Η στέρηση ύπνου και η αντίληψη της πρόθεσης για σεξ
Σύμφωνα με τα ευρήματα μιας νέας μελέτης, μετά από στέρηση μιας νύχτας ύπνου, ο άνδρας αντιλαμβάνεται μεγαλύτερο το σεξουαλικό ενδιαφέρον της γυναίκας, καθώς και τη πρόθεση της να προχωρήσει στη σεξουαλική πράξη. Πιο συγκεκριμένα, στη μελέτη συμμετείχαν 60 φοιτητές που συμπλήρωσαν ειδικά ερωτηματολόγια που εξετάζουν την αντίληψη του σεξουαλικού ενδιαφέροντος και της σεξουαλικής πρόθεσης πριν και μετά από μιας νύχτας στέρηση ύπνου.
Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι μετά από ξεκούραση, τόσο οι άνδρες, όσο και οι γυναίκες αξιολόγησαν τη πρόθεση των γυναικών να προχωρήσουν σε σεξουαλική επαφή σημαντικά χαμηλότερη, σε σύγκριση με την αντίστοιχη πρόθεση των ανδρών. Μετά από τη στέρηση μιας νύχτας ύπνου όμως, οι άνδρες αντιλαμβανόντουσαν σημαντικά αυξημένη τη πρόθεση των γυναικών για σεξ, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που δε διέφερε πλέον από αυτή των ανδρών. Η στέρηση ύπνου ωστόσο, δεν είχε σημαντική επίδραση στις μεταβλητές που σχετίζονταν με τον ύπνο.
Η στέρηση ύπνου, όπως είναι γνωστό, προκαλεί διαταραχή στη λειτουργία του μετωπιαίου λοβού του εγκεφάλου, με αποτέλεσμα να έχει αρνητική επίδραση σε παράγοντες που σχετίζονται με τη λήψη αποφάσεων ,όπως είναι η ηθική, η κοινή λογική, η αναστολή της παρόρμησης και η εκτίμηση του κινδύνου. Αυτή όμως είναι η πρώτη μελέτη που διερευνά την επίδραση της στέρησης ύπνου στη λήψη αποφάσεων που σχετίζεται με τη ρομαντική σχέση και τη σεξουαλική ζωή.
Οι ερευνητές μάλιστα επισημαίνουν πως τα ευρήματα τους είναι παρόμοια με αυτά των μελετών που εξετάζουν την αναστολή του μετωπιαίου λοβού εξαιτίας της κατανάλωσης αλκοόλ. Η υπόθεση τους ήταν ότι η στέρηση ύπνου θα μπορούσε να έχει απρόσμενη επίδραση στην αντίληψη των εμπειριών που σχετίζεται με την επικοινωνία και την επαφή ενός ζευγαριού που μπορεί να οδηγήσει τους δύο συντρόφους στην απόφαση να προχωρήσουν στη σεξουαλική πράξη, απόφαση που ενδεχομένως να μην την έπαιρναν εάν ήταν ξεκούραστοι.
Η διαταραγμένη λειτουργία της λήψης αποφάσεων όμως, μπορεί στην προκειμένη περίπτωση να οδηγήσει σε προβλήματα, όπως είναι η σεξουαλική παρενόχληση, η μη προγραμματισμένη εγκυμοσύνη, τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα και οι συγκρούσεις μέσα στη σχέση. Πρόκειται λοιπόν, για ένα ζήτημα που εγείρει διάφορους προβληματισμούς σχετικά με την ιατρική φροντίδα, την οικονομική διαχείριση και την εκπαίδευση τόσο σε επίπεδο ατόμου, όσο και σε επίπεδο κοινωνίας.
Η ύπαρξη αυτοπεποίθησης περιλαμβάνει δύο αλληλένδετες έννοιες: τηv έννοια της εσωτερικής επάρκειας (αυτεπάρκειας) και την έννοια της προσωπικής αξίας. Αυτοπεποίθηση και αυτοσεβασμός μαζί έχουν σαν αποτέλεσμα την πίστη ότι ζούμε την ζωή που μας αξίζει και αν δεν την ζούμε στο χέρι μας είναι να την επιδιώξουμε.
Όμως η απόλυτη αυτή αντίληψη του τι είναι «υψηλή» ή «χαμηλή» αυτοεκτίμηση μπορεί να είναι παραπλανητική γιατί κανένας άνθρωπος δεν έχει με απόλυτο και σταθερό τρόπο υψηλή αυτοπεποίθηση, άρα το να επιδιώκει κανείς κάτι τέτοιο είναι ουτοπικό και άρα πολύ πιθανό να οδηγήσει σε ματαίωση και αίσθηση αποτυχίας.
Όλοι έχουμε στιγμές κατά τις οποίες νιώσαμε άσχημα για τον εαυτό μας, ενοχές, ντροπή ή πόνο και κάποιες από αυτές τις εμπειρίες έχουν αποθηκευτεί στο συνειδητό και κάποιες στο ασυνείδητο.
Το υποσυνείδητο δε, κουβαλάει τέτοιες αναμνήσεις από την παιδική μας ηλικία, τότε που το φίλτρο του συνειδητού ήταν ακόμα αδύναμο να τις αποτρέψει για αυτό και οι αναμνήσεις της συγκεκριμένης περιόδου μπορούν να χαρακτηριστούν τραυματικές για την μετέπειτα ζωή μας και για την εξέλιξη της αυτοπεποίθησης μας.
Όλες αυτές οι αναμνήσεις, είτε από το συνειδητό είτε από το υποσυνείδητο, ξυπνούν μέσα μας τον εσωτερικό μας κριτή! Όσο καλύτερα λοιπόν έχουμε «εκπαιδευτεί» στον εσωτερικό διάλογο για την αντιμετώπιση αυτής της επικριτικής, και πολλές φορές μηδενιστικής εσωτερικής «φωνής», του «εισαγγελέα» μέσα μας, τόσο υψηλότερη αυτοπεποίθηση έχουμε, γιατί ακριβώς δε μας «ισοπεδώνει», δε μας καταδικάζει χωρίς υπεράσπιση!
