Η ιστορία του Χρήστου Κάπελλα

Μπορεί μία άτυχη στιγμή να του στέρησε το αριστερό πόδι, αλλά ο Χρήστος Κάπελλας συνέχισε αποφασιστικά την ζωή του και πλέον πρωταγωνιστεί σε αγώνες στίβου.

Σε ηλικία 17 ετών , ο Καπέλλας είχε σοβαρό ατύχημα με την μηχανή του. Μάλιστα μέσω της «Espresso της Κυριακής» εξήγησε τις συνθήκες του συγκεκριμένου περιστατικού:

«Ήταν σφηνωμένο στον κορμό του δένδρου που παρέσυρα με τη μηχανή μου. Σε μια στροφή του δρόμου έχασα τον έλεγχό της και τον συνεπιβάτη μου, Τον είδα που κατρακυλούσε πίσω μου. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Στη λεωφόρο Ειρήνης η μοίρα χτύπησε αυτήν την φορά την οικογένεια μου. Όταν ήμουν επτά χρονών έχασα τον πατέρα μου από τροχαίο. Πήγαινε να πουλήσει τη μηχανή του σε κάτι αγώνες στο Ξυλόκαστρο. Στη διαδρομή κάποιος τον έκλεισε και έχασε τη ζωή του. Αυτό στοίχισε σε όλους μας πολύ. Ο καθημερινός φόβος της μητέρας μου ήταν να μην μπλέξουμε με μηχανές. Δυστυχώς επιβεβαιώθηκε».

Ωστόσο, αυτή η περιπέτεια δεν μείωσε την αγάπη του για τις μηχανές:

«Η μηχανή είναι μικρόβιο. Είναι μέσα στο αίμα μας. Ακόμα και τώρα. Είναι αρρώστια. Η ταχύτητα σου δίνει το συναίσθημα της απόλυτης ελευθερίας. Πάνω στη μηχανή διατάζεις εσύ. Ακόμα και αν δεν είχα χάσει τον πατέρα μου από τροχαίο, πάλι μηχανή θα κουβάλαγα».

Ο Κάπελλας αποκάλυψε επίσης τα συναισθήματα του μετά το ατύχημα:

«Ήξερα τι έγινε. Κατάλαβα τι μου είχε συμβεί. Δεν ξέρω πως θα ήταν η ζωή μου, αν δεν είχα πάθει το τροχαίο. Εκείνο που ξέρω είναι ότι έπρεπε να ζήσω ή να πεθάνω. Τα πάντα είναι η στιγμή. Και το μόνο που σε κρατάει στη ζωή είναι η οικογένειά σου. Τα πρόσωπα της μητέρας μου και του αδελφού μου ήταν συνεχώς μπροστά μου. Ένα πράγμα σκεφτόμουν, πώς θα τα βγάλουν πέρα χωρίς εμένα. Ένα κομμένο πόδι δεκαεπτά εκατοστά κάτω από το γόνατο δεν είναι ό, τι καλύτερο για έναν νεαρό δεκαεφτάρη. Έμεινα πολλά βράδια άυπνος. Έκλαψα, πόνεσα. Ένιωθα κάθε λεπτομέρεια του κομμένου μου ποδιού. Ακόμα και τώρα πολλές φορές νιώθω να με πονάει το μεγάλο μου δάκτυλο, η πατούσα μου. Ζω ακόμα με φαντάσματα».

Και παραδέχθηκε ότι ήταν τυχερός, αν και τόνισε πως η θέληση για ζωή αποτέλεσε το σημαντικότερο του κίνητρο:

«Ήταν θαύμα και μάθημα που με κάνει να ξεπερνάω τον εαυτό μου! Όμως ήταν και θέληση για ζωή. Αυτή η θέληση με έσωσε! Η συμπαράσταση δικών μου ανθρώπων με έκανε να θέλω να περπατήσω. Η αγάπη τους μου έδινε και μου δίνει δύναμη να στέκομαι όρθιος, να αγωνίζομαι, να ξαναπάρω τη ζωή στα χέρια μου. Το ψεύτικο πόδι είναι δώρο για μένα. Πολύ ακριβό δώρο, βέβαια, Αφού κοστίζει μέχρι και 7.000 ευρώ και πρέπει να το αλλάζω κάθε πέντε χρόνια. Αυτή είναι η διάρκεια ζωής του. Ας είναι καλά η νονά μου, που πλήρωσε όλα τα έξοδα της αποκατάστασής μου και ο γιατρός μου κ. Άγγελος Χρονόπουλος, που ποτέ δεν με πίεσε για τίποτε. Με είδε σαν φίλο. Και βέβαια όλοι οι γιατροί στο «Ερρίκος Ντυνάν» που με στήριξαν και ακόμα με στηρίζουν».

Στην συνέχεια μίλησε για την μηδαμινή βοήθεια του κράτους:

