Ο ρόλος των γονιών στη διαμόρφωση και στη θεμελίωση του χαρακτήρα ενός παιδιού είναι το Α και το Ω. Αυτοί κρίνουν ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος στους κανόνες που ακολουθούν για την ανατροφή των παιδιών του και γι΄ αυτόν το λόγο δεν μπορούμε να κρίνουμε εάν είναι σωστοί ή λανθασμένοι. Αλλά όλοι κάνουμε λάθη αρκεί να τα καταλαβαίνουμε και προσπαθούμε να βρούμε την επίλυση τους.
Η άτοπη προσοχή, η επίδειξη δύναμης, η εκδίκηση και η επίδειξη ανικανότητας είναι τέσσερις στόχοι που προσπαθούν ναπεράσουν τα παιδιά ως αντίδραση. Είτε σε μία τιμωρία που τους έχει επιβληθεί, είτε στον ελάχιστο χρόνο παιχνιδιού που τους έχει δοθεί, είτε ακόμη και παραβαίνοντας τους κανόνες μόνο και μόνο για να δώσουν οι γονείς τη προσοχή που τα παιδιά επιθυμούν και αναζητούν.
Οι στόχοι των παιδιών όταν γκρινιάζουν:
1.Άτοπη προσοχή:
Ο στόχος των παιδιών είναι η περισσότερη ενασχόληση με τους γονείς τους ή ακόμη και η επιθυμία τους να τα υπηρετούν. Ο γονιός νιώθει ενοχλημένος και ανήσυχος και πέφτει στη παγίδα να κάνει πράγματα που ενδεχομένως θα μπορούσε να κάνει το παιδί από μόνο του. Έτσι γεννιέται στο παιδί η πεποίθηση ότι «είμαι σημαντικός μόνο όταν με προσέχουν ή όταν με υπηρετούν οι άλλοι» . Ο γονιός σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να δώσει στο παιδί τη πρέπουσα προσοχή. Θα χρειαστεί να κατευθύνει το παιδί σε μια χρήσιμη δραστηριότητα λέγοντας του παραδείγματος χάριν «Σ’ αγαπώ πολύ και θα είμαι μαζί σου αργότερα».
Τι πρέπει να κάνει ο γονέας:
Να βρει δηλαδή μια έξυπνη δικαιολογία ο γονιός με σκοπό να αποφύγει να κάνει αυτό που ζητά το παιδί. Καλό θα ήταν σε αυτήν την περίπτωση να προγραμματίσουν χρόνο με το παιδί τους ώστε να το εκπαιδεύσουν σ’ αυτό που ζητούσε, να το χαϊδέψει, να νιώσει με άλλα λόγια το παιδί, ότι ο ένας είναι αναγκαίος στον άλλον.
2. Δύναμη:
Το παιδί θέλει να έχει το «πάνω χέρι» στη σχέση του με τους γονείς του. Τα συναισθήματα που δημιουργούνται από τους γονείς είναι κυρίως θυμός, απειλή ή ακόμη και ήττας, σκεφτόμενος ότι «δεν θα μου ξεφύγεις, θα σε κάνω να το κάνεις. Θέλει με άλλα λόγια να είναι ο κυρίαρχος παίκτης αυτού του παιχνιδιού και να αισθάνεται μία ενεργητική σχέση με το παιδί του. Το παιδί από την άλλη μεριά, εντείνει τη συμπεριφορά, υποχωρεί προκλητικά και αισθάνεται κερδισμένος όταν ο γονιός είναι θυμωμένος. Το παιδί πιστεύει ότι ανήκει στη ζωή των γονιών του μόνο όταν είναι «ο δυνατός της σχέσης» ή όταν έχει τον έλεγχο ή όταν κανένας δεν μπορεί να του επιβληθεί.
Σε αυτή την περίπτωση ο γονιός πρέπει…
να κατανοήσει πως δεν μπορεί να επιβάλλει στο παιδί κάτι με το «έτσι θέλω» και να του δώσει να καταλάβει ότι αυτό που του λέει είναι συνήθως και το σωστό. Πρέπει, ωστόσο, να καθίσει με το παιδί του, να του αφιερώσει χρόνο, να μιλήσει με ηρεμία και να καταλάβει το παιδί που κάνει λάθος, με σκοπό πάντα να παύσει η διαμάχη που δημιουργείται άθελα του. Έτσι θα κατανοήσει και το παιδί ποια είναι τα όρια της σωστής συμπεριφοράς και να συμβιβαστεί με αυτά.
