Η μητέρα του παιδιού που πέθανε εν πτήση ενώ μεταφερόταν σε νοσοκομείο της Αθήνας στις αρχές του μήνα, αφού προηγουμένως αρρώστησε ξαφνικά μερικές ώρες πριν, κατηγορεί την «τρομερή κατάσταση στο χώρο της υγείας» στο νησί για τον απροσδόκητο θάνατο του παιδιού.
Η Σάρα Σπανού, με καταγωγή από τη Βρετανία, πιστεύει ότι το, «πολύ χαρούμενο και υγιέστατο» αγοράκι της, που ήταν μόλις 18 μηνών όταν πέθανε, δεν έτυχε της φροντίδας που δικαιούνταν στο νησί των Δωδεκανήσων, όπου το τοπικό νοσοκομείο είναι χωρίς παιδίατρο για 4 χρόνια, αφήνοντας τους γονείς να βασίζονται στους ιδιώτες ιατρούς. Τα τελευταία χρόνια, οι νησιώτες έχουν επανειλημμένα αναδείξει τα αποτελέσματα της μείωσης των παροχών για την υγεία στο νησί – πατρίδας του Ιπποκράτη – αφήνοντας το τοπικό νοσοκομείο υποστελεχωμένο.
Ο Λουκάς πέθανε γύρω στις 5.30 τα ξημερώματα της 4ης Οκτωβρίου σε νοσοκομείο της Αθήνας, 14 ώρες αφού η μητέρα του διαπίστωσε ότι είχε πυρετό.
«Κάθε λεπτομέρεια εκείνης της νύχτας, θα μας κυνηγάει για πάντα», λέει η Σάρα, που 8 χρόνια πριν μετακόμισε από τη Βρετανία στην Κω, αφού είχε γνωρίσει το σύζυγό της Δημήτρη, τον οποίο παντρεύτηκε 4 χρόνια αργότερα.
Ανησυχώντας βαθιά για την ευημερία του άλλου τους γιου, αποφάσισαν να επιστρέψουν στη Βρετανία, ως αποτέλεσμα της απώλειας του Λουκά. «Η ζωή μας καταστράφηκε. Πρέπει να αφήσουμε την οικογένειά μας, το σπίτι μας, ότι αγαπάμε, για να κρατήσουμε το παιδί που μας απέμεινε ασφαλές», λέει.
Ο Λουκάς ήταν εκείνη την άτυχη Παρασκευή, παίζοντας χαρούμενα όλη μέρα. Έτρεχε η μύτη του και είχε ένα μικρό βήχα, έχοντας κολλήσει προφανώς από τον μεγαλύτερο αδελφό του Αντώνη, έναν 3χρονο που είχε ξεκινήσει να πηγαίνει στο βρεφικό σταθμό μια εβδομάδα πριν. Πέραν αυτού, ο Λουκάς φαινόταν μια χαρά και υγιέστατος και όταν η μητέρα του διαπίστωσε ότι είχε πυρετό στις 3 το μεσημέρι, του έδωσε αντιπυρετικό. Μετά τον θήλασε και τον έβαλε για ύπνο στις 6, όπως κάθε μέρα.
Όταν ξύπνησε μια ώρα αργότερα, η αναπνοή του ήταν γρήγορη και ακουγόταν κουρασμένη. Οι γονείς του κάλεσαν τον παιδίατρό τους, ο οποίος τους συνέστησε να καθαρίσουν τη μύτη του και εάν αυτό δεν βοηθούσε θα τον έβλεπε. Η Σάρα λέει ότι ήξεραν ότι δεν ήταν η μύτη του γιατί έδειχνε καθαρή κι έτσι αποφάσισαν να τον πάνε στον γιατρό.
Αλλά είχαν περάσει σχεδόν 2 ώρες μέχρι να δει ο γιατρός τον Λουκά, αφού το ιατρείο του ήταν γεμάτο όταν οι γονείς του έφτασαν εκεί. Ήταν μια από τις πολλές καθυστερήσεις, που η Σάρα θυμάται ξανά και ξανά, αναρωτώμενη αν ο Λουκάς θα ζούσε ακόμα, εάν είχε διαγνωστεί και αντιμετωπιστεί σωστά απ’ την αρχή.
«Ήταν γύρω στις 9 το βράδυ όταν είδαμε τελικά τον γιατρό. Εξέτασε τον Λουκά. Είχε 40 πυρετό και ο γιατρός του έδωσε «πονστάν» και μας είπε να τον πάμε για ακτινογραφία στο στήθος. Ήταν περίπου 10 παρά τέταρτο το βράδυ», λέει η Σάρα.
