Είναι η στιγμή που κανένας γονιός δεν θέλει να ζήσει και αισθάνεται τον κρύο ιδρώτα να στάζει και μόνο στην ιδέα!
Τι γίνεται όμως αν το σενάριο γίνει πραγματικότητα και το παιδί σας «τσακώσει» την ώρα που κάνετε σεξ; Του λέτε την αλήθεια, λέτε ψέματα ή κάνετε σαν να μην έγινε ποτέ τίποτα; Επιπλέον η ηλικία παίζει ρόλο;
Ο Στηβ και η Λάουρα νόμιζαν ότι τα παιδιά κοιμόντουσαν. Έλειπαν και οι δύο σε επαγγελματικό ταξίδι και είχαν πολλές μέρες να βρεθούν. Το ένα έφερε το άλλο και ξέχασαν να κλειδώσουν την πόρτα του υπνοδωματίου τους. Όπως αποδείχθηκε δεν τους βγήκε σε καλό αφού δεν έλειψαν μόνο ο ένας στον άλλον αλλά και στον 8χρονο γιο τους Τζέιμς, ο οποίος θέλησε να τους επισκεφτεί κατά τη διάρκεια της νύχτας και να κουλουριαστεί μαζί τους στο κρεβάτι. Και μπήκε χωρίς να χτυπήσει την πόρτα, φυσικά.
Στεκόταν στην πόρτα για τρία ολόκληρα δευτερόλεπτα (ένα, δύο, τρία, χίλια) που στους γονείς φυσικά φάνηκε μια αιωνιότητα. Το παιδί είδε τους γονείς του όπως ποτέ δεν τους είχε ξαναδεί και φυσικά όταν έγινε αντιληπτός από τους ίδιους είχαν ήδη περάσει κάμποσα δευτερόλεπτα. Πως μπορεί να διαχειριστεί κανείς μια τέτοια κατάσταση;
Η απάντηση εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το γεγονός εάν έχετε ήδη μοιραστεί κάποιες πληροφορίες αναφορικά με το σεξ με το παιδί σας. Εάν για παράδειγμα ένα παιδί έχει κάνει πολύ λίγες συζητήσεις ή δεν έχει καθόλου μιλήσει με τους γονείς του για το σεξ και τη σεξουαλικότητα, τότε προφανώς η αντίδρασή του θα είναι αρνητική.
Σε κάθε περίπτωση, εάν αυτό το άβολο σκηνικό γίνει πραγματικότητα εσείς ως γονείς πρέπει εκείνη τη στιγμή να διατηρήσετε την ψυχραιμία σας και να πείτε με ήρεμη φωνή ότι η μαμά και ο μπαμπάς έχουν μια στιγμή ιδιωτική και θα ήταν καλύτερο να μείνουν για λίγο μόνοι.
Ύστερα πρέπει να βεβαιωθείτε για το τι ακριβώς είδε το παιδί σας – ή τι νομίζει ότι είδε – και να το ρωτήσετε και να το καθησυχάσετε σχετικά με ότι έχει συμβεί. Για παράδειγμα, αν το παιδάκι σας είναι μόλις 3 ετών και βρεθείτε σε μια τέτοια κατάσταση, μπορεί εκείνο να αναρωτιέται αν κάποιος από τους 2 σας έχει χτυπήσει (με βάση τους ήχους και την στάση), γι’ αυτό πρέπει οπωσδήποτε να το καθησυχάσετε. Από την άλλη ένα 5χρονο παιδάκι θα θέλει μια πιο επιστημονική εξήγηση και θα προσπαθεί να εξιχνιάσει τι ακριβώς ήταν αυτό που είδε. Ένα 8χρονο παιδί μπορεί να αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν κάτι τέτοιο να αρέσει στους γονείς του ενώ ένα 12χρονο παιδί που προφανώς είναι και πιο υποψιασμένο, το πιθανότερο είναι κι εκείνο να ντραπεί και να φύγει πατώντας στις μύτες των ποδιών του!
Αυτό πάντως που πρέπει πάντως να έχετε κατά νου, ακόμα κι αν δεν βρεθείτε ποτέ σε αυτή την άβολη θέση, είναι ότι όσο τα παιδιά μεγαλώνουν επεξεργάζονται τις πληροφορίες σχετικά με το σεξ από παντού – με τους φίλους τους, από το διαδίκτυο, την τηλεόραση – σταδιακά και κλιμακωτά. Αυτό σημαίνει ότι αν ένα παιδί όπως ο James δει τους γονείς του να κάνουν σεξ, ναι μεν θα αισθανθεί έκπληξη αλλά στην πραγματικότητα ήδη θα γνωρίζει ότι μερικές φορές οι γονείς εκφράζουν την αγάπη και την τρυφερότητά που έχουν ο ένας με τον άλλον με το φιλί και κατ’ επέκταση με το σεξ. Προσφέρετε στα παιδιά σας μια σταθερή ροή της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης ώστε αν ποτέ συμβεί στην πράξη η επίφοβη «πρωταρχική σκηνή» δεν θα είναι τόσο μα τόσο άβολα και αμήχανα τα πράγματα….
Πηγή: http://www.baby.gr
Η εμφάνιση των σοβαρών ασθενειών ανάλογα με το φύλο και την δεκαετία ζωής του ανθρώπου, παρουσιάζεται σε ένα πρακτικό εγχειρίδιο, αποτυπώνοντας τους "κινδύνους" από την ηλικία των 20 ετών έως και τα 70.
Κίνδυνοι στα 20:
Γυναίκες
Μελάνωμα:
-η σημαντικότερη μορφή καρκίνου σε ενήλικες από 25-29
-η 2η πιο συνηθισμένη μορφή καρκίνου σε νέους από 15-25
HPV (ιός των ανθρώπινων θηλωμάτων): η σημαντικότερη μορφή καρκίνου του τραχήλου
Υψηλή χοληστερόλη: μπορεί να ξεκινήσει από τα 20 σας
Καρκίνος του μαστού: οι νεαρές οι γυναίκες με οικογενειακό ιστορικό έχουν όλο και πιο υψηλό κίνδυνο
Έλεγχος:
ετήσιος δερματολογικός έλεγχος για σημάδια για καρκίνο του δέρματος
ετήσιες γυναικολογικές εξετάσεις και τεστ ΠΑΠ
μέτρηση πίεσης σε κάθε επισκεψη στον γιατρό
εξετάσεις χοληστερίνης κάθε 5 χρόνια, ξεκινότας από τα 20
Άνδρες
Μελανωμα: H συχνότητα στους άνδρες αυξάνεται κατά 3,1% ετησίως
Καρκίνος των γενητικών οργάνων: συνήθως εμφανίζεται σε άνδρες ηλικίας μεταξύ 20-39
Υψηλή χοληστερόλη: πρόδρομος των καρδιακών νοσημάτων
Έλεγχος:
ετήσιος δερματολογικός έλεγχος για σημάδια για καρκίνο του δέρματος
εξετάσεις χοληστερίνης κάθε 5 χρόνια, ξεκινότας από τα 20
εξετάσεις γεννητικών οργάνων μετά τα 20 χρόνια
Κίνδυνοι στα 30:
Γυναίκες
Καρκίνος του τραχήλου: Νο1 καρκίνος σε γυναίκες ηλικίας μεταξύ 30-40
Καρκίνος του μαστού: αυξημένη συχνότητα εμφάνισης σε υψηλού κινδύνου οικογενειακό ιστορικό σε ηλικίες άνω των 40
Διαβήτης τύπου 2: το 18% των γυναικών άνω των 30 έχουν διαβήτη τύπου 2
Έλεγχος:
Ετήσιος γυναικολογικός έλεγχος και τεστ ΠΑΠ, για τυχών ανωμαλίες του τραχήλου
Εξετάσεις μαστού και μαστογρφίες, ειδικά σε γυναίκες με καρκίνο του μαστού στο οικογενειακό τους ιστορικό
Εξετάσεις αίματος σακχάρου κάθε 5 χρόνια και ετησίως εάν πρόκειται για υπέρβαρους
Άνδρες
Διαβήτης τύπου 2: το 20% των ανδρών άνω των 30 έχουν διαβήτη τύπου 2
Καρκίνος των γενητικών οργάνων: περίπου το 15% των καρκίνων σε άνδρες ηλικιών μεταξύ 30-40
Μελάνωνμα: το 11% των καρκίνων σε άνδρες άνω των 30
Καρκίνος του παχέως εντέρου: το 10% των καρκίνων σε άνδρες ηλικιών μεταξύ 30-40
Καρδιακά νοσήματα: Νο1 αίτιο θανάτου σε άνδρες άνω των 35
‘Ελεγχος
Εξετάσεις αίματος σακχάρου κάθε 5 χρόνια και ετησίως εάν πρόκειται για υπέρβαρους
Εξετάσεις χοληστερίνης κάθε 5 χρόνια
Ετήσιος έλεγχος γενητικών οργάνων
Έλεγχος παχέως εντέρου και προστάτη σε περιπτώσεις υψηλού κινδύνου
Κίνδυνοι στα 40:
Γυναίκες
Καρδιακά νοσήματα: Νο1 αίτιο θανάτου σε γυναίκες ηλικιών μεταξύ 40-50
Καρκίνος μαστού: Νο1 καρκίνος σε γυναίκες ηλικιών μεταξύ 40-50
Καρκίνος στις οωθήκες: πιο σύνηθες μετά τα 40
Έλεγχος
Έλεγχος πυκνότητας οστών κάθε 3 χρόνια σε περίπτωση κινδύνου οστεοπόρωσης
Ετήσια μαστογραφία για όλες τις γυναίκες
Συνέχιση εξέτασης αίματος σακχάρου και χοληστερίνης ετησίως για τον εντοπισμό ή την πρόληψη καρδιακών νοσημάτων
Έλεγχος οωθηκών για την προεμμηνοπαυσιακη κάθε 3 χρόνια
Άνδρες
