Τα πιο διεστραμμένα και «άρρωστα» φιλμ όλων των κινηματογραφικών εποχών.
Υπάρχει το καλό σινεμά, το κακό σινεμά και αυτό που δεν ξέρεις πραγματικά γιατί έχει φτιαχτεί!
Δεν είναι μόνο το αίμα, το σπέρμα, η βία, το γκροτέσκο και σύσσωμη η ανθρώπινη παρακμή, είναι η αληθοφάνεια και η σαδιστική λατρεία με την οποία περιβάλλουν οι δημιουργοί τα ανίερα αυτά έργα τους που σε κάνουν να αποστρέφεις το βλέμμα σου από τη μεγάλη οθόνη της σκοτεινής αίθουσας που οι δυστυχείς περιστάσεις σε έφεραν εντός της.
Βιασμοί, αποκεφαλισμοί, μαρτύρια και βασανιστήρια μπλέκονται λοιπόν ιδανικά με σαδομαζοχισμό, νεκροφιλία και όλων των λογιών τις γνωστές στον άνθρωπο σεξουαλικές παραφιλίες, φτιάχνοντας ένα σκηνικό που είναι απαγορευτικό για τον μέσο κινηματογραφόφιλο!
Κάποιες βέβαια από τις εντελώς διεστραμμένες αυτές απόπειρες να φτιαχτεί σινεμά καταρρίπτουν όρια, ανοίγουν νέους κινηματογραφικούς δρόμους και αλλάζουν τελικά τις τρέχουσες προσλαμβάνουσες για τα κινηματογραφικά είδη και το επιτρεπτό ή μη του περιεχομένου, ιδιαίτερα όταν φέρουν υπογραφές δημιουργών που δεν προσπαθούν απλώς να προκαλέσουν.
Με αυτά υπόψη και με όλη την ιστορία που έχει στις πλάτες του το λεγόμενο «διεστραμμένο σινεμά», μόνο εύκολη δεν είναι η επιλογή. Αν και αυτές που φιγουράρουν τελικά στη λίστα μας βασίστηκαν στον κινηματογραφικό τους αντίκτυπο, τη διαχρονικά άρρωστη σαγήνη τους στο κοινό και το πόσο σόκαραν φυσικά στην εποχή τους.
Και όχι, δεν θα βρείτε ταινίες σαν το «Funny Games» (1997) του Χάνεκε, τα «Μη Αναστρέψιμος» (2002) και «Κουρδιστό Πορτοκάλι» (1971), ούτε καν το εντελώς άρρωστο «Human Centipede» (2009) ή το μνημειώδες «The Last House on the Left» (1972) του Γουές Κρέιβεν. Γιατί είτε το πιστεύετε είτε όχι, υπάρχουν και χειρότερα (ή καλύτερα, όπως το δει κανείς!)…
«Martyrs» (2008)
Ο γνωστός για τα «υπερβατικά» φιλμ του γάλλος κινηματογραφιστής Pascal Laugier έφτιαξε το 2008 μια από τις πλέον σοκαριστικές ταινίες όλων των εποχών. Δύο γυναίκες που είχαν κακοποιηθεί στην παιδική τους ηλικία αποφασίζουν να πάρουν εκδίκηση από την άδικη κοινωνία, αν και σύντομα θα πιαστούν στα δίχτυα σαλεμένης θρησκόληπτης σέχτας, όταν και θα αρχίσει ένα πρωτόγνωρα σαδιστικό πάρτι κατήχησης, ακρωτηριασμών, αιχμαλωσίας και όλης της κακοποίησης που μπορεί να σκεφτεί ο άνθρωπος. Δεν έχει καθόλου άδικα τη σκοτεινή φήμη του…
«Begotten» (1990)
Ο αβάν-γκαρντ σκηνοθέτης Elias Merhige (του επίσης σοκαριστικού «Shadow Of The Vampire») αποφασίζει να πειράξει με την πειραματική του πένα τη βιβλική ιστορία της Γένεσης. Η ταινία ξεκινά με τον Θεό να σκοτώνει τον εαυτό του και από τα νεκρά του σπλάχνα να ξεπηδά η Μητέρα Γη, η οποία θα δώσει κάποια στιγμή μακάβρια ζωή στον Γιο της Γης, ο οποίος με τη σειρά του θα βρεθεί αντιμέτωπος με μια ομάδα κανιβάλων χωρίς πρόσωπο, οι οποίοι θα τραφούν από τις σάρκες του.
