ΧΡΟΝΙΑ ΠΑΣΧΟΝΤΕΣ - ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ.
Η βαρβαρότητα δε θα έχει πάτο, αν δεν καταργηθεί η επιχειρηματική δραστηριότητα σε Υγεία - Πρόνοια - Φάρμακο.
Οι χρόνια πάσχοντες και τα άτομα με αναπηρία θίγονται μέχρι θανάτου από την πολιτική που εμπορεύεται τις υπηρεσίες Υγείας και Πρόνοιας και τα φάρμακα. Τόσο το κράτος, όσο και οι επιχειρηματικοί όμιλοι πουλούν υπηρεσίες και θεραπεία και ο καθένας, ανάλογα με το «πορτοφόλι» του αγοράζει. Αυτό σημαίνει ότι, ενώ η εξέλιξη της τεχνολογίας και της επιστήμης είναι αλματώδης, ενώ υπάρχει εξειδικευμένο και έμπειρο επιστημονικό προσωπικό και οι χρόνια πάσχοντες και οι ανάπηροι θα μπορούσαν να ζουν περισσότερο, καλύτερα - ακόμα και να ενταχθούν στην παραγωγή - αντίθετα, οδηγούνται στην εξαθλίωση και τον πρόωρο θάνατο.
Ενα από τα χιλιάδες παραδείγματα: Υπάρχουν γυαλιά για άτομα με σοβαρά προβλήματα όρασης, τα οποία βοηθούν πολύ. Αυτά κοστίζουν περίπου 1.800 ευρώ. Επίσης, υπάρχουν μεγεθυντικά μηχανήματα για μαθητές με σοβαρά προβλήματα όρασης για να μπορούν να διαβάζουν. Αυτά κοστίζουν 800 ευρώ. Η επιχειρηματική δραστηριότητα, το εμπόριο στην Υγεία, στα φάρμακα, στα τεχνικά ιατρικά βοηθήματα οδηγεί σε δραματικά αδιέξοδα. Οταν το καπιταλιστικό κράτος κόβει τις δαπάνες Υγείας από τον προϋπολογισμό, για να ενισχύει την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία, όταν οι πολιτικές του στέλνουν πελατεία στους ιδιώτες της Υγείας, για να βρουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι νέα πεδία επενδύσεων των κεφαλαίων τους, όταν τα νοσοκομεία προμηθεύονται φάρμακα και αναλώσιμα από φαρμακευτικές εταιρείες, τότε αναπόφευκτα και το λεγόμενο δημόσιο σύστημα Υγείας λειτουργεί με όρους επιχειρηματία. Τα ασφαλιστικά Ταμεία - πάλι δηλαδή οι εργαζόμενοι - σηκώνουν όλο και μεγαλύτερο βάρος, με αποτέλεσμα να κόβουν υπηρεσίες και παροχές. Μειώνεται το προσωπικό σε νοσοκομεία, Κέντρα Υγείας, δομές Πρόνοιας. Υποβαθμίζονται διαρκώς και αυτές οι υποτυπώδεις υπηρεσίες.
Γι' αυτό, η μόνη λύση, ώστε να απολαμβάνουν όλοι ανεξαιρέτως ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και υπηρεσίες Πρόνοιας είναι η κατάργηση της επιχειρηματικής δράσης. Από κει ξεκινάει και τελειώνει η βαρβαρότητα που ζούμε σήμερα με ανθρώπους να είναι προτιμότερο να πεθάνουν, παρά να θεραπευτούν.
Καλύτερα να κοπεί το ...πόδι!
Τόσο ο «Ενιαίος Κανονισμός Παροχών (ΕΚΠΥ) του Εθνικού Οργανισμού Παροχής Υπηρεσιών Υγείας (ΕΟΠΥΥ)», όσο και ο νέος Κανονισμός Εκτίμησης Βαθμού Αναπηρίας (ΚΕΒΑ), είναι εργαλεία αυτής της δολοφονικής πολιτικής και οικονομίας.
