Γρίφος χωρίς λύση η νόσος Alzheimer

Ένα «δύσκολο γρίφο», η λύση του οποίου θα εξακολουθεί να προβληματίζει για πολλά χρόνια τους επιστήμονες, αποτελεί η αιτιολογία της νόσου Alzheimer.

Οι προσπάθειες για τη δημιουργία εμβολίου και η αναζήτηση των γονιδίων, που ενοχοποιούνται για τη νόσο, δεν έχουν αποδώσει προς το παρόν. Η χρήση φαρμάκων εξασφαλίζει βελτίωση, αλλά όχι και οριστική θεραπεία στους ασθενείς με Alzheimer.

Ωστόσο, ένα παλαιότερο φάρμακο με δραστική ουσία τη δονεπεζίλη, το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα σε νέα μορφή (λαμβάνεται ως υπογλώσσιο και απορροφάται αμέσως) βελτιώνει τα συμπτώματα της νόσου.

Εκτός, όμως, από τα φάρμακα υπάρχουν και οι μη φαρμακευτικές θεραπείες τις νόσου, με θετικά για τους ασθενείς αποτελέσματα.

Τα παραπάνω επισήμαναν η πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Νόσου Alzheimer, Μάγδα Τσολάκη, και η νευροψυχολόγος Φωτεινή Κουντή κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου με αφορμή το 7ο Πανελλήνιο Διεπιστημονικό Συνέδριο Νόσου Alzheimer και Συναφών Διαταραχών, που θα πραγματοποιηθεί στη Θεσσαλονίκη από 16-20 Φεβρουαρίου.

Ο επιπολασμός (συχνότητα εμφάνισης) της νόσου στην Ελλάδα ανέρχεται στο 9% σε άτομα ηλικίας άνω των 70 ετών και είναι μικρότερος από ό,τι στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αυτό, σύμφωνα με την κ. Τσολάκη, αποδίδεται στη μικρότερη συχνότητα εμφάνισης του γονιδίου ε4 (11% στην Ελλάδα, έναντι 32% στις άλλες χώρες), αλλά και στην κατανάλωση ελαιολάδου.

«Προσπαθούμε να βρούμε ποια γονίδια ευθύνονται για το Alzheimer. Βρέθηκε ότι το γονίδιο ε4 ευθύνεται για το 25% και άλλα τρία γονίδια ευθύνονται για άλλο ένα 25%. Δεν ξέρουμε ποια γονίδια ευθύνονται για το υπόλοιπο 50%, ώστε να μπορέσουμε να περάσουμε στη γονιδιακή θεραπεία.

Οι προσπάθειες για τη δημιουργία εμβολίου δεν απέδωσαν. Τα αποτελέσματα δεν ήταν ικανοποιητικά, διότι παρουσιάστηκαν εγκεφαλίτιδες στο 18%», ανέφερε η κ. Τσολάκη.

Οι μη φαρμακευτικές θεραπείες, που εφαρμόζονται σε άτομα που πάσχουν από Alzheimer, βασίζονται σε νοητικές ασκήσεις με, ή χωρίς, τη χρήση των νέων τεχνολογιών, αλλά και σε προγράμματα φυσικής άσκησης, χορού, μουσικής, ζωγραφικής, θεάτρου, λογοτεχνίας και γλυπτικής.

«Αυτές οι μη φαρμακευτικές θεραπείες διεγείρουν τον εγκέφαλο, ανανεώνουν τους νευρώνες και βοηθούν τους ασθενείς να χαλαρώσουν», εξήγησε η κ. Κουντή.

Πηγή: http://www.nooz.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Η προσωπική ευημερία συνδέεται άμεσα με τη χώρα καταγωγής

Η χώρα όπου ζει κάποιος και το πόσο ικανοποιημένος νιώθει από αυτήν (εθνική ικανοποίηση) μπορεί να έχει σημαντική επίδραση στη ζωή του και στο υποκειμενικό αίσθημα ευημερίας του (προσωπική ικανοποίηση).

Όσο πιο ευχαριστημένοι είναι οι άνθρωποι με τη χώρα τους και ταυτισμένοι μαζί της, τόσο καλύτερα νιώθουν για την προσωπική ζωή τους, πράγμα που ισχύει ιδίως για όσους είναι οι πιο φτωχοί σε μια χώρα ή για αυτούς που ζουν σε φτωχότερες χώρες. Σε αυτή τη διαπίστωση κατέληξε μια νέα αμερικανική έρευνα με βάση στοιχεία από 128 χώρες, που συνέλεξε ο οργανισμός έρευνας της κοινής γνώμης «Γκάλοπ».


