Φόβοι που έχουμε «κληρονομήσει» από τους προγόνους μας.
Φοβάστε τα φίδια; Αν απαντήσατε «ναι», ίσως θα πρέπει να γνωρίζετε ότι ο φόβος σας και η αποστροφή σας για τα ερπετά οφείλεται στους… προγόνους σας και είναι αποτέλεσμα της φυσικής επιλογής.
Για την ακρίβεια, όπως αναφέρει δημοσίευμα στην ιστοσελίδα discovermagazine.com, πολλές από τις «φυσικές μας αντιδράσεις» σε ό,τι έχει να κάνει με τα στοιχεία της Φύσης είναι «γραμμένες» στα γονίδιά μας μέσα από μια μακρά διαδικασία φυσικής επιλογής εδώ και χιλιετίες.
Αυτό τουλάχιστον, σύμφωνα με το δημοσίευμα, υποστηρίζει ο εξελικτικός βιολόγος Gordon H. Orians στο βιβλίο του «Snakes, Sunrises, and Shakespeare».
Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι η αλληλεπίδρασή μας με το περιβάλλον, από τα φυτά που επιλέγουμε να φυτέψουμε στον κήπο μας, μέχρι αυτά που βάζουμε στο πιάτο μας αποτελούν ένα είδος «φόρου τιμής» στις εξελικτικές δυνάμεις που διαμόρφωσαν την ανθρωπότητα με το πέρασμα των χρόνων.
Δείτε παρακάτω έξι κινδύνους της Φύσης, που σύμφωνα με τον Orians, οι άνθρωποι είναι γενετικά προγραμματισμένοι για να φοβούνται
(…Τα πεθερικά εξαιρούνται από τη λίστα!)
Φίδια
Πολλά χρόνια πίσω στο χρόνο οι πρόγονοί μας ανέπτυξαν τις ικανότητές τους να ανιχνεύουν/εντοπίζουν αρπακτικά, καλά καμουφλαρισμένα, ή μέσα στις κρυψώνες τους.
Έρευνες έχουν δείξει ότι αυτά τα ειδικά συστήματα (όπως για παράδειγμα πώς να ξεχωρίζουν σημάδια, κηλίδες, γραμμές στη γούνα, το τρίχωμα ή το δέρμα τους, καθώς επίσης και να εντοπίζουν τα μάτια τους) έχουν περάσει στο ανθρώπινο DNA.
Τα ψηφιδωτά μοτίβα είναι σπάνια στη φύση, αλλά αποτελούν κοινό χαρακτηριστικό των φιδιών. Τα κύτταρα του οπτικού συστήματος των θηλαστικών διεγείρονται ιδιαίτερα από τέτοια μοτίβα. Εντοπίζουν εύκολα τέτοιας κλίμακας σχέδια με την περιφερική όραση, αυξάνοντας τις πιθανότητες εντοπισμού ενός κρυμμένου φιδιού.
Επιπλέον, μια διάταξη με τη μορφή σκακιέρας κοντά στο σημείο όπου κοιτάζει ένα πρόσωπο, παράγει περισσότερη δραστηριότητα στα οπτικά κέντρα από μια ομοιόμορφη υφή. Ένα σχήμα διαμαντιού παράγει μεγαλύτερη νευρωνική δραστηριότητα στα οπτικά κέντρα του ανθρώπινου εγκεφάλου από μια τυχαία κουκκίδα, έναν κύκλο, ή ένα τρίγωνο σε ένα τυχαίας υφής φόντο.
Το νευρικό σύστημα ανταποκρίνεται επιλεκτικά σε γωνίες και ακμές, χαρακτηριστικά που ενισχύουν την ικανότητά μας να εντοπίζουμε τα φίδια στο φόντο του οπτικού μας πεδίου κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Μάλιστα, ο «εσωτερικός» αυτός φόβος μας, αυξάνει την ικανότητά μας να εντοπίζουμε μέχρι και τα ακίνητα φίδια, ακόμη και όταν δεν έχουμε αντιληφθεί ότι τα έχουμε δει.
Σύμφωνα με την Lynne Isbell, η ενισχυμένη ικανότητα να ανιχνεύουν ακίνητα φίδια ήταν ο παράγοντας που ευνόησε την εξέλιξη των ασυνήθιστων χαρακτηριστικών του οπτικού συστήματος των πρωτευόντων.
Μικρόβια
Οι επικίνδυνοι οργανισμοί ποικίλουν σε… μέγεθος. Από τους ογκώδεις ελέφαντες και τα τεράστια φίδια σφικτήρες, μέχρι σκορπιούς, αράχνες και… αόρατα στο γυμνό μάτι βακτήρια, μύκητες και ιούς.
Ζώα που κατά τ’ άλλα δεν μας βλάπτουν, όπως για παράδειγμα μύγες, ψύλλοι και κουνούπια, μπορούν να μεταφέρουν ασθένειες.
Ο άνθρωπος δε γνώριζε για την ύπαρξη των μικροοργανισμών μέχρι το 17ο αιώνα, ενώ ανακάλυψε ότι προκαλούν ασθένειες πριν από περίπου ένα αιώνα, με αποτέλεσμα να μην έχουμε εξελιχθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να τους φοβόμαστε. Ωστόσο, νιώθουμε αποστροφή όταν βλέπουμε πράγματα που σχετίζονται με παθογόνους μικροοργανισμούς, όπως για παράδειγμα ανοιχτές πληγές, κρέας σε σήψη, πτώματα και περιττώματα.
Αιχμηρά αντικείμενα
Ο άνθρωπος έχει αναπτύξει τόσο θετικές, όσο και αρνητικές συσχετίσεις σε ό,τι αφορά τα αιχμηρά αντικείμενα. Οι αφρικανικές σαβάνες είναι γεμάτες με φυτά που έχουν αιχμηρά αγκάθια, που τρυπούν το δέρμα, τα πόδια και τα μάτια. Η αυξημένη προσοχή σε αυτά τα φυτά, ειδικά σε περιπτώσεις γρήγορων και απότομων κινήσεων, θα μείωνε τις πιθανότητες τραυματισμού.
Ο Richard Coss βιντεοσκόπησε πεζοπόρους και δρομείς καθώς περνούσαν δίπλα από δύο φυτά που είχαν τοποθετηθεί σε κάθε μία από τις δύο πλευρές ενός μονοπατιού στο βοτανικό κήπο του πανεπιστημίου Davis της Καλιφόρνια. Το «επικίνδυνο» φυτό ήταν μια Yucca gloriosa, που έχει μακριά φύλλα σαν στιλέτο. Το «ασφαλές» ήταν ένα παρόμοιου μεγέθους Lagerstroemia indica με στρογγυλεμένα φύλλα.
Ο ερευνητής άλλαζε συχνά τη θέση των φυτών κατά τη διάρκεια του πειράματος.
Θα περίμενε κανείς οι συμμετέχοντες στο πείραμα να απέφευγαν το «επικίνδυνο» αγκαθωτό φυτό. Ωστόσο, τόσο οι πεζοπόροι, όσο και οι δρομείς επέλεγαν την πλευρά που ήταν τοποθετημένο αυτό και περνούσαν από κοντά του. Ο Coss εξήγησε το φαινόμενο αυτό, λέγοντας ότι ενδεχομένως οι εθελοντές δίνοντας μεγαλύτερη προσοχή καθώς περνούσαν δίπλα από αυτό αύξαναν τις πιθανότητες να θυμούνται την τοποθεσία του, και κατά συνέπεια μείωναν τις πιθανότητες να τραυματιστούν περνώντας δίπλα από αυτό στο μέλλον.
Κηλίδες λεοπάρδαλης
Τα μεγάλα αιλουροειδή με στίγματα στο τρίχωμα κυνηγούσαν τα πρωτεύοντα για πολλές χιλιετίες. Ακόμη και σήμερα, λεοπαρδάλεις ευθύνονται για το θάνατο ανθρώπων στην Αφρική και περιοχές της Ινδίας.
Ο Richard Coss διεξήγαγε μια σειρά πειραμάτων σε βρεφονηπιακούς σταθμούς, τοποθετώντας μπροστά από βρέφη και νήπια τέσσερα πλαστικά βάζα, μέσα στα οποία είχε βάλει κομμάτια κιτρινωπού/πορτοκαλί χαρτιού με μοτίβα από κηλίδες λεοπάρδαλης, πύθωνα και άλλα απλά γεωμετρικά σχέδια. Παρατήρησε ότι τα παιδιά άγγιζαν, σπρώχνοντας ελαφρά εκείνα που είχαν το σχέδιο λεοπάρδαλης και πύθωνα πιο συχνά σε σχέση με τα υπόλοιπα. Ο ίδιος ερμήνευσε το γεγονός ως διερευνητική πράξη/ενέργεια, καθώς τα παιδιά σταματούσαν να ακουμπούν τα βάζα όταν κυλούσαν.
Ανώμαλο έδαφος
Τα διαφορετικά τοπία και οι μορφολογίες του εδάφους μπορούν επίσης να κρύβουν κινδύνους. Προκειμένου να αποφύγουμε τραυματισμούς ή κάτι χειρότερο, πρέπει να θυμόμαστε πού υπάρχουν λόφοι, καταρράκτες, ορμητικά νερά, γκρεμοί κ.τ.λ.
Φαίνεται μάλιστα, ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος πολλές φορές υπερβάλλει τον κίνδυνο, σε περίπτωση που δεν έχουμε «πιάσει» το μήνυμα. Ο άνθρωπος ανταποκρίνεται έντονα και απότομα σε μερικούς κινδύνους, επειδή έχει μια διογκωμένη αντίληψη του κινδύνου.
Ας πάρουμε για παράδειγμα ένα ανώμαλο έδαφος.
Μπορεί να πέσουμε ενώ κινούμαστε σε μια άνιση περιοχή, ακόμη κι αν οι εδαφολογικές αλλαγές δεν είναι μεγάλες (π.χ. μικρότερες από ένα μέτρο). Μια απλή πτώση μπορεί να προκαλέσει σοβαρό τραυματισμό.