Για παράδειγμα, με τον ΕΚΠΥ επιβάλλεται συμμετοχή 25% των ασφαλισμένων στην πρόσθετη περίθαλψη, σε αναλώσιμο υλικό σε διάφορα θεραπευτικά μέσα. Αυτό είναι καταστροφικό για χρόνια πάσχοντες και άτομα με αναπηρία που χρειάζονται κάθε μήνα πολλά φάρμακα και αναλώσιμα. Οπως τονίζει στον «Ριζοσπάστη» ο Νίκος Χάρης, διαβητικός, «κάνω 5 φορές τη μέρα ένεση ινσουλίνης και χρειάζομαι 5 μετρήσεις ημερησίως για να υπολογίσω τη δόση της ινσουλίνης. Ομως το Ταμείο δε δικαιολογεί όλες τις απαραίτητες ταινίες μέτρησης και πρέπει να βάζω από την τσέπη μου 50 ευρώ το μήνα μόνο για ταινίες. Αν δεν τα έχει κάποιος θα πρέπει να "μαντεύει" ανάλογα με το πώς νιώθει, πόση δόση ινσουλίνης χρειάζεται. Επιπλέον, από το σακχαρώδη διαβήτη προκαλούνται βλάβες στα μάτια, στα νεφρά, στα πόδια, ανεβαίνει η χοληστερίνη κ.ά. Χρειάζονται επιπλέον εξετάσεις και φάρμακα».
Επιπλέον, στους πάσχοντες από μεσογειακή αναιμία επιβάλλεται συμμετοχή 10% για συσκευές αποσιδήρωσης (σ.σ. κάθε βράδυ πρέπει να κάνουν αποσιδήρωση με πανάκριβα φάρμακα), ενώ υπάρχει κατάλογος για τα παπούτσια των διαβητικών από 38 - 330 ευρώ. «Τα Ταμεία θα υπολογίζουν αν τα συμφέρει να πάρει ο διαβητικός παπούτσια ή ο ακρωτηριασμός του ποδιού! Αυτό είχε γίνει και πριν μερικούς μήνες και ξεσηκωθήκαμε όλοι και το αποτρέψαμε!», συμπληρώνει ο Ν. Χάρης.
«Με τον ΕΚΠΥ θα χτυπηθεί αλύπητα η βαριά αναπηρία», λέει ο Μάριος Καμακάρης, παραπληγικός. «Μας κόβουν καρότσια, ειδικά μαξιλάρια, καθετήρες. Ταυτόχρονα και τα πιο στοιχειώδη που έχουμε ανάγκη τα έχουν ονομάσει είδη πολυτελείας. Δε μας γράφουν τα παυσίπονα, κρέμες και θερμαντικές αλοιφές που είναι απαραίτητες λόγω της ακινησίας μας και βοηθούν στην αιμάτωση, ιδιαίτερα τους χειμερινούς μήνες. Και μιλάμε για απλά προβλήματα που μπορούν να αποφευχθούν!».
Κόβονται τα πάντα
Οταν μιλάμε για χρόνια πάσχοντες, οι περικοπές σημαίνουν ξεκάθαρα κίνδυνος για τη ζωή τους. Κόπηκε το επίδομα μετακίνησης, για να κάνουν αιμοκαθάρσεις οι νεφροπαθείς τελικού σταδίου. Θα πρέπει να βάζουν από την τσέπη τους εκατοντάδες ή χιλιάδες ευρώ το μήνα (σ.σ. ανάλογα με την απόσταση που έχουν να διανύσουν για τη μονάδα τεχνητού νεφρού). Κόπηκε το επίδομα διατροφής για τους μεταμοσχευμένους, που χρειάζονται ειδική διατροφή υψηλής ποιότητας. Με το νέο ΚΕΒΑ κόβονται τα ήδη πενιχρά επιδόματα και αναπηρικές συντάξεις. Από τα άτομα με αναπηρία που νοσηλεύονται σε Θεραπευτήρια Χρόνιων Παθήσεων, θα παρακρατείται το 40% - 80% της αναπηρικής τους σύνταξης...