Η μελέτη, με επικεφαλής τον Μάικ Μόρισον του Τμήματος Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Ιλινόις, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Psychological Science» (Ψυχολογική Επιστήμη), ανέλυσε τις απαντήσεις περίπου 130.000 ατόμων σχετικά με τον βαθμό ικανοποίησής τους και τους παράγοντες από τους οποίους αυτή εξαρτάται (επίπεδο οικογενειακού εισοδήματος, ικανοποιητική απασχόληση, αντίληψη για την χώρα τους) κ.ά..


Όσοι εξιδανικεύουν τη χώρα τους και ταυτίζονται μαζί της, πιστεύοντας ότι ζουν στην «καλύτερη χώρα του κόσμου», νιώθουν καλύτερα και στην προσωπική ζωή τους. Αντίθετα, αν νιώθουν απογοητευμένοι και αποξενωμένοι από αυτήν, τα βλέπουν όλα πιο «μαύρα» και στα προσωπικά τους.


Πιο αναλυτικά, η μελέτη διαπίστωσε ότι οι άνθρωποι στις μη δυτικές αναπτυσσόμενες χώρες τείνουν ευκολότερα να ταυτίζονται με τη χώρα τους και να εξαρτούν την προσωπική τους ευημερία από τα αισθήματα που έχουν για αυτήν, έχοντας ένα πιο «κολεκτιβιστικό» πνεύμα.

Αντίθετα, στις πλούσιες χώρες, γενικότερα, καθώς και στα άτομα με υψηλότερα εισοδήματα σε κάθε χώρα, η προσωπική ικανοποίηση έχει να κάνει λιγότερο με την εθνική ικανοποίηση (από το πώς, δηλαδή, νιώθουν για την πατρίδα τους) και περισσότερο με άλλους πιο προσωπικούς παράγοντες, όπως η ατομική υγεία, το επίπεδο διαβίωσης, η ατομική ικανοποίηση από το επάγγελμα κ.ά., υπάρχει δηλαδή ένα πιο «ατομικιστικό» πνεύμα.


«Η έμφαση στα κοινωνικά χαρακτηριστικά και στο πώς αυτά γίνονται αντιληπτά από τους ανθρώπους καθίσταται ακόμα πιο σημαντική για την προσωπική ευτυχία κάποιου, όταν η ζωή του δεν πάει τόσο καλά. Αυτό μπορεί να εξηγεί γιατί ο εθνικισμός, η αφοσίωση σε μια αθλητική ομάδα και σε μια θρησκεία μπορεί να ενισχύονται σημαντικά στις πιο δύσκολες εποχές» δήλωσε ο ερευνητής Ενρ Ντίνερ, ειδικός σε θέματα ευτυχίας.

Πηγή: http://www.zougla.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Χωρίς τη γλώσσα, οι αριθμοί δεν έχουν νόημα!

Μία νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα έδειξε ότι οι αριθμοί πάνω από το τρία δεν έχουν κανένα νόημα για τους ανθρώπους που δεν μπορούν να μιλήσουν μια οποιαδήποτε γλώσσα! Οι άνθρωποι δηλαδή χρειάζονται τη γλώσσα, για να καταλάβουν τους αριθμούς. Η ανακάλυψη μπορεί να δώσει στοιχεία για τον τρόπο με τον οποίο τα μικρά παιδιά αποκτούν την αίσθηση των αριθμών.

Οι ερευνητές προέρχονται από τα Τμήματα Ψυχολογίας των Πανεπιστημίων Σικάγο και Χάρβαρντ, με επικεφαλής την καθηγήτρια ψυχολογίας Σούζαν Γκόλντιν - Μίντοου και την ψυχολόγο Ελίζαμπετ Σπέπεν, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στα «Πρακτικά» της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των Η.Π.Α. (PNAS). Σύμφωνα με το «New Scientist» και τη βρετανική «Daily Mail», έκαναν πειράματα με κουφούς ανθρώπους από τη Νικαράγουα, οι οποίοι είχαν εφεύρει μια δική τους νοηματική γλώσσα με χειρονομίες για να επικοινωνούν, η οποία δεν διαθέτει σύμβολα για το μέτρημα.