Τέτοιου είδους προκλήσεις και κίνδυνοι πρέπει να έπαιζαν σημαντικό ρόλο στην καθημερινότητα των προγόνων μας, όταν κυνηγούσαν τα θηράματά τους ή προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τους εχθρούς τους. Ακόμη κι αν μια πτώση δεν ήταν θανατηφόρα, ένας σοβαρός τραυματισμός μπορούσε να καταστήσει το άτομο πιο ευάλωτο στους εχθρούς του, ή ανίκανο να αναζητήσει μόνο του την τροφή του.
Ο άνθρωπος έχει εξελιχθεί έτσι ώστε, η αντιληπτική του ικανότητα να κάνει τις κάθετες και απότομες επιφάνειες να φαίνονται μεγαλύτερες και πιο «επικίνδυνες» απ’ ό,τι είναι.
Μάτια
Πολλές έρευνες σε διάφορα είδη έχουν αποδείξει ότι πολλά ζώα δίνουν ιδιαίτερη προσοχή στα μάτια.
Οι μαϊμούδες έχουν ένα ειδικό νευρωνικό σύστημα, που διευκολύνει την αναγνώριση των ματιών. Οι άγριοι bonnet macaques αναγνωρίζουν τις λεοπαρδάλεις καλύτερα αν αντικρίζουν τα μάτια τους μπροστά τους. Τα νεογέννητα μωρά στους ανθρώπους ανταποκρίνονται στα ξένα μάτια που τα κοιτάζουν επίμονα είτε γυρίζοντας το κεφάλι τους, ή αποτρέποντας το βλέμμα τους και σφίγγοντας το σώμα τους.
Εκτιμούμε καλύτερα τις προθέσεις ενός θηλαστικού όταν αντικρίζουμε τα μάτια του, ενώ ανταποκρινόμαστε καλύτερα σε ερεθίσματα που έχουμε το σχήμα ματιών. Για παράδειγμα, τα πίσω φώτα των αυτοκινήτων είναι έτσι σχεδιασμένα ώστε να προκαλούν μεγαλύτερη διέγερση στο μάτι (διαστολή στις κόρες των ματιών).
Τους χρησιμοποιούμε καθημερινά κι ας μη συνειδητοποιούμε.
Ακόμη κι αν δεν το συνειδητοποιούμε, οι αλγόριθμοι κυριαρχούν στην καθημερινότητά μας.
Τι είναι όμως ο αλγόριθμος;
Ως αλγόριθμος ορίζεται μια πεπερασμένη σειρά ενεργειών, αυστηρά καθορισμένων και εκτελέσιμων σε πεπερασμένο χρόνο, που στοχεύουν στην επίλυση ενός προβλήματος. Πιο απλά αλγόριθμο ονομάζουμε μία σειρά από εντολές που έχουν αρχή και τέλος, είναι σαφείς και εκτελέσιμες που σκοπό έχουν την επίλυση κάποιου προβλήματος.
Οι αλγόριθμοι θα πρέπει να πληρούν κάποια πρότυπα και να διατυπώνονται με συγκεκριμένο τρόπο.
Έτσι ένας αλγόριθμος πρέπει να ικανοποιεί τα επόμενα κριτήρια:
-Καθοριστικότητα: Κάθε κανόνας του ορίζεται επακριβώς και η αντίστοιχη διεργασία είναι συγκεκριμένη. Κάθε εντολή πρέπει να καθορίζεται χωρίς καμία αμφιβολία για τον τρόπο εκτέλεσής της.
-Περατότητα: Κάθε εκτέλεση είναι πεπερασμένη, δηλαδή τελειώνει ύστερα από έναν πεπερασμένο αριθμό διεργασιών ή βημάτων. Μία διαδικασία που δεν τελειώνει μετά από συγκεκριμένο/πεπερασμένο αριθμό βημάτων λέγεται απλά υπολογιστική διαδικασία.
-Αποτελεσματικότητα: Είναι μηχανιστικά αποτελεσματικός, δηλαδή όλες οι διαδικασίες που περιλαμβάνει μπορούν να πραγματοποιηθούν με ακρίβεια και σε πεπερασμένο χρόνο «με μολύβι και χαρτί». Κάθε μεμονωμένη εντολή του αλγορίθμου να είναι απλή (και όχι σύνθετη). Δηλαδή μία εντολή δεν αρκεί να έχει ορισθεί αλλά πρέπει να είναι και εκτελέσιμη.
-Επεκτασιμότητα: Κατά την εκκίνηση εκτέλεσης του αλγορίθμου καμία, μία ή περισσότερες τιμές δεδομένων πρέπει να δίνονται ως είσοδοι στον αλγόριθμο. Η περίπτωση που δε δίνονται τιμές δεδομένων εμφανίζεται όταν ο αλγόριθμος δημιουργεί και επεξεργάζεται κάποιες πρωτογενείς τιμές με τη βοήθεια συναρτήσεων παραγωγής τυχαίων αριθμών ή με τη βοήθεια άλλων απλών εντολών.
-Να έχει είσοδο δεδομένων, επεξεργασία και έξοδο αποτελεσμάτων: Δίδει τουλάχιστον ένα μέγεθος ως αποτέλεσμα που εξαρτάται κατά κάποιο τρόπο από τις αρχικές εισόδους. Ο αλγόριθμος πρέπει να δημιουργεί τουλάχιστον μία τιμή (δεδομένων) ως αποτέλεσμα προς το χρήστη ή προς ένα άλλο αλγόριθμο.
(Πηγή: Wikipedia)
Δείτε παρακάτω ποιοι είναι οι πιο κοινοί αλγόριθμοι που χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητά μας, σύμφωνα με δημοσίευμα στον ιστότοπο medium.com.
1. Merge Sort, Quick Sort και Heap Sort (αλγόριθμος ταξινόμησης στοιχείων)
Η ταξινόμηση με συγχώνευση (Merge Sort) είναι ένας από τους πιο σημαντικούς αλγορίθμους που έχουμε. Πρόκειται για ένα αλγόριθμο ταξινόμησης που βασίζεται στη σύγκριση που χρησιμοποιεί την προσέγγιση του διαίρει και βασίλευε. Εφευρέθηκε από το μαθηματικό John von Neumann το 1945.
Ο αλγόριθμος Quick Sort είναι μια διαφορετική προσέγγιση στο πρόβλημα διαλογής. Μπορεί να χρησιμοποιήσει in-place partition αλγόριθμους και είναι επίσης ένας διαίρει και βασίλευε αλγόριθμος. Το πρόβλημα με αυτόν τον αλγόριθμο είναι ότι δεν είναι σταθερός, αλλά είναι πολύ αποτελεσματικός για τη διαλογή RAM-based συστοιχιών.
Ο αλγόριθμος Heap Sort χρησιμοποιεί μια σειρά προτεραιότητας που μειώνει το χρόνο αναζήτησης στα δεδομένα.
2. Fourier Transform και Fast Fourier Transform (Μετασχηματισμός Φουριέ)
Ολόκληρος ο ψηφιακός κόσμος χρησιμοποιεί αυτούς τους απλούς αλλά πολύ ισχυρούς αλγόριθμους, που μετατρέπουν τα σήματα από το πεδίο του χρόνου τους στο πεδίο της συχνότητας τους και το αντίστροφο.
Το διαδίκτυο, τα ασύρματα δίκτυα, οι έξυπνες συσκευές, τα τηλέφωνα, οι υπολογιστές, τα router, οι δορυφόροι και οτιδήποτε άλλο έχει μέσα του έναν υπολογιστή, χρησιμοποιεί αυτούς τους αλγόριθμους με κάποιο τρόπο για να λειτουργήσει.
3. Αλγόριθμος Dijkstra
Ο αλγόριθμος του Ντάικστρα (Dijkstra) πήρε το όνομά του από τον Ολλανδό Έντσγκερ Ντάικστρα, ο οποίος τον επινόησε το 1956 και τον δημοσίευσε το 1959. Πρόκειται για έναν αλγόριθμο εύρεσης συντομότερων διαδρομών (single-source shortest path problem) από κοινή αφετηρία σε έναν (κατευθυνόμενο ή μη) γράφο με μη αρνητικά βάρη στις ακμές. Ο αλγόριθμος του Dijkstra είναι άπληστος. Δηλαδή, σε κάθε βήμα επιλέγει την τοπικά βέλτιστη λύση, ώσπου στο τελευταίο βήμα συνθέτει μια συνολικά βέλτιστη λύση. Αν ο γράφος περιέχει αρνητικά βάρη, ο αλγόριθμος του Ντάικστρα δεν δίνει σωστό αποτέλεσμα. Για γράφους που μπορεί να έχουν αρνητικά βάρη στις ακμές, χρησιμοποιούνται πιο περίπλοκοι αλγόριθμοι, όπως αυτός των Bellman και Ford ή των Floyd-Warshall.
Ο αλγόριθμος του Ντάικστρα είναι πλέον ευρέως διαδεδομένος και χρησιμοποιείται σε πολλές εφαρμογές. Χρήση του αλγόριθμου αυτού κάνει το πρωτόκολλο OSPF, το οποίο είναι το εσωτερικό πρωτόκολλο πύλης δικτύου του Διαδικτύου, αναφέρει η Wikipedia.
4. Αλγόριθμος RSA
Ο RSA είναι ένας κρυπταλγόριθμος ασύμμετρου κλειδιού, το όνομα του οποίου προέρχεται από τους δημιουργούς του, Ron Rivest, Adi Shamir and Len Adleman. Επιτρέπει όχι μόνο την κωδικοποίηση μηνυμάτων αλλά μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί και ως ψηφιακή υπογραφή, σημειώνει η ίδια πηγή.
Ο αλγόριθμος RSA αποτελεί μια λύση σε ένα απλό αλλά σύνθετο πρόβλημα: πώς να μοιράζονται δημόσια κλειδιά μεταξύ ανεξάρτητων πλατφορμών και των τελικών χρηστών, προκειμένου να καταστεί δυνατή κρυπτογραφία.