Έπρεπε να περιμένουν ξανά για την ακτινογραφία, γιατί ο γιατρός είχε άλλον ασθενή και είχε κλείσει τα μηχανήματα λόγω της προχωρημένης ώρας. Μετά την εξέταση, ο γιατρός εντόπισε μικρές κιλήδες στα πνευμόνια του Λουκά και υποπτεύθηκε πνευμονία, γνώμη την οποία και ο παιδίατρος θεώρησε πιθανή. Σε αυτό το στάδιο, η Σάρα και ο σύζυγός της, ενημερώθηκαν ότι ο Λουκάς έπρεπε να πάρει οξυγόνο και να νοσηλευτεί στο Νοσοκομείο.
Στην παιδιατρική κλινική του νοσοκομείου, μια νοσοκόμα έβαλε ορό και μάσκα οξυγόνου στον Λουκά. Καθοριστικής σημασίας – όπως έμαθαν αργότερα οι γονείς – ήταν το γεγονός ότι τον άφησαν να ξαπλώσει και όχι να κάθεται, όπως θα έπρεπε, όπως τους ενημέρωσε ο παιδίατρος όταν πήγε στο νοσοκομείο μια ώρα αργότερα. Όταν οι εξετάσεις αίματος έδειξαν ότι ο Λουκάς είχε κάτι βακτηριακό του έδωσαν ορό με αντιβίωση.
«Ο Λουκάς ήταν πολύ χλωμός, ακόμα και τα χείλια του. Είπαμε στη νοσοκόμα της παιδιατρικής, η οποία μας είπε πως ήταν επειδή ήταν άρρωστος. Είπαμε επίσης στον παιδίατρο ότι η κοιλίτσα του παιδιού έδειχνε πρησμένη, δεν μας έδωσε καμία εξήγηση, ούτε έδειξε να ανησυχεί. Ο Λουκάς έκανε εμετό, κάτι σκούρο καφέ», θυμάται η Σάρα.
Αργότερα, εκείνη και ο σύζυγός της, ενημερώθηκαν ότι ένα ειδικό αεροσκάφος έφευγε από την Κω για να μεταφέρει ένα πρόωρο μωρό σε θερμοκοιτίδα στην Αθήνα και θα μπορούσαν μ’ αυτό να μεταφέρουν και τον Λουκά. Όταν το παιδί προετοιμαζόταν για το ταξίδι, λέει η Σάρα, διαπιστώθηκε ότι ο αντιβιωτικός ορός δεν είχε μπει στο χέρι του.
Καθώς θυμάται κάθε λεπτομέρεια εκείνης της νύχτας, η Σάρα δεν μπορεί να καταλάβει πως κανείς στο νοσοκομείο δεν κατάλαβε ότι ο ορός δεν «δούλευε» για 2 ολόκληρες και καθοριστικής σημασίας ώρες. Κι αυτή είναι μια από τις πολλές ερωτήσεις που θέλει να της απαντηθούν.
Η ειδική πτήση για την Αθήνα, έφυγε στις 2.15 το πρωί. Στη διάρκεια της πτήσης, ο Λουκάς έκανε ξανά εμετό, αλλά η Σάρα και ο σύζυγός της δεν ανησύχησαν και τόσο πολύ, αφού πίστευαν ότι το παιδί βρισκόταν σε καλά χέρια. Στο αεροσκάφος βρίσκονταν δύο νοσηλευτές. «Τον παρακολουθούσαν συνέχεια και είπαν ότι ήταν καλά. Δεν ανησυχήσαμε», λέει η Σάρα.
Στο ασθενοφόρο που τους περίμενε στην Αθήνα για να τους μεταφέρει στο νοσοκομείο, ένας νοσηλευτής είπε στη Σάρα να αφήσει τον Λουκά να κοιμηθεί αφού φαινόταν κουρασμένος. Η Σάρα λέει ότι μετά απ’ αυτό, ο νοσηλευτής πήγε και κάθισε πίσω της, απ’ όπου δεν μπορούσε να βλέπει τον Λουκά.
Τώρα αναρωτιέται γιατί ο νοσηλευτής δεν παρακολουθούσε το άρρωστο παιδί της. Είναι άλλη μια από τις πολλές ερωτήσεις που θέλει να της απαντηθούν.
«Ο Λουκάς ήταν στα γόνατά μου, με τα χέρια μου γύρω του και ο σύζυγός μου καθόταν δίπλα μου. Με ρώτησε αν ο Λουκάς ήταν εντάξει. Ένιωσα ότι κάθε άλλαξε στον Λουκά, σαν όλος ο αέρας να βγήκε απ’ το κορμί του. Φώναξα, «κάτι δεν πάει καλά, βοήθησέ τον!», είδα αίμα να βγαίνει απ’ τη μύτη του. Ο νοσηλευτής ξάπλωσε τον Λουκά στο κρεβάτι και άρχισε να τον τρίβει, φωνάζοντας το όνομά του, προσπαθώντας να του κάνει ανάνηψη και λέγοντας στον οδηγό να βιαστεί και να μην σταματήσει», θυμάται η Σάρα.
