Το ανατριχιαστικό φεστιβάλ στο οποίο οι νεκροί «ζωντανεύουν» και περιφέρονται στο χωριό

Φωτογραφίες που στοιχειώνουν από τελετουργικό αιώνων.
Στο νησί Σουλαουέσι της Ινδονησίας η ρήση «οι νεκροί αναπαύονται εν ειρήνη» δεν ισχύει. Γιατί κάθε τρία χρόνια, σε ένα παράξενο και ανατριχιαστικό για τα δυτικά δεδομένα τελετουργικό, που χρονολογείται εδώ και αιώνες, οι νησιώτες τιμούν τους νεκρούς συγγενείς τους ξεθάβοντάς τους, καθαρίζοντας τις σορούς τους και ντύνοντάς τους στα αγαπημένα τους ρούχα.

Μπορεί να θυμίζει σκηνή από ταινία με ζόμπι αλλά για τους Torajan, γηγενείς της ορεινής περιοχής Tana Toraja, το φεστιβάλ Ma'nene αποτελεί μια γιορτή της ζωής.



Το φεστιβάλ άρχισε στο χωριό Baruppu πριν από περισσότερο από έναν αιώνα, όπως περιέγραψε στη Daily Mail ο φωτογράφος Agung Parameswara, που έβγαλε και τις ανατριχιαστικές φωτογραφίες.



Ένας από τους Torajan του αφηγήθηκε την ιστορία ενός κυνηγού ονόματι Pong Rumasek ο οποίος κυνηγώντας στα βουνά βρήκε ένα εγκαταλειμμένο πτώμα σε αποσύνθεση, κάτω από ένα δέντρο.

Ο Rumasek έντυσε το πτώμα με τα δικά του ρούχα και του προσέφερε μια κανονική κηδεία. Πίστευε πως ήταν ευλογημένος με καλή τύχη. Οι Toraja υιοθέτησαν την πρακτική αυτή πιστεύοντας πως τα πνεύματα θα τους ανταμείβουν για τη φροντίδα των νεκρών.

Το φεστιβάλ Ma'nene, που σημαίνει «Τελετή καθαρισμού των νεκρών» περιλαμβάνει την εκταφή, τη φροντίδα και το ντύσιμο των πτωμάτων. Οι συγγενείς τους παρελαύνουν μαζί τους στο χωριό ακολουθώντας ευθείες πορείες. Πιστεύουν πως τα μονοπάτια αυτά τους συνδέουν με το Hyang, πνεύμα με υπερφυσικές ιδιότητες που κινείται μόνο ευθεία.

Η πλειονότητα των 650.000 Torajan είναι χριστιανοί ή μουσουλμάνοι αλλά ένα μικρός μέρος τους εφαρμόζουν το Aluk Todolo, τον «τρόπο των προγόνων».

Το τελετουργικό της κηδείας είναι μία από τις πιο σημαντικές και τις πιο ακριβές εκδηλώσεις για τις κοινότητες αυτές και ορισμένοι Torajans αποταμιεύουν χρήματα όλη τη ζωή τους για να έχουν μια καλή κηδεία.



Πολλές φορές νεκροί κηδεύονται χρόνια μετά το θάνατό τους ώστε η οικογένειά τους να τους προσφέρει ένα φαντασμαγορικό πέρασμα στη ζωή μετά, το οποίο ονομάζουν «Puya».

Υπάρχουν οικογένειες που προτιμούν ακόμα και να δανειστούν για να κάνουν μια καλή κηδεία στους δικούς τους, καθώς πιστεύουν πως αυτή ενισχύει τους δεσμούς ανάμεσα στους ζωντανούς και τους νεκρούς.



Η κηδεία διαρκεί πολλές ημέρες και αρχίζει με τη σφαγή βουβαλιών και γουρουνιών για να διασφαλιστεί η ειρηνική μετάβαση των νεκρών στη μετά θάνατον ζωή.

Τα ζώα περνούν δοκιμασίες δύναμης που ονομάζονται «tedong silaga» πριν θυσιαστούν και τα κέρατά τους τοποθετηθούν έξω από το σπίτι της οικογένειας. Όσο περισσότερα κέρατα στολίσουν το σπίτι, τόσο υψηλότερο θεωρείται το στάτους του θανόντα.

Το σώμα τοποθετείται σε μια μεγάλη πέτρινη σπηλιά στην κορυφή βράχου μέχρι να ολοκληρωθεί η τελετή. Μετά αρχίζει το ταξίδι στη «γη των ψυχών».



Ομοιώματα των σορών που αποκαλούνταν «tau tau» τοποθετούνταν στο μπαλκόνι του βραχώδους τάφου αλλά κλάπηκαν τόσα πολλά που οι οικογένειες αποφάσισαν να τα κρατούν πια στο σπίτι τους.



Οι ντόπιοι τις αποκαλούν «ο ασθενής» ή «ο κοιμισμένος» γιατί δεν πιστεύουν πως είναι πραγματικά νεκροί παρά μόνο μετά την ταφή τους.

Οι Tojarans πρέπει να ταφούν εκεί όπου έζησαν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους ή εκεί όπου πέθαναν και η απόκλιση από την παράδοση αυτή προκαλεί εντάσεις ανάμεσα στις οικογένειες, εξηγεί η συγγραφέας Michaela Budiman.



«Υπάρχουν περιπτώσεις όπου οι σύζυγοι επιθυμούν να ταφούν μαζί αλλά το αίτημα αυτό θεωρείται προσβολή της ίδιας τους της οικογένειας γιατί με την επιθυμία αυτή ο άνθρωπος βάζει την αγάπη για τον ή τη σύντροφό του πάνω από τους οικογενειακούς δεσμούς του», τονίζει. «Ένας άνθρωπος που θάβεται σε ‘λάθος μέρος’ αποκαλείται topusa, δηλαδή χαμένος. Το άνοιγμα της πόρτας του τάφου τους, που επιτρέπει και τη μεταφορά του νεκρού, μπορεί να γίνει μόνο κατά τη διάρκεια του Ma'nene».



Σύμφωνα με την πίστη των Torojan, η ψυχή του νεκρού πρέπει να επιστρέψει στο χωριό του. Αν κάποιος πεθάνει κατά τη διάρκεια ταξιδιού, η οικογένειά του πρέπει να ταξιδέψει εκεί όπου πέθανε και να συνοδεύσει την ψυχή πίσω στο χωριό.

Τα μωρά και τα παιδιά που πεθαίνουν τοποθετούνται σε μικρότερους ταφικούς χώρους που αποκαλούνται «μικρά δέντρα». Αν ένα μωρό πεθάνει πριν αρχίσει να βγάζει δόντια, το τυλίγουν σε ένα ύφασμα και το τοποθετούν μέσα στον κορμό δέντρου. Οι ντόπιοι πιστεύουν πως η ψυχή του παιδιού θα γίνει μέρος του δέντρου καθώς αυτό μεγαλώνει.




Πηγή: http://www.newsbeast.gr