Κοινωνικός "καιάδας" με πρόσχημα την οικονομική κρίση.
Με την περικοπή ή κατάργηση των επιδομάτων οι δικαιούχοι συμπολίτες μας καλούνται απλώς να... αυτοκτονήσουν για να μην επιβαρύνουν την «ευρωπαϊκή» Ελλάδα, η οποία δεν αντέχει οικονομικά να δίνει κάποια επιδόματα της πλάκας, αλλά αντέχει να ταΐζει τα τραπεζικά ζόμπι του Σάλλα και των άλλων χορηγών της τρόικας εσωτερικού
Η αναπροσαρμογή των κοινωνικών επιδομάτων αποτελεί δέσμευση του δεύτερου μνημονίου, η οποία έχει ήδη αρχίσει να υλοποιείται, τοποθετώντας στο στόχαστρο ολόκληρες κατηγορίες νόμιμων δικαιούχων. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με το ευρύτερο σχέδιο κατάργησης των υπαρχουσών δομών κοινωνικής φροντίδας σε ολόκληρη τη χώρα, δημιουργεί μία αφόρητη κοινωνική κατάσταση, θέτοντας σε κίνδυνο ακόμη και την ίδια την επιβίωση εκατοντάδων συμπολιτών μας.
Οι δημόσιες πολιτικές κοινωνικής προστασίας υπονομεύονται ανεπανόρθωτα από τις συγχωνεύσεις προνοιακών δομών, τις δραματικές μειώσεις στην κρατική χρηματοδότησή τους, που φτάνουν έως και 50%, τις αυξανόμενες ελλείψεις προσωπικού, τη συνεχιζόμενη υποστελέχωση, την αναγκαστική παρακράτηση έως και 80% στις συντάξεις των ατόμων που διαβιούν σε μονάδες ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης, το ξεφόρτωμα της πρόνοιας από το υπουργείο Υγείας και τη μεταφορά της στο υπουργείο Εργασίας, την απαξίωση και το ενδεχόμενο διακοπής του προγράμματος «Βοήθεια στο σπίτι».
Σε μία στιγμή κατά την οποία η κοινωνία στο μεγαλύτερο μέρος της δοκιμάζεται από τη φτώχια και την ανεργία, τα άτομα με αναπηρία βιώνουν την πιο απάνθρωπη μεταχείριση από πλευράς κυβέρνησης. Ο ευρωπαϊκός «πολιτισμός» της κυβέρνησης δεν συμπεριλαμβάνει τα άτομα με αναπηρία στην κοινωνία που ζούμε. Η αιτιολόγηση αυτής της συμπεριφοράς από πλευράς κυβέρνησης ακουμπά στην πιο χυδαία αντίληψη που έχουν για τους συνανθρώπους μας.
Κοστίζουν!
Στον κόσμο που ονειρεύονται ο Στουρνάρας και ο Σαμαράς τα ΑμεΑ δεν έχουν ανθρώπινη υπόσταση, αλλά αντίθετα η αξία τους αποτιμάται με κριτήριο το κόστος. Απαξιώνονται ως λιγότερο άνθρωποι, όπως γίνεται και με τους μετανάστες, τα οροθετικά άτομα, τα εκδιδόμενα άτομα, τους ηλικιωμένους, ενώ προετοιμάζονται να ακολουθήσουν εργαζόμενοι/ες, οι γυναίκες ως κοινωνική κατηγορία κ.ά., δηλαδή όσες και όσοι από εδώ και στο εξής θα κρίνονται ότι παράγουν λιγότερη αξία χρήματος.