Αν το να έχεις «αυτοπεποίθηση» σημαίνει να εκτιμάς τον εαυτό σου, να πιστεύεις στον εαυτό σου, να εμπιστεύεσαι τις δυνατότητές σου, τότε αυτό που μπορεί να πει κανείς είναι ότι τα παιδιά το «μαθαίνουν» από νωρίς, από τον τρόπο που αντιμετωπίζονται μέσα στη οικογένεια. Τα παιδιά διαμορφώνουν άποψη για τον εαυτό τους καθρεφτιζόμενα στα μάτια των γονιών τους. Αυτή η εικόνα του εαυτού που διαμορφώνουν τα συνοδεύει σ’ όλη τους τη ζωή, αν δε μεσολαβήσουν νέες εμπειρίες και καταγραφές που να «σβήσουν» ή να αλλάξουν την αρχική αυτή εικόνα εαυτού.
Η «ψυχοθεραπεία» μπορεί να είναι μια τέτοια διαδικασία, αλλά δεν είναι η μόνη. Αν όμως δε συμβεί αυτό, το πιθανότερο είναι ότι το παιδί και αργότερα ο ενήλικας, θα ερμηνεύει όσα του συμβαίνουν, θα επιλέγει τους ανθρώπους, θα διαμορφώνει τις σχέσεις τους μαζί τους και θα συμπεριφέρεται έτσι ώστε να επαναλαμβάνονται οι εμπειρίες της παιδικής του ηλικίας. Είναι αυτό που λέγεται «αυτοεκπληρούμενες προφητείες».
Γιατί κάποιοι άνθρωποι είναι πιο ευάλωτοι στη κριτική της οικογένειας σε σχέση με άλλους;
Θα έλεγα ότι αυτό που συμβαίνει είναι ότι κάποιες οικογένειες δίνουν περισσότερα «εφόδια» στα μέλη τους για την αντιμετώπιση του «εσωτερικού εισαγγελέα» που λέγαμε προηγουμένως!
Ένας παράγοντας είναι να εστιάζουν στις πράξεις και στο τι έκανε λάθος το παιδί και όχι να αποδίδονται τα «λάθη» σε χαρακτηρισμούς σχετικά με το «ποιος/α είναι», ενώ ένας άλλος παράγοντας είναι η βαρύτητα των θετικών και αρνητικών αξιολογήσεων που λαμβάνει το παιδί από την οικογένειά του, να είναι υπέρ των θετικών.
Ένας ακόμα σημαντικός παράγοντας, και η λίστα είναι μεγάλη, είναι η «οικογενειακή κουλτούρα» ως προς τη διαχείριση των –αρνητικών κυρίως – συναισθημάτων που μπορεί να οδηγήσει σε «ενοχοποίηση» κάποιων φυσιολογικών και αναπόφευκτων συναισθημάτων (όπως ο θυμός, η ζήλια, ο φόβος, ή η απογοήτευση) και άρα στην αντίληψη του εαυτού ως «κακού».
Πολλές φορές οι γυναίκες προσδιορίζουν τον εαυτό τους μέσα από τους άλλους θέτοντας σε δεύτερη μοίρα τις ανάγκες τους. Αυτό μπορεί ν’ αποτελεί πλήγμα στην αυτοπεποίθησή τους;
Φυσικά! Είναι σαν να θέλεις να θρέψεις τους άλλους όταν εσύ δεν έχεις να φας. Κάποια στιγμή θα στερέψεις. Αν περιμένεις να πάρεις αυτοπεποίθηση από το πώς φροντίζεις τους άλλους και έχεις στερέψει, τί αυτοπεποίθηση θα έχεις;
Στην παραδοσιακή κοινωνία η γυναίκα από τη μία ήταν καταπιεσμένη, οπότε δεν ασχολιόταν κανείς και ούτε η ίδια με την αυτοπεποίθησή της, αλλά από την άλλη μπορούσε να πάρει αναγνώριση από τους γύρω της και από την κοινωνία μέσα από την «επιτυχία» της στη φροντίδα της οικογένειάς της.
Σήμερα και αυτή η αναγνώριση τείνει να εκλείψει, η «τροφοδότηση» του εγώ, παύει και η αυτοπεποίθηση καταποντίζεται.
Τι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος για να τονώσει την αυτοπεποίθησή του χωρίς να υπονομεύσει τη σχέση με τ’ αγαπημένα πρόσωπα;
Να μάθει να ανιχνεύει και να σέβεται τις προσωπικές του ανάγκες, να φροντίζει τον εαυτό του, να ετεροπροσδιορίζεται λιγότερο. Έτσι θα «γεμίσει τις μπαταρίες» και θα έχει να δώσει και στους άλλους.
Φροντίζοντας και αγαπώντας τον εαυτό μας φροντίζουμε και βοηθάμε καλύτερα και τους δικούς μας. Ο φόβος της «υπονόμευσης» των σχέσεων με τα αγαπημένα μας πρόσωπα είναι ο τρόπος να κρατιόμαστε στα παλιά. Άλλωστε ποιός είπε ότι φροντίζουμε καλά τους άλλους όταν προλαβαίνουμε και καλύπτουμε αμέσως την κάθε τους ανάγκη;
Αντίθετα αυτό μπορεί να τους στερεί την δυνατότητα αυτοδιάθεσης. Φεύγοντας από τη «θέση» μας την αφήνουμε κενή και ο άλλος δεν έχει με ποιον να «σχετιστεί»!
Η κατάθλιψη είναι πλέον η δεύτερη σημαντικότερη αιτία ανικανότητας-αναπηρίας, διεθνώς, μετά τους πόνους στη μέση, σύμφωνα με μία νέα επιστημονική έρευνα, που κρούει τον κώδωνα του κινδύνου ότι η εν λόγω ψυχική διαταραχή πρέπει να αντιμετωπισθεί ως ζήτημα προτεραιότητας για την παγκόσμια δημόσια υγεία.
Ειδικότερα, για την Ελλάδα, η επιδημιολογική μελέτη αναφέρει ότι από «μείζονα καταθλιπτική διαταραχή» πάσχει κατ' εκτίμηση -στοιχεία για το 2010- περίπου το 4,9% του πληθυσμού (από τουλάχιστον 3,6% έως 6,6% του ελληνικού πληθυσμού το πολύ). Ο αντίστοιχος μέσος όρος για τη Δυτική Ευρώπη είναι 4,7% (από 4,3% έως 5%). Υπάρχουν χώρες με μεγαλύτερα ποσοστά κατάθλιψης, όπως η Ολλανδία (8%) και η Ελβετία (6,2%) και άλλες με χαμηλότερα, όπως η Βρετανία (3%) και το Βέλγιο (4%).