Ολα οδηγούν στο πετσόκομμα των επιδομάτων. Οπως λέει στον «Ρ» ο Γιώργος Μπαλάσκας «πήγα στο Κέντρο Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕΠΑ) για την κόρη μου που έχει κάνει μεταμόσχευση μυελού των οστών και το επίδομά της - 623 ευρώ το δίμηνο - έληξε στις 21 Οκτώβρη. Μου έκλεισαν ραντεβού για να εξετάσουν την ιατρική γνωμάτευση την 1η Μάρτη! Εως τότε, όμως, η ιατρική γνωμάτευση θα θεωρείται εκπρόθεσμη, αφού θα έχουν περάσει τρεις μήνες. Εν ολίγοις, θα περάσει τουλάχιστον μισός χρόνος χωρίς και αυτό το πενιχρό επίδομα, αφού μετά θα πρέπει να κλείσω άλλο ραντεβού στο γιατρό για γνωμάτευση, άλλο ραντεβού στο ΚΕΠΑ για πιστοποίηση και πάει λέγοντας... Στο μεταξύ, τα έξοδα για θεραπείες, εξετάσεις κ.λπ., είναι τεράστια. Λόγω της μεταμόσχευσης πρέπει να παρακολουθείται η υγεία της, για παράδειγμα τα δόντια, τι θα προκύψει από τη χημειοθεραπεία, τα γυναικολογικά, τα νεφρά κ.ά.».
Την ίδια αγωνία εκφράζει και η Αννα Δεσποτοπούλου, πάσχουσα από σκλήρυνση κατά πλάκας: «Κινδυνεύω, αν περάσω από το ΚΕΠΑ και δεν είναι η νόσος μου σε κρίση, να μην πάρω το επίδομα. Κι ας έχω έξοδα για φάρμακα, γιατρούς, παρότι δεν μπορώ να δουλέψω όπως πριν. Στο μεταξύ, από την σκλήρυνση κατά πλάκας προκαλούνται και άλλες βλάβες, χρειάζομαι φάρμακα για τα κόκαλα, τα μάτια κ.ά.», εξηγεί στον «Ριζοσπάστη». Οι γιατροί, όμως, του ΙΚΑ έχουν υποκύψει στις πιέσεις που τους ασκούνται με διάφορες πολιτικές αποφάσεις και με δυσκολία γράφουν τα υπόλοιπα φάρμακα που είναι αναγκαία. Επίσης, άλλα απαραίτητα που κοστίζουν ακριβά, όπως συμπληρώματα διατροφής, πάνες ακράτειας κ.ά., δεν γράφονται από τα Ταμεία.
Το κομμάτι της ολόπλευρης και εξειδικευμένης ιατρικής παρακολούθησης είναι καίριο για τους χρόνια πάσχοντες και τα άτομα με αναπηρίες. Και είναι κάτι που η εμπορευματοποιημένη Υγεία - Πρόνοια δεν μπορεί να λύσει. Χρειάζονται, για παράδειγμα, Κέντρα Υγείας στις γειτονιές, στελεχωμένα με προσωπικό και τεχνολογία, όπου ο ασθενής θα μπορεί να βρει όλες τις ειδικότητες. Χρειάζονται εξειδικευμένα κέντρα, τα οποία κλείνουν με τις συγχωνεύσεις των νοσοκομείων.
Η Αννα Δεσποτοπούλου εξηγεί ότι ο ασθενής με σκλήρυνση κατά πλάκας χρειάζεται ολόπλευρη ιατρική παρακολούθηση και αντιμετώπιση και όχι αποσπασματικά. Είναι απαραίτητο ακόμα και για ένα απλό ζήτημα υγείας να παρακολουθείται συνολικά από το ιατρικό προσωπικό. «Χρειαζόμαστε από κοντά οφθαλμίατρο, ενδοκρινολόγο, ορθοπεδικό, φυσιοθεραπευτές και άλλες ειδικότητες και όλοι αυτοί να λειτουργούν σαν μια ομάδα δίπλα στον ασθενή», σημειώνει. «Για να μη μιλήσουμε για άλλες δραστηριότητες που μας βοηθάνε, όπως το γυμναστήριο, το κολυμβητήριο και είναι απαγορευτικά, είτε γιατί πρέπει να διανύσουμε μεγάλες αποστάσεις, είτε γιατί πρέπει να πληρώσουμε».