Η πλοκή δεν αποκαλύπτει φυσικά την πλήρη έκταση της κινηματογραφικής θηριωδίας και το «Begotten» παραμένει αξεπέραστο σε όρους εντοσθιακής ατμόσφαιρας και ανείπωτης φρίκης. Ασπρόμαυρο, χωρίς διαλόγους και μουσική και μόλις 78 λεπτά σε διάρκεια, έχεις μπροστά σου ένα από τα ανατριχιαστικότερα κινηματογραφικά πειράματα όλων των εποχών…
«Eraserhead» (1977)
Όταν κυκλοφόρησε η πρώτη ταινία του μαέστρου Ντέιβιντ Λιντς, πυροδότησε αμέσως ένα νέο κινηματογραφικό υποείδος που ονομάστηκε «Σωματικός Τρόμος». Το απόκοσμο οπτικά και βαθύτατα στοχαστικό φιλμ εγείρει εφιάλτες για τη μηχανοποίηση του ανθρώπου σε μια μετα-αποκαλυπτική βιομηχανική κοινωνία, την ίδια ώρα που το καταραμένο και μεταλλαγμένο μωρό ωθεί τον μπαμπά του να το κατακρεουργήσει μέσα στην παραζάλη της τρέλας του.
Εδώ λείπουν βέβαια οι σκηνές βασανισμού, αν και το «Eraserhead» αντισταθμίζει σε όρους φρίκης μέσω της μακάβριας ατμόσφαιράς του, των παραισθήσεων και της θόλωσης πραγματικότητας και φαντασίας. Αν και αυτός που ψάχνει το γκροτέσκο θα το βρει και με το παραπάνω στη σκηνή που ο πατέρας ανοίγει τις φασκιές του παραμορφωμένου μωρού για να δει τα εκτεθειμένα όργανά του, πριν μαχαιρώσει με μανία την ωμή σάρκα…
«Nekromantik» (1988)
Το εντελώς αμφιλεγόμενο φιλμ τρόμου του γερμανού κινηματογραφιστή Jοrg Buttgereit εξερευνεί πειραματικά έννοιες όπως η αγάπη, η βία, το σεξ και η νεκροφιλία φυσικά! Ένα νεαρό ζευγάρι με μια διεστραμμένη εμμονή πειραματίζεται με τη σεξουαλική του παρέκκλιση, παίζοντας λάγνα με την τεράστια συλλογή από καλοδιατηρημένα ανθρώπινα απομεινάρια, μέχρι που ο πρωταγωνιστής σκοντάφτει πάνω σε ένα ολόκληρο πτώμα.
Το παίρνει σπίτι φυσικά και το ψυχανώμαλο ζευγάρι βρίσκει τώρα ένα νέο ερωτικό παιχνίδι! Βίαιο και σεξουαλικά άρρωστο ως εκεί που δεν παίρνει, το «Nekromantik» είναι γροθιά στο στομάχι του παραδοσιακού κινηματογράφου, καθώς πολλοί πίστεψαν ότι η έβδομη τέχνη δεν θα μπορούσε ποτέ να δείξει κάτι τέτοιο. Απαγορεύτηκε σε πλήθος χωρών και έθεσε νέα όρια σε επίπεδο αηδιαστικά απάνθρωπου φιλμ…
«I Spit on Your Grave» (1978)
Επίσης γνωστό ως «Day of the Woman», είναι ένα άλλο ένα φιλμ εκδίκησης, αν και ο ψυχολογικός τρόμος δεν είναι εδώ το ζητούμενο του σκηνοθέτη και σεναριογράφου Meir Zarchi. Μια νεαρή συγγραφέας βιάζεται, ξυλοκοπείται, βασανίζεται και αφήνεται να πεθάνει από μια συμμορία εκφυλισμένων αντρών, αν και επιβιώνει τελικά ψάχνοντας πλέον εκδίκηση.