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τη δρα Αλίζ Φεράρι της σχολής Υγείας του πανεπιστημίου της Κουίνσλαντ στην Αυστραλία, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο ιατρικό περιοδικό "PLoS Μedicine", σύμφωνα με το BBC, σύγκριναν την κλινική κατάθλιψη με πάνω από 200 άλλες ασθένειες και τραυματισμούς ως αιτίες ανικανότητας και αναπηρίας.
Σε παγκόσμιο επίπεδο, η κατάθλιψη (με ποσοστό 8,2%) κατατάχτηκε ως δεύτερη κυριότερη αιτία ανικανότητας, αν και η επίπτωσή της ποικίλει σημαντικά από χώρα σε χώρα. Τα υψηλότερα ποσοστά κατάθλιψης καταγράφονται στο Αφγανιστάν και τα χαμηλότερα στην Ιαπωνία.
Γενικότερα, η κατάθλιψη πλήττει περισσότερο τις χώρες χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος και λιγότερο τις πιο πλούσιες.
Ακόμα, σύμφωνα με τη μελέτη, η κατάθλιψη επιβαρύνει πιο πολύ τις γυναίκες από ό,τι τους άνδρες, καθώς και τους ενήλικες εργαζόμενους από ό,τι άλλες πληθυσμιακές ομάδες.
Εξάλλου, ένα σημαντικό ποσοστό των αυτοκτονιών και των ισχαιμικών καρδιαγγειακών επεισοδίων αποδίδονται στην κατάθλιψη.
Όπως είπε η Φεράρι, «η κατάθλιψη αποτελεί μεγάλο πρόβλημα και σίγουρα οφείλουμε να της δώσουμε περισσότερη προσοχή από ό,τι κάνουμε έως τώρα. Υπάρχει ακόμα πολλή δουλειά να γίνει τόσο όσον αφορά τη διάγνωση της νόσου όσο και την εύρεση αποτελεσματικών μεθόδων θεραπείας».
Όπως επεσήμανε, εμπόδιο εξακολουθεί να αποτελεί το «στίγμα» που ακόμα συνοδεύει την ψυχική νόσο.
Ως κατάθλιψη ορίζεται ένα γενικευμένο αίσθημα λύπης, απογοήτευσης και εγκατάλειψης, το οποίο διαρκεί για μήνες ή χρόνια και κάνει τον άνθρωπο να νιώθει πως η ζωή είναι μάταιη και δεν αξίζει να τη ζει κανείς. Τα άτομα με κατάθλιψη χάνουν το ενδιαφέρον τους για δραστηριότητες που προηγουμένως τους ευχαριστούσαν και, παράλληλα, εμφανίζουν διάφορα ψυχοσωματικά συμπτώματα (π.χ. διαταραχή του ύπνου).
Η κατάθλιψη έχει διάφορες διαβαθμίσεις, από την ηπιότερη δυσθυμία έως τη σοβαρότερη «μείζονα διαταραχή κατάθλιψης» (ή κλινική κατάθλιψη).
Οι συνηθέστερες θεραπείες είναι τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα και η ψυχοθεραπεία.
Πηγή: http://www.enikos.gr
Η... πανίδα των πλέον εκνευριστικών που σουλατσάρουν στους ελληνικούς δρόμους!
Τους έχουμε δει, τους ζούμε καθημερινά, τους ξέρουμε στο πετσί μας: είναι οι άνθρωποι που πιάνουν τιμόνι και μετατρέπονται σε ιππότες της ασφάλτου (με την κακή έννοια!).
Είναι αυτοί που κάνουν την καθημερινή μετακίνηση οδύσσεια, που συμβάλλουν στο πρόβλημα της κίνησης, που οδηγούν λες και είναι μόνοι στον δρόμο ή είναι η τελευταία φορά που θα καθίσουν στο βολάν.
Κι εμείς απομένουμε να αναρωτιόμαστε αν είμαστε οι μόνοι καλοί οδηγοί της πόλης (και από το γεγονός αυτό προκύπτει φυσικά όλη η κακοδαιμονία των δρόμων)!
Φαίνεται ότι ο καθένας μας έχει μια διαφορετική ερμηνεία για τον ΚΟΚ, αλλά και για τα όρια της συνετής οδήγησης ή του σεβασμού που οφείλουμε να δείχνουμε.
Δεν είμαστε εξάλλου παρά ενσαρκώσεις του ίδιου πράγματος, του ξακουστού ελληνικού ταμπεραμέντου, και τα κακά που αναγνωρίζουμε στους άλλους αρνούμαστε να τα δούμε στον εαυτό μας.
Ιδού λοιπόν μερικοί από τους τύπους που μας τη «σπάνε» καθημερινά στην πόλη, καθώς το πράγμα είναι πραγματικά ανεξάντλητο για να αναφερθεί λεπτομερώς...
Ο ηλικιωμένος
Ποιος είναι: ο παππούς και η γιαγιά μας που σφιαχταγκαλιάζουν το τιμόνι λες και είναι η τελευταία φορά που θα το δουν. Και κινούνται φυσικά με ταχύτητα χελώνας σε μια πηγμένη Κηφισίας σε ώρα αιχμής!
Τι κάνει: Μεγαλοπρεπείς στάσεις μισού και πλέον λεπτού σε κάθε φανάρι και οδικό σήμα, την ώρα που κοκαλώνει το όχημα για να στρίψει παρά το γεγονός ότι κινείται σε δρόμο προτεραιότητας. Δεν αναγνωρίζει καν την τραγική ειρωνεία ότι στην ηλικία του πρέπει να βιάζεται και όχι να πάει με το πάσο του!
Πώς τον αναγνωρίζεις: Από το ρετρό όχημα φυσικά που κινείται πιο αργά και από τον πεζό δίπλα του...
Ο «πέρα βρέχει»
Ποιος είναι: αυτός που το τελευταίο πράγμα που τον απασχολεί όταν οδηγεί είναι τα όσα εκτυλίσσονται στον δρόμο! Θα στείλει μήνυμα στο κινητό, θα κάνει ζάπινγκ στο ραδιόφωνο, θα προγραμματίσει το GPS του και ό,τι άλλο σκεφτεί. Τι δεν θα σκεφτεί; Ότι έχει ένα τιμόνι μπροστά του και κάτι πρέπει να κάνει με δαύτο...
Τι κάνει: Είπαμε, ό,τι του ρθει! Μπορεί να στρίψει απροειδοποίητα (το φλας είναι αξεσουάρ γι' αυτόν), να μπει στη λωρίδα σου, να «χιονίσει» τα στοπ, όχι όμως γιατί κοιτά την πάρτη του στον δρόμο, απλώς γιατί δεν του καίγεται καρφί.