Τα μέλη της κοινότητας αυτής, που δεν έχουν λέξεις για τους αριθμούς, φαίνεται ότι μπορούν να μετρήσουν με ακρίβεια μέχρι το τρία, το πολύ μέχρι το τέσσερα, και δείχνουν αντίστοιχα με τα δάχτυλά τους αυτούς τους αριθμούς. Από εκεί και πέρα όμως, οι αριθμοί χάνουν το νόημά τους. Για παράδειγμα, δείχνουν εννέα δάχτυλα, όταν μιλάνε για δέκα πρόβατα.

Οι ερευνητές επισήμαναν ότι, αντίθετα, στις κοινωνίες μας τα παιδιά συνήθως μαθαίνουν από πολύ μικρά να μετράνε από το ένα έως το δέκα, ακόμα και χωρίς να καταλαβαίνουν ακριβώς τι αντιπροσωπεύει κάθε αριθμητικό σύμβολο (ότι π.χ. το «έξι» αφορά σε έξι αντικείμενα και όχι πέντε), αλλά αυτή η ακολουθία αριθμών χαράζεται στους νευρώνες του εγκεφάλου τους για την υπόλοιπη ζωή τους.

Στην περίπτωση των κουφών της Νικαραγάουα, οι Αμερικανοί επιστήμονες συμπέραναν ότι το πρόβλημα έγκειται όχι στην ανικανότητά τους να περιλάβουν την κατάλληλη χειρονομία - σύμβολο στην αυτοσχέδια γλώσσα τους, προκειμένου να επικοινωνήσουν με τους άλλους ανθρώπους τους αριθμούς πάνω από το τρία, αλλά στο γεγονός ότι ουσιαστικά δεν μπορούν να σκεφτούν μεγαλύτερους αριθμούς, επειδή δεν έχουν τις κατάλληλες λέξεις.

Έτσι, για παράδειγμα, αδυνατούν να καταλάβουν ότι το «οκτώ» είναι κατά μια μονάδα μεγαλύτερο από το «επτά». Αν και δεν πέφτουν τελείως έξω στον υπολογισμό των ποσοτήτων, δεν έχουν τρόπο να είναι απολύτως ακριβείς, επειδή εξαρχής δεν διαθέτουν το αναγκαίο λεξιλόγιο.

Προηγούμενες έρευνες σε απομονωμένες φυλές του Αμαζονίου, οι οποίες δεν έχουν λέξεις για αριθμούς μεγαλύτερους από το τρία (ή δεν έχουν καθόλου λέξεις για αριθμούς, όπως στην περίπτωση των Πιράχα) έδειξαν ότι οι αυτοί οι άνθρωποι δυσκολεύονται να κατανοήσουν τις ακριβείς ποσότητες, όταν ένας αριθμός (π.χ. των προβάτων γύρω τους) μεγαλώνει.

Μέχρι τώρα δεν ήταν σαφές αν αυτό οφείλεται στο ότι η κουλτούρα τους θεωρούσε ασήμαντους τους ακριβείς αριθμούς ή στο ότι δεν έχουν τις λέξεις για αυτούς τους μεγαλύτερους αριθμούς. Η νέα μελέτη έρχεται να δείξει ότι η δεύτερη αιτία, η έλλειψη λέξεων, είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα.

Αν και η νέα έρευνα δεν αποκαλύπτει με βεβαιότητα ποιο επιμέρους στοιχείο της γλώσσας είναι το σημαντικότερο, για την ανάπτυξη μιας ακριβούς αίσθησης των αριθμών, πιθανότατα αυτό, κατά τους ερευνητές, είναι η μηχανική εκμάθηση από τα μικρά παιδιά της αρίθμησης των λέξεων - συμβόλων από το ένα έως το δέκα.

Πηγή: http://www.zougla.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Νέα δεδομένα για το «δέντρο της ζωής»

To «δέντρο της ζωής» είναι η κατεξοχήν εικόνα που υποτίθεται ότι αντικατοπτρίζει καλύτερα από κάθε άλλη την πολυπλοκότητα της εξέλιξης στη Γη, όμως νέα στοιχεία έρχονται σιγά σιγά να ανατρέψουν αυτή την αντίληψη.

Μια νέα ανακάλυψη ενός Έλληνα επιστήμονα στις Η.Π.Α. υποστηρίζει ότι τα γονίδια «πηδάνε» μαζικά και απευθείας από το ένα είδος μύκητα στο άλλο, χωρίς να μεσολαβήσουν ενδιάμεσα εξελικτικά στάδια και βαθμιαίες «διακλαδώσεις».

Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου Βάντερμπιλτ του Τενεσί, με επικεφαλής τον βοηθό καθηγητή Αντώνη Ρόκα του τμήματος βιολογικών επιστημών, σε εργασία που δημοσίευσαν στο έγκριτο περιοδικό βιολογίας «Current Biology», ανακάλυψαν ότι, πριν από εκατομμύρια χρόνια, μια ομάδα 23 γονιδίων «πήδηξαν» από το ένα είδος του μύκητα της μούχλας (Aspergillus) που βρίσκεται σε αμυλώδη τρόφιμα, όπως το ψωμί και η πατάτα, σε ένα άλλο είδος μύκητα (Podospora) που ζει στα κόπρανα των φυτοφάγων ζώων και εξειδικεύεται στη διάσπαση των φυτικών ινών.

Η ομάδα του Έλληνα ερευνητή συνέκρινε λεπτομερώς τα πλήρη γονιδιώματα σχεδόν 100 ειδών μυκήτων, για να καθορίσει τις μεταξύ τους εξελικτικές σχέσεις. Με τον τρόπο αυτό, ανίχνευσε την ομαδική μεταφορά των 23 γονιδίων, τα οποία συνεργάζονται για την κωδικοποίηση και την παραγωγή μιας τοξικής ουσίας που επιτρέπει στους μύκητες να επιτίθενται σε άλλους οργανισμούς ή να αμύνονται. Ουσίες τέτοιου είδους αποτελούν την πηγή διαφόρων σημαντικών φαρμάκων, όπως η πενικιλίνη και οι κυκλοσπορίνες.

«Οι μύκητες παράγουν μια εντυπωσιακή ποικιλία φαρμάκων και φυσικών δηλητηρίων. Η ανακάλυψή μας, ότι μια από τις μεγαλύτερες γονιδιακές ομάδες, που είναι υπεύθυνη για την παραγωγή ενός τέτοιου δηλητηρίου, μεταφέρθηκε ανέπαφη μεταξύ από ένα είδος μύκητα σε άλλο, δείχνει ότι οι οριζόντιες μεταφορές ολόκληρων βιολογικών “μονοπατιών” μπορεί να έχουν συνεισφέρει σημαντικά στη δημιουργία αυτής της ποικιλίας» ανέφερε ο Ρόκας.

Η συνηθισμένη μεταφορά γονιδίων είναι η «κάθετη», από τους γονείς στα παιδιά, η οποία στο πέρασμα του εξελικτικού χρόνου συνέβαλε καθοριστικά -με τη βοήθεια των περιοδικών μεταλλάξεων και της φυσικής επιλογής- στο συνεχές «φούντωμα» και στα αλλεπάλληλα «κλαδιά» του «δέντρου της ζωής».

Μέχρι τώρα οι περισσότεροι επιστήμονες πιστεύουν ότι αυτή η οριζόντια μεταφορά γονιδίων δεν μπορεί να γίνει σε πιο πολύπλοκους οργανισμούς, όπως τα ζώα και τα φυτά, όμως η ανακάλυψη του Ρόκα ότι είναι δυνατή -και μάλιστα σε μαζικό βαθμό- στους μύκητες, δείχνει ότι η οριζόντια μεταφορά αποτελεί σημαντικό παράγοντα στο εξελικτικό «παιγνίδι».

Ο Αντώνης Ρόκας αποφοίτησε το 1998 από το τμήμα Βιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης και από το 2007 διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Βάντερμπιλτ, όπου έχει το δικό του ερευνητικό εργαστήριο. Προηγουμένως, αφού πήρε το διδακτορικό του από το πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου (1991), υπήρξε ερευνητής στο Ινστιτούτο Broad των Πανεπιστημίων ΜΙΤ και Χάρβαρντ.

Πηγή: http://www.zougla.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Οι γυναίκες αλτρουίστριες εκ... γενετής

Σύμφωνα με μια νέα βρετανική επιστημονική έρευνα, το λεγόμενο «ασθενές» φύλο φαίνεται πως είναι πιο… καλόψυχο λόγω γονιδίων, σε σχέση με τους άνδρες.