Η βαρβαρότητα δε θα έχει πάτο, αν δεν καταργηθεί η επιχειρηματική δραστηριότητα σε Υγεία - Πρόνοια - Φάρμακο.
Οι χρόνια πάσχοντες και τα άτομα με αναπηρία θίγονται μέχρι θανάτου από την πολιτική που εμπορεύεται τις υπηρεσίες Υγείας και Πρόνοιας και τα φάρμακα. Τόσο το κράτος, όσο και οι επιχειρηματικοί όμιλοι πουλούν υπηρεσίες και θεραπεία και ο καθένας, ανάλογα με το «πορτοφόλι» του αγοράζει. Αυτό σημαίνει ότι, ενώ η εξέλιξη της τεχνολογίας και της επιστήμης είναι αλματώδης, ενώ υπάρχει εξειδικευμένο και έμπειρο επιστημονικό προσωπικό και οι χρόνια πάσχοντες και οι ανάπηροι θα μπορούσαν να ζουν περισσότερο, καλύτερα - ακόμα και να ενταχθούν στην παραγωγή - αντίθετα, οδηγούνται στην εξαθλίωση και τον πρόωρο θάνατο.
Ενα από τα χιλιάδες παραδείγματα: Υπάρχουν γυαλιά για άτομα με σοβαρά προβλήματα όρασης, τα οποία βοηθούν πολύ. Αυτά κοστίζουν περίπου 1.800 ευρώ. Επίσης, υπάρχουν μεγεθυντικά μηχανήματα για μαθητές με σοβαρά προβλήματα όρασης για να μπορούν να διαβάζουν. Αυτά κοστίζουν 800 ευρώ. Η επιχειρηματική δραστηριότητα, το εμπόριο στην Υγεία, στα φάρμακα, στα τεχνικά ιατρικά βοηθήματα οδηγεί σε δραματικά αδιέξοδα. Οταν το καπιταλιστικό κράτος κόβει τις δαπάνες Υγείας από τον προϋπολογισμό, για να ενισχύει την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία, όταν οι πολιτικές του στέλνουν πελατεία στους ιδιώτες της Υγείας, για να βρουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι νέα πεδία επενδύσεων των κεφαλαίων τους, όταν τα νοσοκομεία προμηθεύονται φάρμακα και αναλώσιμα από φαρμακευτικές εταιρείες, τότε αναπόφευκτα και το λεγόμενο δημόσιο σύστημα Υγείας λειτουργεί με όρους επιχειρηματία. Τα ασφαλιστικά Ταμεία - πάλι δηλαδή οι εργαζόμενοι - σηκώνουν όλο και μεγαλύτερο βάρος, με αποτέλεσμα να κόβουν υπηρεσίες και παροχές. Μειώνεται το προσωπικό σε νοσοκομεία, Κέντρα Υγείας, δομές Πρόνοιας. Υποβαθμίζονται διαρκώς και αυτές οι υποτυπώδεις υπηρεσίες.
Γι' αυτό, η μόνη λύση, ώστε να απολαμβάνουν όλοι ανεξαιρέτως ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και υπηρεσίες Πρόνοιας είναι η κατάργηση της επιχειρηματικής δράσης. Από κει ξεκινάει και τελειώνει η βαρβαρότητα που ζούμε σήμερα με ανθρώπους να είναι προτιμότερο να πεθάνουν, παρά να θεραπευτούν.
Καλύτερα να κοπεί το ...πόδι!
Τόσο ο «Ενιαίος Κανονισμός Παροχών (ΕΚΠΥ) του Εθνικού Οργανισμού Παροχής Υπηρεσιών Υγείας (ΕΟΠΥΥ)», όσο και ο νέος Κανονισμός Εκτίμησης Βαθμού Αναπηρίας (ΚΕΒΑ), είναι εργαλεία αυτής της δολοφονικής πολιτικής και οικονομίας.