Η προσωπική της σταυροφορία διασφαλίζει το γεγονός ότι θα παρακολουθήσουμε αιματοχυσίες, ανείπωτα βασανιστήρια και μεγαλειώδεις εκρήξεις ανθρώπινης αχρειότητας! Απαγορευμένο για δεκαετίες ολόκληρες σε πολλές χώρες της Ευρώπης, έχει αποκτήσει πια σκληροπυρηνικούς θαυμαστές για την αμείλικτη σκληρότητα και την ακόρεστη δίψα του για αίμα.
«Cannibal Holocaust» (1980)
Εδώ μιλάμε για θρύλο και αριστούργημα στον άρρωστο τομέα του! Το ιταλικό φιλμ τρόμου του μετρ Ruggero Deodato γνώρισε τέτοια λογοκρισία και πολεμική όσο ελάχιστες ταινίες στην ιστορία του σινεμά, παραμένοντας ορόσημο διαστροφής και ανθρώπινης παρακμής. Ένας αμερικανός ανθρωπολόγος ταξιδεύει στις ζούγκλες της Λατινικής Αμερικής προσπαθώντας να λύσει το μυστήριο της εξαφάνισης κινηματογραφικού συνεργείου που γύριζε ένα ντοκιμαντέρ για τις πρωτόγονες φυλές των κανίβαλων της περιοχής. Να συνεχίσουμε ή είναι σαφές τι γίνεται στο κανιβαλιστικό ολοκαύτωμα;
Αυτό που το κάνει αριστούργημα στο είδος του είναι το γεγονός ότι οι ολοζώντανες σκηνές βασανισμού, ακρωτηριασμού και κανιβαλισμού δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά ακραία ενδεχομένως διερεύνηση θεμάτων όπως η θνητότητα, οι πολιτισμικές διαφορές και οι σχέσεις Δυτικών και πρωτόγονων φυλών. Είναι στους λόγους για τους οποίους συμβαίνουν όλα αυτά που ρίχνεται το κινηματογραφικό βάρος, αν και είναι σίγουρο ότι οι φρικιαστικές σκηνές θα κάνουν το στομάχι κόμπο. Στα «συν», το γεγονός ότι οι σκηνές με την κακοποίηση των ζώων και τη σφαγή τους είναι πέρα για πέρα αληθινές.
Στα «ψιλά», η ταινία κατασχέθηκε από τον εισαγγελέα αμέσως μετά την πρεμιέρα της στο Μιλάνο και ο Deodato κατηγορήθηκε για φόνο! Και έπρεπε να παρουσιαστούν οι ηθοποιοί του στο δικαστήριο για να πειστούν οι δικαστές ότι ήταν ακόμα αρτιμελείς και εν ζωή…
«Guinea Pig: Flower of Flesh and Blood» (1985)
Βασισμένη σε ιστορίες ιαπωνικού μάνγκα, η απευθείας γυρισμένη σε βίντεο ταινία παρέχει χορταστικές ματιές στη ζωή ενός ψυχοπαθούς. Παρά την παιδιάστικη πλοκή και τα μόλις 42 λεπτά της διάρκειάς του, το φιλμ δεν είναι παίξε-γέλασε και σίγουρα όχι για τον καθένα. Ο διεστραμμένος φονιάς απαγάγει μια γυναίκα και την οδηγεί στο ησυχαστήριό του, όπου ντυμένος σαμουράι τη διαμελίζει αργά και βασανιστικά, απολαμβάνοντας κάθε στιγμή της αποτρόπαιης διαδικασίας, όπως φυσικά και οι δημιουργοί. Η έλλειψη μάλιστα πλοκής αλλά και αιτιάσεων για όλη αυτή τη βαρβαρότητα λειτουργεί υπέρ του τρόμου.