Οι ερευνητές, υπό τον ψυχολόγο Γκάρι Λιούις του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό βιολογίας «Biology Letters» της Βασιλικής Εταιρείας Επιστημών της Βρετανίας, αφού μελέτησαν περίπου 1.000 ζεύγη ταυτόσημων και μη ταυτόσημων διδύμων, διαπίστωσαν ότι η τάση βοήθειας των άλλων στις μεν γυναίκες μπορεί να αποδοθεί σε ποσοστό περίπου 50% στα γονίδια (το υπόλοιπο στην ανατροφή και το περιβάλλον), ενώ στους άνδρες το αντίστοιχο ποσοστό δεν ξεπερνά το 20%.

Οι επιστήμονες θεωρούν ότι το εύρημα αυτό ενισχύει την άποψη, ότι ορισμένοι άνθρωποι από μικρά παιδιά έχουν έμφυτη μια κοινωνική τάση. Η νέα έρευνα δείχνει ότι οι γυναίκες, περισσότερο από τους άνδρες, έχουν εκ γενετής την τάση να είναι γενναιόδωρες και να βοηθούν άλλους ανθρώπους, στον βαθμό που έχουν πάρει παράλληλα και την κατάλληλη ανατροφή.

Στην επιστημονική κοινότητα υπάρχει μια έντονη διαμάχη κατά πόσο οι άνθρωποι είναι έμφυτα αλτρουιστές. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι εξελιχθήκαμε να είμαστε αλτρουιστές ανεξάρτητα από εξωτερικές επιδράσεις και άλλοι θεωρούν ότι κατά βάση είμαστε εγωιστές και χρειαζόμαστε το κατάλληλο εξωτερικό περιβάλλον, για να δείξουμε τον «καλό» εαυτό μας στους άλλους.

Η νέα μελέτη, όπως είπε ο Λιούις, «δείχνει ότι στον κόσμο υπάρχουν διαφορετικοί τύποι ανθρώπων. Για μερικούς είναι εύκολο να δείχνουν συμπεριφορές υπέρ της κοινωνίας, ενώ άλλοι χρειάζονται βοήθεια για αυτό».

Πηγή: http://www.zougla.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Διατροφικές διαταραχές: Η «μάστιγα» της εποχής

Ανησυχητικές διαστάσεις λαμβάνει πλέον και στην Ελλάδα το πρόβλημα των διατροφικών διαταραχών, που αποτελούν μια σοβαρή πάθηση και εμφανίζονται κυρίως στην περίοδο της εφηβείας. Μάλιστα, υπολογίζεται ότι σήμερα ένα εκατομμύριο έφηβοι και νεαροί ενήλικες πάσχουν στην Ελλάδα από κάποια μορφή διατροφικής διαταραχής, γεγονός που σημαίνει ότι δύο εκατομμύρια οικογένειες βρίσκονται αντιμέτωπες με το πρόβλημα αυτό.

Η σοβαρότερη μορφή είναι η νευρική ανορεξία, με το μεγαλύτερο ποσοστό θνησιμότητας (20%). Με βάση στοιχεία επιδημιολογικών ερευνών, στη χώρα μας νοσεί τη στιγμή αυτή το 6% του πληθυσμού (1% από νευρική ανορεξία και 5% από νευρική βουλιμία), ενώ ένα επιπλέον 7% φέρει μερικώς κάποια χαρακτηριστικά συμπτώματα και από τις δύο νόσους, ανεβάζοντας έτσι το συνολικό ποσοστό των πασχόντων σε περίπου 13%.

Σύμφωνα με την ψυχολόγο Έλια Παπαμαύρου, οι βασικές κατηγορίες διατροφικών διαταραχών είναι η νευρική ανορεξία, η νευρική βουλιμία και η αδηφαγική διαταραχή. Τα στοιχεία της προσωπικότητας των ατόμων με νευρική ανορεξία είναι: τελειομανή, ευσυνείδητα, συνεπή, επιθυμούν να ευχαριστούν τους άλλους, να έχουν υψηλές επιδόσεις, έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση, δεν επιθυμούν να ρισκάρουν, εκτιμούν την αγνότητα, τον ασκητισμό, αποφεύγουν να κάνουν καινούργια πράγματα και έχουν υψηλές πιθανότητες για ιδεο- ψυχαναγκαστική διαταραχή, κατάθλιψη και αυτοτραυματισμούς.