5. Secure Hash αλγόριθμος
Αυτό δεν είναι ακριβώς ένας αλγόριθμος, αλλά μια οικογένεια κρυπτογραφικών συναρτήσεων κατακερματισμού που αναπτύχθηκε από το National Institute of Standards and Technology (NIST) στις ΗΠΑ.
Η οικογένεια αυτή αλγόριθμων είναι θεμελιώδους σημασίας: από τα app store, το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, τα antivirus, τους browser κ.τ.λ. τα πάντα λειτουργούν χάρη σε αυτούς τους αλγόριθμους.
6. Link Analysis
Η ανάλυση συνδέσμων (link analysis) είναι ένας αλγόριθμος που συνοδεύεται με τους περισσότερους μύθους και σύγχυση στο ευρύ κοινό. Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι για να γίνει η ανάλυση συνδέσμων και υπάρχουν επίσης χαρακτηριστικά που καθιστούν κάθε αλγόριθμο κάπως διαφορετικό, αλλά στη βάση τους είναι παρόμοιοι.
Η ιδέα πίσω από την ανάλυση συνδέσμου είναι απλή: μπορεί να εκπροσωπεί ένα γράφημα σε μορφή Matrix καθιστώντας το ένα πρόβλημα ιδιοτιμών. Οι ιδιοτιμές μπορεί να δώσουν μια πραγματικά καλή προσέγγιση της δομής του γραφήματος και τη σχετική σημασία του κάθε κόμβου. Ο αλγόριθμος αναπτύχθηκε το 1976 από τους Gabriel Pinski και Francis Narin.
Μετρά θερμοκρασία έως 30 δισεκατομμυριοστά του ενός βαθμού.
Ερευνητές από το πανεπιστήμιο της Αδελαΐδας κατασκεύασαν το πιο ευαίσθητο θερμόμετρο του κόσμου, που μπορεί να μετρά θερμοκρασία έως 30 δισεκατομμυριοστά του ενός βαθμού.
Η συσκευή που ονομάζεται «nano-Kelvin θερμόμετρο» είναι τρεις φορές πιο ακριβής από τα καλύτερα θερμόμετρα που υπάρχουν σήμερα.
Οι ερευνητές ισχυρίζονται ότι μπορεί να μετρήσει αλλαγές στη θερμοκρασία αντικειμένων καθώς κινούνται τα άτομά τους.
«Πιστεύουμε ότι είναι το καλύτερο θερμόμετρο που υπάρχει» ανέφερε στη Daily Mail ο επικεφαλής καθηγητής Andre Luiten και συνέχισε: «Για να καταλάβετε πόσο ακριβείας είναι, σας αναφέρουμε ότι όταν μετράμε τη θερμοκρασία ενός αντικειμένου πάντα βρίσκουμε διακυμάνσεις. Γνωρίζαμε ότι αν “κοιτάξει” πολύ καλά κανείς ένα αντικείμενο, θα δει ότι τα άτομά του κινούνται. Εμείς βλέπουμε αυτή τη συνεχή ροή με το θερμόμετρό μας, αποδεικνύοντας ότι ο μικροσκοπικός κόσμος είναι πάντα σε κίνηση».
Σύμφωνα με το περιοδικό Physical Review Letters, η τεχνική που ανέπτυξαν οι ερευνητές αναγκάζει το κόκκινο και το πράσινο φως να κυκλοφορούν χιλιάδες φορές γύρω από την άκρη ενός κρυστάλλου σε σχήμα δίσκου. Τα δύο χρώματα ταξιδεύουν σε ελαφρώς διαφορετικές ταχύτητες, ανάλογα με τη θερμοκρασία του κρυστάλλου.
«Χάρη σε αυτήν την τεχνική μπορούμε να μετρήσουμε τις ελάχιστες διαφορές στην ταχύτητα των δύο χρωμάτων με εξαιρετικά μεγάλη ακρίβεια» πρόσθεσε ο καθηγητής και κατέληξε: «Το να μπορούμε να μετρήσουμε διάφορες πτυχές του περιβάλλοντός μας με τέτοιο υψηλό βαθμό ακρίβειας, χρησιμοποιώντας μέσα τόσο μικρά που να μπορούμε να τα κουβαλάμε μαζί μας, μας προσφέρει τη δυνατότητα επίτευξης επαναστατικών τεχνολογιών που θα χρησιμοποιούνται σε μια ποικιλία από βιομηχανικές και ιατρικές εφαρμογές, όπου η ανίχνευση ελάχιστων ποσοτήτων έχει μεγάλη σημασία».
Η «Λίντα» μπορεί να μαθαίνει συνεχώς το χώρο που βρίσκεται.
Ένα ρομπότ το οποίο θα μπορεί να αλληλεπιδρά με τους ανθρώπους και να μαθαίνει το περιβάλλον στο οποίο κινείται, πρόκειται να παρουσιάσει αυτό το μήνα το Πανεπιστήμιο Lincoln στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου.
Το όνομα του ρομπότ είναι «Λίντα» και βασικό του γνώρισμα αποτελεί η ικανότητά του να μαθαίνει το χώρο γύρω του, ώστε να μπορεί ευκολότερα να εργάζεται σε ανθρώπινο περιβάλλον. Πρόκειται για ένα από τα έξι ρομπότ που κατασκευάστηκαν στο πλαίσιο του STRANDS project και στόχο είχε την παραγωγή μηχανών ικανών για εργασία με φύλακες και προσωπικό σε οίκους ευγηρίας.
Τα περισσότερα σύγχρονα ρομπότ λειτουργούν με χάρτες του περιβάλλοντος που τους έχουν φορτωθεί ή δημιουργούν του δικούς τους χάρτες πριν ξεκινήσουν να λειτουργούν σε μια περιοχή. Αν και η μέθοδος αυτή φαίνεται να λειτουργεί ικανοποιητικά, τα ανθρώπινα περιβάλλοντα τείνουν να αλλάζουν με το πέρασμα του χρόνου, καθώς έπιπλα μετακινούνται, άνθρωποι φεύγουν και άλλοι έρχονται, τα αντικείμενα αλλάζουν. Οι αλλαγές αυτές γίνονται αντιληπτές από τα ρομπότ σαν «ανωμαλίες». Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, τα περισσότερα ρομπότ να μπορούν να λειτουργήσουν για λίγες ώρες πριν απαιτηθεί να κάνουν «επανεκκίνηση, ώστε να δημιουργήσουν μια νέα χαρτογράφηση.
Τα μειονεκτήματα αυτά δεν ισχύουν στην περίπτωση της «Λίντα», καθώς μπορεί να λειτουργεί ανεξάρτητα σχεδιάζονται τρισδιάστατους χάρτες της περιοχής τους οποίους συνεχώς αναβαθμίζει με όσα αλλάζουν. Η εργασία σε χώρους φύλαξης και οίκους ευγηρίας είναι ιδανική για το συγκεκριμένο ρομπότ, μιας και αποτελούν σχετικά σταθερά και προβλεπόμενα περιβάλλοντα.
Η «Λίντα» θα είναι το κορυφαίο έκθεμα στην έκθεση «Ρομπότ σε Περιπολία» (Robots on Patrol) που θα τρέχει από τις 9 μέχρι τις 13 Ιουνίου.
Η πρωτότυπη επιχείρηση έμεινε χωρίς πελάτες λόγω εγκληματικότητας.
Το αφεντικό τρελάθηκε… και έβαλε τον κόσμο να κάνει σκι στη Σαχάρα! Ναι, καλά διαβάσατε. Δεν πρόκειται για κάποιο αστείο, αλλά για έναν επιχειρηματία με μεγάλη φαντασία, ο οποίος όμως περνά δύσκολες στιγμές πια για διαφορετικούς λόγους από αυτούς που φαντάζεστε όμως.
Έψαχνε να βρει τι θα μπορούσε να κάνει και μελετώντας την αγορά είδε ότι υπάρχει ένα… κενό. Στο Νίγηρα κανείς δεν έκανε σκι. Περίεργο; Για τον Αμπντελκαντέρ Μπάμπα όχι, απ’ ότι φάνηκε. Έτσι, προ 30 ετών άνοιξε ένα μαγαζί που προμηθεύει με τον απαραίτητο εξοπλισμό όσους θέλουν να «εξερευνήσουν» τις πλαγιές της Σαχάρα φορώντας πέδιλα του σκι, όπως αναφέρει το BBC.
Δεν φάνηκε να τον απασχόλησε και το γεγονός ότι με τουλάχιστον 45 βαθμούς υπό σκιά δύσκολα κάποιος θα επιλέξει το συγκεκριμένο σπορ κάτω από τον καυτό ήλιο. Κι όμως, έβαλε μπρος και δημιούργησε το μαγαζί.
Μπαίνοντας σε αυτό μπορεί κανείς να δει ένα κίτρινο έλκηθρο και ένα μεγαλύτερο κόκκινο για μεγαλύτερη άνεση, καθώς επιτρέπει στον σκιέρ να καθίσει κιόλας. Οι τουρίστες εντυπωσιάζονταν όταν αντίκριζαν τη συγκεκριμένη επιχείρηση, καθότι δεν βρίσκονταν στις… Άλπεις. Γι’ αυτό και υπήρξαν αρκετοί που το τόλμησαν και με καθοδηγητή τον Μπάμπα ανέβηκαν τους αμμόλοφους και βρέθηκαν βαθιά στην έρημο.
«Έπρεπε να ξεκινήσουμε πριν τις έξι το πρωί, γιατί η ζέστη το έκανε ανυπόφορο μετά την ανατολή του ηλίου», εξηγεί ο Μπάμπα. Βρετανοί, Αυστραλοί, Σουηδοί, Σλοβάκοι και Γιαπωνέζοι ήταν από τους πρώτους που δοκίμασαν το σκι στην έρημο και από αυτό’υς που συνέχισαν να πηγαίνουν και μετέπειτα. Τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα περίμενε ο επιχειρηματίας όμως.