Καρδιακά νοσήματα: οι άνδρες άνω των 40 έχουν 3 φορές μεγαλύτερες πιθανότητες από τις γυναίκες άνω των 40
Καρκίνος του παχέως εντέρου: περίπου το 40% των καρκίνων σε άνδρες άνω των 40
Καρκίνοι ανδρών:
-άνδρες άνω των 45 ή με οικογενειακό ιστορικό είναι σε υψηλότερο κινδύνο για την εμφάνιση καρκίνου του προστάτη
-υπάρχει αύξηση του κινδύνου για καρκίνο των γενητικών οργάνων
Έλεγχος
Εξέτασης αίματος σακχάρου κάθε 3 χρόνια
Έλεγχος για καρδιακά νοσήματα κάθε 5 χρόνια και ετησίως σε άτομα υψηλού κινδύνου
Έλεγχος χοληστερίνης ετησίως
Συνέχιση ετήσιας εξέτασης για καρκίνο του δέρματος
Εξετάσεις προστάτη σε άτομα υψηλού κινδύνου ή αν εμφανίζονται συμπτώματα όπως δυσκολία στην ούρηση ή πυελικό πόνο
Κίνδυνοι στα 50:
Γυναίκες
Οστεοπόρωση: οι μισές γυναίκες άνω των 50 σπάνε κάποιο οστό κατά τη διάρκεια της οστεοπόρωσης
Καρκίνος του παχέος εντέρου: ο 2ος πιο θανατηφόρος καρκίνος για γυναίκες
Καρκίνος στις οωθήκες: πιο σύνηθης σε γυναίκες άνω των 50
Καρδιακά νοσήματα: Νο1 θανατηφόρα ασθένεια σε γυναίκες άνω των 50
Εγκκεφαλικό: το 65% των εγκεφαλικών συμβαίνουν πριν από τα 65
Έλεγχος
Ελεγχος πυκνότητας οστών κάθε 3 χρόνια
Ελεγχος παχέους εντέρου κάθε 5 χρόνια
Έλεγχος οωθηκων κάθε 3 χρόνια
Εξέταση για στεφανιαία νόσο
Σύνεχιση ετήσιου δερματολογικού ελέγχου, μαστογραφιών, τεστ ΠΑΠ και εξέταση πυελού
Άνδρες
Καρδιακή νόσος: No1 θανατηφόρα ασθένεια για άνδρες άνω των 50
Καρκίνος του προστάτη:
-σε υψηλό κίνδυνο είναι άνδρες ανω των 50
-1 στους 38 άνδρες μεταξύ ηλικιών 50-59 πρόκειται να εμφανίσουν καρκίνο του προστάτη
Καρκίνος του παχέος εντέρου:
-το 13% αυτού του καρκίνου διαγιγνώσκεται σε ηλικίες μεταξύ 45-54
-το 20% διαγιγνώσκεται σε ηλικίες μεταξύ 54-60
Εγκεφαλικό:
-το 25% των εγκεφαλικών εμφανίζονται πριν τα 65
- ο κίνδυνο εγκεφαλικών επεισοδίων υπερδιπλασιάζεται κάθε δεκαετία μετα τα 55
Έλεγχος
Εξετάσεις προστάτη κάθε 3 χρόνια και ετησίως σε άτομα υψηλού κινδύνου
Ετήσιες εξετάσεις χοληστερίνης
Συνέχιση ετήσιου ελέγχου γενητικών οργάνων
Ελεγχος παχέους εντέρου κάθε 3 χρόνια και ετησίως σε άτομα υψηλού κινδύνου
Κίνδυνοι στα 60:
Γυναίκες
Οστεοπόρωση: 1 στις 2 γυναίκες θα υποφέρουν από κάποιο ράγισμα
Καρκίνος του παχέος εντέρου: εμφανίζεται μετά τα 60
Εγκεφαλικό: το 75% των εγκεφαλικών επεισοδίων εμφανίζονται μετα τα 65
Καρδιακή νόσος: Νο1 θανατηφόρα ασθένεια σε γυναίκες ανω των 60
Έλεγχος
Ελεγχος παχέους εντέρου κάθε 3 χρόνια
Εξέταση κολονοσκόπησης κάθε 5 χρόνια
Ελεγχος πυκνότητας οστών κάθε 2-3 χρόνια
Τα παρακάτω θα πρέπει να εξετάζονται ετησίως:
-μαστογραφία
-εξέταση πυελού
-Τεστ ΠΑΠ
-εξέταση για στεφανιαία νόσο
Άνδρες
Καρκίνος προστάστη: 1 στους 15 άνδρες ηλικιών 60-65 αναπτύσσουν αυτόν τον καρκίνο
Καρκίνος του παχέος εντέρου:
-το 20% διαγιγνώσκεται μεταξύ των ηλικιών 60-64
-το 24% διαγιγνώσκεται μεταξύ των ηλικιών 65-70
Εγκεφαλικό: το 75% εμφανίζεται μετά τα 65
Ελεγχος
Όλα τα παρακάτω θα πρέπει να επαναλμβάνονται ετησίως:
-έλεγχος χοληστερίνης
-εξέταση για στεφανιαία νόσο
-εξέταση προστάτη
Εξέταση παχέως εντέρου κάθε 3 χρόνια
Είτε στα 20 είτε στα 70, η πρόληψη είναι το κλειδί για την διατήρηση της υγείας και της ζωτικώτητας. Ακολουθείστε αυτόν τον απλό οδηγό ώστε να συντηρήσετε την καλή σας υγεία και τη γαλήνη σας από τα τα χρόνια της νεότητας μεχρι την τρίτη ηλικία.
Η άγνωστη ιστορία του Ν. Γλέζου, αδελφού του Μανώλη.
«Γλυκέ μου, εσύ δεν χάθηκες, μέσα στις φλέβες μου είσαι. Γιε μου, στις φλέβες ολουνών, έμπα βαθειά και ζήσε».
Με αυτούς τους στίχους του Γιάννη Ρίτσου ξεκινάει το αφιέρωμα στον Νίκο Γλέζο, τον μικρότερο αδερφό του Μανώλη που εκτελέστηκε στις 10 Μαΐου του 1944 στο σκοπευτήριο της Καισαριανής από τους Γερμανούς, μετά από φρικτά βασανιστήρια, η εφημερίδα Real News.
Γιος του Ναξιώτη Νίκου Γλέζου και της Ανδρομάχης Ναυπλιώτη, δασκάλας από την Πάρο, ο Νίκος γεννήθηκε στην Πάρο και στην αντίσταση είχε ψευδώνυμο «Φωκάς». Ψευδώνυμο που το είχε εμπνευστεί από μια περιοχή του νησιού στο οποίο γεννήθηκε και μεγάλωσε.
Στο δισέλιδο αφιέρωμα η εφημερίδα αναφέρεται σε όλη την πορεία του, στην απίστευτη γενναιότητα του, στον μαρτυρικό του θάνατο, αλλά και στην λήθη που σκέπασε την προσφορά του.
Όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα, ο Μανώλης ήταν αυτός που αναγνώρισε τη ζώνη και το πουλόβερ του Νίκου αλλά και το κάταγμα στο πόδι κατά την εκταφή των εκτελεσμένων νεκρών στο Γ’ Νεκροταφείο Αθηνών.
Η μητέρα του μάλιστα θεωρούσε υπεύθυνο τον εαυτό της για τον χαμό του Νίκου κι έλεγε πως έπρεπε να είναι κοντά του για να μην τον πιάσουν.
Ο Νίκος Γλέζος συνελήφθη στις 13 Απριλίου του 1944 γιατί είχε γράψει σε έναν τοίχο «Ελευθερία ή Θάνατος».
Βασανίστηκε στο κολαστήριο της οδού Μέρλιν και μετά στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου. Παρόλα αυτά δεν μαρτύρησε τίποτα ενώ όλοι τον θυμούνται να χαμογελάει. Δέκα του Μάη τον μετέφεραν με ένα καμιόνι στην Καισαριανή και στο δρόμο θυμήθηκε πως είχε ξεχάσει να ειδοποιήσει τη μάνα του και τους δικούς του. Έβγαλε λοιπόν τον σκούφο του, πήρε ένα μολύβι μελανί και πάνω στην άσπρη φόδρα έγραψε ένα σπαρακτικό σημείωμα.
Πολλοί τον θυμούνται να μεθάει από θυμό όταν έβλεπε Γερμανούς με στολές και μπότες. Να τους σαρκάζει και να αψηφά τον κίνδυνο ενώ άλλος σύντροφός του θυμάται ότι τον Σεπτέμβρη του 1943 ο Νίκος έπαιρνε τα όπλα από τους Ιταλούς που παραδίδονταν και τα έκρυβε σε σωρούς. Άλλος θυμάται ότι δεν έβλεπε καλά, ότι είχε γυαλιά αλλά δεν τα φορούσε ποτέ.
Πάντως αυτό στο οποίο συμφωνούν όλοι ήταν ότι ο Νίκος Γλέζος είχε κάνει τον αγώνα κομμάτι της ζωής του και ότι είχε μια ανεξάντλητη εφευρετικότητα αφήνοντας έκθαμβους τους πάντες.
Πηγή: http://www.newsbeast.gr
Θεωρίες συνωμοσίας και άλλα σενάρια γύρω από την εκτέλεση του ηγέτη της αλ-Κάιντα.
Με το που δολοφονείται ο διαβόητος τρομοκράτης στην επιχείρηση-αστραπή του αμερικανικού στρατού, ο πρόεδρος Ομπάμα επιβεβαιώνει το γεγονός και πανηγυρισμοί ξεσπούν έξω από τον Λευκό Οίκο και το «Σημείο Μηδέν» της Νέας Υόρκης.
Μια ευέλικτη ομάδα αμερικανών πεζοναυτών κάνει επιδρομή στο κατάλυμα που κρυβόταν ο φερόμενος ως αρχιτέκτονας της επίθεσης στους Δίδυμους Πύργους, στην κοιλάδα Αμποταμπάντ του Πακιστάν, την Κυριακή 2/5/2011, και κατά την ανταλλαγή πυροβολισμών σκοτώνεται ο μπιν Λάντεν, με το πτώμα του να κρατείται από τις αμερικανικές Αρχές, σε αυτό που ο Ομπάμα θα αποκαλούσε «το σημαντικότερο επίτευγμα μέχρι σήμερα στην προσπάθεια του έθνους μας να νικήσει την αλ-Κάιντα».