«Η βοήθεια από το κράτος ήταν μηδαμινή και πλέον μας έκοψαν τελείως. Δεν σου πληρώνουν καρότσι ευρωπαϊκών προδιαγραφών, γιατί ισχυρίζονται ότι δεν το χρειάζεσαι και ότι μπορείς να πάρεις ένα κινέζικο, που σε μία δύο διαδρομές του φεύγουν οι ρόδες. Είναι κρίμα, γιατί όλοι εμείς, που ζωή μας έκανε άτομα με ειδικές ανάγκες, δεν ζητήσαμε ποτέ τίποτε. Με έναν νόμο που ψηφίστηκε μας έκοψαν την επιχορήγηση τεχνητού μέλους. Όμως ποιος σαν κι εμένα μπορεί να ζήσει χωρίς αυτό; Μου δίνουν 700 ευρώ για τη σιλικόνη που φοράω κάτω από το τεχνητό πόδι και εγώ πληρώνω 1.200 ευρώ. Δεν φτάνει βέβαια μία. Το κράτος μου παρέχει τη δυνατότητα φοροαπαλλαγής για το αυτοκίνητο που έχω. Μου έβγαλε ποσοστό αναπηρίας 67%. Αλλά κάθε τρία χρόνια περνάω από επιτροπή. Έχουν μάλλον την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να φυτρώσει πόδι, γι’ αυτό χρειάζεται να τραβάμε μία δεκαήμερη ταλαιπωρία κάθε φορά, με ατελείωτα πηγαινέλα στους γιατρούς και τις διάφορες υπηρεσίες για να μας ξαναδώσουν το ίδιο ποσοστό. Δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα κάνω όταν χρειαστεί να αλλάξω πόδι, γιατί λόγω του αθλητισμού το τεχνητό μέλος έχει μεγαλύτερη φθορά».

Και εξήγησε πως εισήλθε ο στίβος στην ζωή του:

«Μετά το ατύχημα φοβόμουν να κάνω το παραμικρό. Σήμερα δεν ζηλεύω τους ανθρώπους που έχουν γερά και τα δύο πόδια τους. Ξέρω ότι μπορώ και περπατάω καλύτερα. Κάνω ποδήλατο, ιππασία. Είμαι υπερκινητικός. Αυτό με χαρακτήριζε από παιδί. Η μητέρα μου και η γιαγιά μου γνώριζαν έναν καλό προπονητή που ασχολείται με εμάς. Με έφεραν σε επαφή μαζί του, Ο Δημήτρης Σκλαβούνος άλλαξε όλη μου τη ζωή το 2002. Αυτός τόνωσε την αυτοπεποίθηση μου. Ξεκίνησα προπονήσεις στο άλμα επί κοντώ, χωρίς να έχω βάλει τεχνητό μέλος. Τον πρώτο χρόνο έτρεχα πολλά μέτρα με το ένα πόδι. Ο στίβος με βοήθησε να μάθω να περπατάω, να τρέχω, να έχω μυϊκή δύναμη».

Πρόσθεσε ότι ταλαιπωρεί ιδιαίτερα το τεχνητό του πόδι, αλλά παραδέχεται ότι δεν μετανιώνει για τις θυσίες του:

«Ο πόνος γίνεται φίλος και συνεχίζεις να κάνεις αυτό που κάνεις, αν δεν θέλεις να σε πάρει από κάτω. Όσο για το τεχνητό μέλος, είναι πλέον κάτι δικό μου και όχι ξένο. Το φοράω συνέχεια. Προπονούμαι δύο ώρες κάθε μέρα, δουλεύω κυλιόμενη βάρδια στο «Ερρίκος Ντυνάν», όποτε μπορώ, και στο συνεργείο του αδελφού μου στη Χαλκίδα και δύο φορές την εβδομάδα καθαρίζω τις σκάλες στην πολυκατοικία όπου μένω. Το ταλαιπωρώ πάρα πολύ. Πονάει λίγο παραπάνω. Παθαίνει δερματολογικά προβλήματα επειδή δεν εισπνέει το δέρμα. Αλλά αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά στη δύναμη που μου δίνει κάθε φορά η προσπάθεια και η αίσθηση ότι είμαι ζωντανός και χρήσιμος!».

Και κατέληξε στους στόχους του, οι οποίοι συγκεντρώνονται στους αγώνες του 2012 στο Λονδίνο:

«Η καθημερινότητα είναι στίβος. Βλέπεις γύρω σου ότι υπάρχουν και χειρότερα. Δυναμώνεις και πηδάς τα εμπόδια. Μπορεί κάθε μέρα να νιώθεις το τραύμα. Να νιώθεις ότι σου λείπει κάτι. Ειδικά όταν ανεβαίνεις σκαλοπάτια. Όταν αργεί βασανιστικά να ακολουθήσει το ένα πόδι το άλλο. Όμως δεν το βάζω κάτω. Έτσι πήρα και τις διακρίσεις ως αθλητής. Με πείσμα, υπομονή και θέληση. Έκανα πανευρωπαϊκό ρεκόρ στο ύψος το 2007 και ήρθα τρίτος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, ενώ έχω πολλά πανελλήνια ρεκόρ. Στο Πεκίνο το 2008 πήρα μεγάλη απογοήτευση. Αναγκάστηκα να πάω χωρίς τον προπονητή μου και ενώ είχα κάνει τις καλύτερες προπονήσεις στη ζωή μου και ήμουν σίγουρος ότι θα ερχόμουν πίσω με τίτλο ή ότι θα ήμουν στην πεντάδα, ήρθα ένατος. Από εκείνη τη στιγμή συνεχίζω να προπονούμαι με όνειρο το Λονδίνο, αλλά αυτό το κάνω για μένα και τους απλούς Έλληνες. Άλλωστε, οι διοικούντες μας λένε να πληρώνουμε 1.700 ευρώ από την τσέπη μας για να πάμε στην Ολλανδία όπου γίνονται αγώνες και δεν τους ενδιαφέρει αν θα αγωνιστούμε για κάποιον τίτλο, κόψανε ακόμα και τα πριμ. Όμως εγώ πού θα βρω 1.700 ευρώ; Δεν έχω 50 ευρώ για να πάρω ένα ζευγάρι παπούτσια. Θέλω να πάω στο Λονδίνο το 2012 και ονειρεύομαι τίτλο, αλλά θέλω να πάω αυτήν τη φορά με το προπονητή ου. Θα το παλέψω αυτό είναι σίγουρο».

Πηγή: http://www.onsports.gr