Η αύξηση της εγκληματικότητας στον Νίγηρα έφερε τα πάνω κάτω για τον Αμπντελκαντέρ Μπάμπα. Τρομοκρατικές οργανώσεις της περιοχής που έκαναν απαγωγές και ένοπλες επιθέσεις, «έδιωξαν» τους τουρίστες και μαζί την πελατεία του. Από το 2007 οι αναδουλειές έχουν γίνει η καθημερινότητα του. Ο ίδιος όμως δε σκοπεύει να κλείσει το μαγαζί του.
Κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες να το ανοίξει και ακόμη μεγαλύτερες να μάθει να κάνει σκι στους αμμόλοφους. Σε αυτό –αλλά και στο θέμα του εξοπλισμού- τον βοήθησαν φίλοι του που παίρνουν μέρος στο ράλι Ντακάρ. Τώρα, που πλέον έχει γεμίσει το μαγαζί με μικρούς «θησαυρούς» -διάφορα αναμνηστικά που έχει φέρει από πολλά μέρη του κόσμου- δεν λέει να το βάλει κάτω και πιστεύει πως κάποια μέρα η τάξη θα αποκατασταθεί και θα αποκτήσει νέους πελάτες.
Θα ελέγχεται με μαγνητάκια ψυγείου.
Το πρώτο ρομπότ, που θα μοιάζει με σπερματοζωάριο και θα ελέγχεται με μαγνήτες έφτιαξαν ερευνητές στην Ολλανδία. Έχει μεταλλικό κεφάλι, εύκαμπτη ουρά και είναι περίπου έξι φορές μεγαλύτερο από ένα ανθρώπινο σπερματοζώαριο (322 εκατομμυριοστά του μέτρου).
Η δημιουργία του ρομποτ-σπερματοζωαρίου μπορεί μελλοντικά να αξιοποιηθεί σε ιατρικές, φαρμακευτικές και νανοβιομηχανικές εφαρμογές, όπως στην στοχευμένη μεταφορά φαρμάκων μέσα στο σώμα, στη διαδικασία της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής κ.α.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον αναπληρωτή καθηγητή ρομποτικής Σαρτάκ Μίσρα του Ινστιτούτου Βιοϊατρικής Τεχνολογίας του Πανεπιστημίου του Τβέντε, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό εφαρμοσμένης φυσικής «Applied Physics Letters», σύμφωνα με το BBC, χρησιμοποίησαν μαγνητικά πεδία όχι ισχυρότερα από αυτά που έχουν τα διακοσμητικά μαγνητάκια του ψυγείου (έως πέντε militesla), για να κάνουν το ρομποτάκι να «κολυμπήσει» προς διάφορες κατευθύνσεις.
Το ρομποτάκι έχει κατασκευαστεί από ένα γερό, αλλά εύκαμπτο πολυμερές υλικό, που έχει καλυφτεί με μέταλλο (στρώμα κοβαλτίου-νικελίου) στην περιοχή του κεφαλιού. Η ύπαρξη αυτού του μετάλλου επιτρέπει την τηλε-κατεύθυνσή του μέσω των μαγνητών, οι οποίοι, με τη σειρά τους, ελέγχονται μέσω υπολογιστή.
Προς το παρόν πάντως, η ρομποτική απομίμηση είναι πολύ αργή. Ενώ ένα ανθρώπινο σπερματοζωάριο διασχίζει μέσα σε ένα δευτερόλεπτο μία απόσταση πολλαπλάσια του μήκους του, το ρομποτικό δεν καταφέρνει να προχωρήσει ούτε όσο το μισό μήκος του σώματός του. Οι ερευνητές ήδη εργάζονται για να κάνουν το «MagnetoSperm» τους, όπως το ονόμασαν, πιο μικρό και πιο γρήγορο.
Ρυμουλκό μετά ρυμουλκουμένου...
Mπορούμε εμείς οι «γιωταχήδες», οι οδηγοί σπίτι-δουλειά-εκδρομή, να ανταπεξέλθουμε στις ιδιαιτερότητες της ρυμούλκησης τρέιλερ και, αν ναι, τί πρέπει να προσέχουμε;
Kαλοκαίριασε πάλι και η υπόθεση σκάφος έρχεται ξανά στο προσκήνιο. Tι, πως, πόσο, ποιό;... Mας παίρνει η δήλωση; Bρήκαμε θέση σε μαρίνα; Δύσκολο, έως αδύνατο το τελευταίο. Πρέπει νά έχεις μπάρμπα στην... Kορώνη και αν...
Kι όμως υπάρχει λύση. Kάτι μικρότερο, επάνω σε τρέιλερ, που στην χειρότερη το ρεμετζάρεις και έξω από το σπίτι. Πολλοί σκαφάτοι έχουν σκεφτεί κάπως έτσι κάνοντας την ανάλογη επιλογή, αλλά σχεδόν κανείς από αυτούς δεν έχει σκεφτεί σαν... νταλικιέρης. Γιατί, πέρα από αστεία και οικονομοτεχνικούς συνδυασμούς, η υπόθεση «συρόμενο» είναι πολύ σοβαρή για όλους τους ερασιτέχνες οδηγούς, που χωρίς καλά-καλά να γνωρίζουν τα μυστικά της οδήγησης του αυτοκινήτου τους, στην πρώτη ευκαιρία κοτσάρουν ένα ρυμουλκούμενο (τροχόσπιτο, μπαγκαζιέρα, σκάφος) και βγαίνουν στο δρόμο σαν εν δυνάμει... δρεπανηφόρο άρμα που απειλεί ανά πάσα στιγμή τις κεφαλές εαυτών και αλλήλων.
Kαλοκαιράκι λοιπόν κι όσοι φιλοδοξούν ή αναγκάζονται να γίνουν οδηγοί... ρυμουλκού χρειάζεται να ενδιαφερθούν για τις τεχνικές προδιαγραφές και τις οδηγικές απαιτήσεις που απαιτεί το εγχείρημα.
Tο τυπικό μέρος
H ικανότητα έλξης κάθε αυτοκινήτου είναι συνάρτηση της απόδοσης του κινητήρα, της τοποθέτησής του, της μετάδοσης, των φρένων, του βάρους, των αναρτήσεων και όχι μόνο. Στο βιβλίο που συνοδεύει κάθε μοντέλο αναγράφεται η ικανότης αυτή, που μεταφράζεται σε κιλά βάρους του ρυμουλκουμένου, που διαφέρουν προς τα πάνω, αν αυτό διαθέτει ίδιο σύστημα φρένων. Bάσει αυτού του δεδομένου, μαζί φυσικά με τις δυνατότητες του τρέιλερ, παίρνουμε (από το Yπ. Mεταφορών) την άδεια ρυμούλκησης, που καλό είναι να την έχουμε, γιατί η ελληνική αστυνομία ξέρει πότε... ανθίζουν οι ρυμουλκήσεις και με έντεχνα τοποθετημένα μπλόκα αυγατίζει το εισόδημα των τοπικών αυτοδιοικήσεων (εκεί καταλήγουν τα περισσότερα χρήματά μας από τις παραβάσεις του KOK).
Mε το βιβλίο του κατασκευαστού λοιπόν και τα παραστατικά του ρυμουλκουμένου (τιμολόγιο αγοράς, βεβαίωση μηχανολόγου) το αρμόδιο υπουργείο εκδίδει τη σχετική άδεια που δεν αποτελεί αναβάθμιση του διπλώματος οδήγησης και αφορά μόνο το συγκεκριμένο ζευγάρι αυτοκινήτου-τρέιλερ για το οποίο εκδίδεται.
Σε περίπτωση που αλλάξουμε κάτι από τα δύο χρειαζόμαστε εκ νέου τη διαδικασία έκδοσης αδείας και, βέβαια, μη φανταστούμε ότι μπορούμε να παραπλανήσουμε εύκολα τα όργανα δείχνοντας μια οποιαδήποτε άδεια, γιατί μπορεί στις μεγάλες παρανομίες να μην τα καταφέρνουν και πολύ καλά, αλλά αυτά τα διαδικαστικά τα ξέρουν απ’ έξω κι ανακατωτά.
Aυτά, όσον αφορά τα τυπικά προσόντα και την «άμυνά» μας απέναντι στην πολιτεία. Πέρα απ’ αυτό όμως, η ασφάλεια στην ουσία αφορά μόνο τις γνώσεις και την ικανότητά μας να... κουλαντρίζουμε το εξάτροχο ή οκτάτροχο που θα προκύψει από το «πάντρεμα» των τροχοφόρων. Aν εμείς δε φροντίσουμε να εξασφαλίσουμε τα νώτα μας (στην κυριολεξία), τότε η ζημιά, που πιθανόν δημιουργηθεί, συνήθως είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που θα γινόταν, αν κάναμε μια αδεξιότητα με το αυτοκίνητο μόνο του.
Tο τεχνικό μέρος
Aνεξάρτητα από το είδος του ρυμουλκουμένου, η ασφάλειά του εξαρτάται από μερικά «επιτελικά» σημεία που είναι τα εξής:
Eπάνω στο αυτοκίνητο που ρυμουλκεί στηρίζεται το άγγιστρο ρυμούλκησης (νεοελληνιστί, κοτσαδόρος), που πρέπει να είναι αναγνωρισμένου κατασκευαστού, γνωστών προδιαγραφών και άριστα στηριγμένο σε προκαθορισμένα (από τον κατασκευαστή του αυτοκινήτου) ή σε επιλεγμένα (από τον εφαρμοστή) σημεία. H μπίλια του άγγιστρου, όταν δεν χρησιμοποιείται, πρέπει να καλύπτεται από κάλυμμα που περιέχει γράσσο. Tο άγγιστρο συνοδεύει πρίζα με απολήξεις των καλωδιώσεων, που σχετίζονται με τα φώτα πορείας, τα φρένα και τα φλας, καλά μονωμένη από την υγρασία και με καπάκι που δεν αφήνει λάσπες και μικροαντικείμενα να εισέλθουν στις εσοχές παροχής, όταν λείπει το φις του ρυμουλκουμένου.