Κάποιοι ωστόσο δεν βιάζονται να πανηγυρίσουν. Τα συνωμοσιολογικά σενάρια παίρνουν κυριολεκτικά φωτιά τροφοδοτώντας τη φαντασία των πλέον σκεπτικών: και είναι ακριβώς οι ασαφείς και αμφιλεγόμενες πτυχές των συνθηκών εξόντωσης του μπιν Λάντεν που επιτρέπουν περιθώρια συζήτησης και αμφισβήτησης.
Γιατί δεν υπάρχει φωτογραφία με τη σορό του τρομοκράτη; Πετάχτηκε το πτώμα του πράγματι στη θάλασσα; Χρησιμοποίησαν όντως τον εγκέφαλο της αδερφής του για να τον ταυτοποιήσουν; Τι έδειξε το τεστ DNA; Και, κυρίως, πού είναι οι αποδείξεις;
Ας ρίξουμε λοιπόν μια κοντινότερη ματιά στα θέματα που πυροδοτούν τον σκεπτικισμό και τις αντιρρήσεις των προσώπων που στέκονται με κριτική διάθεση στη δολοφονία του ηγέτη της αλ-Κάιντα.
Θεωρίες συνωμοσίας ή όχι, εσείς αποφασίζετε...
Υγρός τάφος ή...
Σύμφωνα με τις πληροφορίες που δόθηκαν στη δημοσιότητα, η σορός του μπιν Λάντεν μεταφέρθηκε από το Πακιστάν στο Αφγανιστάν για να υποστεί ανάλυση DNA. Το πτώμα του ρίχτηκε κατόπιν στην ευρύτερη περιοχή της βόρειας Αραβικής Θάλασσας, σύμφωνα πάντα με τους αμερικανούς αξιωματούχους. Γιατί συνέβη αυτό; Αν πιστέψουμε τους ισχυρισμούς της κυβέρνησης των ΗΠΑ, οι ιθύνοντες δεν ήθελαν να θαφτεί το πτώμα του ηγέτη της αλ-Κάιντα για να μην ηρωοποιηθεί, προτιμώντας να εξαφανίσουν για πάντα τη σορό του από προσώπου γης. Το ακριβές σημείο απόθεσης του πτώματος δεν έγινε ποτέ γνωστό, με την αστραπιαία ταχύτητα της επιχείρησης «εξαφάνισης» του μπιν Λάντεν να πυροδοτεί τις πρώτες θεωρίες. Προς τι τόση βιασύνη;
Έλλειψη φωτογραφικού ντοκουμέντου
Είναι φυσικά και το μείζον θέμα της έλλειψης φωτογραφικού ντοκουμέντου από το πτώμα του Οσάμα. Η πασίγνωστη φωτογραφία που αποδεικνύει τον θάνατο του «εγκεφάλου» της αλ-Κάιντα κάνει τον γύρο του κόσμου, για να βγει κατόπιν το CNN και να τη χαρακτηρίσει πλαστή. Ποιος να πιστέψει όμως ότι ο χαμός του μπιν Λάντεν δεν συνοδεύτηκε από αποδεικτικά βίντεο και φωτογραφίες, όπως σε άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις, σαν τον απαγχονισμό του Σαντάμ Χουσεΐν; Σύμφωνα με αξιωματούχους του Πενταγώνου, φωτογραφίες του νεκρού Οσάμα υπάρχουν, αυτές ωστόσο που κυκλοφόρησαν ευρέως στο Διαδίκτυο είναι προϊόν φωτομοντάζ. Γιατί όμως δεν δημοσιεύτηκε ούτε ένα φωτογραφικό στιγμιότυπο, την ίδια στιγμή που ακόμα και οι νεκροί γιοι του Σαντάμ παρέλαζαν στο Internet επί μέρες; Η επίσημη εκδοχή της αμερικανικής κυβέρνησης -όπως δηλώθηκε τουλάχιστον στο CNN- είναι ότι στις φωτογραφίες που υπάρχουν το πρόσωπο του Οσάμα είναι αγνώριστο από εκτεταμένο τραύμα στο κεφάλι από σφαίρα, την ίδια στιγμή που οι φωτογραφίες θεωρούνται αποκρουστικές για να κυκλοφορήσουν δημόσια. Οι εικόνες δεν δημοσιεύονται ποτέ...
Επέτειος του «Αποστολή Εξετελέσθη»
Η επιχείρηση εξόντωσης του Οσάμα μπιν Λάντεν συνέπεσε με την 8η επέτειο του περίφημου λόγου που εκφώνησε ο πρόεδρος Τζορτζ Μπους και έμεινε στα χρονικά ως «Mission Accomplished». Για κάποιους, η σύμπτωση δεν είναι σύμπτωση, αλλά μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δείξει η Αμερική στον λαό της ότι 10 χρόνια μετά την επίθεση στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου (11/9/2001), ο ενορχηστρωτής του τρομοκρατικού χτυπήματος είναι πλέον νεκρός. Αποστολή εξετελέσθη δηλαδή...
Το βίντεο ομολογίας του χτυπήματος στους Δίδυμους Πύργους
Ας μην ξεχνάμε ότι ο μπιν Λάντεν αρνήθηκε οποιαδήποτε συμμετοχή αυτού και της οργάνωσής του στα αιματηρά γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου στη Νέα Υόρκη: «Θέλω να διαβεβαιώσω τον κόσμο ότι δεν σχεδίασα εγώ τις πρόσφατες επιθέσεις, οι οποίες φαίνονται να έχουν οργανωθεί από ανθρώπους που είχαν τους δικούς τους λόγους», ισχυρίζεται σε δήλωση στον τηλεοπτικό σταθμό Al Jazeera. Ο πρόεδρος Μπους ωστόσο δεν θέλει να ακούσει τίποτα: «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι ο βασικός ύποπτος. Δεν υπάρχει αμφιβολία». Λίγο αργότερα μάλιστα το Πεντάγωνο θα δώσει στη δημοσιότητα δικό του βίντεο με άνθρωπο που ομολογεί την οργάνωση του χτυπήματος στο Κέντρο Εμπορίου, με την κυβέρνηση Μπους να φαίνεται πεπεισμένη ότι ο άγνωστος είναι ο μπιν Λάντεν, παρά το γεγονός ότι δεν είναι ξεκάθαρο. Πολλοί βλέπουν πίσω από το βίντεο ενορχηστρωμένη προσπάθεια της κυβέρνησης να κερδίσει την κοινή γνώμη...
Κρυμμένος σε κοινή θέα
Παρά το γεγονός ότι ήταν ένας από τους πλέον καταζητούμενους ανθρώπους του κόσμου, με τον ίδιο να διαφεύγει μαεστρικά τη σύλληψη για μια σχεδόν δεκαετία από το διεθνές ανθρωποκυνηγητό που εξαπολύθηκε εναντίον του, ο Οσάμα ζούσε αμέριμνα στην πολυτελή κατοικία της κοιλάδας Αμποταμπάντ του Πακιστάν, αρκετά κοντά στην πρωτεύουσα της χώρας, κάτω κυριολεκτικά από τις μύτες των Αρχών. «Πώς μπορούσε να ζει μέσα στη χλιδή στη βίλα του και να περνά απαρατήρητος;», θα διαμαρτυρηθεί ο αμερικανός γερουσιαστής Lindsey Graham, την ίδια στιγμή που ο πρεσβευτής του Πακιστάν στις ΗΠΑ θα σπεύσει να δηλώσει για το γεγονός ότι η κυβέρνησή του «δεν είχε την παραμικρή ιδέα» ότι ο ηγέτης της αλ-Κάιντα κρυβόταν στη χώρα του...
Η περιπέτεια του DNA
Ακόμα και ο πρόεδρος Ομπάμα στο διάγγελμά του για τον θάνατο του Οσάμα παρέλειψε βολικά να αναφερθεί σε οποιοδήποτε φωτογραφικό ντοκουμέντο ή τεστ DNA, παρά το γεγονός ότι γνώριζε αναμφίβολα ότι ο κόσμος αξίωνε αποδείξεις. Την επόμενη μέρα ωστόσο η αμερικανική κυβέρνηση επανέρχεται και διά στόματος υπευθύνου Τύπου στον σταθμό ABC News «δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι αυτός». Κυβερνητικοί αξιωματούχοι παρελάζουν από τα κανάλια και δηλώνουν ότι είναι «99,9% σίγουροι» ότι ο άντρας που έπεσε νεκρός στο Πακιστάν είναι ο μπιν Λάντεν. Αναφέρουν συμπληρωματικά ότι φωτογραφική ανάλυση της CIA ταυτοποίησε φυσικά χαρακτηριστικά, όπως το ακριβές ύψος του Οσάμα. Ήταν ωστόσο και το τεστ DNA, απ' όπου άντλησε η κυβέρνηση τη σιγουριά της, με δείγμα υλικού από το πτώμα της αδελφής του μπιν Λάντεν και άλλων συγγενών του να ταιριάζει με το αντίστοιχο του εξτρεμιστή τρομοκράτη, έστω και κατά «99,9%» . Οι αποδείξεις κρατήθηκαν βέβαια και πάλι στο ντουλάπι της κυβέρνησης, με τους μεγαλύτερους δημοσιογραφικούς οργανισμούς και τις παγκόσμιες ενώσεις Τύπου να καλούν για μερική τουλάχιστον κυκλοφορία οποιουδήποτε στοιχείου που θα αποδείκνυε τον θάνατο του ηγέτη της αλ-Κάιντα. Μάταια όμως...
Αν είναι παρελθόν ο μπιν Λάντεν; Καλή ερώτηση...
Μια από τις κορυφαίες πολιτικές φυσιογνωμίες του 20ού αιώνα αποκαλύπτεται.
Ο ηγέτης της Κούβας άφησε το στίγμα του στη διεθνή πολιτική σκηνή για περισσότερο από μισό αιώνα, διαδραματίζοντας κεφαλαιώδη ρόλο στις εξελίξεις που σημάδεψαν το νησί.