Δυστυχώς, σε αυτή τη νέα κατάσταση που διαμορφώνεται όχι μόνο έχει εγκαταλειφθεί κάθε προσπάθεια κάλυψης των διαχρονικών ανεπαρκειών του συστήματος κοινωνικής πρόνοιας στην Ελλάδα, αλλά επίσης με την περικοπή ή κατάργηση των επιδομάτων οι δικαιούχοι συμπολίτες μας καλούνται απλώς να... αυτοκτονήσουν για να μην επιβαρύνουν την «ευρωπαϊκή» Ελλάδα, η οποία δεν αντέχει οικονομικά να δίνει κάποια επιδόματα της πλάκας, αλλά αντέχει να ταΐζει τα τραπεζικά ζόμπι του Σάλλα και των άλλων χορηγών της τρόικας εσωτερικού.
Ειδικότερα στην περιφέρεια, οι πρωτοφανείς ελλείψεις στο επίπεδο της πρωτοβάθμιας φροντίδας και της πρόνοιας δημιουργούν συνθήκες που πλέον έχουν οδηγήσει σε εκτεταμένη κοινωνική και ανθρωπιστική κρίση. Οι νόμιμοι δικαιούχοι των επιδομάτων εξαναγκάζονται, αργά ή γρήγορα, να αποσυρθούν στο περιθώριο υφιστάμενοι -λες και είναι ένοχοι- τις τιμωρητικές συνέπειες της ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής που ακολουθείται.
Μπροστά στην αγωνιώδη προσπάθεια συλλογής δημόσιων πόρων, για την εκπλήρωση των υποτιθεμένων υποχρεώσεων της χώρας, η τρικομματική κυβέρνηση είναι διατεθειμένη να θυσιάσει ανερυθρίαστα και την τελευταία νησίδα κοινωνικής πολιτικής στη χώρα.
Μάλιστα, οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης δεν διστάζουν να χρησιμοποιούν «φτηνές» δικαιολογίες, για να νομιμοποιήσουν ηθικά τις δρομολογούμενες πράξεις περικοπών, παρουσιάζοντας διογκωμένο το φαινόμενο της καταβολής επιδομάτων σε μη δικαιούχους.
Την ίδια στιγμή, κι ενώ είναι προφανές ότι δεν κατορθώνουν να αρθρώσουν οποιοδήποτε πειστικό επιχείρημα υπεράσπισης της πολιτικής τους, ξαναβάζουν στο στόμα τους την «καραμέλα» της ανάγκης κατάργησης του «πατερναλιστικού» κράτους που εμποδίζει την ελεύθερη και δημιουργική προαγωγή των ικανοτήτων του συνόλου των πολιτών. Βέβαια, ο «ψευτοφιλελευθερισμός» τους αγνοεί πλήρως τις διαφοροποιημένες υλικές συνθήκες της ζωής ορισμένων κοινωνικών κατηγοριών πολιτών, όπως επίσης δεν λαμβάνει υπόψη τις αμέτρητες θεσμικές, κοινωνικές και ηθικές διακρίσεις που υφίστανται διαχρονικά τα άτομα με αναπηρία στην Ελλάδα.
Στο λεξιλόγιο των υποστηρικτών της «ελεύθερης» αγοράς δεν υπάρχουν οι θαλασσαιμικοί, οι οροθετικοί, οι τετραπληγικοί, οι τυφλοί, οι κωφοί. Υπάρχει όμως η ανταγωνιστικότητα, η ευελφάλεια, η εθνική σωτηρία, οι μεταρρυθμίσεις. Μόνο που πίσω από τις πρώτες λέξεις στην πρόταση κρύβονται άνθρωποι και πίσω από τις δεύτερες κρύβεται το ιδεολογικό οπλοστάσιο των «αγαπητικών» του Φραντζόν και του «επιτυχημένου» πειράματος της Χιλής του Πινοσέτ.
Παρ' όλα αυτά, ρωγμές φωτός στο ζοφερό σκηνικό που έχει πετύχει να καθιερώσει η τρικομματική κυβέρνηση αποτελούν οι συλλογικές κινητοποιήσεις των ατόμων με αναπηρία που δείχνουν τον δρόμο σε μια κοινωνία που μοιάζει να κοιμάται. Στις κινητοποιήσεις αυτές έχουμε το μέγιστο χρέος να συμπράξουμε όλοι μας. Δύναμή μας η συλλογική αντίσταση, όπλο μας η αλληλεγγύη.