Στο τρέιλερ πρωταρχικό ρόλο παίζει η «χούφτα» και το κλείστρο της, που ασφαλίζει την μπίλια του κοτσαδόρου, καθώς και η στήριξή της στο υπόλοιπο πλαίσιο. Tο κλείστρο έχει υποχρεωτικά αυτασφάλιση ή πρόσθετη ασφάλεια με κάποιο μεταλλικό παρέμβυσμα, προκειμένου ν’ αποφύγουμε την τυχαία διακοπή της σύζευξης, που συνήθως έχει τραγικά αποτελέσματα για αυτό που ρυμουλκούμε αλλά και για όσους οδηγούν εκείνη τη στιγμή γύρω μας. Στο σημείο σύνδεσης ένα από τα βασικά μεγέθη είναι το βάρος που εφαρμόζει η «χούφτα» στην μπίλια και αυτό πρέπει να κυμαίνεται από 30-50 κιλά, δεδομένου ότι ρυμούλκηση σημαίνει σέρνω κάτι, όχι φορτώνομαι το βάρος του.
Σε περίπτωση που υπάρχουν φρένα, τότε ο μηχανισμός τους εφαρμόζεται στο στέλεχος της φούσκας που είναι τηλεσκοπικό και πάντα πρέπει να διατηρείται σε κατάσταση άριστης λειτουργίας (συχνός καθαρισμός, γρασσάρισμα και έλεγχος στεγανοποίησης), ενώ παράλληλα αυτονόητος είναι ο έλεγχος της ξεχωριστής δεξαμενής υγρών και όλου του συστήματος πέδησης (ταμπούρα, κυλινδράκια, σιαγόνες κ.λπ.), που χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής, όταν πρόκειται για τρέιλερ σκάφους, καθώς οι τροχοί έρχονται σε συχνή επαφή με το καταστροφικό αλάτι της θάλασσας. Πιθανόν είναι, εκτός του κυκλώματος των φρένων, να υπάρχει και χειρόφρενο, μηχανισμός που επίσης χρήζει προσεκτικής συντήρησης και ειδικά στην κατεύθυνση αποφυγής της αυτο-ενεργοποίησής του, που μπορεί να οδηγήσει το ρυμουλκούμενο στο... χορό του Zαλόγγου.
Tα ρυμουλκούμενα έχουν ή δεν έχουν ανάρτηση (συνιστάται ανεπιφύλακτα το πρώτο) και κατά συνέπεια ανάλογη συντήρηση, ενώ σε κάθε περίπτωση οι πλήμνες (τα σημεία στήριξης) των τροχών χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής και δεν είναι ξένο στους περισσότερους από εμάς το φαινόμενο «ανάπηρου» τρέιλερ στην άκρη του δρόμου (στην καλύτερη των περιπτώσεων). Προσεκτικό βίδωμα, τακτικό γρασσάρισμα και, φυσικά, σωστές πιέσεις στα ελαστικά, είναι από τα ων ουκ άνευ προκειμένου να φτάσουμε σίγουρα και σε τακτό χρονικό διάστημα στον προορισμό μας, ενώ -μια και ο λόγος για λάστιχα- απαραίτητη θεωρούμε την ύπαρξη ρεζέρβας στερεωμένης πάνω στο τρέιλερ, με τις σωστές διαστάσεις και πίεση.
Tελευταία αφήσαμε τη φωτιστική εγκατάσταση και την άριστη λειτουργία της, απαραίτητη ημέρα και -κυρίως- νύχτα. Eκτός των φώτων πορείας, φρένων και φλας, αναγκαία είναι η ύπαρξη ανακλαστήρων (εμπρός-πίσω στα φτερά) και -ακόμα καλύτερα- φωτιστικών σωμάτων που δείχνουν τον όγκο του συρόμενου.
Aν υποθέσουμε τώρα ότι όλα τα παραπάνω είναι σωστά, ασχολούμεθα και με τις επί μέρους ανάγκες που έχει κάθε είδος ρυμουλκούμενου, όπως είναι το σωστό φόρτωμα (το πολύ βάρος πάνω στον άξονα των τροχών) και η εξασφάλιση των αντικειμένων που μεταφέρουμε, η κατά το δυνατόν καλύτερη αεροδυναμική (καλύμματα σωστά εφαρμοσμένα) και η τοποθέτηση πρόσθετων ανακλαστήρων, αν αυτά εξέχουν έστω κι ελάχιστα από το κυρίως ρυμουλκούμενο.
Tο οδηγικό και σπουδαιότερο
Πριν την ώρα «0», πριν δηλαδή βγούμε στους δρόμους με το «λονγκ βίακλ» όχημα, υπάρχει το κρίσιμο σημείο της σύνδεσης, εκεί όπου η χούφτα θα αγκαλιάσει τη μπίλια του κοτσαδόρου, που ουαί κι αλοίμονο, αν την αφήσει πριν εμείς αποφασίσουμε.
Tη στιγμή αυτή λοιπόν, απαιτείται η παρουσία κι η εμπλοκή του οδηγού προκειμένου να εξασφαλιστούν, η πλήρης σύνδεση, η σωστή τοποθέτηση της πρίζας των ηλεκτρικών, το δέσιμο των ασφαλιστικών αλυσίδων (υπάρχουν σε κάθε τρέιλερ, εξασφαλίζοντας το ο μη γένοιτο της κοπής μπίλιας ή χούφτας) ούτως ώστε να υπάρχει περιθώριο ελιγμών και την ασφάλιση της ντίζας ενεργοποίησης των φρένων, που ενεργοποιεί το σύστημα πέδησης, αν για κάποιο λόγο το συρόμενο απομακρυνθεί βίαια από το όχημα. Προσωπική μας άποψη είναι ότι αυτή τη διαδικασία ποτέ δεν πρέπει να την εμπιστευόμαστε σε οποιονδήποτε, ακόμη κι αν βλέπουμε τις ενέργειές του. H χειρωνακτική μας εμπλοκή στη σύνδεση είναι και το ήμισυ -τουλάχιστον- της ασφαλούς μετακίνησής μας με ρυμουλκό και μετά από αυτή μπορούμε ξένοιαστοι να αφιερωθούμε στα καθαρά οδηγικά μας καθήκοντα.
Tα τελευταία είναι αυτονόητα αυξημένα και απαιτούν πλήρη προσήλωση, καθώς η συμπεριφορά του ρυμουλκού διαφέρει κατά πολύ από αυτή ενός μεμονωμένου οχήματος. H διαφορά αυτή δεν αφορά μόνο τις επιδόσεις ή τα φρένα αλλά κυρίως τη συμπεριφορά του... διευρυμένου οχήματος στην κίνηση εμπρός και, ακόμη περισσότερο, στην όπισθεν.
Oι ταχύτητες φυσιολογικά πέφτουν αλλά οι κινήσεις μας χρειάζονται πρόβλεψη πολύ πριν την κίνηση, όπως και όταν πηδαλιουχούμε το σκάφος. Oδηγούμε ένα όχημα με τρεις ή τέσσερις άξονες, δύο κατευθυντήριους τροχούς και δύο μεταξόνια, ένα το πραγματικό (αυτό του ρυμουλκού) και ένα του συρόμενου, που μετράται από την άρθρωση μέχρι τον άξονα ή το ενδιάμεσο των αξόνων. Nα σταθούμε εδώ και να σημειώσουμε ότι καλό είναι, αν μπορούμε να εξυπηρετηθούμε με μονοαξονικό τρέιλερ, να το κάνουμε αποφεύγοντας τους δύο άξονες, που στην πράξη αποδεικνύονται εξαιρετικά δυσκίνητοι (στους ελιγμούς) και... λαστιχοβόροι.
Έγκαιρη πρόβλεψη λοιπόν, με βάση την παραδοχή ότι όλες οι κινήσεις γίνονται ουσιαστικά «σλόου μόσιον», καθώς ο κινητήρας, τα φρένα και η ευελιξία επιβαρύνονται από το βάρος και τη στήριξη στο έδαφος του συρόμενου. Oι ταχύτητες πρέπει να διατηρούνται μειωμένες, ακόμη κι αν οι δυνατότητες του κινητήρα επιτρέπουν το κάτι (ή πολύ) παραπάνω. Eιδικά αν το συρόμενο είναι μακρύτερο από το βασικό όχημα, χρειάζεται επιπλέον προσοχή στην αύξηση της ταχύτητας, αφού από ένα σημείο και μετά αρχίζει το φαινόμενο του «εκκρεμούς» που ουσιαστικά είναι η οριζόντια ταλάντωση με σημείο αναφοράς τη μπίλια του κοτσαδόρου. Tο φαινόμενο αυτό εύκολα μπορεί να γίνει ανεξέλεγκτο και είναι ο υπ’ αριθμόν ένα κίνδυνος για όσους οδηγούν με τρέιλερ. Στο ξεκίνημά του, αντιμετωπίζεται με απαλές κινήσης τόσο στο τιμόνι, που κινούμενο ανάποδα από την ταλάντωση την μετριάζει, όσο και στα πεντάλ γκαζιού και φρένου, προκειμένου να ελαττώσουμε ταχύτητα.
Tώρα, στις στροφές αναγκαστικά θυμόμαστε το επιπλέον μήκος του συνόλου που οδηγούμε, ανοίγοντας περισσότερο την ακτίνα των τόξων που θέλουμε να διαγράψουμε. Aυτό αρχικά είναι δύσκολο να το «μετράμε» στο μυαλό μας και έτσι καταφεύγουμε στους (απαραίτητους και ευμεγέθεις) πλαϊνούς καθρέφτες που μας πληροφορούν για το πότε ο τελευταίος άξονας θα περάσει το άπεξ της στροφής που διαγράφουμε. Σε γενικές γραμμές σκεφτόμαστε ότι οι τροχοί του συρόμενου δεν πατούν στα ίχνη του προπορευόμενου. Πάντα υπάρχει απόκλιση προς το εσωτερικό της στροφής, ανάλογη με την ακτίνα της στροφής και το μεταξόνιο του τρέιλερ. Aνάλογη ανάγκη της αίσθησης του μήκους έχουμε στη διάρκεια της προσπέρασης όπου η επαναφορά στη λωρίδα μας γίνεται πολύ αργότερα από το συνηθισμένο για να μην... αγκαλιάσουμε τον... αντίπαλο. Προσοχή επίσης χρειάζεται και το πλάτος που πρέπει να ελέγχουμε εξ ολοκλήρου με κατάλληλη ρύθμιση των καθρεπτών, ενώ βέβαια, με βάση τον ισχύοντα KOK, αυτό δεν μπορεί να ξεπερνά τα 2,5 μ.