Ως ένα από τα οικουμενικά σύμβολα της επανάστασης και του ένοπλου αγώνα, ο Κάστρο έμελλε να γίνει προοδευτικά και ένα από τα πλέον αμφιλεγόμενα πρόσωπα του 20ού αιώνα.
Χάρη στον -δικής του έμπνευσης και εκτέλεσης- ανταρτοπόλεμο κατά της χούντας του δικτάτορα Batista, το καθεστώς ανατρέπεται και ο Φιντέλ ορκίζεται πρωθυπουργός, με τη χώρα να του χρωστά σαφώς την επιστροφή στη δημοκρατική διακυβέρνηση.
Ο Κάστρο εκτελεί τα καθήκοντά του μέχρι και το 1976, όταν λόγω των στενών πλέον σχέσεών του με τη Σοβιετική Ένωση στρέφεται στον κομμουνισμό και γίνεται πρόεδρος της «κόκκινης» πια λαϊκής δημοκρατίας, γεγονός που θα εγκαινίαζε μια νέα περίοδο για την τύχη του νησιού.
Ας δούμε λοιπόν από κοντά τα πεπραγμένα του αδιαφιλονίκητου ηγέτη της Κούβας, που τόσο πολύ καθόρισε το μέλλον της…
Πρώτα χρόνια
Ο Fidel Alejandro Castro Ruz γεννιέται στις 13 Αυγούστου 1926 σε χωριό κοντά στο Biran, στην ανατολική επαρχία Oriente της Κούβας, ως το τρίτο από τα έξι παιδιά της οικογένειας. Ο πατέρας του, Angel, ήταν ευκατάστατος ιδιοκτήτης φυτείας ζάχαρης και η μητέρα του, Lina Ruz Gonzalez, δούλευε ως οικιακή βοηθός στην πρώτη σύζυγο του Angel την εποχή που γεννήθηκε ο Φιντέλ.
Μέχρι τα 15 του χρόνια, ο πατέρας του είχε ήδη χωρίσει από τη σύζυγό του και παντρεύτηκε τη μητέρα του, ενώ σε ηλικία 17 ετών θα αναγνωριζόταν επισήμως από τον Angel, παίρνοντας το επίθετο Κάστρο.
Ο Φιντέλ φοιτά στο ιδιωτικό σχολείο των Ιησουιτών και μεγαλώνει μέσα σε ιδιαίτερα ευνοϊκές συνθήκες, την ίδια ώρα που η φτώχεια μαστίζει τον λαό της Κούβας. Προικισμένος νέος, διαπρέπει στα μαθήματα, την ώρα που ασχολείται ενεργά και με τα σπορ.
Ολοκληρώνοντας τη βασική εκπαίδευση, φοιτά στο El Colegio de Belen και αποτελεί μέλος της ομάδας μπέιζμπολ. Μετά την αποφοίτησή του το 1945, ο Κάστρο γίνεται δεκτός στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αβάνας, όταν και θα αρχίσει να ασχολείται ενεργά με την πολιτική, μέσα στο ταραγμένο κλίμα της εποχής: κουβανικός εθνικισμός, αντι-ιμπεριαλισμός και σοσιαλισμός...
Πρώιμες εξεγέρσεις και συλλήψεις
Το 1947, ο Κάστρο παθιάζεται με την έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης: ταξιδεύει στη Δομινικανή Δημοκρατία για να προσχωρήσει στο κίνημα ανατροπής του δικτάτορα Rafael Trujillo: το πραξικόπημα αποτυγχάνει πριν καν ξεκινήσει, το πάθος ωστόσο του Κάστρο για ρεφορμισμό δεν κλονίζεται.
Επιστρέφοντας στα μάθηματά του στο πανεπιστήμιο, προσχωρεί στο Partido Ortodoxo, έναν αντικομμουνιστικό πολιτικό φορέα που επιδιώκει να τα βάλει με την κυβερνητική διαφθορά του νησιού, με πρόταγμα τον εθνικισμό, την οικονομική ανεξαρτησία και την κοινωνική αλλαγή. Ο ηγέτης του κόμματος, Eduardo Chibas, χάνει ωστόσο στις προεδρικές εκλογές του 1948 και αυτοκτονεί.
Το 1948, ο Κάστρο παντρεύεται τη Mirta Diaz Balart, γόνο πλούσιας οικογενείας της Κούβας, και αποκτούν ένα παιδί, τον Fidelito. Ο γάμος φέρνει τον Κάστρο στα μεγάλα σαλόνια του νησιού, την ίδια στιγμή που συντελεί στην κοινωνική και πολιτική δικτύωσή του: αποφασίζει να κατέβει ως υποψήφιος βουλευτής στις επόμενες εκλογές. Το πραξικόπημα ωστόσο του στρατηγού Fulgencio Batista ανατρέπει την κυβέρνηση, με το δημοκρατικό πολίτευμα να αποτελεί πλέον παρελθόν.
Ο Κάστρο βρίσκεται εκτός πολιτικού συστήματος και χωρίς σταθερό εισόδημα για να θρέψει την οικογένειά του: ο γάμος με τη Mirta οδηγείται σε αδιέξοδο και το ζευγάρι χωρίζει το 1955.
Εν τω μεταξύ, ο δικτάτορας Batista ισχυροποιεί στρατιωτικά τη θέση του και γίνεται δεκτός από την οικονομική ελίτ του νησιού, την ίδια ώρα που η κυβέρνησή του αναγνωρίζεται επισήμως από τις ΗΠΑ. Ο Κάστρο δεν μένει άπραγος: με παλιούς συντρόφους από το κόμμα Ortodoxo οργανώνουν επαναστατικό κίνημα: στις 26 Ιουλίου 1953, ο Φιντέλ και 150 περίπου υποστηρικτές του επιτίθενται στους στρατώνες του Moncada στην προσπάθειά τους να ανατρέψουν τον Batista.
Η επίθεση αποτυγχάνει και ο Κάστρο συλλαμβάνεται και καταδικάζεται σε 15 χρόνια φυλάκισης. Η κίνηση ωστόσο συμβάλλει στη δημιουργία κινήματος αντίστασης στη χούντα του Batista και κάνει τον Κάστρο γνωστό στις τέσσερις γωνιές της Κούβας...
Ανταρτοπόλεμος κατά του δικτάτορα
Ο Κάστρο αποφυλακίζεται το 1955 έπειτα από χάρη του καθεστώτος Batista: μεταβαίνει στο Μεξικό, όπου και γνωρίζει τον Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα. Οι δυο τους συλλαμβάνουν νέα στρατηγική για να ανατρέψουν τον δικτάτορα: τον ανταρτοπόλεμο. Ο Γκεβάρα πίστευε ότι μόνο μέσω του ένοπλου αγώνα μπορεί να αλλάξει η κατάσταση στη Λατινική Αμερική, προσχωρεί λοιπόν στους σκοπούς του Κάστρο και γίνεται φυσικά ηγετικό μέλος του αγώνα, συντελώντας ταυτόχρονα στη διαμόρφωση της επαναστατικής σκέψης του Φιντέλ.
Στις 2 Δεκεμβρίου 1956, ο Κάστρο επιστρέφει στην Κούβα με 81 αντάρτες στο πλευρό του, σύντομα ωστόσο το καθεστώς Batista θα σκότωνε ή θα έπιανε αιχμαλώτους τους περισσότερους από τους ρέμπελους. Ο Κάστρο, ο αδερφός του Ραούλ και ο Τσε καταφέρνουν να διαφύγουν στα βουνά: ανασυγκροτείται, συγκεντρώνει πολυάριθμους αντιφρονούντες στο πλευρό του και για τα δύο επόμενα χρόνια επιδίδεται σε δριμύ αντάρτικο πόλεων κατά της δικτατορίας.
Στις απομονωμένες ορεινές κοινότητες του νησιού, συγκροτεί την παράλληλη κυβέρνησή του, αναδιοργανώνει ριζικά την αγροτική παραγωγή και ελέγχει μια σειρά από επαρχίες, μέσω γεωργικής και παραγωγικής μεταρρύθμισης.
Το 1958 είναι πλέον έτοιμος να τα βάλει με το καθεστώς: οδηγεί τις δυνάμεις του σε πετυχημένες στρατιωτικές εκστρατείες σε όλη την επικράτεια της Κούβας και καταφέρνει να ελέγξει στρατηγικά σημεία και πόλεις-κλειδιά. Ο λαός, ακούγοντας για τις επιτυχίες των ανταρτών, εξεγείρεται κατά του καθεστώτος, την ίδια στιγμή που μεγάλα τμήματα του στρατού λιποτακτούν: η κυβέρνηση Batista καταρρέει και οι προσπάθειες του Κάστρο έχουν διαδραματίσει σημαίνοντα ρόλο. Τον Ιανουάριο του 1959, ο Batista καταφεύγει στη Δομινικανή Δημοκρατία, με τον 32χρονο Κάστρο να ολοκληρώνει την πετυχημένη απόπειρα ανατροπής της χούντας.
Νέα κυβέρνηση ορκίζεται, με πρωθυπουργό τον Jose Miro Cardona, η οποία λαμβάνει σύντομα την «ευλογία» των ΗΠΑ. Ο Κάστρο γίνεται δεκτός με επευφημίες στην Αβάνα και παίρνει τη θέση του διοικητή των στρατιωτικών δυνάμεων. Τον Φεβρουάριο ωστόσο του 1959 ο Miro παραιτείται ξαφνικά και ο Κάστρο ορκίζεται πρωθυπουργός...
Στροφή στον κομμουνισμό
Ο Κάστρο εφαρμόζει εκτεταμένες μεταρρυθμίσεις εθνικοποιώντας εργοστάσια και φυτείες, στην προσπάθειά του να αποτινάξει την οικονομική εξάρτηση του νησιού από τις ΗΠΑ: ισχυρές αμερικανικές επιχειρήσεις νιώθουν τους κλυδωνισμούς από την πολιτική του Κάστρο, με τις σχέσεις των δύο χωρών να γίνονται τεταμένες.