Ο Λουκάς δεν ανταποκρινόταν όταν έφτασαν στον νοσοκομείο, συνεχίζει. «Τον οδήγησαν γρήγορα σε ένα δωμάτιο όπου δεν επιτρεπόταν να μπούμε. Μετά από 20 λεπτά, ένας γιατρός μας φώναξε μέσα. Μας είπαν ότι ήταν ζωντανός αλλά πολύ, πολύ άρρωστος. Είχε πάθει καρδιακή και αναπνευστική ανακοπή και δεν ήξεραν γιατί. Δεν μπορούσε να αναπνεύσει μόνο του. Τον έβαλαν στην εντατική. Μετά από 30 λεπτά, ήρθαν και μας είπαν ότι η καρδιά του είχε σταματήσει ξανά και πέθανε. Ήταν 5.30 το πρωί».
Εφιάλτης
Αν και η αρχική αυτοψία έδειξε ότι η πνευμονική αιμορραγία προκάλεσε την καρδιακή και αναπνευστική ανακοπή, η Σάρα λέει ότι πως την πληροφόρησαν ότι θα χρειαστεί 2-3 μήνες πριν τα οριστικά αποτελέσματα της νεκροψίας.
Στην απέλπιδα προσπάθειά της για απαντήσεις, μίλησε με μια έμπειρη παιδιατρική νοσοκόμα από την Αγγλία που πιστεύει ότι όλα τα συμπτώματα του Λουκά δείχνουν σηψαιμία. «Ταχεία διάγνωση και απλή θεραπεία είναι απαραίτητα για αυτό», λέει η Σάρα.
«Ζούμε έναν εφιάλτη. Καθώς η ζωή συνεχίζεται για όλους, είμαστε σε έναν εφιάλτη και δεν θα ξυπνήσουμε ποτέ. Το μικρό μας αγόρι χάθηκε, τίποτα δεν μπορεί να τον φέρει πίσω. Αλλά θέλω να μοιραστώ την ιστορία του, γιατί ήταν ένα υγιέστατο και τόσο χαρούμε μικρό παιδί. Άξιζε πολύ περισσότερα», λέει.
«Το νοσοκομείο στην Κω δεν έχει παιδίατρο. Το προσωπικό δεν είναι αρμόδιο και δεν έχουν βασικό εξοπλισμό. Το παιδί μου δεν είναι το μόνο που πέθανε φέτος εξαιτίας της τρομερής κατάστασης στον τομέα της υγείας στο νησί».
«Κανείς δεν ανησύχησε για τον Λουκά. Κανείς δεν μας έδειξε ότι βρισκόταν σε κίνδυνο. Όλοι έλεγαν ότι είναι καλά. Δεν ανησυχήσαμε, ποτέ δεν πέρασε απ’ το μυαλό μας ότι θα μπορούσε να πεθάνει. Δεν τον κοίταγαν καν όταν πέθανε. Πως γίνεται τόσοι άνθρωποι να μην είδαν ότι ήταν τόσο άρρωστος;».
Καθώς ετοιμάζεται να φύγει από την Ελλάδα για τη Βρετανία, η Σάρα ελπίζει κανένας άλλος γονιός στην Κω να μην βιώσει την ίδια απώλεια.
«Κάτι πρέπει να γίνει. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί στον οποιονδήποτε. Έχουμε 34.000 κατοίκους όλο το χρόνο και εκατοντάδες χιλιάδες το καλοκαίρι. Κι όμως, το νοσοκομείο μπορεί μόνο να δώσει πρώτες βοήθειες. Πόσα ακόμα αθώα παιδιά πρέπει να πεθάνουν για να γίνει κάτι; Οι κάτοικοι της Κω προσεύχονται να μην τους τύχει κάτι και οι τουρίστες δεν έχουν ιδέα ότι βάζουν τη ζωή τους σε κίνδυνο επισκεπτόμενοι την Κω», λέει.
«Πιστεύουμε ότι αν είχε πάει απ’ την αρχή σε ένα πραγματικό νοσοκομείο, θα είχε ζήσει. Αν ήταν πνευμονία ή σηψαιμία, το μόνο που χρειαζόταν ήταν θεραπεία. Από τη στιγμή που καλέσαμε τον γιατρό πέρασαν 6 ώρες για να του δώσουν αντιβίωση. Κανείς δεν τον παρακολουθούσε στο νοσοκομείο. Κανείς δεν του έδειξε τη φροντίδα που του άξιζε».
Πηγή: http://www.enikos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.