Kι αν νομίζετε ότι μέχρι εδώ είναι οι δυσκολίες, λάθος κάνατε. Γιατί η κίνηση... πρόσω, οι στροφές, άντε και τα προσπεράσματα, είναι τα δυο-τρία πρώτα γράμματα της αλφαβήτας των νταλικιέρηδων. Tα δύσκολα αρχίζουν στο φρενάρισμα, συνεχίζουν στους ελιγμούς με την όπισθεν και γίνονται σχεδόν... αδύνατα, όταν χρειάζεται να παρκάρουμε σε περιορισμένο χώρο ή να μεταφερθούμε με το καράβι της γραμμής.
Tα φρένα ειδικά, είναι το λεπτό, αδιάκριτο χώρισμα της φθοράς από την αφθαρσία, αφού, ακόμα κι αν το τρέιλερ είναι εφοδιασμένο με δικό του σύστημα πέδησης, το κύριο έργο πέφτει στα φρένα του αυτοκινήτου που σέρνει. Γι’ αυτό, πριν παρουσιαστεί η έκτακτη ανάγκη, πρέπει να είμαστε εξοικειωμένοι με την αντίδραση του ρυμουλκού/ρυμουλκουμένου στο πάτημα του πεντάλ, κάνοντας στη συνέχεια τις πρέπουσες ρυθμίσεις στην ταχύτητα και την απόσταση που διατηρούμε από τα προπορευόμενα οχήματα. Aξιοσημείωτο εδώ είναι και το ότι, ακόμη κι αν μπλοκάρουν οι τροχοί στο πάτημα του φρένου, είναι δυνατόν το βάρος του τρέιλερ (πολλές φορές μεγαλύτερο από αυτό του κινητήριου οχήματος) να σπρώξει τον τράκτορα, ή, αν δεν το καταφέρει, να μετακινηθεί πλαγίως, ανάλογα με το πού μετακινείται την ώρα αυτή η μεγαλύτερη αδράνεια της μάζας. Aκόμη κι αν το τρέιλερ έχει φρένα, μετά από κάποιο χρόνο χρήσης δεν πολυβασιζόμαστε σ’ αυτά, ειδικά στην περίπτωση μεταφοράς σκάφους που έχουμε συχνές επαφές με το καταστροφικό (για μηχανισμούς) νερό της θάλασσας.
H κίνηση με όπισθεν, τώρα, αγγίζει το μέγιστο της δυσκολίας, αφού όλα εδώ γίνονται... ανάποδα ή κάπως έτσι. Θέλουμε να πάμε δεξιά το τρέιλερ, στρίβουμε αριστερά το τιμόνι, αριστερά το τρέιλερ, δεξιά το τιμόνι και πάει λέγοντας... Mια πρακτικά εύκολη λύση εξοικείωσης στην αντίθετη κίνηση είναι να πιάνουμε το τιμόνι στο κάτω σημείο της στεφάνης οπότε το αριστερά-δεξιά... αντιστρέφεται και ανταποκρίνεται στην επιθυμητή κατεύθυνση του ρυμουλκουμένου.
Tο σίγουρο είναι ότι, το θέμα είναι περισσότερο... ψυχολογικό και, αν μπορέσουμε να προπονηθούμε σε μια αλάνα, ώστε να αποκτήσουμε αίσθηση αυτής της αντιστροφής, όλα θα γίνουν εύκολα και στην συνέχεια θα μπορέσουμε να λύσουμε και τους «γρίφους» του παρκαρίσματος, ή της τοποθέτησης του συνδυασμού μέσα σε κάποιο βαπόρι.
Έτσι κι αλλιώς, κανείς μας δε γεννήθηκε... νταλικιέρης, όλοι έγιναν όταν τους προέκυψε η επαγγελματική ή ψυχαγωγική ανάγκη και βέβαια θα... επιζήσουν όσοι ακολουθούν με σχολαστικότητα αυτό εδώ το «μάνιουαλ» του off road, προσθέτοντας μεγάλη δόση προσοχής και σταδιακές δόσεις εμπειρίας.
Kαθέλκυση/ανέλκυση
Άντε και φθάσαμε στη γλίστρα. Tώρα τι κάνουμε; Σίγουρα ευθυγραμμίζουμε το τρέιλερ με την ράμπα και ερχόμαστε τόσο πίσω (μέσα στο νερό) όσο να είμαστε βέβαιοι ότι το σκάφος φεύγοντας από την αγγαλιά του τρέιλερ δεν θα... προσαράξει. Στη συνέχεια ακινητοποιούμε προσεχτικά το ρυμουλκό (το οποίο καλό είναι να μην έχει βάλει ρόδα στο νερό) και ασχολούμαστε σχολαστικά με το γλίστρημα -και όχι το πέταγμα...- του πλεούμενου στο φυσικό του χώρο.
O κυβερνήτης παίρνει θέση στην κονσόλα, τριμάρει το/τα πόδια στο όριο της επιφάνειας του νερού και αφού κάνει την ανάλογη διαδικασία βάζει σε λειτουργία την η τις μηχανές, περιμένοντας έως ότου ομαλοποιηθεί το ρελαντί (ζέσταμα), ώστε να αποφευχθεί τυχόν σβήσιμο την ώρα της απαγκίστρωσης. Στην συνέχεια ελευθερώνουμε την αλυσίδα της ασφάλισης, εξασφαλίζουμε ότι τα νερά στην πρύμη είναι καθαρά από ρεμέτζα, σχοινιά, ξύλα, άλλα σκάφη και απασφαλίζουμε τον γάτζο του ιμάντα, σπρώχνοντας το σκάφος να γλιστρήσει πάνω στα ράουλα. Tαυτόχρονα ο καπετάνιος βοηθάει το γλίστρημα κάνοντας ανάποδα την/τις μηχανές και μόλις όλη η γάστρα βρεθεί εν πλω, απομακρύνεται με «ανάποδα ημιταχώς» από το τρέιλερ γιατί ακόμα και στην πλέον απάγγια γλίστρα όλο και κάποιο αντιμάμαλο σε σπρώχνει πάνω σε αυτό και συνήθως υπό γωνία.
Aπό εκεί και πέρα καλές θάλασσες μέχρι την επιστροφή και την διαδικασία ανέλκυσης, που είναι λίγο δυσκολώτερη και ζητά τέχνη τόσο από τον κυβερνήτη, όσο και από τον «νταλικιέρη».
H τέχνη αυτή συνίσταται από την μεριά του κυβερνήτη σε άψογη ευθυγράμμιση σκάφους/τρέιλερ (κάτι όχι εύκολο ειδικά όταν φυσάει στην πάντα ή έχει κύμα) και αποφασιστική προσέγγιση μέχρι η γάστρα να πατήσει στα πρώτα ράουλα, αφού φυσικά έχουμε τριμάρει και πάλι στα όρια. Aμέσως μετά δένουμε το άγγιστρο του ήδη απελευθερωμένου ιμάντα και με τον εργάτη τραβάμε το σκάφος μέχρι την τελική του θέση, ενώ αν μπορούμε καλό είναι να βοηθούν και οι μηχανές. Oι τελευταίες σε καμμία περίπτωση δεν σβήνουν αν δεν έχει προσδεθεί καλά το σκάφος στο τρέιλερ, ενώ αφού σβήσουν πρέπει να ανασηκώσουμε αισθητά τα πόδια γιατί είναι πιθανό να βρουν στη γλίστρα την ώρα που οι αναρτήσεις «σουστάρουν» από την προσπάθεια του ρυμουλκού να τραβήξει το συρόμενο έξω από το νερό. H προσπάθεια αυτή μόνο αποφασιστική μπορεί να είναι με την μικρότερη δυνατή ταχύτητα στο κιβώτιο (και αν υπάρχει και τετρακίνηση και κοντό διαφορικό και κόμπλερ και ότι...) και χωρίς πατινάρισμα του συμπλέκτη, ενώ αν πρόκειται για προσθιοκίνητο ελαφρύ γιωταχί καλό είναι με κάποιο τρόπο να φορτώνουμε τους κινητήριους τροχούς. H διαδικασία ολοκληρώνεται αφού βγούμε τελείως από την ράμπα της γλίστρας, όπου πρέπει να σταματήσουμε για να ελέγξουμε επιμελλώς το δέσιμο του σκάφους πάνω στο τρέιλερ να φερμάρουμε την αλυσίδα ασφάλισης και να επιθεωρήσουμε εκ νέου (όλα είναι πιθανά στο ζόρι της εξόδου από το νερό) την σύνδεση ρυμουλκού/ρυμουλκουμένου και την σωστή λειτουργία των ηλεκτρικών.
Mε αυτά θα μπορείτε να αισθάνεστε ασφαλείς αν και πάντα η ρυμούλκυση και ειδικά μετά από ανέλκυση απαιτεί πλήρη επαγρύπνηση και αυξημένη προσοχή που συνήθως δεν της δίνουμε αφού αυτή γίνεται στο τέλος μιας γεμάτης ημέρας.
Το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλη παρουσιάστηκε στην Τεργέστη.
Το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, «Αυλή των θαυμάτων», ανέβασαν στα ελληνικά, στο Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού της Ιταλίας στην Τεργέστη, ιταλοί μαθητές της νεοελληνικής γλώσσας.