Ο Κάστρο αρνείται σθεναρά τον χαρακτηρισμό «κομμουνιστής», παρά το γεγονός ότι στα μάτια των πολιτικών και επιχειρηματικών κύκλων της Αμερικής οι πρακτικές του ομοιάζουν με το αντίστοιχο σταλινικό μοντέλο ανάπτυξης και διακυβέρνησης. Τον Απρίλιο του 1959, ο Κάστρο επισκέπτεται την Αμερική, ο πρόεδρος Αϊζενχάουερ αρνείται ωστόσο να συναντηθεί μαζί του.
Επιστρέφοντας στην Κούβα, υπογράφει τον Μάιο τον μεταρρυθμιστικό αγροτικό νόμο, ο οποίος περιόριζε δραστικά το μέγεθος της γης που μπορούσε να κατέχει κάποιος και απαγόρευε ρητά την κατοχή γης σε μη κουβανούς υπηκόους. Ο σκοπός του ήταν να δημιουργηθεί μια τάξη ανεξάρτητων καλλιεργητών, αυτό που θα πετύχαινε ωστόσο το πρόγραμμά του ήταν το πέρασμα της ιδιοκτησίας στο κράτος: οι αγρότες ήταν πλέον κρατικοί υπάλληλοι. Μέχρι το τέλος του 1959, η επανάσταση του Κάστρο είχε γίνει αντιδραστική: εκκαθαρίσεις σε στρατιωτικούς ηγέτες και καταπίεση κάθε απόπειρας κριτικής από τον Τύπο.
Την ίδια εποχή, η κυβέρνηση Κάστρο αρχίζει να συνάπτει σχέσεις με τη Σοβιετική Ένωση: περισσότεροι από 100 ισπανόφωνοι σύμβουλοι στέλνονται από τη Ρωσία στην Κούβα για να βοηθήσουν στην οργάνωση της στρατιωτικής άμυνας της χώρας. Τον Φεβρουάριο του 1960, υπογράφει εμπορική συμφωνία αγοράς σοβιετικού πετρελαίου και εγκαθιδρύει διπλωματικές σχέσεις. Τα αμερικανικά διυλιστήρια στο νησί αρνούνται να επεξεργαστούν το πετρέλαιο και ο Κάστρο τα απαλλοτριώνει. Ως αντίποινα, οι ΗΠΑ κόβουν την εισαγωγή ζάχαρης από την Κούβα: οι σχέσεις των δύο χωρών μυρίζουν πλέον μπαρούτι, γεγονός που θα κρατούσε δεκαετίες…
Διπλωματική, ανθρωπιστική και πυρηνική κρίση
Η χρονιά του 1961 θα αποδεικνυόταν καθοριστική για τις σχέσεις του Κάστρο με τις ΗΠΑ: στις 3 Ιανουαρίου, ο πρόεδρος Αϊζενχάουερ διακόπτει τις διπλωματικές σχέσεις της χώρας του με την Κούβα, ενώ στις 16 Απριλίου ο Φιντέλ κηρύττει την Κούβα σοσιαλιστικό κράτος.
Την επόμενη ακριβώς μέρα, 1.400 κουβανοί πρόσφυγες -υπό τις ευλογίες των ΗΠΑ- εισβάλουν στον Κόλπο των Χοίρων σε μια προσπάθεια να ανατρέψουν το καθεστώς Κάστρο. Η επιχείρηση στέφεται από αποτυχία: 400 σκοτώνονται και οι υπόλοιποι 1.000 αιχμαλωτίζονται. Παρά το γεγονός ότι οι ΗΠΑ αρνήθηκαν κάθε εμπλοκή, οι Κουβανοί είχαν εκπαιδευτεί από τη CIA και έφεραν αμερικανικά όπλα, ενώ αργότερα θα αποδεικνυόταν ότι οι ΗΠΑ σχεδίαζαν πραξικόπημα κατά του Κάστρο ήδη από τον Οκτώβριο του 1959.
Ο Κάστρο εξοργισμένος ανακοινώνει την 1η Μαΐου το τέλος της δημοκρατικής περιόδου και καταφέρεται κατά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Στο τέλος του χρόνου, ο Φιντέλ ονομάζει τον εαυτό του μαρξιστή-λενινιστή δηλώνοντας πως η κυβέρνησή του υιοθετεί πλέον το κομμουνιστικό μοντέλο οικονομίας και διακυβέρνησης. Στις 7 Φεβρουαρίου 1962, οι ΗΠΑ επιβάλουν οικονομικό εμπάργκο στην Κούβα, το οποίο ισχύει μέχρι και σήμερα, την ώρα που ο Κάστρο ισχυροποιεί τους δεσμούς του με τη Σοβιετική Ένωση δεχόμενος οικονομική, στρατιωτική και εξοπλιστική βοήθεια.
Τον Οκτώβριο του 1962, η αυξανόμενη εξάρτηση του Κάστρο από τη Ρωσία θα έφερνε τον κόσμο στα πρόθυρα πυρηνικού πολέμου: θέλοντας να αποτρέψει ενδεχόμενη αμερικανική εισβολή στο νησί, ο σοβιετικός ηγέτης Νικήτα Χρουστσόφ συλλαμβάνει την ιδέα της ατομικής θωράκισης της Κούβας, τοποθετώντας πυραύλους με πυρηνικές κεφαλές στο νησί. Ο πρόεδρος Κένεντι απαντά με απειλές, ενώ στις ταραχώδεις μέρες που θα ακολουθούσαν ένας πυρετός διαβουλεύσεων θα έφερνε τη λύση: ο Χρουστσόφ συμφωνεί να αποσύρει τα πυρηνικά από το νησί με την ταυτόχρονη διαβεβαίωση του Κένεντι ότι οι ΗΠΑ δεν θα επιτεθούν στην Κούβα. Ο Κάστρο μένει ταπεινωμένος, καθώς οι δύο υπερδυνάμεις τον άφησαν έξω από το παιχνίδι…
Η Κούβα στα χρόνια του Κάστρο
Ο Κάστρο δεν μένει άπραγος για καιρό: το 1965 συγχωνεύει το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κούβας με τις επαναστατικές του οργανώσεις, θέτοντας τον εαυτό του επικεφαλής του κόμματος. Μέσα σε λίγα χρόνια θα ξεκινήσει την περίφημη εκστρατεία του για την υποστήριξη των ένοπλων αγώνων κατά του ιμπεριαλισμού τόσο στη Λατινική Αμερική όσο και την Αφρική. Το 1966 ιδρύει την οργάνωση αλληλεγγύης Ασίας-Αφρικής-Λατινικής Αμερικής για την περαιτέρω προώθηση της επανάστασης στις τρεις ηπείρους.
Στη δεκαετία του 1970, ο Κάστρο δηλώνει έμπρακτα την υποστήριξή του στον Τρίτο Κόσμο παρέχοντας στρατιωτική βοήθεια σε Αγκόλα, Αιθιοπία και Υεμένη, διαταράσσοντας τις σχέσεις του με τη Σοβιετική Ένωση, τον βασικό χρηματοδότη της Κούβας: η κουβανική οικονομία αρχίζει να αντιμετωπίζει προβλήματα.
Όσο για την αμερικανική συμφωνία για μη επίθεση στην Κούβα, δεν απέκλειε φυσικά την προσπάθεια ανατροπής του Κάστρο με άλλους τρόπους: πολυάριθμες δολοφονικές απόπειρες της CIA εναντίον του λαμβάνουν χώρα (638 συνολικά, αν πιστέψουμε την κουβανική αντικατασκοπεία, 7-8 αν δεχτούμε τα απόρρητα έγγραφα της CIA), με τον Κάστρο να βγαίνει κάθε φορά σώος και αβλαβής. Φέρεται να δηλώνει ότι αν το να γλιτώνεις από δολοφονικές ενέργειες εναντίον σου ήταν ολυμπιακό άθλημα, ο ίδιος θα ήταν ο αδιαφιλονίκητος χρυσός ολυμπιονίκης!
Η διακυβέρνηση Κάστρο πιστώνεται με το γεγονός ότι ίδρυσε 10.000 νέα σχολεία αυξάνοντας τον αλφαβητισμό του πληθυσμού στο 98%. Οι Κουβανοί απολάμβαναν ένα από τα πλέον προωθημένα συστήματα υγείας του κόσμου, το οποίο θα έριχνε την παιδική θνησιμότητα στο 1,1%. Οι πολιτικές ελευθερίες είχαν ωστόσο περισταλεί καθοριστικά: τα εργατικά σωματεία έχασαν το δικαίωμα για απεργία, την ίδια στιγμή που οι ανεξάρτητες εφημερίδες έκλεισαν μονομιάς.
Χιλιάδες Κουβανοί εγκατέλειψαν τη χώρα σε κάθε ευκαιρία, με την καθοριστική στιγμή να συμβαίνει το 1980, όταν ο Κάστρο επέτρεψε στους κουβανούς αυτοεξόριστους που είχαν καταφύγει στο Μαϊάμι να μεταβούν στο νησί για να μαζέψουν τις οικογένειές τους. Φεύγοντας, δεν παρέλειψε να βάλει στα καράβια του γυρισμού και όλους τους κοινωνικά ανεπιθύμητους, από αντιφρονούντες μέχρι και ποινικούς κρατουμένους. Ο αριθμός των Κουβανών που εγκατέλειψαν την Κούβα το 1980 άγγιξε τις 120.000.
Κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης
Με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού στη Ρωσία, η οικονομία της Κούβας μπήκε σε μεγάλες περιπέτειες. Η εισαγωγή φτηνού πετρελαίου και η θερμή υποδοχή της σοβιετικής αγοράς στην κουβανική ζάχαρη (και σε μια σειρά ακόμα από προϊόντα του νησιού), έπαιρναν απρόοπτο τέλος, εκτοξεύοντας την ανεργία στα ύψη, καθώς και τον πληθωρισμό: η συρρίκνωση της κουβανικής οικονομίας θα εξαφάνιζε προοδευτικά περί το 85% της αγοράς της.
Ο Κάστρο ανταπαντά στην καταστροφή με την υιοθέτηση ενός ημι-ελεύθερου μοντέλου αγοράς, ενθαρρύνοντας ταυτόχρονα τις ξένες επενδύσεις στο νησί. Νομιμοποιεί το αμερικανικό δολάριο και καλωσορίζει τον τουρισμό. Επισκέπτεται τις ΗΠΑ το 1996 και καλεί τους κουβανούς πρόσφυγες να επιστρέψουν στη χώρα τους και να ανοίξουν επιχειρήσεις.