Πώς τον αναγνωρίζεις: Από τα παιδιά στο πίσω κάθισμα, που του κάνουν τη ζωή ακόμα δυσκολότερη...
Ο μονίμως βιαστικός
Ποιος είναι: αυτός που δεν ξέρεις τι θα πρωτοκάνει! Το να βρεθείς κοντά του είναι κίνδυνος-θάνατος. Τον λέμε και «σφηνάκια» και όλοι ξέρουμε ποιον εννοούμε. Βιάζεται ακόμα κι όταν βγαίνει βόλτα, γιατί η βιασύνη είναι γι' αυτόν στάση ζωής...
Τι κάνει: ό,τι τον βολεύει. Δεν κάθεται ποτέ στη σειρά του, μπαίνει πάντα πρώτος σε φανάρια, κάνει σφήνες ακόμα και στα διόδια. Είναι ο απόλυτος άρχοντας του δρόμου (ή έτσι τουλάχιστον του λέει η μαμά του) και κάνει ό,τι μπορεί για να αποδείξει ότι είναι ο γρηγορότερος οδηγός στην Ελλάδα. Οι φίλοι τον λένε «Σουμάχερ», δεν καταλαβαίνει όμως ότι τον δουλεύουν...
Πώς τον αναγνωρίζεις: από το αγαπημένο του αξεσουάρ φυσικά, τη μονίμως πατημένη κόρνα!
Ο οργίλος
Ποιος είναι: αυτός που δεν συνειδητοποιεί ότι το φλας είναι η βέλτιστη μορφή επικοινωνίας μεταξύ οδηγών. Και βέβαια είναι έτοιμος να πλακώσει στις μπουνιές όποιον δεν κατάλαβε ότι ήθελε να στρίψει (χωρίς φλας πάντα).
Τι κάνει: αναζητεί τη δράση παντού και είναι έτοιμος να παίξει φώτα, να κορνάρει μανιασμένα, να σου κόψει τον δρόμο, ακόμα και να σε τρακάρει για να αποδείξει το δίκιο(;) του. Και βέβαια μετά τον πρώτο λόγο έχουν οι ύβρεις, κι αν δεν πάρεις το μάθημά σου και διαμαρτυρηθείς, σειρά έχει το μπουνίδι (ή η απειλή για ξύλο, η αγαπημένη του ατάκα). Ψευτοπαλικαράς και βουτυρομπεμπές αναμφίβολα...
Πώς τον αναγνωρίζεις: εύκολα! Είναι αυτός που κοπανιέται μέσα στο αμάξι του σε κάθε ευκαιρία...
Ο κορτάκιας
Ποιος είναι: αυτός που νομίζει ότι θα βρει τη γυναίκα της ζωής του στον δρόμο! Θα σταματήσει στη λεωφόρο για να φλερτάρει (γιατί είναι και πολύ πρώτος γενικά!), θα κινηθεί με μικρή ταχύτητα για να εντοπίσει στο πεζοδρόμιο τον «στόχο» και άλλα τέτοια ωραία...
Τι κάνει: βομβαρδίζει τον γυναικείο πληθυσμό με ατάκες που ούτε ο Σταμάτης Γαρδέλης δεν θα καταδεχόταν να ξεστομίσει και μένει εμβρόντητος κάθε φορά που το αντικείμενο του πόθου δεν ανταποδίδει τις φιλοφρονήσεις του (οι οποίες ποικίλουν από το «γεια σου τσολιά μου» μέχρι και τα γνωστά περί ζαχαροπλάστη πατέρα)...
Πώς τον αναγνωρίζεις: από το τριχωτό χέρι που κρέμεται πάντα έξω από το παράθυρο και το μονίμως λάγνο ύφος (η καδένα είναι πλέον προαιρετική)...
Η γυναίκα-οδηγός
Ποιος είναι: μια γυναίκα που κάθεται στη θέση του οδηγού (βοήθειά μας!)...
Τι κάνει: ποιος, η γυναίκα οδηγός; Έχει το μοναδικό ταλέντο να συνοψίζει όλες τις ενοχλητικές οδηγικές συμπεριφορές του κόσμου με την αποστομωτική αφέλεια του «δεν νιώθω». Και βέβαια είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει όλες τις δυσάρεστες καταστάσεις που θα τις συμβούν με αφοπλιστικό χαμόγελο (ή αβυσσαλέο ντεκολτέ, το υπερόπλο της)...
Πώς την αναγνωρίζεις: από το μικρό αυτοκίνητο πόλης που κινείται λες ακυβέρνητο...
Ο τύπος που οδηγεί 40 χρόνια και δεν ξέρει να παρκάρει
Ποιος είναι: ο τύπος που οδηγεί 40 χρόνια και δεν ξέρει να παρκάρει!
Τι κάνει: δεν ξέρει να παρκάρει! Ψάχνει χώρο νταλίκας για να παρκάρει (άτσαλα και πάλι) το «κουβαδάκι» του, δεν επιχειρεί ποτέ να το βάλει σε ανηφόρες/κατηφόρες, κλείνει την κίνηση του δρόμου που αποφάσισε τελικά να παρκάρει για τουλάχιστον 10 λεπτά και άλλα τέτοια υπέροχα. Κερασάκι στην τούρτα; Η ατάκα: «συγγνώμη κύριε, μήπως μπορείτε να μου το παρκάρετε εσείς;» (αληθινή ιστορία)...
Πώς τον αναγνωρίζεις: από το αυτοκίνητο που κάνει τις ίδιες ακριβώς κινήσεις για να παρκάρει (κάθε φορά μάλιστα!), χωρίς ωστόσο να ευοδώνεται ποτέ το φλερτ με τη θέση πάρκινγκ. Όχι τουλάχιστον χωρίς... σπρώξιμο (επίσης αληθινή ιστορία).
Ο εκπαιδευόμενος
Ποιος είναι: αυτός που κάνει μαθήματα σε σχολή οδηγών για να πάρει το πολυπόθητο δίπλωμα (και να γίνει μετά ένας από τους ενοχλητικούς τύπους των ελληνικών δρόμων).