Για παράδειγμα, με τον ΕΚΠΥ επιβάλλεται συμμετοχή 25% των ασφαλισμένων στην πρόσθετη περίθαλψη, σε αναλώσιμο υλικό σε διάφορα θεραπευτικά μέσα. Αυτό είναι καταστροφικό για χρόνια πάσχοντες και άτομα με αναπηρία που χρειάζονται κάθε μήνα πολλά φάρμακα και αναλώσιμα. Οπως τονίζει στον «Ριζοσπάστη» ο Νίκος Χάρης, διαβητικός, «κάνω 5 φορές τη μέρα ένεση ινσουλίνης και χρειάζομαι 5 μετρήσεις ημερησίως για να υπολογίσω τη δόση της ινσουλίνης. Ομως το Ταμείο δε δικαιολογεί όλες τις απαραίτητες ταινίες μέτρησης και πρέπει να βάζω από την τσέπη μου 50 ευρώ το μήνα μόνο για ταινίες. Αν δεν τα έχει κάποιος θα πρέπει να "μαντεύει" ανάλογα με το πώς νιώθει, πόση δόση ινσουλίνης χρειάζεται. Επιπλέον, από το σακχαρώδη διαβήτη προκαλούνται βλάβες στα μάτια, στα νεφρά, στα πόδια, ανεβαίνει η χοληστερίνη κ.ά. Χρειάζονται επιπλέον εξετάσεις και φάρμακα».
Επιπλέον, στους πάσχοντες από μεσογειακή αναιμία επιβάλλεται συμμετοχή 10% για συσκευές αποσιδήρωσης (σ.σ. κάθε βράδυ πρέπει να κάνουν αποσιδήρωση με πανάκριβα φάρμακα), ενώ υπάρχει κατάλογος για τα παπούτσια των διαβητικών από 38 - 330 ευρώ. «Τα Ταμεία θα υπολογίζουν αν τα συμφέρει να πάρει ο διαβητικός παπούτσια ή ο ακρωτηριασμός του ποδιού! Αυτό είχε γίνει και πριν μερικούς μήνες και ξεσηκωθήκαμε όλοι και το αποτρέψαμε!», συμπληρώνει ο Ν. Χάρης.
«Με τον ΕΚΠΥ θα χτυπηθεί αλύπητα η βαριά αναπηρία», λέει ο Μάριος Καμακάρης, παραπληγικός. «Μας κόβουν καρότσια, ειδικά μαξιλάρια, καθετήρες. Ταυτόχρονα και τα πιο στοιχειώδη που έχουμε ανάγκη τα έχουν ονομάσει είδη πολυτελείας. Δε μας γράφουν τα παυσίπονα, κρέμες και θερμαντικές αλοιφές που είναι απαραίτητες λόγω της ακινησίας μας και βοηθούν στην αιμάτωση, ιδιαίτερα τους χειμερινούς μήνες. Και μιλάμε για απλά προβλήματα που μπορούν να αποφευχθούν!».
Κόβονται τα πάντα
Οταν μιλάμε για χρόνια πάσχοντες, οι περικοπές σημαίνουν ξεκάθαρα κίνδυνος για τη ζωή τους. Κόπηκε το επίδομα μετακίνησης, για να κάνουν αιμοκαθάρσεις οι νεφροπαθείς τελικού σταδίου. Θα πρέπει να βάζουν από την τσέπη τους εκατοντάδες ή χιλιάδες ευρώ το μήνα (σ.σ. ανάλογα με την απόσταση που έχουν να διανύσουν για τη μονάδα τεχνητού νεφρού). Κόπηκε το επίδομα διατροφής για τους μεταμοσχευμένους, που χρειάζονται ειδική διατροφή υψηλής ποιότητας. Με το νέο ΚΕΒΑ κόβονται τα ήδη πενιχρά επιδόματα και αναπηρικές συντάξεις. Από τα άτομα με αναπηρία που νοσηλεύονται σε Θεραπευτήρια Χρόνιων Παθήσεων, θα παρακρατείται το 40% - 80% της αναπηρικής τους σύνταξης...
