τρανοί που ο υπηρέτης του είχε σαφείς οδηγίες για το πώς να μπαίνει στα ιδιαίτερα διαμερίσματά του. Τρομοκρατημένος από πληθώρα οσμών, οι καλεσμένοι του συμβουλεύονταν να μη φέρνουν λουλούδια ή να φορούν αρώματα όταν επισκέπτονταν τον εύθραυστο συγγραφέα, την ίδια ώρα που κανένα καθαριστικό δεν επέτρεπε να χρησιμοποιείται εντός της οικίας του. Και βέβαια υπήρχε και το μπάνιο του, το πλέον ζοφερό καθημερινό μοτίβο του ταραγμένου ψυχισμού του: κάπου μεταξύ 20-25 πετσέτες χρησιμοποιούσε τη φορά και όλες τους πετιόνταν κατόπιν. Όσο για τον θόρυβο που τον ενοχλούσε λυσσαλέα, είχε καλύψει το δωμάτιό του με στρώσεις φελλού για να το κρατά ήσυχο (αν και στο τέλος έπαθε αλλεργία στον φελλό!)…

Τένεσι Ουίλιαμς



Ο δαιμόνιος δραματουργός των 24 θεατρικών έργων που τιμήθηκε ευρέως για τις δημιουργίες του και γνώρισε φήμη και κύρος ήταν ταυτοχρόνως νευρωτικός όσο λίγοι. Βαθύτατα ντροπαλός άνθρωπος, προσποιούταν αδιαφορία για τις κριτικές των έργων του, αν και στην πραγματικότητα μια βιτριολική κριτική ήταν ικανή να τον ρίξει στα τάρταρα. Η απαράμιλλη ανασφάλεια για τη δουλειά του είχε σαφώς να κάνει με την αρρωστομανία του, για χάρη της οποίας κατάπινε τόνους χαπιών για όλες τις παράλογες παθήσεις και πόνους-«φαντάσματα» που ένιωθε να τον ταλαιπωρούν. Κι έτσι εθίστηκε τελικά στα συνταγογραφούμενα χάπια αλλά και το αλκοόλ, τη μοναδική παρηγοριά για τους προσωπικούς του δαίμονες. Και ήταν μάλιστα ο φονικός συνδυασμός αλκοολισμού και υποχονδρίας που θα τον έστελνε στον άλλο κόσμο: όταν το μικροσκοπικό καπάκι από τις οφθαλμολογικές σταγόνες που χρησιμοποιούσε για μια φανταστική πάθηση στα μάτια τού έκατσε στον λαιμό, ο μεθυσμένος Ουίλιαμς πνίγηκε μια και καλή…

Φλόρενς Νάιτινγκεϊλ



Η χαρισματική νοσοκόμα που έκανε τη νοσηλευτική λειτούργημα πάλεψε με την αρρώστια και τα πολεμικά τραύματα (Πόλεμος της Κριμαίας) όσο κανείς στην εποχή της, κάνοντας το όνομά της συνώνυμο της φροντίδας. Η γνωστότερη νοσοκόμα της υφηλίου όμως με την πραγματικά ασταμάτητη νοσηλευτική δράση πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της κατάκοιτη, κάτι που κάνει τους άθλους της ακόμα πιο τρανούς. Πεπεισμένη ότι έπασχε από σωρεία ασθενειών, από ημικρανίες και καρδιακά νοσήματα μέχρι και τον διαβόητο «Πυρετό της Κριμαίας», και μονίμως στην κόψη του θανάτου (έτσι ένιωθε τουλάχιστον), είναι απορίας άξιο πότε έβρισκε χρόνο η Νάιτινγκεϊλ για να κάνει το θεάρεστο έργο της! Υπέκυψε τελικά στον θάνατο το 1910, σε ηλικία 90 ετών, έχοντας περάσει τα προηγούμενα 52 χρόνια (από τα 38 της) σχεδόν εξολοκλήρου κλινήρης…

Χάουαρντ Χιουζ



Κανείς δεν έχει ξεπεράσει (ακόμα τουλάχιστον) σε υποχονδριακούς όρους τον πολυεκατομμυριούχο επιχειρηματία, κινηματογραφικό παραγωγό, πιλότο και φιλάνθρωπο Χάουαρντ Χιουζ, που είναι πλέον γνωστός δυστυχώς για το γεγονός ότι κλεινόταν για μήνες σε δωμάτια ξενοδοχείων μόνο και μόνο για να παραμένει ασφαλής από τα μικρόβια. Η μείξη υποχονδρίας και ψυχαναγκαστικής διαταραχής υπήρξε εδώ ολέθρια για τον ψυχισμό του καινοτόμου και παράτολμου Χιουζ, ο οποίος έδειξε τα πρώτα σημάδια του θανάσιμου συνδυασμού των παθήσεών του στα γυρίσματα του «The Outlaw», όταν κλείστηκε για 4 μήνες στο δωμάτιο προβολής του πλατό ουρώντας σε άδεια μπουκάλια. Κι αυτό επειδή είχε παρατηρήσει μια τοσοδούλικη τρύπα στην μπλούζα της Τζέιν Ράσελ και κλείστηκε εκεί για να γράψει μια μακροσκελή λύση για το πρόβλημα. Μέχρι το 1968, όταν και αποφάσισε να δει μια ταινία 150 φορές ακριβώς, οι εκκεντρικότητές του (που αποκαλούμε σήμερα ψυχικές παθήσεις) ήταν πια διαβόητες, αν και η υποχονδρία ξεχώριζε πλέον. Δεν άγγιζε τίποτα χωρίς τη μεσολάβηση του χαρτομάντιλου, ήταν ψυχαναγκαστικός με τη σκόνη και τη βρόμα στα ρούχα των άλλων (τα οποία απαιτούσε να αφαιρεθούν για να συνομιλήσεις μαζί του!) και δεν έψαξε ποτέ για θεραπεία, καθώς τα εκατομμύριά του διασφάλιζαν το γεγονός ότι μπορούσε να ζει όσο τρελά κι αν ήθελε. Όταν ας πούμε αποφάσισε να κλειστεί στο δωμάτιο του ξενοδοχείου καθώς ο φόβος του για τα μικρόβια είχε γιγαντωθεί, είχε τη δυνατότητα να αγοράσει όλο το ξενοδοχείο ώστε να ανέχονται τα καμώματά του. Μέχρι τη στιγμή του θανάτου του, ο άλλοτε πανίσχυρος μεγιστάνας ήταν πια αγνώριστος: τα μαλλιά, τα νύχια και τα μούσια του τον είχαν τυλίξει, την ίδια στιγμή που είχε αδυνατίσει σε τρομακτικό βαθμό. Ο εμβληματικός κροίσος ήταν πια η ίδια η ενσάρκωση της παράνοιας και των άρρωστων φόβων του…

Πηγή: http://www.newsbeast.gr