Τι κάνει: τι να κάνει ο φουκαράς, ό,τι και όλοι εμείς όταν ήμασταν στην άβολη θέση του. Απλώς τώρα το ξεχάσαμε αυτό και μας ενοχλεί ό,τι κι αν κάνει, από τη μικρή ταχύτητα που κινείται και τον τυποποιημένο τρόπο οδήγησης μέχρι και ότι κοκαλώνει στο στοπ για να ελέγξει (κάτι που όλοι εμείς φαίνεται να έχουμε λησμονήσει)!
Πώς τον αναγνωρίζεις: από το αυτοκίνητο με τη θεόρατη επιγραφή «Σχολή Οδηγών»!
Ο μοτοσικλετιστής
Ποιος είναι: ειδικός τύπος οδηγού που θεωρεί ότι τίποτα δεν πρέπει να ανακόψει την απρόσκοπτη πορεία του στην πόλη. Και όταν λέμε τίποτα, εννοούμε ούτε καν οι φωτεινές αυτές κολόνες με την τριχρωμία (έτσι βλέπει τα φανάρια!). Γι' αυτόν ο κώδικας οδικής κυκλοφορίας έχει συμβολική σημασία...
Τι κάνει: τα πάντα για να μη σταματήσει! Θα σου κορνάρει παρατεταμένα αν κάνεις το λάθος να αλλάξεις λωρίδα 500 μέτρα μπροστά του, θα τα βάλει με τον πεζό που τόλμησε να περάσει από τη διάβαση και τον ανάγκασε να κόψει και άλλα τέτοια ωραία. Στα μπόνους, τα αχρείαστα μαρσαρίσματα στα φανάρια και ο αποκλεισμός του δρόμου με τους απίθανους σχηματισμούς που φτιάχνουν αν οι περιστάσεις φέρουν κοντά περισσότερους του ενός μοτοσικλετιστές!
Πώς τον αναγνωρίζεις: πέρα από το αυτονόητο, ότι είναι πάνω σε δίτροχο(!), θα είναι ταυτοχρόνως και το πρώτο τροχοφόρο όχημα σε κάθε φανάρι ή φάλαγγα οχημάτων...
Ο φορτηγατζής
Ποιος είναι: ο επαγγελματίας οδηγός βαρέων οχημάτων. Κι αυτό φτάνει για αρχή...
Τι κάνει: χρησιμοποιεί την ασύγκριτη υπεροχή του όγκου του οχήματός του για να κάνει τη ζωή δύσκολη σε όλους τους άλλους. Θεωρεί τις κούρσες «κουνούπια» που του φράζουν τον δρόμο και κάνει ό,τι μπορεί για να απαλλαγεί από την ενοχλητική παρουσία τους: προσπερνά ενώ ξεκάθαρα δεν τον παίρνει, κάνει σφήνες (ποιος να του πει όχι;) και προσπαθεί κυρίως να στριμωχτεί σε στενά που αποκλείεται να χωρέσει εκτός κι αν γκρεμιστούν μερικά οικοδομικά τετράγωνα...
Πώς τον αναγνωρίζεις: από το θεόρατο φορτηγό που σφήνωσε στο δρομάκι (και κόλλησε το σύμπαν!)...
Ο οδηγός που οδηγεί ακριβώς όπως εσύ
Ποιος είναι: επιτέλους! Βρήκες κάποιον που το κατέχει το άθλημα, που είναι άσος στο βολάν και σπίρτο στον δρόμο. Αν δεν ήσουν στο αμάξι σου θα νόμιζες ότι ονειρεύεσαι, τέτοια είναι η ομοιότητα. Δυστυχώς βέβαια, ο άλλος σου εαυτός είναι εφιάλτης για όλους τους υπόλοιπους...
Τι κάνει: Είπαμε, είναι η αδελφή οδηγική ψυχή σου, τα κάνει όλα τέλεια. Πάντα. Για πάντα.
Πώς τον αναγνωρίζεις: Ποιο; Το άλλο σου μισό; Πλάκα κάνετε...
Κάθε άλλος οδηγός
Ποιος είναι: Όλοι οι άλλοι που κινούνται στον δρόμο! Ξέρετε τώρα, αυτοί οι άσχετοι, οι «κότες» που δεν προσπερνούν όπου να 'ναι, οι μονίμως αρχάριοι, που μπροστά σε μας δεν πιάνουν μία...
Τι κάνει: όλες τις «φλωριές» του κόσμου μαζεμένες! Αυτοί βέβαια αποκαλούν ο ένας τον άλλο συνετό οδηγό, εσύ όμως ξέρεις καλά ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει, αφού είναι απλώς άσχετοι. Άκου συνετοί...
Πώς τον αναγνωρίζεις: κοιτάς στον καθρέφτη και τον βλέπεις! Κι εμείς άλλωστε δεν είμαστε παρά κάθε άλλος οδηγός για τον δίπλα, ας προσέχουμε λοιπόν όλοι μας να μην κάνουμε κόλαση την πόλη για τον άλλο. Για μας δηλαδή...
Οι άνθρωποι που κάνουν τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος!
Παρά την ανάγκη που έχει η ανθρωπότητα από ήρωες, όλοι ξέρουμε ότι το είδος παραείναι σπάνιο.
Κι όμως, αποδεικνύεται ότι δεν χρειάζεται κάποιος υπερδυνάμεις ή μπέρτες για να κάνει το καλό, απαιτείται απλώς βούληση να κάνει τη διαφορά και μια καρδιά τεράστια να χωρά όλο τον κόσμο!
Οι θαρραλέοι ήρωες της καθημερινότητας, που με αυταπάρνηση και προσωπικές θυσίες φέρνουν το καλό στους συνανθρώπους μας, λειτουργούν ως ιδανικό παράδειγμα για τους αξιοσημείωτους άθλους που μπορεί να πετύχει ο «απλός άνθρωπος» όταν το βάλει σκοπό.
Ιδού λοιπόν δέκα πρόσωπα που αφήνουν το στίγμα τους στις ζωές όσων έχουν την ανάγκη μας...
