Οστεοπόρωση και παραμελημένα σπονδυλικά κατάγματα

Μία συχνή πάθηση του σκελετού.
Η οστεοπόρωση είναι ένα σημαντικό πρόβλημα δημόσιας υγείας γιατί αφορά μεγάλο μέρος του συνεχώς αυξανόμενου πληθυσμού της λεγόμενης τρίτης ηλικίας. Πρόκειται για μια συχνή πάθηση του σκελετού που χαρακτηρίζεται από ελαττωμένη οστική αντοχή και αυξημένο κίνδυνο καταγμάτων. Τα σπονδυλικά κατάγματα από οστεοπόρωση προκαλούν οξύ και χρόνιο πόνο, αναπηρία και ανικανότητα, επηρεάζουν αρνητικά την ποιότητα ζωής, αυξάνουν τον κίνδυνο για νέα κατάγματα, αυξάνουν την θνησιμότητα και επιβαρύνουν οικονομικά τους ασθενείς και τις οικογένειες τους.

Παρόλα αυτά και παρά την ευρέως διαδεδομένη χρήση και κατάχρηση της μέτρησης της οστικής πυκνότητας , η οστεοπόρωση δεν διαγιγνώσκεται και δεν θεραπεύεται σωστά. Ακόμα και στις περιπτώσεις που αρχίζει η θεραπεία, αυτή δεν γίνεται σωστά και δεν έχει ως αποτέλεσμα την αναμενόμενη ελάττωση του κινδύνου για κάταγμα. Ιδιαίτερα όταν συμβεί ένα σπονδυλικό κάταγμα οι πιθανότητες να διαγνωσθεί και να αντιμετωπιστεί με σύγχρονη ιατρική μεθοδολογία είναι ελάχιστες. Διεθνώς τα σπονδυλικά οστεοπορωτικά κατάγματα δεν διαγιγνώσκονται σε ποσοστό 30 έως 45%.



Περίπτωση 1:

Συντηρητική θεραπεία: 6 μήνες μετά τη διάγνωση του κατάγματος η ακτινολογική εικόνα συμβαδίζει με την κλινική. Η ηλικιωμένη ασθενής έχει αναπηρικό πόνο που δεν της επιτρέπει να κινηθεί και να αυτοεξυπηρετηθεί. Δεν είναι παράλυτη αλλά δεν μπορεί να σηκωθεί από το κρεβάτι. Η λύση τώρα δεν είναι απλή. Η ασθενής πάσχει από χρόνιο πόνο και κινησιοφοβία εκτός του ορθοπεδικού της προβλήματος.

Την ευθύνη γι’αυτό φέρουν κυρίως οι γιατροί που εμπλέκονται στην αντιμετώπιση ασθενών με οστεοπόρωση. Πολλοί γενικοί γιατροί, παθολόγοι, ρευματολόγοι, ενδοκρινολόγοι, γυναικολόγοι και ορθοπαιδικοί παραπέμπουν ασθενείς για μέτρηση οστικής πυκνότητας και συνταγογραφούν αντιοστεοπορωτικά φάρμακα χωρίς να ακολουθούν τις σύγχρονες κατευθυντήριες οδηγίες. Συνειδητά ή υποσυνείδητα εξυπηρετούν τα συμφέροντα της φαρμακοβιομηχανίας και όχι των ασθενών τους.



Περίπτωση 2:

Η γυναίκα 78 ετών με οστεοπόρωση υπό θεραπεία για περισσότερα από 15 χρόνια. Είχε πάρει από όλες τις κατηγορίες των αντιοστεοπορωτικών φαρμάκων. Τα τελευταία 2 χρόνια έκανε ενέσεις παραθορμόνης. Παρόλα αυτά συνέχιζε να παθαίνει κατάγματα και να υποφέρει από πόνους. Απαλλάχθηκε από τον πόνο μετά από σπονδυλοπλαστική σε δύο επίπεδα με τοπική αναισθησία.

Η αντιμετώπιση της οστεοπόρωσης δεν αρχίζει με τη μέτρηση της οστικής πυκνότητας σε ένα εργαστήριο και τελειώνει με την συνταγογράφηση ενός φαρμάκου. Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Ο γιατρός πρέπει να εξετάσει τον ασθενή, να διαγνώσει τη πάθηση, να αναζητήσει την αιτία και να προτείνει ανάλογη αντιμετώπιση. Το φάρμακο είναι ένα μέρος της θεραπείας. Χωρίς την σωστή διατροφή, την άσκηση, την πρόληψη των πτώσεων και την ενεργητική συμμετοχή του καλά ενημερωμένου ασθενή κανένα φάρμακο δεν θα πετύχει το στόχο που είναι η πρόληψη των καταγμάτων και της ανικανότητας που αυτά προκαλούν.

Ελάχιστοι γνωρίζουν για την αναίμακτη και ανώδυνη χειρουργική τεχνική της ενίσχυσης του σπονδυλικού σώματος με ορθοπεδικό τσιμέντο, την σπονδυλοπλαστική ή κυφοπλαστική. Η τεχνική αυτή αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τον πόνο και τις επιπλοκές από τα οστεοπορωτικά κατάγματα της σπονδυλικής στήλης.

Ελάχιστες είναι οι παραπομπές ασθενών σε χειρουργούς που μπορούν να εφαρμόσουν με ασφάλεια τις σύγχρονες αυτές τεχνικές, χρησιμοποιώντας την διαθέσιμη στις μέρες μας υψηλή τεχνολογία. Οι ειδικοί της οστεοπόρωσης δεν πρέπει να φοβούνται ότι θα χάσουν την μηνιαία επίσκεψη του ασθενή τους, γιατί η αντιοστεπορωτική φαρμακευτική αγωγή πρέπει να συνεχιστεί – πιθανόν τροποποιημένη – και μετά την χειρουργική αντιμετώπιση του σπονδυλικού κατάγματος.

Οι ορθοπαιδικοί που δεν ξέρουν, γιατί η εκπαίδευση τους δεν τους το επιτρέπει, να αντιμετωπίσουν το σπονδυλικό κάταγμα δεν είναι κακό να το παραδεχθούν. Είναι προς όφελος των ασθενών να παραμερίσουν τον ιατρικό τους εγωισμό. Η καταστροφολογία και η τρομοκρατία με τον κίνδυνο της παράλυσης και η καταδίκη των ασθενών με σπονδυλικά κατάγματα σε μακροχρόνιο κλινοστατισμό – που επιδεινώνει την οστεοπόρωση – ή η βασανιστική και αναποτελεσματική χρήση κηδεμόνων, είναι κακή ιατρική με μεγάλο οικονομικό κόστος.
Για την χειρουργική τεχνική της ενίσχυσης του σπονδυλικού σώματος με ορθοπεδικό τσιμέντο δεν υπάρχει όριο ηλικίας. Σε περιπτώσεις ύπαρξης προβλημάτων, που καθιστούν επικίνδυνη τη γενική νάρκωση, η επέμβαση μπορεί να εκτελεστεί και με τοπική αναισθησία.

Κάθε ασθενής που υποφέρει από σπονδυλικό πόνο για περισσότερο από ένα μήνα μετά από απλή πτώση, έχει δικαίωμα να γνωρίζει ότι μπορεί να απαλλαγεί από τον πόνο αρκεί να παραπεμφθεί ή να απευθυνθεί στον κατάλληλο γιατρό.


Πηγή: http://www.iator.gr