Η προετοιμασία της παράστασης από τους μαθητές του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού αποτελούσε τμήμα του προγράμματος γλώσσας, όπως και η μετάφραση του έργου από τα ελληνικά στα ιταλικά για τους υπότιτλους.
Την επιμέλεια της παρουσίασης του θεατρικού έργου, την σκηνοθεσία καθώς και την ιδέα είχε η συνεργάτιδα του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού, Αναστασία Κουβέλη, η οποία διδάσκει τη νεοελληνική γλώσσα.
Η παράσταση ανέβηκε με πρωτοβουλία του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού Ιταλίας, σε συνεργασία με το τμήμα Νεοελληνικής Γλώσσας του Πανεπιστημίου Τεργέστης και την Ελληνική Κοινότητα Τεργέστης. Η εκδήλωση τελούσε υπό την αιγίδα του γενικού προξενείου της Ελλάδος και του προξενείου της Κύπρου στην Τεργέστη
Η παράσταση έκλεισε με την ερμηνεία μουσικής του Χατζηδάκη από την ελληνική χορωδία «Μεσόγειος», ενώ το κοινό είχε την ευκαιρία να απολαύσει ελληνικές γεύσεις.
Το Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού Ιταλίας προσφέρει μαθήματα ελληνικής γλώσσας στην Τεργέστη και το Ούντινε. H διδασκαλία γίνεται όχι με τη χρήση του παραδοσιακού εγχειριδίου, αλλά και με τη βοήθεια οπτικοακουστικού υλικού, γλωσσικών παιχνιδιών, συζητήσεων, ξεναγήσεων σε εκθέσεις ελληνικού ενδιαφέροντος και εκδηλώσεων.
Θα εντοπίζει μικρά σκάφη και θα ενεργοποιεί μηχανισμούς αποτροπής της επίθεσης.
Τα συστήματα ραντάρ με τα οποία εξοπλίζονται τα πλοία τους επιτρέπουν να εντοπίζουν άλλα σκάφη από απόσταση. Ωστόσο, ενώ λειτουργούν ικανοποιητικά για την αποφυγή σύγκρουσης, τα συστήματα αυτά δεν προσφέρουν πολλά στην ανίχνευση μικρών σκαφών σαν αυτά που χρησιμοποιούν συχνά οι πειρατές.
Το WatchStander είναι ένα σύστημα ραντάρ ειδικά σχεδιασμένο να ανιχνεύει τέτοια μικρά σκάφη και μάλιστα να αποτρέπει τους πειρατές πριν πραγματοποιήσουν επίθεση!
Το WatchStander χρησιμοποιεί μικρότερα ραδιοκύματα από τα κανονικά ραντάρ, κάτι που του επιτρέπει να ανιχνεύει μικρότερα σκάφη που βρίσκονται σε απόσταση μέχρι 3,2 χιλιόμετρων. Με τη βοήθεια λογισμικού τεχνητής νοημοσύνης, παρακολουθεί τα σκάφη που έχει εντοπίσει προκειμένου να «διαπιστώσει» εάν αναπτύξουν «αναγνωστική συμπεριφορά», όπως είναι η προσέγγιση του πλοίου με μεγάλη ταχύτητα.
Εάν συμβεί κάτι τέτοιο, το σύστημα θα ειδοποιήσει το πλήρωμα μέσω φωτεινών και ηχητικών σημάτων. Επιπλέον, ένα υψηλής έντασης φως του WatchStander θα λάμψει προς την κατεύθυνση του σκάφους, κάτι που θα αποπροσανατολίζει τους πειρατές, ενώ θα καταλαβαίνουν ότι έχουν εντοπιστεί και ότι έχουν χάσει το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού.
Εάν το σκάφος συνεχίζει να πλησιάζει, το φως θα λάμψει πιο έντονα. Κατόπιν θα μπορούν να ενεργοποιούνται αυτόματα μη θανατηφόρα συστήματα όπως ρήψη βλημάτων σπρέι πιπεριού. Παράλληλα, το WatchStander θα καταγράφει όσα συμβαίνουν σε βίντεο.
Επιτύμβιο μνημείο του 100 π.Χ. απεικονίζει ένα κορίτσι να κρατά κάτι που μοιάζει με... φορητό υπολογιστή!
Η εικονιζόμενη παράσταση του αρχαίου ελληνικού ταφικού μνημείου αναδύθηκε στο ίντερνετ αυτή την εβδομάδα και συγκέντρωσε, όπως ήταν φυσικό, ουκ ολίγη δημοσιότητα στα social media.
Κι αυτό γιατί μοιάζει σαν ένα κοριτσάκι να δείχνει στη μητέρα της κάτι στο laptop! Μιλώντας για «απόκρυφη αρχαιολογία» δηλαδή…
Προφανώς και αυτό δεν βγάζει νόημα για μια παράσταση που χρονολογείται από το 100 π.Χ., εκτός βέβαια κι αν τα ταξίδια στον χρόνο είναι γεγονός και μας το κρύβουν αυτό καλά.
Ξεψαχνίζοντας λοιπόν την ηλεκτρονική επικράτεια, μαθαίνουμε τη σαφώς πιο πεζή πραγματικότητα: το γλυπτό είναι επιτύμβιο μνημείο και παρουσιάζει μια γυναίκα και την ακόλουθό της και είναι μέρος της συλλογής του αμερικανικού J. Paul Getty Museum.
Σύμφωνα με την περιγραφή του μουσείου, «η γυναίκα απλώνει το χέρι της για να αγγίξει την άκρη ενός ρηχού μπαούλου, το οποίο κρατά μια μικρή υπηρέτρια στο επιτύμβιο αυτό ανάγλυφο. Η αναπαράσταση του θανόντος να εκτείνει το χέρι του για να πιάσει ένα αντικείμενο που κρατά υπηρέτης έχει μια μακρά ιστορία στην ελληνική ταφική τέχνη και πιθανότατα υπαινίσσεται την ελπίδα της συνέχισης των επίγειων απολαύσεων στη μεταθανάτια ζωή».
Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, δεν είμαστε σίγουροι γιατί ένα «ρηχό μπαούλο» χρειάζεται δύο τρύπες στην άκρη του. Μήπως η μία είναι για τον ήχο και η άλλη απλώς μια θύρα USB;
Πώς ένα μυθιστόρημα ενέπνευσε την κατασκευή του.
Ο Ιούλιος Βερν, αναφέρεται συχνά ως ο «πατέρας της επιστημονικής φαντασίας». Ήταν γάλλος μυθιστοριογράφος, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας και έχει μείνει γνωστός στην ιστορία από τα μυθιστορήματά του Ταξίδι στο Κέντρο της Γης (1864), 20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα (1870) και Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες (1873). (Πηγή:Wikipedia)
Ο Ιούλιος Βερν, ωστόσο, έχει συνδέσει το όνομά του και με την εφεύρεση του… ελικοπτέρου.
Το 1862 μαζί με έναν αριστοκράτη, ένα ναυτικό και ένα δημοσιογράφο-φωτογράφο ίδρυσαν την οργάνωση «Societe d’encouragement pour la locomotion aerienne au moyen d’appariels plus lourds que l’air», τίτλος ο οποίος σύντομα μίκρυνε στο πιο απλό «Societe d’aviation».
Δύο από τους συνιδρυτές της ήταν οι Vicomte de Ponton d'Amecourt και Felix Tournachon (γνωστός με το ψευδώνυμο «Nadar»).
Όπως αναφέρει δημοσίευμα στην ιστοσελίδα io9.com, το 1863 σε ένα άρθρο του για το περιοδικό Musee des familles o Βερν είχε γράψε το εξής: «Στη συνέχεια, ας προβλέψουμε το ελικόπτερο, και ας χρησιμοποιήσουμε ως μότο μας αυτό που λέει ο Nadar: “Όλα όσα είναι δυνατά, θα γίνουν”».
Ο Nadar είχε «εφεύρει» ένα ελικόπτερο στα χαρτιά. Γοητευμένος από τις δυνατότητες μιας πτήσης με περιστροφικούς έλικες, ο Nadar ήλπιζε ότι η οργάνωση θα μπορούσε να αντλήσει κεφάλαια για να κατασκευαστεί ένα πρότυπο μοντέλο.
Εν τω μεταξύ, ο d’Amecourt κατασκεύαζε τη δική του εκδοχή του ελικοπτέρου, το οποίο παρουσιάστηκε σε μια έκθεση αεροναυτικής στο Λονδίνο (London Aeronautical Exhibition) το 1868. Θεωρήθηκε θαύμα της μηχανικής. Διέθετε λέβητα, ένα πλαίσιο αλουμινίου και κυλίνδρους ατμού από μπρούτζο.
Ο Ιούλιος Βερν «ρουφούσε» σα σφουγγάρι όσες πληροφορίες μπορούσε από τους άνδρες αυτούς και τους συνεργάτες τους, με τους οποίους επικοινωνούσαν διάφοροι αεροναύτες από όλον τον κόσμο, που ήθελαν να μοιραστούν μαζί τους τα σχέδια, τις θεωρίες και τις ανακαλύψεις τους.
Ο ίδιος μάλιστα, δε μπορούσε να αντισταθεί στον πειρασμό να καθιστά γνωστούς τους σκοπούς της Societe d’Aviation στο ευρύ κοινό, μέσα από τη λογοτεχνία.
Το πρώτο του βιβλίο «Five Weeks in a Balloon» γνώρισε μεγάλη επιτυχία, με αποτέλεσμα ο εκδότης του Jules Hetzel να υπογράψει μαζί του δια βίου συμβόλαιο για δύο βιβλία το χρόνο.
Τα χρόνια που ακολούθησαν κυκλοφόρησαν και τα πιο γνωστά μυθιστορήματά του, ενώ ο Ιούλιος Βερν συνέχισε να ασχολείται ενεργά με την εξέλιξη της αεροπορίας, κρατώντας σημειώσεις και συγκεντρώνοντας σχετικό υλικό.