Doc Hendley - ΗΠΑ
Η έλλειψη πόσιμου νερού και οι συνεπαγόμενες ασθένειες σκοτώνουν κάθε χρόνο περισσότερα παιδιά από το AIDS, την ελονοσία και τη φυματίωση μαζί. Οι φρικιαστικές στατιστικές του μολυσμένου νερού είναι που ώθησαν τον Hendley, ο οποίος εργαζόταν ως μπάρμαν, να συγκεντρώσει κονδύλια για τον καθαρισμό του νερού σε παγκόσμια κλίμακα. Από το 2004, η Μη-Κυβερνητική Οργάνωσή του Wine to Water έχει αφήσει το στίγμα της σε Σουδάν, Ινδία, Καμπότζη, Ουγκάντα, Αιθιοπία, Περού, Νότια Αφρική και Κένια, προσφέροντας βιώσιμες πρωτοβουλίες για πόσιμο νερό εγκαθιστώντας συστήματα καθαρισμού και εκπαιδεύοντας τους ντόπιους στη λειτουργία τους. Χιλιάδες πηγάδια έχουν ανοιχτεί στις χώρες αυτές, με τον Doc Hendley να κάνει πράγματι τη διαφορά στις ζωές των ανθρώπων...
Jorge Munoz - ΗΠΑ
Ο Jorge Munoz έφτασε στη Νέα Υόρκη τη δεκαετία του '80 με το καθεστώς του παράνομου μετανάστη. Όταν πήρε την πολυπόθητη υπηκοότητα το 1987, έβαλε σκοπό να βοηθήσει όσους ήταν στη θέση του: τις ορδές των εξαθλιωμένων και «λαθραίων» εργατών που κοιμόνταν κάτω από γέφυρες και στερούνταν τα βασικά για να στέλνουν τα χρήματα στα σπίτια τους. Ξεκίνησε λοιπόν να μαγειρεύει αρκετό φαγητό για να θρέψει όσους εργάτες μπορούσε στο Κουίνς, ενώ από το 2004 όλοι πλέον γνωρίζουν ότι κάθε μέρα στις 9:30 το βράδυ θα τους περιμένει ένα ζεστό πιάτο φαΐ σε προκαθορισμένο σημείο του νεοϋρκέζικου διαμερίσματος, είτε έχει καλό καιρό είτε βρέχει είτε χιονίζει. Ο άνθρωπος που έχει θρέψει περισσότερους από 70.000 συνανθρώπους του χρηματοδοτεί την επιχείρηση από το πενιχρό του υστέρημα: ο ίδιος εργάζεται ως οδηγός σχολικού λεωφορείου! Πώς να μην του απονείμει μετάλλιο ο πρόεδρος Ομπάμα τον Αύγουστο του 2010 για την ανθρωπιστική του δράση;
Aki Ra - Καμπότζη
O Aki Ra ήταν ένα μικρό αγόρι όταν στρατολογήθηκε διά της βίας από τους Ερυθρούς Χμερ για να μετατραπεί σε παιδί-στρατιώτη. Μέχρι το 1983, είχε «στρώσει» μπόλικα ναρκοπέδια και είχε δώσει πολυάριθμες μάχες για λογαριασμό τους. Και όταν απελευθερώθηκε από την καταναγκαστική θητεία, αποφάσισε να καθαρίσει μόνος του τη χώρα από τα αναρίθμητα ναρκοπέδια! Χωρίς ειδικά εργαλεία, προστατευτικά μέσα και εκπαίδευση, με τη βοήθεια του μαχαιριού του ο Aki Ra απάλλασσε τη χώρα του στα κρυφά -αρχικά- από τις ενεργές νάρκες, και κατόπιν έκανε το σπίτι του μουσείο, με τους τουρίστες να συρρέουν για να απολαύσουν την πλούσια συλλογή των αφοπλισμένων ναρκών. Με εισιτήριο ένα δολάριο, το Μουσείο Ναρκών της Καμπότζης είχε γεννηθεί. Ο ίδιος ίδρυσε κατόπιν τη ΜΚΟ Cambodian Self Help Demining (CSHD) και έχει πια κυβερνητική άδεια αλλά και τη συνδρομή του ΟΗΕ για να συνεχίσει το έργο ζωής. Όσα μάλιστα παιδιά βρήκε τραυματισμένα ή εγκαταλειμμένα στα χωριά που επισκέφτηκε για τις επιχειρήσεις του τα υιοθέτησε, και σήμερα 29 παιδιά ζουν στο κέντρο που ίδρυσε γι' αυτά, το Cambodia Landmine Relief Center...
Pushpa Basnet - Νεπάλ
Η Pushpa Basnet ήταν φοιτήτρια ακόμα στο Τμήμα Κοινωνικών Λειτουργών του Νεπάλ όταν επισκέφτηκε τις γυναικείες φυλακές του Κατμαντού για μια πανεπιστημιακή εργασία. Η θέα των παιδιών που ζούσαν πίσω από τα κάγκελα δίπλα στις έγκλειστες μητέρες τους την ώθησε να μαζέψει κονδύλια και να ιδρύσει ξενώνα και προγράμματα ανακούφισης των παιδιών. Η ΜΚΟ Early Development Center (ECDC) προσφέρει σχολικά μαθήματα, γεύματα, ιατρική περίθαλψη και χώρο για να ζήσουν και να αναπτυχθούν τα παιδιά, την ίδια ώρα που εκπαιδεύει τις κρατούμενες μητέρες τους σε χειροτεχνίες, για να είναι σε θέση να τα συνδράμουν οικονομικά. Περισσότερα από 100 παιδιά έχουν βοηθηθεί από τη ΜΚΟ της Basnet, που λειτουργεί εντελώς αυτόνομα...
Eugene & Minhee Cho - ΗΠΑ
Το ζευγάρι ήξερε βέβαια για τις τεράστιες ανισότητες που ταλανίζουν τον κόσμο, όταν τις αντίκρισε ωστόσο από πρώτο χέρι σκέφτηκε να κάνει κάτι γι' αυτό: ίδρυσε λοιπόν τη ΜΚΟ One Day's Wages στη βάση της δωρεάς ενός ημερομισθίου υπέρ όσων το έχουν ανάγκη. Το 2009 το ζευγάρι δώρισε στον οργανισμό το ετήσιο εισόδημά του για να δείξουν στον κόσμο ότι δεν απαιτούν κάτι από αυτούς που δεν έχουν ήδη κάνει και οι ίδιοι, γεγονός που θα άλλαζε το κλίμα: μέχρι σήμερα, το σωματείο έχει χρηματοδοτήσει περισσότερα από 40 projects στον πλανήτη, από ιατρική περίθαλψη και χορήγηση τροφής μέχρι εκπαιδευτικά προγράμματα και καθαρό νερό...