Παρά το γεγονός ότι τα «Guinea Pig» είναι μια σειρά 7 αιματοβαμμένων ταινιών, είναι η συγκεκριμένη -και δεύτερη- απόπειρα που έκλεψε όλη τη δόξα, αναγκάζοντας τους κριτικούς που άντεξαν να τη δουν ως το τέλος να την αποκαλέσουν «πορνό βασανισμού». Το γεγονός μάλιστα ότι παρομοιάζει με αληθινότατη ταινία σναφ έκανε τον Τσάρλι Σιν, όταν την πρωτοείδε σε βιντεοκασέτα στις αρχές της δεκαετίας του 1990, να επικοινωνήσει με το FBI!
«August Underground’s Mordum» (2003)
Αναμφίβολα η πιο απεχθής και κατακριτέα ταινία της λίστας μας, η τριλογία σναφ ταινιών του Fred Vogel είναι όσο πιο αληθοφανής παίρνει. Θα μπορούσες άνετα να μπερδέψεις το δεύτερο αυτό μέρος της ανατριχιαστικής τριλογίας με αυθεντικό εγκληματικό υλικό, τόσο γνήσιο μοιάζει. Από τo πρώτο λεπτό μέχρι το τέλος, κάθε σκηνή είναι σκοτεινή, μαύρη, διεστραμμένη και πρωτόγνωρα σαδιστική και βίαιη.
Η πλοκή και πάλι απουσιάζει, αν και λειτουργεί υπέρ του τρόμου, καθώς το χάος που αναδίδει δεν έχει καμία αναφορά στον κόσμο της λογικής. Μια ομάδα ψυχοπαθών απολαμβάνει πράξεις ακρωτηριασμού, βιασμού, βασανισμού και διαμελισμού, αλλά και αιμομιξίας. Οι δημιουργοί έκαναν πολύ κόπο να την κάνουν να μοιάζει με αληθινό σναφ, με την εγκληματική αυθεντικότητά της να μη γνωρίζει όρια: ευνουχισμοί, ανθρωποφαγία, ακόμα και κανιβαλισμό καλυμμένου με σκουλήκια νηπίου θα δει όποιος μπορέσει να κρατήσει την ψυχραιμία και την οργή του…
«A Serbian Film» (2010)
Όταν έκανε το ντεμπούτο της σε μια σειρά από θεματικά φεστιβάλ της οικουμένης, η ακραία άρρωστη ταινία του Srdan Spasojevic έλαβε αμέσως από το κοινό τον τιμητικό για το κινηματογραφικό είδος χαρακτηρισμό ως το φιλμ «που είναι αφόρητο για τον σαδισμό του». Ταυτοχρόνως, οι ιδιαίτεροι σινεφίλ προειδοποιούσαν: «Προσέξτε τη σκηνή με τον βιασμό του μωρού»!
Το γεγονός και μόνο ότι αυτές οι δύο λέξεις συνδυάζονται στην ίδια πρόταση πρέπει να είναι αρκετό για να περιγράψει την αθλιότητα του περιεχομένου του. Η ταινία παρακολουθεί έναν ξεφτισμένο πορνοστάρ που πιάνει δουλειά σε μια κανονική ταινία (παρά το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης τον θέλει για την «πανίσχυρη στύση» του!), για να ανακαλύψει έντρομος ότι στο ορφανοτροφείο που θα γυριστεί η ταινία είναι φυλακισμένα μικρά παιδιά. Όσο για τον σκηνοθέτη, είναι δημιουργός ταινιών παιδικής πορνογραφίας.
