Όταν το παιδί σας βγάζει εκτός εαυτού

Εμένα μην μου ξαναμιλήσεις ποτέ έτσι». Αυτή η φράση έχει ακουστεί στα περισσότερα σπίτια και συνήθως συνοδεύεται από κάποια πόρτα που κοπανάει ή πολλές φωνές. Τις περισσότερες φορές που οι γονείς βρίσκονται αντιμέτωποι με εκρήξεις ασέβειας και απείθειας αντιδρούν με έναν αμυντικό τοίχο και με αντίστοιχες φωνές. Μήπως όμως, υπάρχουν και άλλες επιλογές;

Είναι κοινός τόπος ότι τα παιδιά πρέπει να σέβονται τους γονείς τους. Είναι επίσης σαφές ότι οι γονείς δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται με αγένεια. Συμβαίνει όμως. Και όταν συμβαίνει οι περισσότεροι γονείς αισθάνονται ότι ο μόνος τρόπος να το αντιμετωπίσουν είναι με την τιμωρία.
Αιτία

Όταν τα παιδιά είναι ακόμη μωρά, τότε η μόνη μορφή επικοινωνία τους ήταν μέσα από το κλάμα. Η αγενής και ασεβής συμπεριφορά είναι επίσης μία μορφή επικοινωνίας. Η φραστική ασέβεια και οι αγενείς φράσεις είναι έκφραση συναισθημάτων που δεν βρίσκουν άλλο τρόπο αποδέσμευσης. Τα συναισθήματα πρέπει να απελευθερώνονται, αλλά όταν συμβαίνει αυτό, τότε μπορεί να συμβεί το ό,τιδήποτε.
Αντιμετώπιση

Όταν ένα παιδί σας φωνάζει με απαράδεκτο τρόπο, η πρώτη φυσική αντίδραση είναι η επιθυμία του γονέα να φωνάξει κι εκείνος. «Πως τολμάς να μου μιλάς έτσι;»… «ποιος νομίζεις ότι είσαι;» ή «τιμωρία από τώρα μέχρι την… αιωνιότητα».

Οι φωνές και οι τιμωρίες όμως, δεν απευθύνονται και δεν αντιμετωπίζουν το αρχικό συναίσθημα. Και σίγουρα δεν μαθαίνουν στο παιδί πώς να διαχειρίζεται τα κύματα έντασης και τα συναισθήματά τους. Η τιμωρία αναγκάζει το παιδί να καταπιεί τα έντονα συναισθήματα και το μόνο που πετυχαίνει είναι να αναβάλει την αντιπαράθεση μέχρι να ξεσπάσει το επόμενο κύμα.
Αποδοχή

Οι γονείς τις περισσότερες φορές ότι τα παιδιά εκνευρίζονται σκοπίμως. Το παιδί σας, ίσως να μην ξέρει καν ότι είναι εκτός εαυτού. Δεν κατανοεί την οργή του. Ίσως μάλιστα να το φοβίζει, να το κάνει να νιώθει ότι χάνει τον έλεγχο. Ακόμη κι αν πείτε στο παιδί «σταμάτα αμέσως» ίσως να μην ξέρει πώς να το κάνει.

Οι γονείς λοιπόν, χρειάζεται να αποδεχθούν ότι αυτά τα έντονα συναισθήματα αποτελούν μέρος της ανάπτυξης. Οι γονείς είναι η όαση ασφαλείας για τα παιδιά. Εσείς χρειάζεται να τα διδάξετε πως θα αντιμετωπίζουν τα συναισθήματά τους, δίνοντας πρώτα το καλό παράδειγμα.
Κατανόηση

Φανταστείτε για μία στιγμή ότι ένας γονέας και ένα παιδί στέκονται αντικριστά. Ανάμεσά τους βρίσκεται ένα τεντωμένο σκοινί. Ενώ φωνάζει το παιδί τραβάει και το σκοινί. Ένα κύμα συναισθημάτων αποδεσμεύεται από το παιδί και μέσω του σκοινιού χτυπάει το γονέα. Ο γονέας αντιδρά τραβώντας κι εκείνος το σκοινί. Πρακτικά πρόκειται για μία διελκυστίνδα, ένα συναισθηματικό πόλεμο.

Προκειμένου ένας γονέας να διδάξει στο παιδί του πώς να διαχειριστεί τα έντονα κύματα συναισθημάτων, θα πρέπει πρώτα ο ίδιος να αποδεσμευθεί και να αφήσει το σκοινί. Να εγκαταλείψει τη μάχη άμεσα.

Αυτό είναι το κρίσιμο σημείο καμπής. Εκεί που σταματά η κλιμάκωση της έντασης και η κατάσταση κινείται προς την εξεύρεση λύσης.

Το πιθανότερο είναι πως το παιδί θα προσπαθήσει να σας ξανα-εμπλέξει στη μάχη. Θα φωνάξει σκληρά λόγια και θα είναι αγενής. Εσείς απαντήστε με τη σιωπή. Μην εμπλακείτε σε μία νέα μάχη και μην ξανασηκώσετε το σκοινί.

Από την στιγμή που το παιδί θα καταλάβει ότι δεν μπορεί να σας παρασύρει στη μάχη, τότε θα συνειδητοποιήσει ότι η συμπεριφορά της είχε ξεφύγει. Τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να δράσετε. Μπορείτε να πείτε: «Όταν είσαι τόσο αναστατωμένο, χρειάζεται πρώτα να ηρεμήσεις, να χτυπήσεις κάτι, να απελευθερώσεις το θυμό σου ίσως τρέχοντας και πηδώντας (ότι επιτρέπεται στο σπίτι σας) προτού μου μιλήσεις. Τώρα σε παρακαλώ ξεκίνα με μία συγνώμη κι έλα να συζητήσουμε ήρεμα».

Αφήνοντας το σκοινί και σταματώντας το συναισθηματικό πόλεμο, έχει τη δυνατότητα να φτάσετε στο κρίσιμο σημείο καμπής και να οδηγήσετε την κατάσταση προς τη λύση, χωρίς φωνές και χωρίς τιμωρίες.


Πηγή: http://www.boro.gr