Η αναπροσαρμογή των κοινωνικών επιδομάτων αποτελεί δέσμευση του δεύτερου μνημονίου, η οποία έχει ήδη αρχίσει να υλοποιείται, τοποθετώντας στο στόχαστρο ολόκληρες κατηγορίες νόμιμων δικαιούχων. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με το ευρύτερο σχέδιο κατάργησης των υπαρχουσών δομών κοινωνικής φροντίδας σε ολόκληρη τη χώρα, δημιουργεί μία αφόρητη κοινωνική κατάσταση, θέτοντας σε κίνδυνο ακόμη και την ίδια την επιβίωση εκατοντάδων συμπολιτών μας.
Οι δημόσιες πολιτικές κοινωνικής προστασίας υπονομεύονται ανεπανόρθωτα από τις συγχωνεύσεις προνοιακών δομών, τις δραματικές μειώσεις στην κρατική χρηματοδότησή τους, που φτάνουν έως και 50%, τις αυξανόμενες ελλείψεις προσωπικού, τη συνεχιζόμενη υποστελέχωση, την αναγκαστική παρακράτηση έως και 80% στις συντάξεις των ατόμων που διαβιούν σε μονάδες ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης, το ξεφόρτωμα της πρόνοιας από το υπουργείο Υγείας και τη μεταφορά της στο υπουργείο Εργασίας, την απαξίωση και το ενδεχόμενο διακοπής του προγράμματος «Βοήθεια στο σπίτι».
Σε μία στιγμή κατά την οποία η κοινωνία στο μεγαλύτερο μέρος της δοκιμάζεται από τη φτώχια και την ανεργία, τα άτομα με αναπηρία βιώνουν την πιο απάνθρωπη μεταχείριση από πλευράς κυβέρνησης. Ο ευρωπαϊκός «πολιτισμός» της κυβέρνησης δεν συμπεριλαμβάνει τα άτομα με αναπηρία στην κοινωνία που ζούμε. Η αιτιολόγηση αυτής της συμπεριφοράς από πλευράς κυβέρνησης ακουμπά στην πιο χυδαία αντίληψη που έχουν για τους συνανθρώπους μας.
Κοστίζουν!
Στον κόσμο που ονειρεύονται ο Στουρνάρας και ο Σαμαράς τα ΑμεΑ δεν έχουν ανθρώπινη υπόσταση, αλλά αντίθετα η αξία τους αποτιμάται με κριτήριο το κόστος. Απαξιώνονται ως λιγότερο άνθρωποι, όπως γίνεται και με τους μετανάστες, τα οροθετικά άτομα, τα εκδιδόμενα άτομα, τους ηλικιωμένους, ενώ προετοιμάζονται να ακολουθήσουν εργαζόμενοι/ες, οι γυναίκες ως κοινωνική κατηγορία κ.ά., δηλαδή όσες και όσοι από εδώ και στο εξής θα κρίνονται ότι παράγουν λιγότερη αξία χρήματος.
Δυστυχώς, σε αυτή τη νέα κατάσταση που διαμορφώνεται όχι μόνο έχει εγκαταλειφθεί κάθε προσπάθεια κάλυψης των διαχρονικών ανεπαρκειών του συστήματος κοινωνικής πρόνοιας στην Ελλάδα, αλλά επίσης με την περικοπή ή κατάργηση των επιδομάτων οι δικαιούχοι συμπολίτες μας καλούνται απλώς να... αυτοκτονήσουν για να μην επιβαρύνουν την «ευρωπαϊκή» Ελλάδα, η οποία δεν αντέχει οικονομικά να δίνει κάποια επιδόματα της πλάκας, αλλά αντέχει να ταΐζει τα τραπεζικά ζόμπι του Σάλλα και των άλλων χορηγών της τρόικας εσωτερικού.