Το 2001, μετά την εκτεταμένη καταστροφή που άφησε πίσω του ο τυφώνας Μισέλ, ο Φιντέλ αρνείται την αποστολή αμερικανικής ανθρωπιστικής βοήθειας, αντιπροτείνοντας την αγορά τροφίμων από τις ΗΠΑ. Η κυβέρνηση Μπους συμφωνεί και οι διαπραγματεύσεις έχουν αίσιο τέλος. Με τα αποθέματα πετρελαίου της Κούβας να εξαντλούνται ωστόσο σε επικίνδυνο βαθμό, ο Κάστρο αναγκάζεται να κλείσει 118 εργοστάσια του νησιού, στέλνοντας παράλληλα εκατοντάδες κουβανούς γιατρούς στη Βενεζουέλα με αντάλλαγμα φτηνό πετρέλαιο…
Τελευταία χρόνια
Από τα τέλη της δεκαετίας του 1990, φήμες άρχισαν να διαδίδονται ευρέως για την υγεία του Φιντέλ: τα πολυάριθμα προβλήματα υγείας του κουβανού ηγέτη στα χρόνια που προηγήθηκαν θα κατέληγαν τον Ιούλιο του 2006 σε εσπευσμένη εισαγωγή του στο νοσοκομείο με γαστρεντερική αιμορραγία.
Ο Κάστρο ονομάζει τον αδελφό του Ραούλ προσωρινό ηγέτη της Κούβας, καθώς τον είχε επιλέξει επισήμως ως διάδοχό του ήδη από το 1997. Από την εγχείρισή του και έκτοτε, ο Φιντέλ αποσύρεται από την ενεργό δράση.
Στις 19 Φεβρουαρίου 2008, ο 81χρονος πλέον Φιντέλ εγκαταλείπει μόνιμα το τιμόνι της χώρας εξαιτίας της επιδείνωσης της υγείας του, παραδίδοντας την εξουσία στον 76χρονο Ραούλ. Τον Απρίλιο του 2011, παραιτείται και από τη θέση του στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Κούβας: ο Ραούλ Κάστρο κερδίζει τις αρχαιρεσίες στο κόμμα και εκλέγεται νέος γενικός γραμματέας.
Από την επίσημη απόσυρσή του από τα πολιτικά τεκταινόμενα της Κούβας, ο Φιντέλ ανέλαβε τη συγγραφή μιας στήλης με τα απομνημονεύματα και τις απόψεις του: τον Ιανουάριο του 2012, ένας καταιγισμός από άρθρα του Κάστρο δημοσιεύονται, δίνοντας τέλος στις φήμες που τον ήθελαν ανήμπορο.
Παρά το γεγονός ότι δεν ασχολείται πλέον με την πολιτική καθημερινότητα της Κούβας, η τεράστια πολιτική επιρροή του, τόσο στο εσωτερικό όσο και τη διεθνή πολιτική σκηνή, δεν έχει κοπάσει. Συνεχίζει να συναντιέται με πολιτικούς ηγέτες που επισκέπτονται την Κούβα, όπως με τον Αχμαντινετζάντ το 2012, ενώ ακόμα και ο Πάπας Βενέδικτος επιδίωξε να τον συναντήσει στο τέλος της περιοδείας του στο νησί, τον Μάρτιο του 2012…
Οι απολύτως μελανές σελίδες της γερμανικής ιστορίας.
Τα χρονικά των λαών αποδεικνύονται πολλές φορές ζοφερότερα απ’ όσο θα ήταν ενδεχομένως έτοιμες να δεχτούν οι εθνικές οντότητες.
Μετά λοιπόν τα δεινά που έφεραν οι Βρετανοί στην οικουμένη, ώρα να ρίξουμε μια ματιά στα εγκλήματα της Γερμανίας κατά της ανθρωπότητας.
Η χώρα που μνημονεύεται ως αυτή που αιματοκύλησε δύο φορές την Ευρώπη (αν και δεν κήρυξε αυτή τον Α΄ Παγκόσμιο, όπως βεβιασμένα της προσάπτεται), μετρά και μια σειρά ακόμα από «σκοτεινά» γεγονότα που σημάδεψαν την εθνική ταυτότητα του Γερμανού, από την εποχή που απέκτησε υπόσταση ως ενιαίο κρατικό μόρφωμα.
Ας δούμε λοιπόν τις ανατριχιαστικές καταστροφές και τις αποτρόπαιες πρακτικές που καθέλκυσε η Γερμανία στον παγκόσμιο πολιτικό, στρατιωτικό και οικονομικό στίβο…
Επεκτατισμός / Αποικιοκρατία
Από τη συγκρότηση λοιπόν της Γερμανικής Αυτοκρατορίας στη δεκαετία του 1870, οι Γερμανοί αποπειρώνται από την πρώτη κιόλας στιγμή να γίνουν κυρίαρχοι στην ήπειρο. Προσαρτούν τμήματα γαλλικών εδαφών (Αλσατία κ.ά.) μετά τον Γαλλο-Πρωσικό Πόλεμο και θέτουν ανοιχτά πια βλέψεις για τις τελευταίες αποικιοκρατικές ευκαιρίες του πλανήτη, προκαλώντας ταυτόχρονα τους Βρετανούς στη θάλασσα. Δυστυχώς γι’ αυτούς, τα «φιλέτα» της οικουμένης είχαν ήδη καταληφθεί από τις παραδοσιακές αποικιοκρατικές δυνάμεις, έπρεπε λοιπόν να αποκτήσουν περιοχές αρπάζοντάς τες από τα χέρια των άλλων ευρωπαϊκών κρατών. Ο αποικιοκρατικός πυρετός χτυπά τη σφυρηλατημένη με «αίμα και σίδηρο» ενωμένη Γερμανία: υφαρπάζει στα γρήγορα 4 περιοχές στην Αφρική -Γερμανική Νοτιοδυτική Αφρική (Ναμίμπια), Γερμανική Ανατολική Αφρική (Τανζανία, Ρουάντα, Μπουρουντί), Καμερούν και Τόνγκο-, την ίδια ώρα που γερμανικές αποικίες στήνονται σε Νέα Γουινέα, Νήσους Σαμόα αλλά και στο Tsingtao της Κίνας. Και βέβαια μέσα σε μόλις 3 δεκαετίες γερμανικής αποικιοκρατίας (μέχρι το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου δηλαδή), καταφέρνουν να ανταγωνιστούν σε θηριωδία τις μεγάλες δυτικές αποικιοκρατικές αυτοκρατορίες: εκκαθαρίσεις πληθυσμών, αμείλικτες καταπνίξεις εξεγέρσεων, καταναγκαστική μετανάστευση ντόπιων πληθυσμιακών ομάδων κ.λπ. Αξιοσημείωτα μένουν η ανατριχιαστική καταστολή της επανάστασης της φυλής Wahehe στη Γερμανική Ανατολική Αφρική (Τανζανία) στη δεκαετία του 1890, ο πόλεμος Maji Maji (1905-1907) που θα διεκδικούσε τις ζωές 300.000 αυτοχθόνων και θα έκανε το Καμερούν να νιώσει την εκδικητική οργή των Γερμανών, αλλά και η κατάπνιξη του απελευθερωτικού κινήματος Ihetuan στην Κίνα, με τον αυτοκράτορα να καλεί τις γερμανικές δυνάμεις να σπείρουν τον όλεθρο στην περιοχή με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν οι Ούννοι στην Ευρώπη! Και βέβαια, στη σύντομη αποικιοκρατική ιστορία της Γερμανίας, κατάφεραν και αυτό:
Πρώτη γενοκτονία του 20ού αιώνα
Οι ιστορικοί θεωρούν τη βίαιη καταστολή της εξέγερσης των Χερέρο και των Νάμα (1904-1908) στη Γερμανική Νοτιοδυτική Αφρική (Ναμίμπια) ως την πρώτη γενοκτονία του 20ού αιώνα: η δολοφονία τουλάχιστον 65.000 ανθρώπων από τις αποικιακές δυνάμεις του Β' Ράιχ στην αφρικανική χώρα και η βίαιη εκτόπιση ντόπιων πληθυσμών στην έρημο της Omaheke για να πεθάνουν από πείνα και δίψα είναι μια ζοφερή υπενθύμιση των πεπραγμένων της Γερμανίας στις αποικίες και τα προτεκτοράτα της. Η συστηματική εξόντωση των Χερέρο και των Νάμα, με τον γερμανικό στρατό να δηλητηριάζει ακόμα και τα πηγάδια της Ναμίμπια και τον στρατιωτικό διοικητή Lothar von Trotha να εκδίδει τη διαβόητη «Διακήρυξη Εξόντωσης», σύμφωνα με την οποία οι Χερέρο έπρεπε να εγκαταλείψουν άμεσα τη χώρα τους, ήταν αναμφίβολα η μελανότερη σελίδα του γερμανικού αποικιοκρατισμού. Εκεί μάλιστα λειτουργεί για πρώτη φορά η έννοια του στρατοπέδου συγκέντρωσης, αν και με μια ελαφρώς διαφορετική -εξίσου ανατριχιαστική όμως- χροιά: άντρες, γυναίκες και παιδιά συναντούσαν τον θάνατο «λόγω αμέλειας», παντελής έλλειψη νερού και τροφής δηλαδή. Τα κρανία μάλιστα τουλάχιστον 300 ιθαγενών μεταφέρθηκαν στη Γερμανία, όπου και θα ξεκινούσαν τα περίφημα πειράματα που θα «αποδείκνυαν» τη φυλετική ανωτερότητα των λευκών Ευρωπαίων έναντι των έγχρωμων Αφρικανών. Η Γερμανία θα ζητούσε το 2004 επισήμως συγνώμη για τις θηριωδίες που έλαβαν χώρα στη Ναμίμπια, αρνούμενη ωστόσο να καταβάλει αποζημιώσεις στους απογόνους της γενοκτονίας.