Κρατώντας τον όμηρο λοιπόν και ναρκώνοντάς τον με ένα διεγερτικό αέριο, ο πρωταγωνιστής είναι υποχρεωμένος για να γλιτώσει να βιάσει, να ακρωτηριάσει και να βασανίσει ό,τι κινείται, μικρά παιδιά εν προκειμένω. Γεμάτο με ανατριχιαστικές σκηνές παιδικής κακοποίησης και σοδομισμού, σε κάνει να αναρωτιέσαι για την ψυχική κατάσταση του σκηνοθέτη αλλά και τους λόγους για τη δημιουργία ενός τόσο γκροτέσκου αλλά και ρεαλιστικότατου αχταρμά. Όρια δεν γνωρίζει, καθώς έσπασε ακόμα και το ταμπού του βιασμού νεογέννητου, και απολαμβάνει αυτάρεσκα κάθε στιγμή παιδοφιλίας, γεγονός που έκανε τις αρχές να την απαγορεύσουν σε Νορβηγία, Ισπανία, Φινλανδία, Πορτογαλία, Γαλλία, Γερμανία, Αυστραλία, Μαλαισία, Σιγκαπούρη και οπουδήποτε αλλού βασικά εκτός Σερβίας…
Στη χώρα μας, ο σέρβος σκηνοθέτης έφερε την ταινία του στο φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας το 2010, πυροδοτώντας κύματα διαμαρτυρίας αλλά και παθιασμένες εκκλήσεις στον τότε υπουργό Πολιτισμού Παύλο Γερουλάνο να αποσύρει την ταινία. Το φιλμ παρουσιάστηκε κανονικά στο πρόγραμμα του φεστιβάλ, αν και δεν βρήκε διανομή στις ελληνικές αίθουσες…
«Σαλό» (1975)
Οι παζολινικές «120 Μέρες στα Σόδομα» έχουν ό,τι και όλες οι παραπάνω, γερές δόσεις βίας, βασανιστηρίων και σεξουαλικής κακοποίησης δηλαδή, αν και εδώ μιλάμε για ένα από τα παγκόσμια διαμάντια του σινεμά και το σοβαρότερο αντιφασιστικό φιλμ όλων των εποχών! Τέσσερις διεφθαρμένοι ιταλοί φασίστες απαγάγουν 18 αγόρια και κορίτσια στην εφηβεία τους και τα κρατούν αιχμάλωτα σε μια έπαυλη κοντά στο Σαλό, όπου και υπόκεινται σε όλων των λογιών τα βασανιστήρια και την κακοποίηση, έτσι όμως μας τα έχει παραδώσει η αρρωστημένη πένα του Μαρκήσιου ντε Σαντ.
Στο μενού της φρίκης περιλαμβάνεται ακόμα και κοπροφαγία, με τον σοδομισμό, τον πόνο και τη βία να διαρκεί για 120 μέρες, αν και η πραγματική διάρκεια του κομψοτεχνήματος του Παζολίνι είναι η αιωνιότητα. Η κακοποίηση και ο ακρωτηριασμός ανήλικων παιδιών εξασφάλισε στο «Σαλό» τον τίτλο μιας από τις πιο διεστραμμένες ταινίες όλων των εποχών, αν και ο σκοπός εδώ δεν ήταν το σοκ για το σοκ, αλλά ο καυτηριασμός της διχαλωτής φασιστικής ιδεολογίας και η καταγγελία της διαφθοράς και της παρακμής του μουσολινικού καθεστώτος. Εννοείται ότι απαγορεύτηκε σε πλειάδα χωρών στην εποχή της, αν και στην Αυστραλία παρέμεινε λογοκριμένη για τουλάχιστον δύο δεκαετίες, ενώ στην Αγγλία πρωτοπαίχτηκε στην αυθεντική της εκδοχή μόλις το 2010! Πόση κατάπτωση και παρακμή μπορεί να αντέξει ο ανθρώπινος νους, αναρωτιέται ο Πιερ Πάολο Παζολίνι χαρίζοντάς μας ένα από τα κομψοτεχνήματα της τέχνης που ονομάσαμε κινηματογράφο…
Πηγή: http://www.newsbeast.gr