Σύμφωνα με την πρόεδρο του σωματείου «Ανάσα» (σωματείο για την καταπολέμηση των διαταραχών πρόσληψη της τροφής), ηθοποιό Ζέτα Δούκα, η οποία έπασχε από νευρική ανορεξία, οι διαταραχές πρόσληψης τροφής συνήθως πρωτοεμφανίζονται στην εφηβική ηλικία. «Περίπου το 0,5-2% των γυναικών πάσχει από νευρογενή ανορεξία και το 2-4% από βουλιμία. Η ψυχογενής ανορεξία και η βουλιμία είναι κυρίως πρόβλημα που αφορά στις γυναίκες, καθότι είναι 8-9 φορές συχνότερες σε αυτές από ό,τι στους άνδρες» τόνισε η κα Δούκα, προσθέτοντας ότι «τα τελευταία χρόνια, η διαφορά αυτή φαίνεται να μικραίνει».

Στις Η.Π.Α., η ψυχογενής ανορεξία αποτελεί την τρίτη συχνότερη νόσο στις έφηβες. Αντίθετα, η ψυχαναγκαστική υπερφαγία εμφανίζεται περίπου στην ίδια συχνότητα και σε γυναίκες και σε άνδρες σε ένα ποσοστό γύρω στο 5% του πληθυσμού.

Η ψυχογενής ανορεξία είναι μια από τις πιο επικίνδυνες ψυχιατρικές καταστάσεις, αφού το 5-20% των ασθενών θα πεθάνει, λόγω επιπλοκών της ασθένειας. Στις τελευταίες έρευνες που έγιναν στην Αμερική υποστηρίζεται ότι 10% των νέων γυναικών του γενικού πληθυσμού παρουσιάζει συμπτώματα βουλιμίας.

 Στη χώρα μας, όμως, σύμφωνα με τη διευθύντρια του Ελληνικού Κέντρου Διατροφικών Διαταραχών (Ε.Κ.Δ.Δ.) Μαρία Τσιάκα, η ενημέρωση γύρω από τις διατροφικές διαταραχές είναι ελλιπής.

Όπως δήλωσε η κα Τσιάκα, στην Ελλάδα έχουν εδραιωθεί λανθασμένες αντιλήψεις και μύθοι γύρω από το θέμα αυτό. «Οι οικογένειες, οι φίλοι και γενικότερα ο κοινωνικός περίγυρος των ατόμων που πάσχουν αδυνατούν να τα βοηθήσουν ουσιαστικά» τόνισε και πρόσθεσε ότι «παράλληλα, η έλλειψη εξειδικευμένων θεραπευτών και θεραπευτικών μονάδων και ο κοινωνικός στιγματισμός οδηγούν τα άτομα που υποφέρουν σε αδιέξοδο».

Σύμφωνα με την Κατερίνα Αρμογένη, μητέρα ατόμου που έπασχε από νευρική ανορεξία, «είναι παρά πολύ δύσκολο να εντοπίσεις την πάθηση ακόμα και να είσαι δίπλα στο παιδί σου».

Σύμφωνα με την ψυχολόγο κα Παπαμαύρου, δυστυχώς οι γονείς δεν αντιλαμβάνονται τη δύναμη και την επιρροή που ασκεί το σύμπτωμα στο παιδί τους. Πολλές φορές οι ακραίες συμπεριφορές που αναπτύσσονται, εξαιτίας των διατροφικών διαταραχών, ενοχοποιούν τους γονείς προς όφελος του «φαντάσματος» της νευρικής βουλιμίας ή της νευρικής ανορεξίας.

Η 23χρονη σήμερα Κατερίνα Μωραΐτου, βουλιμική για τρία χρόνια, μιλώντας για τον δικό της Γολγοθά, είπε, «μισούσα το φαγητό, κρυβόμουν από όλους, έτρωγα τα πάντα και μετά έκανα εμετούς. Δεν με είχε καταλάβει ούτε η καλύτερη μου φίλη, ζούσα σ' ένα ψέμα. Είχαν σπάσει τα κόκαλα μου από την αβιταμίνωση και συνέχιζα να κάνω εμετούς».Όπως λέει η ίδια «η βουλιμία δεν σε αδυνατίζει, σε αρρωσταίνει», κάνοντας έκκληση προς σ’ όλους τους πάσχοντες να μην κρύβονται.

Περισσότερες πληροφορίες για την αντιμετώπιση του προβλήματος των διατροφικών διαταραχών παρέχονται στις ιστοσελίδες www.hcfed.gr καιwww.anasa.com.

Πηγή: http://www.zougla.gr

Διαβάστε περισσότερα...