Αθρόα χρήση υποβρύχιου πολέμου
Ήταν στα φονικά γεγονότα του Α΄ Παγκοσμίου όταν η Γερμανία επιδόθηκε σε «απεριόριστη χρήση υποβρύχιου πολέμου» βυθίζοντας πλοία χωρίς προειδοποίηση, εξαπολύοντας τορπίλες κάτω από την επιφάνεια των νερών, αόρατα δηλαδή. Κατάφορη παραβίαση των διεθνών κανονισμών, οι οποίοι επέβαλλαν ρητά στα πολεμικά να προειδοποιούν τα πολιτικά σκάφη για ενδεχόμενη επίθεση, επιτρέποντας σε πλήρωμα και επιβάτες να επιβιβαστούν στις σωστικές λέμβους πριν βυθίσουν το πλοίο, πρόκειται για έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, καθώς ήταν οι άμαχοι που θέτονταν στο στόχαστρο των εχθροπραξιών. Οι Γερμανοί σταμάτησαν λοιπόν να προειδοποιούν τους θαλάσσιους στόχους τους -με την ανάδυση των υποβρυχίων- βυθίζοντας ό,τι έφερε βρετανική σημαία, την ίδια στιγμή που κήρυξαν τα νερά γύρω από την Αγγλία «εμπόλεμη ζώνη» απειλώντας και βουλιάζοντας τελικά τα πλοία που έπλεαν στην περιοχή, ανεξαρτήτως χρήσης ή σημαίας (αν και πολλές φορές βρετανικά φορτηγά πλοία είχαν μετατραπεί σε κρυφά πολεμικά, τα περίφημα Q-ships). Βυθίστηκαν ακόμα και πλοία ουδέτερων χωρών, ενώ η γενική κατακραυγή θα κορυφωνόταν με τη βύθιση του υπερωκεανίου «Λουζιτανία», με περισσότερους από 1.500 πολίτες να χάνονται στα βάθη των νερών. Ο απόηχος μάλιστα του αποτρόπαιου γεγονός θα ανάγκαζε τη Γερμανία, σε μια στρατηγική αναδίπλωση, να εγκαταλείψει την πρακτική άκριτης και μαζικής βύθισης επιβατικών πλοίων το 1915, στις αρχές ωστόσο του 1917 θα τη θυμόταν και πάλι, παρά το γεγονός ότι ήξερε ότι η τακτική αυτή θα ανάγκαζε τελικά την Αμερική να μπει στον πόλεμο (128 νεκροί αμερικανοί επιβάτες στη «Λουζιτανία» κ.λπ.)…
Πρώτη χρήση χημικών στη μάχη
Κάτι που θεωρούταν βάρβαρο πριν από τις εχθροπραξίες του Α΄ Παγκοσμίου, έμελλε να γενικευτεί χάρη στον ένθερμο τρόπο που αγκάλιασε η γερμανική πολεμική μηχανή το νέο φονικό όπλο μαζικής καταστροφής, αλλά και στις ενδελεχείς έρευνες των Γερμανών για την ανάπτυξη νέων νευροτοξικών παραγόντων. Κι ενώ ήταν οι Γάλλοι αυτοί που πρώτοι θα χρησιμοποιούσαν την πρακτική του χημικού πολέμου, ρίχνοντας δακρυγόνα στη μάχη με τους Γερμανούς τον Αύγουστο του 1914, η αναποτελεσματικότητα της μεθόδου τους ήταν παροιμιώδης: οι Γερμανοί μόλις που πήραν χαμπάρι ότι κάτι πρέπει να συνέβη! Αυτό που συνειδητοποίησαν ωστόσο ήταν τα πιθανά οφέλη της τακτικής αν γινόταν σωστά: τον Οκτώβριο του 1914 λοιπόν δοκιμάζουν τη δική τους εκδοχή του δακρυγόνου στη μάχη του Neuve Chapelle κατά των Γάλλων και πετυχαίνουν διάνα. Μέχρι τον Ιανουάριο του 1915, το γερμανικό δακρυγόνο χρησιμοποιούταν πλέον ευρέως σε όλο το Ανατολικό Μέτωπο. Οι γερμανικές έρευνες δεν θα έμεναν βεβαίως ικανοποιημένες και θα αναζητούσαν πλέον φονικά αέρια, διεκδικώντας την αμφιβόλου ηθικής τιμή της πρώτης εισαγωγής στη μάχη θανατηφόρου χημικού: στις 22 Απριλίου 1915, κατά τη Δεύτερη Μάχη του Υπρ, ντεμπουτάρει το πρώτο φονικό αέριο της Ιστορίας, με το χλωριούχο σύννεφο να περικυκλώνει Άγγλους, Γάλλους, Καναδούς και να προκαλεί εκτεταμένες βλάβες στο αναπνευστικό σύστημα των θυμάτων. Η εκτεταμένη χρήση του γερμανικού αερίου θα προκαλούσε παγκόσμια κατακραυγή, υπονομεύοντας τις σχέσεις της Γερμανίας με τα ουδέτερα ακόμα κράτη, όπως τις ΗΠΑ, γεγονός που δεν θα πτοήσει τη χώρα και όχι μόνο θα συνεχίσει την αθρόα ρίψη χημικών σε όλη τη διάρκεια του πολέμου, αλλά και θα πολλαπλασιάσει τους τοξικούς παράγοντες: το χλώριο έδωσε τη θέση του στο εξαιρετικά ασφυξιογόνο φωσγένιο, με την καταστρεπτική του δράση να επιφέρει στον στρατιώτη θάνατο ακόμα και 48 ώρες μετά την εισπνοή του. Και βέβαια, τον Σεπτέμβριο του 1917, σειρά έχουν οι Ρώσοι να αντιπαρατεθούν με τα θανατηφόρα γερμανικά χημικά, αυτή τη φορά με το σχεδόν άοσμο «αέριο μουστάρδας» (υπερίτης), με την προστασία ενάντια στη φονική του δράση να αποδεικνύεται ιδιαίτερα απαιτητικό έργο…
Μαζικές σφαγές αμάχων
Περνώντας στα φονικά γεγονότα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου -ένα αιματοκύλισμα που αναμφίβολα προκάλεσε ο ναζιστικός επεκτατισμός-, μια από τις χαρακτηριστικότερες πρακτικές της γερμανικής θηριωδίας ήταν ο μαζικός αφανισμός αμάχων. Η απάνθρωπη και έξω από κάθε σύλληψη εκδικητική τακτική του γερμανού κατακτητή στα εδάφη της κυριαρχίας του με λίγα ιστορικά παραδείγματα μπορεί να συγκριθεί. Όλες μα όλες οι χώρες που στέναξαν κάτω από τη ναζιστική μπότα μετρούν στον φρικιαστικό απολογισμό τους μια σειρά από μαζικές εξολοθρεύσεις αθώων πολιτών. Τα εγκλήματα κατά αμάχων σε χώρες όπως οι Πολωνία, Λευκορωσία, Ουκρανία, Εσθονία, Λετονία και Λιθουανία λογίζονται γενοκτονίες, με τα θύματα να εκτοξεύονται σε εκατοντάδες χιλιάδες χωρίς διάκριση σε άντρες, γυναίκες και παιδιά. Η γερμανική βαρβαρότητα θα χτυπούσε βέβαια και τα άλλα κατεκτημένα εδάφη, με εκτεταμένες σφαγές αμάχων να λαμβάνουν χώρα σε Γαλλία, Βέλγιο, Αυστρία, Ολλανδία, Νορβηγία, Σερβία και φυσικά την Ελλάδα, με πλήθος αποτρόπαιων περιστατικών, όπως οι σφαγές σε Δίστομο και Καλάβρυτα, για να αναφέρουμε δύο μόνο. Και ό,τι δεν μπορούσαν φυσικά οι Γερμανοί να καταλάβουν, όπως την Αγγλία, θα την ισοπέδωναν αδιακρίτως, με βομβαρδισμούς τόσο σε κατοικημένες περιοχές όσο και κατά μήκος των βρετανικών ακτών, με το ναζιστικό ναυτικό να αφήνει ερείπια μια σειρά από παράκτιες πόλεις της Αγγλίας, παραβιάζοντας κατάφωρα τη Σύμβαση της Χάγης του 1907, που απαγόρευε τον ναυτικό βομβαρδισμό σε ανυπεράσπιστες πόλεις χωρίς προειδοποίηση. Η βαρβαρότητα της ναζιστικής Κατοχής εξάλλου θα άφηνε εκατομμύρια ακόμα θύματα στην Ευρώπη, αθώους πολίτες και γυναικόπαιδα δηλαδή που έγιναν μάρτυρες του μαζικού εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας, αλλά και χιλιάδες αιχμαλώτους πολέμου φυσικά που δεν κατάφεραν να σώσουν οι διεθνείς συμβάσεις από το μένος της ναζιστικής θηριωδίας…
Ολοκαύτωμα, φάμπρικες θανάτου και η οικονομοτεχνική της φρίκης