Narayanan Krishnan - Ινδία
Ο πολυβραβευμένος νεαρός σεφ Krishnan παράτησε τη λαμπρή και πολλά υποσχόμενη καριέρα του όταν είδε έναν άντρα να τρέφεται από τα σκουπίδια έξω από το εστιατόριο όπου εργαζόταν. Παραιτήθηκε αμέσως και μέσα σε έναν χρόνο είχε ιδρύσει το Akshaya Trust, με σκοπό να θρέψει και να φροντίσει όσους έχουν ανάγκη στην επαρχία της Ινδίας όπου ζει. Ο ίδιος έχει αναλάβει την κουζίνα: μαγειρεύει τρία λαχταριστά γεύματα την ημέρα, ενώ όσες μερίδες περισσέψουν τις παίρνει μαζί του για να τις μοιράσει σε όσους δεν έχουν ακούσει για το κέντρο του. Ο Krishnan κοιμάται πλέον στην κουζίνα του σωματείου, καθώς κάθε διαθέσιμο ποσό θέλει να πηγαίνει στον ωραίο αγώνα του. Μέχρι σήμερα έχει σερβίρει περισσότερα από 1,2 εκατομμύρια γεύματα στους αναξιοπαθούντες συμπολίτες του...
Marc Gold - Μπανγκόκ, Ταϊλάνδη κ.α.
Οργώνοντας την Ινδία το 1979, ο Gold συνάντησε μια γυναίκα που έπασχε από μια φριχτή μόλυνση στο αυτί. Την πήγε για βοήθεια, πλήρωσε 1 δολάριο για τα αντιβιοτικά της και άλλα 30 δολάρια για να της αγοράσει ένα ακουστικό βοήθημα. Ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησε ότι μπορείς να κάνεις πολλά για τον άλλο με σχεδόν τίποτα! Επιστρέφοντας στις ΗΠΑ, έστειλε επιστολές σε 100 φίλους του, με τις οποίες τους ζητούσε δωρεές για το επόμενο ταξίδι του. Μέχρι σήμερα, ο Marc έχει κάνει 22 ανθρωπιστικές αποστολές σε 67 χώρες και έχει συγκεντρώσει ποσά 600.000 δολαρίων! Έχει αγοράσει για τον κόσμο τα πάντα: από ποδήλατα και μερίδες ρύζι μέχρι ραπτομηχανές, κουνουπιέρες και... σχολεία! Ως ιδρυτής πια του 100 Friends Project οργώνει παραγκουπόλεις, νοσοκομεία και ορφανοτροφεία ικανοποιώντας τις τρέχουσες ανάγκες...
Rick Hodes - Αιθιοπία
Το 1984, ο δρ. Rick Hodes πήγε στην Αιθιοπία για να βοηθήσει τον πληθυσμό κατά τη διάρκεια του μεγάλου λιμού. Παρά το γεγονός ότι προγραμμάτιζε να μείνει μόνο για έναν χρόνο, οι ακραίες ανάγκες περίθαλψης των ανθρώπων εκεί τον ανάγκασαν να μείνει «λίγο» παραπάνω: σήμερα, έπειτα από 3 δεκαετίες, ο γιατρός παραμένει στην Αιθιοπία και εργάζεται ακόμα στο νοσοκομείο της Αντίς Αμπέμπα! Έχει περιθάλψει χιλιάδες ανθρώπους, ενώ στον ελεύθερο χρόνο και τις διακοπές του πηγαίνει με το αυτοκίνητό του σε απομονωμένες κοινότητες για να προσφέρει κι εκεί το θεάρεστο έργο του...
Betty Makoni - Ζιμπάμπουε
Παρά το γεγονός ότι βιάστηκε στα 6 της και ορφάνεψε στα 9, η Makoni κατάφερε κάπως να παραμείνει δυνατή και να τελειώσει το σχολείο πουλώντας φρούτα. Το 1999 ίδρυσε λοιπόν το Girl Child Network (GCN) σε απάντηση των τεράστιων διαστάσεων που έχει πάρει το πρόβλημα της σεξουαλικής κακοποίησης στη χώρα. Με δραστηριότητες ακόμα και μέσα στα σχολεία, το κέντρο προσπαθεί να πληροφορήσει και να ενθαρρύνει τα κορίτσια να μιλήσουν για την κακοποίηση, την ίδια ώρα που λειτουργεί ξενώνες για τα θύματα και σχολικές δομές για τα παιδιά. Εξαιτίας μάλιστα του γεγονότος ότι η παιδική κακοποίηση φτάνει μέχρι και τα ανώτατα κλιμάκια της κοινωνίας της Ζιμπάμπουε, η Makoni έχει γίνει στόχος της κρατικής αυθαιρεσίας, ακόμα και δολοφονικών αποπειρών. Μέχρι σήμερα έχει σώσει περισσότερα από 7.000 παιδιά από την κακοποίηση, την παιδική εργασία, τους καταναγκαστικούς γάμους, την πορνεία και τους βιασμούς...
Razia Jan - Αφγανιστάν
Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, περισσότερα από 185 καταγεγραμμένα περιστατικά συνέβησαν το 2012 από εφόδους σε σχολεία από ένοπλες ομάδες που αντιτίθενται στην εκπαίδευση των κοριτσιών. Η Razia Jan ακούει καθημερινά για επιθέσεις με βιτριόλι, ακόμα και για δηλητηριάσεις κοριτσιών για να μην πάνε σχολείο. Παρά τις σχεδόν καθημερινές απειλές, η ίδια ανοίγει τις πύλες του σχολείου της, Zabuli Education Center, κάθε σχολική μέρα, προσφέροντας ευκαιρία για δωρεάν γνώση σε 354 κοπέλες από 7 γειτονικές κοινότητες. Τα δίδακτρα μάλιστα για έναν ολόκληρο χρόνο κοστίζουν 300 δολάρια, χρήματα που μαζεύει μέσω δωρεών από τη ΜΚΟ της, Razia’s Ray of Hope...
Τα «διαμάντια» της αυτοκίνησης που κοστίζουν όσο ένα κοσμηματοπωλείο!
Στην αξιολογική κλίμακα της σπορ οδήγησης, μετά το sports car συναντάμε το supercar. Κι αν θέλουμε να πιέσουμε τα πράγματα λίγο ακόμα, μετά το supercar υπάρχει το σπανιότερο είδος άγριας μηχανοκίνητης ζωής που ζει εκεί έξω: το hypercar!
Γιατί υπάρχουν τα hypercars; Όχι μόνο για το προφανές, να ικανοποιούν δηλαδή τις απαιτητικές ανάγκες μιας ελίτ πελατών με «ελαστικά» πορτοφόλια που αποζητούν αποκλειστικότητα, αλλά για να ωθούν και τη μηχανική και σχεδιαστική επινοητικότητα στα δημιουργικά της άκρα.