Από όλα τα στοιχεία που συγκέντρωσε «προέκυψε» το βιβλίο «Ροβήρος ο Κατακτητής» (1886), στο οποίο γίνεται αναφορά για ένα τεράστιο ελικοφόρο αεροσκάφος:
«Η ιστορία αρχίζει με αναφορές απ' όλο τον κόσμο για περίεργα φώτα και ήχους, συμπεριλαμβανομένης και μουσικής από τρομπέτα στη διαπασών, που προέρχονται από τον ουρανό.
[…] Όλα τα συμβάντα είναι έργο του μυστηριώδους Ροβήρου, ενός λαμπρού εφευρέτη που διεισδύει σε μία συνάντηση του Ινστιτούτου Ουέλντον. Τα μέλη του ινστιτούτου έχουν την πεποίθηση ότι η ανθρωπότητα θα καταφέρει να κυριαρχήσει στους ουρανούς χρησιμοποιώντας μέσα ελαφρύτερα από τον αέρα και ότι μέσα βαρύτερα από τον αέρα, όπως αεροπλάνα και ελικόπτερα, είναι ανέφικτα. Το Ινστιτούτο έχει αναλάβει την κατασκευή ενός γιγαντιαίου πηδαλιουχούμενου με όνομα Εμπρός και τα μέλη έχουν μία έντονη συζήτηση για το που θα έπρεπε να τοποθετήσουν την έλικα (μπροστά για να τραβήξει το σκάφος, ή πίσω για να το σπρώξει), όταν εμφανίζεται ο Ροβήρος στη συνεδρίαση και παίρνει την άδεια να μιλήσει. Ο Ροβήρος επιπλήττει τα μέλη και τους βροντοφωνεί κατά πρόσωπο ότι δεν ξέρουν τι τους γίνεται και ότι είναι αφέλεια να πιστεύουν ότι ένα μπαλόνι, όπως είναι το αερόστατο, θα μπορούσε ποτέ να κυριαρχήσει στον αέρα. Και συνεχίζει λέγοντας ότι το μέλλον ανήκει στο αερόπλοιο με μεγάλες και γερές μηχανές, που θα είναι βαρύτερο από τον αέρα και όχι ελαφρύτερο όπως είναι το αερόστατο.
[…] Δύο από τα μέλη του Ινστιτούτου, ο πρόεδρος και ο γραμματέας, καθώς περπατούσαν στο δρόμο, σχολιάζοντας τον απρόοπτο επισκέπτη και τα λόγια του, ξεμάκρυναν χωρίς να το καταλάβουν μέσα στο μεγάλο πάρκο. Τους δύο επιστήμονες, τον Μπάρμπα-Συνετό και τον Φιλ Έβανς, δεν τους ακολουθούσε ο υπηρέτης του προέδρου, ο Φρυκολίνος, αλλά και 5-6 ύποπτες σκιές. Οι σκιές αυτές, που αποδείχτηκαν πολύ χειροδύναμες, άρπαξαν μέσα σε δευτερόλεπτα και τους τρεις, τους έκλεισαν τα μάτια και τους μετέφεραν κάπου. Όταν αργότερα οι τρεις αιχμάλωτοι μπόρεσαν να ελευθερώσουν τα μάτια τους, είδαν πως ήταν φυλακισμένοι σε κάποιο θάλαμο. Όταν ξημέρωσε, κατάπληκτοι αντιλήφθηκαν ότι η φυλακή τους κινείτο 4.000 πόδια πάνω από τη γη. Δεν είχαν συνέλθει από την έκπληξη όταν άνοιξε η πόρτα της φυλακής τους και στο κατώφλι πρόβαλε η μορφή του Ροβήρου. Ψυχρά και αλαζονικά ευγενικός, τους είπε, με κάποια αδιόρατη ειρωνεία στα λόγια του: “Αξιότιμοι κύριοι αεροστατικοί, είσθε ελεύθεροι να κινείσθε, βεβαίως, μέσα στα όρια του Άλμπατρος, της ιπτάμενης μηχανής μου!”.
Οι δύο επιστήμονες διαμαρτυρήθηκαν για την απαγωγή και ρώτησαν τον Ροβήρο με ποιο δικαίωμα τούς έφερε στο αερόπλοιό του. Ο Ροβήρος, αφού τους ειρωνεύτηκε ότι το δικαίωμα τού το είχαν δώσει οι ίδιοι όταν τον πέταξαν έξω από τη λέσχη τους, γύρισε τις πλάτες και τους άφησε μόνους να ζήσουν τις αλλεπάλληλες εκπλήξεις που τους πρόσφερε το τεράστιο ελικοφόρο Άλμπατρος.
Το σκάφος είχε πολλές κάθετες έλικες, που λειτουργούσαν παρόμοια με τα ελικόπτερα, και οριζόντιες έλικες για να δίνουν την πλευρική κίνηση. Επίσης, έφερε την ίδια μαύρη σημαία με τον χρυσό ήλιο, που είχε παρατηρηθεί σε τόσα πολλά αξιοθέατα, ενώ η μουσική που ακουγόταν από τον ουρανό στην πραγματικότητα προερχόταν από ένα μέλος του πληρώματος που έπαιζε τρομπέτα» αναφέρει η Wikipedia.
Χάρη στην επιτυχία του Ιουλίου Βερν, τα βιβλία του συνοδεύονταν από το έργο των καλύτερων εικονογράφων της εποχής.
Τα σχέδια για το «Ροβήρο τον Κατακτητή» έκανε ο ταλαντούχος Leon Ben¬nett, ο οποίος δημιούργησε το Άλμπατρος βασιζόμενος σε σκιτσάκια που είχε κάνει ο ίδιος ο συγγραφέας.
Ο Igor Sikorsky εμπνεύστηκε από τον Ιούλιο Βερν
Ένας από τους πιο ενθουσιώδεις θαυμαστές του βιβλίου αυτού ήταν ένα νεαρό αγόρι από το Κίεβο.
Ο Igor Sikorsky ενθουσιάστηκε πολύ από τις περιγραφές του συγγραφέα γύρω από το ελικοφόρο αεροσκάφος, οι οποίες τον συνόδευσαν σ’ ολόκληρη τη ζωή του.
Ήλπιζε μάλιστα ότι μια μέρα θα κατάφερνε να φτιάξει ένα αεροσκάφος σαν το Άλμπατρος.
Στα 19 του χρόνια, έχοντας ακούσει για το επίτευγμα των αδερφών Ράιτ, αποφάσισε ότι ήθελε και ο ίδιος να βάλει το λιθαράκι του στην αεροπορία με την εφεύρεση του ελικοπτέρου.
Η πρώτη του προσπάθεια στέφθηκε με απόλυτη… αποτυχία, με αποτέλεσμα να εγκαταλείψει τις προσπάθειες για τα επόμενα 30 χρόνια.
Τελικά, στις 14 Σεπτεμβρίου του 1939 -σε συνεργασία με τον νεότερο ξάδερφό του Igor Alexis- πραγματοποίησαν την πρώτη πτήση του VS-300. Παρότι σηκώθηκε ελάχιστα εκατοστά από το έδαφος ήταν το πρώτο ελικόπτερο του κόσμου.
Η συλλογή τραυματισμένων στρατιωτών στις απομακρυσμένες, εμπόλεμες ζώνες είναι εξαιρετικά επικίνδυνη διαδικασία και απαιτεί σωστούς χειρισμούς από τους πιλότους των ελικοπτέρων που πραγματοποιούν την επιχείρηση.
Η εταιρεία Tactical Robotics κατασκεύασε ένα πρωτότυπο αυτόματο αερομεταφερόμενο ασθενοφόρο στοχεύοντας να κάνει ακόμα πιο ασφαλή την συλλογή των τραυματισμένων στρατιωτών από το πεδίο της μάχης.
Σύμφωνα με το BBC, το εγχείρημα χρηματοδοτείται, σε ένα ποσοστό, από το ισραηλινό υπουργείο Άμυνας, και η ονομασία του είναι «AirMule».
Έχει μέγιστη ταχύτητα 140 χλμ/ώρα και πετάει σε ύψος 3,600 μέτρων.
Δείτε το βίντεο του Air Muke
Πηγή: http://www.enikos.gr
Τυχερός ήταν ένας 31χρονος κολυμβητής στις βρετανικές ακτές, ο οποίος βρέθηκε σε πολύ κοντινή απόσταση από έναν καρχαρία με ορθάνοιχτο στόμα, ενώ κατάφερε να καταγράψει σε κάμερα το πέρασμά του.
Στο βίντεο απεικονίζεται ο καρχαρίας που πλησιάζει με ανοικτό το στόμα, λίγα εκατοστά δίπλα από τον 31χρονο Λιού Σμαρτ, στην Κορνουάλλη, αναφέρει η Mirror.
Ο κολυμβητής είδε από μακριά το πτερύγιο του καρχαρία και αποφάσισε να πάρει την υποβρύχια κάμερα του και να καταγράψει τον καρχαρία.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο συγκεκριμένος καρχαρίας λέγεται «προσκυνητής» και δεν αποτελεί απειλή για τον άνθρωπο. Σίγουρα όμως το μέγεθος του και η κοντινή απόσταση που περνάει ο καρχαρίας τρομοκρατούν τον απλό νου.
Πηγή: http://www.enikos.gr
Ένα ψάρι που δεν αλιεύεται συχνά στις ελληνικές θάλασσες πιάστηκε τη Δευτέρα, στα δίχτυα ενός Μυκονιάτη ψαρά, ο οποίος δεν πίστευε στα μάτια του όταν αντίκρισε στο παραγάδι του ένα τεράστιο φεγγαρόψαρο.
Όπως αναφέρει το mykonosdaily.gr, το ψάρι που ζύγιζε 250 κιλά, πιάστηκε κοντά στην Ικαρία και με τη βοήθεια γερανού μεταφέρθηκε στην Μύκονο, προκειμένου να το θαυμάσουν οι κάτοικοι του νησιού.
Δείτε τις φωτογραφίες
Πηγή: http://www.enikos.gr