Ειδικότερα στην περιφέρεια, οι πρωτοφανείς ελλείψεις στο επίπεδο της πρωτοβάθμιας φροντίδας και της πρόνοιας δημιουργούν συνθήκες που πλέον έχουν οδηγήσει σε εκτεταμένη κοινωνική και ανθρωπιστική κρίση. Οι νόμιμοι δικαιούχοι των επιδομάτων εξαναγκάζονται, αργά ή γρήγορα, να αποσυρθούν στο περιθώριο υφιστάμενοι -λες και είναι ένοχοι- τις τιμωρητικές συνέπειες της ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής που ακολουθείται.
Μπροστά στην αγωνιώδη προσπάθεια συλλογής δημόσιων πόρων, για την εκπλήρωση των υποτιθεμένων υποχρεώσεων της χώρας, η τρικομματική κυβέρνηση είναι διατεθειμένη να θυσιάσει ανερυθρίαστα και την τελευταία νησίδα κοινωνικής πολιτικής στη χώρα.
Μάλιστα, οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης δεν διστάζουν να χρησιμοποιούν «φτηνές» δικαιολογίες, για να νομιμοποιήσουν ηθικά τις δρομολογούμενες πράξεις περικοπών, παρουσιάζοντας διογκωμένο το φαινόμενο της καταβολής επιδομάτων σε μη δικαιούχους.
Την ίδια στιγμή, κι ενώ είναι προφανές ότι δεν κατορθώνουν να αρθρώσουν οποιοδήποτε πειστικό επιχείρημα υπεράσπισης της πολιτικής τους, ξαναβάζουν στο στόμα τους την «καραμέλα» της ανάγκης κατάργησης του «πατερναλιστικού» κράτους που εμποδίζει την ελεύθερη και δημιουργική προαγωγή των ικανοτήτων του συνόλου των πολιτών. Βέβαια, ο «ψευτοφιλελευθερισμός» τους αγνοεί πλήρως τις διαφοροποιημένες υλικές συνθήκες της ζωής ορισμένων κοινωνικών κατηγοριών πολιτών, όπως επίσης δεν λαμβάνει υπόψη τις αμέτρητες θεσμικές, κοινωνικές και ηθικές διακρίσεις που υφίστανται διαχρονικά τα άτομα με αναπηρία στην Ελλάδα.
Στο λεξιλόγιο των υποστηρικτών της «ελεύθερης» αγοράς δεν υπάρχουν οι θαλασσαιμικοί, οι οροθετικοί, οι τετραπληγικοί, οι τυφλοί, οι κωφοί. Υπάρχει όμως η ανταγωνιστικότητα, η ευελφάλεια, η εθνική σωτηρία, οι μεταρρυθμίσεις. Μόνο που πίσω από τις πρώτες λέξεις στην πρόταση κρύβονται άνθρωποι και πίσω από τις δεύτερες κρύβεται το ιδεολογικό οπλοστάσιο των «αγαπητικών» του Φραντζόν και του «επιτυχημένου» πειράματος της Χιλής του Πινοσέτ.
Παρ' όλα αυτά, ρωγμές φωτός στο ζοφερό σκηνικό που έχει πετύχει να καθιερώσει η τρικομματική κυβέρνηση αποτελούν οι συλλογικές κινητοποιήσεις των ατόμων με αναπηρία που δείχνουν τον δρόμο σε μια κοινωνία που μοιάζει να κοιμάται. Στις κινητοποιήσεις αυτές έχουμε το μέγιστο χρέος να συμπράξουμε όλοι μας. Δύναμή μας η συλλογική αντίσταση, όπλο μας η αλληλεγγύη.
Πηγή: http://www.avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.