Την ώρα που η γενοκτονία και η μαζική εξαφάνιση λαών δεν είναι βέβαια γερμανικές εμπνεύσεις, συνεχίζει να προκαλεί αποτροπιασμό η μεθοδικότητα και η σφοδρότητα με την οποία επιδόθηκαν οι Ναζί στον αφανισμό πληθυσμιακών ομάδων. Βασισμένη στην «ανωτερότητα» της λευκής φυλής, η χιτλερική Γερμανία αποφασίζει να τελειώνει με μια σειρά από «δυσάρεστες ενοχλήσεις», εξοντώνοντας με έναν καινοφανή τρόπο μαζικότητας και άρτιας οργάνωσης όσους έβαλε στο στόχαστρο: εβραίοι, μάρτυρες του Ιεχωβά, ρομά, έγχρωμοι, πολιτικοί αντιφρονούντες, κομμουνιστές, ομοφυλόφιλοι, άτομα με ειδικές ανάγκες, ψυχασθενείς, «εκφυλισμένοι» και «περιθωριακοί» μεταφέρονται με την καλολαδωμένη γερμανική φονική μηχανή στις φάμπρικες του θανάτου. Τα περισσότερα από 300 στρατόπεδα συγκέντρωσης (εργασίας αλλά και εξόντωσης), αποτέλεσμα μελετών για τον αποδοτικότερο δυνατό τρόπο αφανισμού ανθρώπων, έχοντας μάλιστα γύρω τους στημένο ένα κολοσσιαίο δίκτυο 40.000 επικουρικών εγκαταστάσεων και δομών (όπως τα γκέτο στις κατακτημένες χώρες) για τη συγκέντρωση και μεταφορά θυμάτων, δεν έχουν όμοιό τους στην ιστορία της φρίκης. Οι οικονομοτεχνικές μελέτες για τον αποτελεσματικότερο σε νούμερα και φτηνότερο σε χρήμα τρόπο μαζικής εξόντωσης ανθρώπων θα έστηναν τον μηχανισμό του τρόμου σε στέρεες βάσεις, με την «επιστημοσύνη» του εγχειρήματος να αποκτά μια ανατριχιαστική χροιά: διαλογή των τροφίμων σε ικανούς για εργασία και άτομα προς άμεση εξόντωση, θάλαμοι αερίων, κρεματόρια, αλλά και εκμετάλλευση του ανθρώπινου σώματος ακόμα και μετά τον θάνατο συγκροτούν μια «τελική λύση» που ήταν αποτέλεσμα καλοσχεδιασμένου πλάνου, στα όρια του τεχνολογικού «θαύματος». Ο αριθμός άλλωστε των εκατομμυρίων ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους μέσα στα ναζιστικά κολαστήρια δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας για τις δυσθεώρητες ημερήσιες δυνατότητες θανάτου των στρατοπέδων εξόντωσης…
Τα ανθρώπινα πειράματα των Ναζί
Τα περιβόητα ιατρικά πειράματα που εκτελούνταν σε τεράστιους αριθμούς θυμάτων μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του χιτλερικού καθεστώτος κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου δεν χρειάζονται συστάσεις. Στο Άουσβιτς, κάτω από τη διοίκηση του Dr. Eduard Wirths, επιλεγμένοι τρόφιμοι υποβάλλονταν σε πολυάριθμα πειράματα με σκοπό να αποκτηθεί γνώση που θα βοηθούσε το ναζιστικό στρατιωτικό προσωπικό να ανταποκρίνεται καλύτερα σε συνθήκες μάχης ή, αντιθέτως, θα αποδείκνυε τη ρατσιστική ιδεολογία του Τρίτου Ράιχ. Τότε ήταν που εγκαινιάστηκαν τα διαβόητα πειράματα σε δίδυμους αδελφούς, για να φανούν οι ομοιότητες και οι διαφορές στη γενετική και την ευγονική των παιδιών. Η ηγετική φιγούρα ωστόσο των ναζιστικών πειραματικών κτηνωδιών ήταν ο Dr. Josef Mengele, ο οποίος δοκίμασε τις θεωρίες του σε περισσότερα από 1.500 ζεύγη διδύμων, με μόνο 200 από τα 3.000 παιδιά να επιβιώνουν από τις «έρευνές» του. Δεν ήταν ωστόσο μόνο ο Mengele: το 1942, η Luftwaffe διεξήγε μια σειρά από πειράματα για την υποθερμία, υποβάλλοντας τα υποκείμενα σε δριμύ ψύχος και παγωμένα νερά για ώρες, με μοιραίες επιπτώσεις για την υγεία τους. Επίσης, από τον Ιούλιο του 1942 έως τον Σεπτέμβριο του 1943, οι Ναζί ερεύνησαν εξονυχιστικά την αποτελεσματικότητα της σουλφοναμίδης, ενός συνθετικού μικροβιακού παράγοντα. Πλήγωναν λοιπόν τα θύματά τους και τα μόλυναν κατόπιν με βακτήρια, όπως ο στρεπτόκοκκος και ο τέτανος, αλλά και κομμάτια γυαλιών, χορηγώντας ταυτόχρονα σουλφοναμίδη και άλλες ουσίες για να καθοριστεί η αποδοτικότητά τους ως θεραπευτικά μέσα. Πώς να χωρέσει ο ανθρώπινος νους την ανείπωτη φρίκη και τη βάρβαρη κτηνωδία της ναζιστικής πρακτικής των ανθρώπινων πειραμάτων, με τους αριθμούς των θυμάτων να αποτελούν θλιβερές υπενθυμίσεις της μαζικότητας της πρακτικής...
Ναζισμός και νεοναζισμός
Απότοκο της χιτλερικής θηριωδίας, ο γερμανικός εθνικοσοσιαλισμός δεν πήρε τέλος με την κατατρόπωση της Γερμανίας κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Συνεχίζει να θρέφει το φαντασιακό συλλογικοτήτων και να εμποτίζει το μισαλλόδοξο δηλητήριό του σε ζοφερά μυαλά, μέσα από τη μεταπολεμική μετάλλαξή του σε νεοναζισμό. Με πρόταγμα την ανωτερότητα της άριας φυλής των λευκών λαών του βορρά, εξακολουθεί να εξυμνεί ρατσιστικές πρακτικές, τον απολυταρχισμό ως σύστημα διακυβέρνησης, τον μιλιταρισμό και την ευγονική φυσικά ως μέσο «φυλετικής καθαρότητας». Η κοινωνική δολιοφθορά της ναζιστικής ιδεολογίας είναι σήμερα ορατή σε νεοναζιστικά μορφώματα του κόσμου, που επιμένουν να χωρίζουν τους ανθρώπους σε χρώματα και φυλές, να στέκονται μισαλλόδοξα απέναντι σε όποιον δεν χωρά στο ρατσιστικό τους ιδεώδες και να καλούν -περισσότερο ή λιγότερο ανοιχτά- σε πράξεις βίας κατά μεταναστών και κάθε λογής μειονοτήτων. Οι υμνητές της πολιτικής ιδεολογίας που απορρίπτει τη δημοκρατία και ενσταλάζει το μίσος, τον επεκτατισμό («ζωτικό χώρο») και την κυριαρχία πάνω στη «βαρβαρότητα» των άλλων ανθρώπων της οικουμένης φαίνεται να μη διδάσκονται από την πολύ πρόσφατη παγκόσμια ιστορία…
Σαράντα δύο χρόνια μετά το ερώτημα παραμένει.
Ήταν στις 23 Ιανουαρίου του 1973, όταν η απίστευτη τραγωδία χτύπησε την οικογένεια Ωνάση, τότε που ο Αριστοτέλης Ωνάσης έδωσε την εντολή να κατεβάσουν τον διακόπτη των μηχανημάτων που κρατούσαν στη ζωή τον μοναδικό του διάδοχο και μονάκριβο γιο του.
Το αεροπλάνο που πιλοτάριζε, ένα αμφίβιο «Πιάτζιο 136», κατέπεσε στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, δευτερόλεπτα μετά την απογείωσή του. Ο Αλέξανδρος τραυματίστηκε βαριά και οι δύο συνεπιβάτες του ελαφρότερα. Διακομίστηκε στο ΚΑΤ, όπου άφησε την τελευταία του πνοή στις 7 το απόγευμα της 23ης Ιανουαρίου, λόγω βαρειών κρανιοεγκεφαλικών κακώσεων. Ήταν μόλις 25 ετών.
Ο Αριστοτέλης Ωνάσης μόλις έμαθε το θλιβερό μαντάτο στη Νέα Υόρκη κατέρρευσε και δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ο αγαπημένος του γιος και διάδοχός του ήταν νεκρός. Από την πρώτη στιγμή υποστήριξε ότι το δυστύχημα δεν ήταν τυχαίο και ότι γιος του ήταν θύμα εγκληματικής ενέργειας.
Όπως αναφέρει το Πρώτο Θέμα, ως «δολοφόνοι» του Αλέξανδρου Ωνάση έχουν υποδειχθεί κατά καιρούς η CIA, ο Σταύρος Νιάρχος, η ελληνική χούντα, ο Νίξον, ακόμη και οι εργαζόμενοι στην Ολυμπιακή.
Ωστόσο, το σίγουρο ήταν μόνο ένα. Ότι ανθρώπινο χέρι είχε συνδέσει αντίστροφα τα πηδάλια του αεροπλάνου, με αποτέλεσμα να αρχίσει να χτυπάει περιστρεφόμενο στον αεροδιάδρομο απογείωσης του αεροδρομίου του Ελληνικού.
Ο υπάλληλος όμως που έκανε αυτή τη δουλειά, ο μηχανικός της Ολυμπιακής Αεροπορίας, Δημήτριος Πιπεράκης, στο απολογητικό του υπόμνημα είχε εκφράσει με απόλυτη βεβαιότητα ότι είχε συνδέσει κανονικά τα συρματόσχοινα στα πηδάλια του αεροπλάνου του Αλέξανδρου. Το πόρισμα των πραγματογνωμόνων της Πολεμικής Αεροπορίας και της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας, άφηνε ανοιχτό το ζήτημα μιας εκούσιας αλλοίωσης στο μηχανικό σύστημα του αμφίβιου Πιάτζιο.
Αμέσως φούντωσε και η συνωμοσιολογία. Σε αυτό έχει συμβάλλει και η απόφαση του πατέρα να επικηρύξει τους δολοφόνους του γιου του, όπως υποστήριζε, με 1.000.000 δολάρια, επικήρυξη που ισχύει μέχρι σήμερα.
Μάλιστα ποτέ δε σταμάτησαν να προσέρχονται πρόθυμοι να διαφωτίσουν την υπόθεση προσφέροντας στοιχεία για τους υποτιθέμενους φονιάδες.
Η πιο πρόσφατη αληθοφανής ιστορία συνδέει τον θάνατο του Αλέξανδρου Ωνάση με την πτώση, ένα χρόνο πριν, του λίαρ τζετ του Ωνάση στη θαλάσσια περιοχή της νότιας Γαλλίας και τον θάνατο έμπιστων πιλότων της οικογένειας.
Επρόκειτο να μεταφέρει τον Αλέξανδρο Ωνάση από τη Νίκαια στο Παρίσι, αλλά μια αναπάντεχη καθυστέρηση του αεροσκάφους στην Αθήνα απέβη καθοριστική για τα σχέδια των δολιοφθορέων πριν αυτό προσεγγίσει τον στόχο του.