Ολα οδηγούν στο πετσόκομμα των επιδομάτων. Οπως λέει στον «Ρ» ο Γιώργος Μπαλάσκας «πήγα στο Κέντρο Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕΠΑ) για την κόρη μου που έχει κάνει μεταμόσχευση μυελού των οστών και το επίδομά της - 623 ευρώ το δίμηνο - έληξε στις 21 Οκτώβρη. Μου έκλεισαν ραντεβού για να εξετάσουν την ιατρική γνωμάτευση την 1η Μάρτη! Εως τότε, όμως, η ιατρική γνωμάτευση θα θεωρείται εκπρόθεσμη, αφού θα έχουν περάσει τρεις μήνες. Εν ολίγοις, θα περάσει τουλάχιστον μισός χρόνος χωρίς και αυτό το πενιχρό επίδομα, αφού μετά θα πρέπει να κλείσω άλλο ραντεβού στο γιατρό για γνωμάτευση, άλλο ραντεβού στο ΚΕΠΑ για πιστοποίηση και πάει λέγοντας... Στο μεταξύ, τα έξοδα για θεραπείες, εξετάσεις κ.λπ., είναι τεράστια. Λόγω της μεταμόσχευσης πρέπει να παρακολουθείται η υγεία της, για παράδειγμα τα δόντια, τι θα προκύψει από τη χημειοθεραπεία, τα γυναικολογικά, τα νεφρά κ.ά.».
Την ίδια αγωνία εκφράζει και η Αννα Δεσποτοπούλου, πάσχουσα από σκλήρυνση κατά πλάκας: «Κινδυνεύω, αν περάσω από το ΚΕΠΑ και δεν είναι η νόσος μου σε κρίση, να μην πάρω το επίδομα. Κι ας έχω έξοδα για φάρμακα, γιατρούς, παρότι δεν μπορώ να δουλέψω όπως πριν. Στο μεταξύ, από την σκλήρυνση κατά πλάκας προκαλούνται και άλλες βλάβες, χρειάζομαι φάρμακα για τα κόκαλα, τα μάτια κ.ά.», εξηγεί στον «Ριζοσπάστη». Οι γιατροί, όμως, του ΙΚΑ έχουν υποκύψει στις πιέσεις που τους ασκούνται με διάφορες πολιτικές αποφάσεις και με δυσκολία γράφουν τα υπόλοιπα φάρμακα που είναι αναγκαία. Επίσης, άλλα απαραίτητα που κοστίζουν ακριβά, όπως συμπληρώματα διατροφής, πάνες ακράτειας κ.ά., δεν γράφονται από τα Ταμεία.
Το κομμάτι της ολόπλευρης και εξειδικευμένης ιατρικής παρακολούθησης είναι καίριο για τους χρόνια πάσχοντες και τα άτομα με αναπηρίες. Και είναι κάτι που η εμπορευματοποιημένη Υγεία - Πρόνοια δεν μπορεί να λύσει. Χρειάζονται, για παράδειγμα, Κέντρα Υγείας στις γειτονιές, στελεχωμένα με προσωπικό και τεχνολογία, όπου ο ασθενής θα μπορεί να βρει όλες τις ειδικότητες. Χρειάζονται εξειδικευμένα κέντρα, τα οποία κλείνουν με τις συγχωνεύσεις των νοσοκομείων.
Η Αννα Δεσποτοπούλου εξηγεί ότι ο ασθενής με σκλήρυνση κατά πλάκας χρειάζεται ολόπλευρη ιατρική παρακολούθηση και αντιμετώπιση και όχι αποσπασματικά. Είναι απαραίτητο ακόμα και για ένα απλό ζήτημα υγείας να παρακολουθείται συνολικά από το ιατρικό προσωπικό. «Χρειαζόμαστε από κοντά οφθαλμίατρο, ενδοκρινολόγο, ορθοπεδικό, φυσιοθεραπευτές και άλλες ειδικότητες και όλοι αυτοί να λειτουργούν σαν μια ομάδα δίπλα στον ασθενή», σημειώνει. «Για να μη μιλήσουμε για άλλες δραστηριότητες που μας βοηθάνε, όπως το γυμναστήριο, το κολυμβητήριο και είναι απαγορευτικά, είτε γιατί πρέπει να διανύσουμε μεγάλες αποστάσεις, είτε γιατί πρέπει να πληρώσουμε».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.