3. Εκδίκηση
Ο σκοπός του παιδιού που επαναστατεί, που καταστρέφει τα πράγματα των άλλων και που κάνει τους άλλους να υποφέρουν, πιστεύοντας ότι αξίζει μόνο αν προκαλεί πόνο και στους άλλους. Ο γονιός απογοητεύεται, θλίβεται και νιώθει αποθαρρημένος. Η αντίδραση λοιπόν που δημιουργείται στους γονείς είναι η θεωρία της πλήρης αποτυχίας στην ανατροφή των παιδιών και σκέφτονται «πως μπορείς να μου το κάνεις αυτό σε μένα». Το παιδί χάνει την αυτοεκτίμηση του, πιστεύει πως δεν είναι ικανό να αγαπηθεί και αποφασίζει να πονέσει τους άλλους όπως ακριβώς πονά και το ίδιο. Σε αυτή τη περίπτωση το παιδί χρειάζεται βοήθεια.
Ο γονιός θα πρέπει…
να ασχοληθεί αρχικά με τα συναισθήματα του παιδιού και να αφιερώσει τον απαιτούμενο χρόνο, ώστε να βρουν μαζί τι πρέπει να κάνουν για να αλλάξει αυτή η λανθασμένη πράξη. Το σημαντικότερο είναι ότι θα πρέπει να χρησιμοποιήσει την αντανακλαστική ακοή. Να απολογηθεί ο ίδιος ο γονιός στο παιδί και να αποφύγει τη τιμωρία. Και τέλος, θα πρέπει να το ενθαρρύνει και να τονίσει τα θετικά στοιχεία του χαρακτήρα του.
4. Επίδειξη ανικανότητας:
Το παιδί παραιτείται από κάθε δραστηριότητα και επιθυμεί να το αφήσουν ήσυχο. Ο γονιός νιώθει απελπισμένος και ανεπαρκής στο να βοηθήσει το παιδί του με αποτέλεσμα να αποσύρεται ακόμη περισσότερο από κάθε προσπάθεια, να γίνεται πιο παθητικό και να μην ενδιαφέρεται στο πως τα πράγματα πηγαίνουν μπροστά και εξελίσσονται. Το παιδί δεν πιστεύει στον εαυτό του και μεταφέρει στους άλλους τη πεποίθηση να μην περιμένουν τίποτα από αυτό. Δημιουργείται στο παιδί η άποψη «δεν αξίζω να προσπαθήσω, αφού δεν πρόκειται να το κάνω σωστά». Ο γονιός χρειάζεται να επενδύσει στην εκπαίδευση του παιδιού και να μην περιμένει θεαματικά άλματα. Το παιδί είναι καλύτερα να κάνει αργά αλλά σταθερά βήματα. Να βρει και να του αναθέσει εύκολες δραστηριότητες ώστε το παιδί να αρχίσει να αποκτά εμπειρίες επιτυχίας. Να του δείχνει, επίσης, ότι πιστεύει σε αυτό και να το ενθαρρύνει ακόμη και στα μικρά δείγματα επιτυχίας. Τέλος, θα πρέπει να διδάξει στο παιδί όταν δεν θα πρέπει να παραιτείται από την αρχή και ότι σε όλα τα θέματα χρειάζεται να έχεις υπομονή και πίστη στον εαυτό σου.
Τα παιδιά ψάχνουν έναν ρόλο στην ζωή τους που να περικλείει την φιλοσοφία της ζωής τους, να είναι ξεκάθαρος ο ρόλος, να είναι δική τους επιλογή, να νιώθουν ότι ανήκουν κάπου και να δεσμευτούν με πάθος πίστη και αφοσίωση σε αυτό τον σκοπό. Χτίζουν τη ταυτότητα τους. Θέλουν να απαντήσουν στο ερώτημα «Ποιος είμαι και τι κάνω στη ζωή μου». Ας είμαστε αρωγοί σε αυτή τους την προσπάθεια και ισορροπημένοι μεταξύ πολύς και λίγης προστατευτικότητας.
Πηγή: http://www.boro.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.