Όσο για τα κομψοτεχνήματα, ποικίλουν από θανατερά κουπέ και κάμπριο υπερβολές μέχρι και λιμουζίνες απαράμιλλης πολυτέλειας και επιδόσεων. Οι μικροί αυτοί οίκοι, συνήθως κάτω από την ομπρέλα πλέον ισχυρού μητρικού ομίλου, κατασκευάζουν οδηγικά μηχανήματα που αψηφούν οποιαδήποτε έννοια κρίσης και παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης.
Ας δούμε λοιπόν κάποια αντιπροσωπευτικά δείγματα από την ούτως ή άλλως περιορισμένη παλέτα των ακριβότερων και πλέον εντυπωσιακών hypercars που κυκλοφορούν εκεί έξω, με τη συλλογή μας να αφήνει αναγκαστικά έξω «διαμαντάκια» της exclusive σπορ αυτοκίνησης. Οδηγός μας θα είναι το BBC, που συγκέντρωσε τις πληροφορίες...
W Motors Lykan Hypersport
Έδρα: Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα
Τιμή: 2,6 εκατ. ευρώ
Η ολοκαίνουρια W Motors από το Ντουμπάι έκανε ντεμπούτο πολύ πρόσφατα με την πρώτη της δημιουργία: το Lykan Hypersport, με τα 750 άλογα του twin-turbocharged κινητήρα του και την τελική των 395 χλμ/ώρα. Το τσουχτερό της τιμής δεν επαφίεται φυσικά μόνο στα τεχνικά χαρακτηριστικά, αλλά και στο χρυσοκέντητο σαλόνι του, όπως βέβαια και στην περιορισμένη διάθεσή του των... 5 κομματιών. Γιατί να δώσει κάποιος περισσότερα από 2,5 εκατομμύρια ευρώ για να το αποκτήσει; Ας το ακούσουμε διά στόματος του εκπροσώπου της W Motors: «Αν δεν είσαι τρελός, δεν θα το αγοράσεις»...
Gumpert Apollo
Έδρα: Γερμανία
Τιμή: 425.000 ευρώ
Ο πρώην διευθυντής του σπορ τμήματος της Audi, Roland Gumpert, ίδρυσε τον ομώνυμο οίκο και έγινε γνωστός με τη δημιουργία του 2005, το φοβερό και τρομερό Apollo. Ο V8 κινητήρας του δίνει 650 άλογα και στέλνει το hypercar στα 360 χλμ/ώρα, ενώ η έκδοση R ανεβάζει τα άλογα στα 849 και την τιμή εκκίνησης φυσικά κατά 100.000 ευρώ. Δυστυχώς, η Gumpert διέκοψε τη λειτουργία της το 2012 και όσα Apollo έχουν απομείνει είναι πλέον διαθέσιμα από επιλεγμένους αντιπροσώπους...
GTA Spano
Έδρα: Ισπανία
Τιμή: Πάνω από 500.000 ευρώ
Μια χούφτα ισπανών μηχανικών σε αγώνες ταχύτητας στρίμωξαν έναν V10 κινητήρα σε ένα πανάλαφρο σασί από ανθρακονήματα, τιτάνιο και Kevlar. Το αποτέλεσμα; Το «θηρίο» Spano των 780 αλόγων που επιταχύνει από στάση στα 100 χλμ/ώρα σε λιγότερο από 3 δευτερόλεπτα. Κι επειδή μιλάμε για hypercar, η αποκλειστικότητα είναι εξασφαλισμένη: η GTA έχει δεσμευθεί ότι μόλις 99 Spano θα πατήσουν δρόμο....
Pagani Huayra
Έδρα: Ιταλία
Τιμή: 825.000 ευρώ
Ως ο διάδοχος του εξωφρενικού Zonda, το Huayra είναι η απόλυτη ενσάρκωση των χιμαιρικών φαντασιώσεων του μηχανικού Horacio Pagani: ένα «κτήνος» 720 αλόγων που μοιάζει σαν να το 'σκασε από κοσμηματοπωλείο. Όσοι το έχουν αποκαλέσει «hypercar της χρονιάς» δεν το έκαναν μόνο για την κτηνώδη του δύναμη, αλλά κυρίως για την καλλιτεχνία του εσωτερικού του, ένα θαύμα καλαισθησίας και επιδεξιότητας. Αξίζει να το θαυμάσουμε...
Ο κατασκευαστής προγραμματίζει να ρίξει στην αγορά καμιά 40αριά αυτοκίνητα τον χρόνο...
Koenigsegg Agera
Έδρα: Σουηδία
Τιμή: 1,9 εκατομμύρια ευρώ
Το Koenigsegg το βλέπεις και δεν το ξεχνάς ποτέ: το δαιμονισμένο Agera και το ακόμα γρηγορότερο αδελφάκι του, Agera R, χρησιμοποιούν έναν 5λιτρο V8 κινητήρα που αποδίδει κάπου 1.000 ίππους, με τελική πάνω από 400 χλμ/ώρα. Και για να είναι συνεπής με την εξατομικευμένη εξυπηρέτηση, η Koenigsegg αφήνει το χρώμα και τις λεπτομέρειες του εσωτερικού στην απόλυτη ευχέρεια του πελάτη...
Maybach Laundaulet
Έδρα: Γερμανία
Τιμή: 1 εκατ. ευρώ
Πάρτε μια πολυτελέστατη λιμουζίνα, κόψτε της την οροφή στο πίσω διαμέρισμα και έχετε στα χέρια σας πανέτοιμη την περίφημη Landaulet. Την ώρα βέβαια που οι ζάμπλουτοι επιβάτες απολαμβάνουν το μεθυστικό αεράκι κάποιου παραλιακού θέρετρου, ο οδηγός απολαμβάνει τον θηριώδη V12 turbocharged κινητήρα των 620 αλόγων! Κι ενώ η Maybach έγινε γνωστή όταν πρόσφερε στην πλουτοκρατία το περίφημο Exelero, με τη Landaulet συνεχίζει την παράδοση των μηχανοκίνητων υπερβολών. Και τώρα που η Maybach φαίνεται να διακόπτει (ναι, ξανά) τη λειτουργία της, κάτω από τις διαταγές της μητρικής Daimler, τα αυτοκίνητά της θα γίνουν ακόμα πιο σπάνια, ακόμα πιο ακριβά...
