Επαγγέλματα που χάθηκαν στο χρόνο

Οι αιώνες περνούν, οι εποχές αλλάζουν και μαζί μ’ αυτές αλλάζουν και οι ανάγκες και οι απαιτήσεις του κόσμου.

Ωστόσο οι δυσκολίες στην εξεύρεση εργασίας δεν έπαψαν ποτέ να υπάρχουν. Η ανεργία και η αλλαγή των καιρών, πάντα θα αναγκάζει κάποιους να αναζητούν επαγγελματικό καταφύγιο σε διάφορες νέες εργασίες και να εγκαταλείπουν άλλες που δεν μπορούν να συνεχίσουν να υπάρχουν.

Πηγαίνοντας ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο θα ξαναθυμηθούμε κάποια επαγγέλματα, τα περισσότερα από τα οποία έχουν εκλείψει εντελώς και ίσως να μην τα θυμόμαστε καν! Είναι εικόνες των παλιών επαγγελμάτων, που αφορούν κυρίως τον τόπο μας…

Ένα από αυτά είναι ο νερουλάς!

Στην παλιά Αθήνα που δεν υπήρχαν οι βρύσες μέσα στα σπίτια (ούτε φυσικά υδραυλική εγκατάσταση για πόσιμο νερό) , ο νερουλάς αναλάμβανε την τροφοδότηση τους με νερό. Υπήρχε συνήθως ένας νερουλάς σε κάθε γειτονιά και είχε σταθερή πελατεία. Έκανε πολλά κοπιαστικά δρομολόγια και αμειβόταν περίπου 1 δεκάρα τον τενεκέ. Το επάγγελμα του νερουλά διατηρήθηκε μέχρι το 1930, οπότε ιδρύθηκε η ΟΥΛΕΝ (η οποία με τη σειρά της αντικαταστάθηκε από την ΕΥΔΑΠ).

Ο πλανόδιος εφημεριδοπώλης!

Ασκούσε το επάγγελμά του χωρίς να έχει συγκεκριμένο μαγαζί. Παραλάμβανε τις εφημερίδες από τα Πρακτορεία Διανομής Τύπου και τις πουλούσε στους περαστικούς περπατώντας στους κεντρικούς δρόμους της πόλης του ή τις άφηνε στην είσοδο των σπιτιών των μόνιμων πελατών του (συνήθως φωνάζοντας δυνατά τους τίτλους των ειδήσεων της πρώτης σελίδας). Ο εφημεριδοπώλης των αρχών του 20ου αιώνα διαλαλούσε τη πραμάτεια του : το ”Σκριπ”, το “Άστυ”, την ” Ακρόπολη” και πολλές φορές ενημέρωνε για τα μεγάλα γεγονότα : “Εφημερίδες! Έκτακτο παράρτημα!”. Αποτελούσε μία από τις χαρακτηριστικές φιγούρες της γειτονιάς.

Ο παγωτατζής!

Οι παγωτατζήδες βράζανε το γάλα και προσθέτανε ζάχαρη, αυγά, κακάο ή βανίλια, ανάλογα με τη γεύση που θέλανε να φτιάξουν. Όταν έβραζε το μείγμα, το κατέβαζαν από τη φωτιά και το τοποθετούσαν σε ένα μεταλλικό κάδο , ο οποίος βρισκόταν μέσα σε ένα ξύλινο βαρέλι. Στο κενό που υπήρχε ανάμεσα στο ξύλινο βαρέλι και στον κάδο, έβαζαν πάγο και συνέχιζαν να ανακατεύουν το μείγμα μέχρι να πήξει. Φορτώνανε το βαρέλι στο καρότσι, με μια ειδική μεταλλική κουτάλα , παίρνανε μαζί και τα χωνάκια τους και γύριζαν τις γειτονιές “γλυκαίνοντας” μικρούς και μεγάλους. Κατά διαστήματα έριχναν και κομμάτια πάγου εξωτερικά για να μη λιώσει το παγωτό.

Ο λούστρος!

Ο λούστρος έβαφε τα παπούτσια των περαστικών. Κουβαλούσε ένα ξύλινο κασελάκι με πλαϊνές θήκες που είχε τις μπογιές και τις βούρτσες του και ό,τι άλλο χρειαζόταν για το γυάλισμα των παπουτσιών. Το κασελάκι αυτό είχε μακρύ λουρί για την μεταφορά του στον ώμο και ένα καρεκλάκι για να κάθεται από το ένα μέρος στο άλλο που πήγαινε. Πάνω στο κασελάκι ο πελάτης έβαζε το πόδι του και ο λούστρος έκανε τη δουλειά του με γρήγορες κινήσεις: καθάρισμα, βάψιμο, γυάλισμα. Πάντα όμως πριν ξεκινήσει έβαζε δυο κομμάτια χαρτόνι ή σκληρό πλαστικό στα πλαϊνά του παπουτσιού, ώστε να μην λερώνει τις κάλτσες του πελάτη

Βλέπετε πόσα επαγγέλματα έχουν χαθεί στο χρόνο; Και να ήταν μόνο αυτά;

Ο πλανόδιος φωτογράφος, ο τσαγκάρης, ο αμαξάς, η μαμή, ο μυλωνάς, ο αγωγιάτης, ο δραγάτης (αγροφύλακας), ο γραμματικός, η πλύστρα, η παραμάνα, ο τερζής (ράφτης των χονδρών μάλλινων υφασμάτων), ο στρωματάς, ο παγοπώλης, ο γαλατάς και πολλά άλλα που δεν γλιτώσανε από την πάροδο του χρόνου.


Πηγή: http://www.metrogreece.gr